Pismo chińskie - krótka historia.pdf

(2480 KB) Pobierz
Pismo chińskie
Ważną cechą ludności żyjącej w Azji jest wielka mozaika językowa
i
narodowościowa.
Na świecie używa się dzisiaj 5 tys. języków, z czego 1 tysiąc w Azji.
Do największych azjatyckich grup językowych należą: chińsko-tybetańska
i indoeuropejska.
Mniejszy zasięg mają grupy językowe: malajsko-polinezyjska, drawidyjska (Indie)
i semicko-chamicka (odmiany języka arabskiego), a także japońska i koreańska.
Chiny to najludniejszy kraj świata i największe pod względem powierzchni państwo
w całości leżące w Azji. Jako zorganizowane państwo Chiny istnieją od 221 r.
p.n.e., kiedy to zaczął się kształtować język chiński jednoczący ludy mieszkające na
wschodzie Azji.
Historia, kultura i tradycja zachowują ciągłość aż do dnia dzisiejszego.
A wszystko zaczęło się prawie 8 tys. lat temu, gdy na Nizinie Chińskiej
udomowiono pierwsze rośliny i zwierzęta, a potem zaczęła tworzyć się cywilizacja
chińska.
Wstęp do nauki
Język chiński to jeden z najtrudniejszych języków świata.
Uczy się go jednak ponad 50 milionów obcokrajowców. Robią to dla kontaktów
biznesowych, aby poznać chińską kulturę, czy by lepiej porozumieć się podróżując
po Państwie Środka.
Ci którzy już rozpoczęli naukę mówią, że nauka chińskiego wciąga.
Język chiński to obecnie jeden z najpopularniejszych egzotycznych języków, którego
uczą się Europejczycy. Jedni robią to dla celów zawodowych, inni prywatnych.
Niemniej jednak osoba władająca językiem chińskim jest ceniona i poszukiwana przez
pracodawców.
Po chińsku czyli po mandaryńsku?
Nie istnieje jeden mówiony język chiński. To raczej grupa spokrewnionych języków
należących do rodziny chińsko-tybetańskiej.
W Chinach wyróżnia się ich kilka, choć niektórzy sinolodzy twierdzą, że nawet
kilkanaście. Samym dialektem kantońskim porozumiewa się blisko 80 milionów
osób.
Zresztą chińskie dialekty różnią się tak bardzo od siebie, że mieszkaniec
południowej części Chin może mieć trudność ze zrozumieniem Chińczyka
mieszkającego w części północnej.
Język, który tradycyjnie uznaje się za chiński i którego uczą się cudzoziemcy, to –
mandaryński. Jest to oficjalny język Chin od lat pięćdziesiątych XX. wieku.
Pismo, które łączy
To co łączy Chińczyków to nie język, ale pismo, czyli znaki chińskie. Były one
używane już 4 tysiące lat temu. Jest to więc najstarsze pismo świata, wciąż będące
w użyciu.
Oznacza to, że jeśli zna się odpowiednią ilość znaków można przeczytać zarówno
tekst z codziennej gazety, jak i tekst sprzed tysięcy lat.
Na początku chińskie znaki przedstawiały określone rzeczy np. słońce, człowieka.
Każdy znak odpowiadał słowu i sylabie.
Kiedy pismo zaczęło się rozwijać metamorfozę przeszły też znaki, stały się one
bardziej rozwinięte i nie tak dosłowne.
Mimo wielości chińskich dialektów, znaki były takie same w każdej części
chińskiego imperium.
Główna trudność w poznaniu chińskich znaków polega na tym, że każdy z nich
zapisuje się w odpowiedni sposób i znaczenie ma też kolejność każdej napisanej
kreseczki.
Znaki odpowiadają poszczególnym sylabom, dlatego pismo chińskie nazywa się
pismem monosylabowym.
Obecnie znaki składają się w większości z dwóch elementów: fonetycznego
wskazującego na sposób wymowy i znaczeniowego.
Trudno, ale warto
Język chiński zalicza się do jednego z najtrudniejszych do nauki języków.
Po pierwsze dlatego, że jest to język tonalny, czyli język, w którym każda sylaba ma
przypisany pewien ton, polegający na odpowiedniej modulacji głosu. Ta sama
sylaba wymówiona na różne sposoby, ma więc różne znaczenia. Jednym słowem: to
ton decyduje o znaczeniu wyrazu.
W języku chińskim (mandaryńskim) istnieją 4 tony: wysoki, wznoszący, opadająco-
wznoszący i opadający.
Druga trudność w nauce języka chińskiego to ilość i skomplikowany system
znaków. W języku chińskim jest ich nawet do 50 tysięcy (choć niektóre źródła
podają, że „zaledwie” 20 tysięcy), a pismo jest wciąż otwarte, ciągle powstają nowe
słowa.
Podobno wystarczy poznać „tylko” 3 tysiące chińskich znaków, by móc czytać np.
prasę (Chińczykom zajmuje to osiem szkolnych lat), ale już do swobodnego
czytania i pisania potrzebne jest opanowanie dwukrotnie większej liczby znaków.
Wykształceni Chińczycy posługują się około 6000 znaków.
Kolejna trudność języka chińskiego to… przysłowia. Jest ich wiele. Posługują się
nimi podczas rozmów zwłaszcza wykształceni Chińczycy.
Nie wystarczy jednak znać znaki, za pomocą których je się zapisuje. W rozmowie
z Chińczykami, czy podczas czytania chińskiej literatury trzeba również wykazać
się wiedzą dotyczącą historii przysłowia, bo dopiero wtedy można zrozumieć
kontekst, w którym zostało użyte.
Chińczycy uważają, że cudzoziemcom jest trudno nauczyć się ich języka.
Dlatego jeśli obcokrajowiec powie, choćby zwykłe „Ni
hao”,
czyli „witam”, spotka
się z entuzjazmem każdego Chińczyka.
Jak długo się uczyć?
Nauka chińskiego na poziomie komunikacyjnym zajmuje nawet 2,5 roku. Jednak,
jak twierdzą Ci, którzy uczą się chińskiego, żeby móc podróżować po Chinach,
wystarczy uczyć się chińskiego przez rok, ale za to intensywnie – 5 razy
w tygodniu, co najmniej przez godzinę.
Co ciekawe, podstawy języka chińskiego nie są trudne, bowiem to co sprawia
największy problem przy nauce języka obcego, czyli gramatyka, w języku chińskim
prawie nie istnieje.
Brak w nim deklinacji, koniugacji, rodzajów i liczby mnogiej.
Mimo niewątpliwych trudności w opanowaniu języka nie ma jednak, co się
zniechęcać, bo jak twierdzą Ci, którzy uczą się chińskiego, jego nauka jest bardzo
wciągająca, a kaligrafia chińska uczy cierpliwości.
Chińskiego można się uczyć na kursach, u prywatnych nauczycieli, ale
i samodzielnie np. przy pomocy
e-learningu.
Tak jak w przypadku każdego języka
najbardziej skuteczny jest bezpośredni kontakt z językiem.
Warto więc wybrać się w podróż do Chin, czy też skorzystać z kursów nauki języka
tam organizowanych.
Język chiński należy do chińsko-tybetańskiej grupy językowej.
Językiem tym mówi ponad 95% mieszkańców Chin oraz kilkadziesiąt milionów
Chińczyków żyjących w innych krajach.
W języku chińskim wyróżnia się siedem podstawowych grup dialektów, z których
najszerzej rozpowszechniona jest grupa dialektów północnych.
Najważniejszym przedstawicielem tej grupy jest dialekt pekiński. Język chiński jest
językiem politonicznym.
Znaczenie sylaby zależy od tonu, w jakim jest wymawiana. W dialekcie pekińskim
są 4 tony, natomiast w kantońskim jest aż 9 tonów.
W 1958 roku oficjalnie wprowadzono alfabet łaciński, zwany pinyin. Jednakże jest on
tylko środkiem pomocniczym stosowanym przy nauce znaków chińskich.
Czynnikiem jednoczącym chińską kulturę nie jest język
chiński, ale pismo.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin