Czarny_orzel_e_0f22.pdf

(287 KB) Pobierz

Aleksander Puszkin

Czarny orzeł

Wersja Demonstracyjna

Wydawnictwo Psychoskok

Konin 2017

Kup książkę

Aleksander Puszkin

„Czarny orzeł”

Zabrania się rozpowszechniania, kopiowania

lub edytowania tego dokumentu, pliku

lub jego części bez wyraźnej zgody wydawnictwa.

Tekst jest własnością publiczną (public domain)

Tłumacz: Antoni Lange

ZACHOWANO PISOWNIĘ

I WSZYSTKIE OSOBLIWOŚCI JĘZYKOWE.

Skład: Kamil Skitek

Projekt okładki: Wydawnictwo Psychoskok Sp. z o.o.

Druk: Zakł. Graf. E. i D-ra K. Koziańskich, Warszawa 1926

ISBN: 978-83-7900-776-9

Wydawnictwo Psychoskok sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-510 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

http://www.psychoskok.pl/

e-mail:wydawnictwo@psychoskok.pl

facebook: https://www.facebook.com/WydawnictwoPsychoskok

Kup książkę

ROZDZIAŁ I.

Niedawno

temu żył w jednej ze swoich posiadłości rosyjski ziemianin

starożytnego rodu, Cyryl Piotrowicz Trojekurow. Bogactwo, znakomite

pochodzenie i stosunki nadawały mu wielkiego znaczenia w guberni, gdzie

znajdowała się jego posiadłość. Zepsuty przez swe otoczenie, zwykł był on

pozwalać sobie na każdy poryw swego ognistego temperamentu i na wszystkie

chimery ograniczonego umysłu Sąsiedzi radzi dogadzali jego najmniejszym

zachciankom, zaś urzędnicy gubernialni drżeli na dźwięk jego imienia. Cyryl

Piotrowicz przyjmował wszelkie oznaki hołdu, jako należną sobie daninę. Dom

jego był stale pełen gości, gotowych zadowalać pańską fantazję przez

uczestnictwo w wspaniałych, a nieraz i szalonych zabawach. Nikt nie śmiał

odmówić jego zaprosinom, lub też w dni określone nie złożyć należnego

uszanowania we wsi Pokrowskoje. Cyryl Piotrowicz był wielkiem hulaką i, nie

bacząc na niezwykłą siłę fizyczną chorował dwa razy w tygodniu z obżarstwa, a co

wieczór zabawiał się miłością. (Mało której z dworskich dziewcząt udało się

uniknąć namiętnych zalecanek pięćdziesięcioletniego staruszka. W jednem ze

skrzydeł jego domu mieszkało szesnaście służących, które zajmowały się

rękodziełami, właściwemi swej płci. Okna tego skrzydła były zagrodzone

drewnianą kratą, drzwi były zamknięte, a klucze od zamków zostawały pod opieką

Cyryla Piotrowicza. Młode aresztantki w oznaczonych godzinach przechadzały się

po ogrodzie pod opieką dwu staruszek. Od czasu do czasu Cyryl Piotrowicz

wydawał niektóre z nich zamąż, a ich miejsce zajmowały nowe. Z chłopami

i czeladzią obchodził się surowo i samowolnie, a mimo to byli mu oddani: chełpili

się bogactwem i sławą swego pana i pozwalali sobie ze swej strony na wiele

w stosunku do sąsiadów polegając na jego potężnej opiece). Powszednie zajęcie

Trojekurowa polegało na objazdach ogromnych włości, na długotrwałych

biesiadach i na wymyślanych przy tem codzień figlach, których ofiarą bywał

zazwyczaj jakiś nowy znajomy, aczkolwiek nie udawało się ich uniknąć i dawnym

przyjaciołom, z wyjątkiem jednego, Andrzeja Gawryłowicza Dubrowskiego. Ów

Dubrowski, dymisjonowany porucznik gwardji, był najbliższym jego sąsiadem

i właścicielem siedemdziesięciu dusz. Trojekurow dumny w stosunkach z ludźmi,

nawet najdostojniejszymi, szanował

Kup książkę

Dubrowskiego, nie bacząc na jego mizerny

majątek. Niegdyś byli oni towarzyszemi w służbie a Trojekurow znał

z doświadczenia porywczość i stanowczość jego charakteru. Słynny rok 1762

rozłączył ich na długo. Trojekurow, krewny księżnej Daszkowej, poszedł w górę;

Dubrowski straciwszy majątek musiał wziąć dymisję i osiąść w ostatniej swej wsi.

Cyryl Piotrowicz dowiedziawszy się o tem, proponował mu swą protekcję, lecz

Dubrowski podziękował i został biedny i niezależny. Po kilku latach Trojekurow,

dymisjonowany generał en chef, przyjechał do swej posiadłości; spotkali się

i przywitali radośnie. Od tego czasu codzień przebywali razem i Cyryl Piotrowicz,

który nikogo nigdy nie zaszczycał swemi odwiedzinami, zajeżdżał poprostu do

domu swego starego towarzysza. Los ich był jednaki; obaj ożenili się z miłości,

obaj wkrótce owdowieli i obydwaj mieli po jednem dziecku. Syn Dubrowskiego

wychowywał się w Petersburgu, córka Cyryla Piotrowicza wzrastała pod okiem

ojcowskiem i Trojekurow mawiał często do Dubrowskiego: „Słuchajcie bracie

Andrzeju Gawryłowiczu, gdy na twego Wołodkę przyjdzie pora wydam za niego

Maszę, chociaż goły jak święty turecki“. Andrzej Gawryłowicz kiwał głową

i odpowiadał zazwyczaj: „Nie Cyrylu Piotrowiczu, mój Wołodka nie jest mężem dla

Marji Cyrylówny dla tak biednego szlachcica jak on lepiej będzie ożenić się

z ubogą szlachcianką i być głową w domu, nie zostać podwładnym zepsutej

kokietki“.

Powszechnie

zazdroszczono harmonji, panującej między dumnym

Trojekurowym a biednym jego synowcem, i dziwiono się odwadze tego ostatniego,

gdy za stołem Cyryla Piotrowicza wypowiadał bez ogródek swe zdanie, nie dbając

czy nie było sprzeczne z poglądami gospodarza. Niektórzy próbowali go nawet

naśladować i wyjść poza granice należytego posłuszeństwa, ale Cyryl Piotrowicz

nastraszył ich tak, że raz na zawsze odebrał im ochotę do takich prób,

a Dubrowski pozostał jedynym wyjątkiem z powszechnego prawa. Nieznacznie

przypadek rozbił wszystko i zmienił.

Pewnego razu, na początku jesieni, Cyryl Piotrowicz wybierał się na łowy. Dzień

przedtem wydano rozkaz psiarczykom i strzemiennym aby byli gotowi o piątej

rano. Namiot i kuchnię wyprawiono przedtem na miejsce, gdzie Cyryl Piotrowicz

miał jeść obiad. Gospodarz i goście poszli do psiarni, gdzie w wygodach i cieple

żyło więcej niż pięćset gończych i ogarów, sławiąc hojność Cyryla Piotrowicza

swoim psim językiem. Znajdował się tu i lazaret dla chorych psów pod nadzorem

sztabslekarza Tymoszki i ogrodzenie, gdzie suki szczeniły się i karmiły swe

szczenięta. Cyryl Piotrowicz pysznił się tem wspaniałem urządzeniem i nigdy nie

Kup książkę

pominął sposobności, by nie pochwalić się niem przed swymi gośćmi, z których

Plik z chomika:

P.Kuba-47

Czarny_orzel_e_0f22.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: