Depresja.net.pl - Rodzaje depresji_.pdf

(313 KB) Pobierz
Depresja.net.pl
Rodzaje depresji: depresja endogenna,
dystymia, depresja poporodowa,
reaktywna...
Uwaga! Podział depresji na konkretne typy nie jest jednoznaczny, różne źródła mają
rozbieżne nazewnictwo. W naszym przypadku depresje endogenną utożsamiamy wyłącznie z
depresją ciężką (kliniczną, właściwą). W innych źrodłach znaczenie depresji endogennej
może być szersze i obejmować też np. depresje sezonowe.
Menu główne
Strona główna
Objawy depresji
Rodzaje depresji
Leczenie depresji
Depresja a sztuka
Obrazy depresji
Kwalifikacja ICD-10
Moja depresja
Inne artykuły
Forum o depresji
Depresja endogenna (choroba afektywna jednobiegunowa)
Depresja endogenna (inaczej: depresja właściwa, depresja kliniczna, depresja
ciężka) nie ma przyczyny zewnętrznej, uważa się, że nie jest następstwem żadnego
konkretnego wydarzenia życiowego (choć rozwój medycyny być może zada kiedyś
temu twierdzeniu kłam). Depresja endogenna wywoływana jest przez bliżej
niesprecyzowane zaburzenia funkcjonowania mózgu, szczególnie systemu
hormonalnego lub nerwowego, wskazuje się tu m.in. niedobór amin biogenicznych,
spadek poziomu norepinefryny (inaczej noradrenaliny) oraz serotoniny.
Ta depresja powoduje głębokie zakłócenia funkcji psychicznych i fizycznych.
Człowiek nie może wykonywać najprostszych czynności (nie ma na nie siły), nie jest
w stanie podejmować decyzji, często się nie myje, nie przygotowuje sobie
jedzenia. U chorego występuje poczucie winy, prawie zawsze myśli samobójcze,
niekiedy ze skłonnością do realizacji.
W przypadku depresji klinicznej nie jest polecana psychoterapia, ponieważ pacjent
i tak nie ma siły na współpracę z psychoterapeutą. Depresja endogenna wymaga
bezwzględnego leczenia psychiatrycznego, w najcięższych przypadkach konieczna
jest hospitalizacja.
Reklama
Psychologia dziecięca
Nieodczynność tarczycy
Nerwica
Ból i smutek są trudne do wytrzymania. Około 50% chorych próbuje popełnić
samobójstwo, 15% odbiera sobie w ten sposób życie. Epizod depresji ednogennej
trwa około 6 miesięcy, choć nie jest to żadną regułą. Często następuje wyleczenie i
powrót do normalnego życia, ale w wielu przypadkach są nawroty choroby,
niektórzy chorzy muszą przyjmować leki przeciwdepresyjne przez całe życie.
Dystymia (depresja nerwicowa)
Dystymia to przewlekłe obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat o
przebiegu łagodniejszym od depresji endogennej. Zachorowania następują
najczęściej pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Sytuacja osób z dystymią jest zwykle
bardzo ciężka - mają one prawie stale obniżony nastroj, są smutne, często mają
poczucie beznadziejności. Ich energia życiowa jest niezwykle niska, tracą
zainteresowania, charakterystyczny jest brak koncentracji, niemożność skupienia
myśli.
Pierwszą przyczyną dystymii jest nieprzystosowanie społeczne, będące być może
następstwem głębokich urazów z przeszłości: braku poczucia bezpieczeństwa w
dzieciństwie, traumatycznych wydarzeń, które doprowadziły do utraty celów,
nieumiejętności zaspokajania i wyrażania swoich potrzeb. Drugim typem
uwarunkowań są czynniki biologiczne oraz genetyczne podobne lub te same co w
depresji endogennej.
W dystymii zaleca się łączenie leczenia psychiatrycznego z farmokologicznym.
Depresja reaktywna
Ta odmiana depresji jest najprostsza w diagnozie - depresja reaktywna jest reakcją
na konkretne traumatyczne wydarzenie życiowe, np. śmierć bliskiej osoby, zerwanie
związku. Objawy są typowe dla epizodu depresji, ale pozbawione niektórych
składowych depresji endogennej - poczucia winy, urojeń.
Nietypowa, przedłużona reakcja żałoby trwa na ogół do kilku miesięcy, po czym stan
emocjonalny powoli wraca do normy. Choć depresja reaktywna nie wymaga
leczenia, jej bardzo dotkliwe o bolesne objawy można (często powinno się) łagodzić
psychoterapią, a nawet typowymi lekami przeciwdepresyjnymi.
Depresja poporodowa
Depresja poporodowa dotyka co szóstą kobietę, smutek i zmęcznie po porodzie
niemal każdą. Jak rozróżnić depresję od zwykłego smutku? Baby blues to "naturalne"
obniżenie nastroju, które pojawia się najczęściej od 2 do 4 dnia po porodzie i jest
związane z huśtawką hormonalną - występuje tak często, że nie traktuje się go, jak
objawu chorobowego. Kobieta może być rozdrażniona, rozchwiana emocjonalnie,
wybuchać płaczem bez żadnego powodu. Młoda mama często ma problemy ze snem,
poczucie winy, boi się, że nie sprosta wychowaniu albo zrobi krzywdę niemowlęciu.
Najlepszym lekarstwem jest tutaj wsparcie najbliższych. Po około sześciu
tygodniach od porodu kobieta odzyska wewnętrzny spokój i wróci do pełni sił.
Jeśli jednak smutek nie ustępuje, może to być początek depresji poporodowej.
Zazwyczaj pojawia się ona między czwartym a szóstym miesiącem po porodzie,
może narastać stopniowo lub zacząć się nagle i to od razu w najostrzejszej formie,
bez żadnego ostrzeżenia. Depresja poporodowa powoduje dyskomfort zarówno
fizyczny (ogromne zmęczenie), jak i psychiczny (ciągły smutek). Trwa dłużej niż
baby blues, przebieg jest dużo ostrzejszy. Objawy depresji poporodowej to:
załamanie nastroju, praktyczny brak odczuwania szczęścia, zmęczenie fizyczne i
psychiczne, co pociąga za sobą trudności lub niemożliwość w wykonywaniu
czynności domowych, dbaniem o dziecko i siebie, nadmienre koncentrowanie się na
zdrowiu dziecka lub wręcz przeciwnie - spadek zainteresowania dzieckiem,
zaburzenia apetytu (brak jedzenia lub objadanie się), bardzo częsty płacz bez
powodu, utrata poczucia czasu (matka nie odczuwa różnicy np. pomiędzy
kwadransem a godziną), niepokój, czasem napady paniki, utrata zainteresowań
seksem oraz możliwe bóle somatyczne takie jak: bóle głowy, pleców, brzucha,
kołatanie serca.
Depresji poporodowej nie można przeczekać! Leczenie polega na pomocy
psychologicznej, często konieczne są leki przeciwdepresyjne (istnieją leki
bezpieczne dla matek karmiących piersią).
Więcej o depresji poporodowej na stronie:
www.depresja-poporodowa.pl
Depresja sezonowa
Choroba afektywna sezonowa (ang.
Seasonal affective disorder,
w skrócie:
SAD)
przybiera postać epizodów depresyjnych cyklicznie nawracających w określonych,
stałych porach roku. Depresję sezonową należy odróżnić od klinicznej, w której
zmiany emocjonalne zachodzą na głębszym poziomie psychicznym. Depresję
sezionową dzielimy zazwyczaj na zimową i letnią, przy czym ta pierwsza jest dużo
częstsza.
Niepokojące objawy choroby afektywnej zimowej pojawiają się regularnie późną
jesienią lub zimą. Są to: wyraźny brak energii, smutek, poczucie beznadziejności,
duża senność, apetyt na słodycze i związany z nim wzrost wagi, drażliwość, kłopoty
z koncentracją, brak motywacji do działania, u kobiet także nasilenia objawów
zespołu napięcia przedmiesiączkowego.
Przypuszcza się, że w wyzwalaniu zimowych zaburzeń afektywnych ważną rolę
odgrywa niedostatek światła słonecznego.
Depresja dwubiegunowa (choroba afektywna dwubiegunowa)
Choroba afektywna dwubiegunowa CHAD (dawne nazwy: zaburzenie maniakalno-
depresyjne, psychoza maniakalno-depresyjna) charakteryzuje się naprzemiennymi
stanami manii, depresji i zdrowia. Jest to najcięższy z opisywanych tutaj
przypadków. Pierwszy atak choroby występuje najczęściej pomiędzy 20. a 30.
rokiem życia. Diagnoza jest szybka i nie budzi wątpliwości, gdyż zwykle pierwszy
epizod ma charakter manii, która rozwija się w ciągu kilku godzin lub dni.
Epizod depresyjny przebiega tak samo jak depresja jednobiegunowa. Epizod manii
charakteryzuje się porywającym nastrojem, wzrastającą samooceną, natłokiem
myśli, chory czuje, że może przenosić góry. Zmiany przypominają te wywołane
silnymi środkami psychoaktywnymi. np. amfetaminą, zmiany na ogół są
patologiczne. Pojedynczy epizod manii trwa zwykle od kilku dni do kilku miesięcy.
Przyczyny choroby, tak jak i innych depresji, są w zasadzie nieznane,
najpopularniejsze hipotezy wskazują na: - złą pracę neuroprzekaźników, urazy i
mikrourazy mózgu, wady na etapie rozwoju płodu oraz czynniki genetyczne.
Depresja dwubiegunowa jest niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia
kontynuację pracy, nietypowe stany chorego na ogół doprowadzają do zepsucia
wszystkich kontaktów towarzyskich. Chorobie afektywnej dwubiegunowej często
towarzyszy alkoholizm. Współczynnik samobójstw i prób samobójczych jest bardzo
wysoki, jedna piąta chorych odbiera sobie życie.
W leczenie depresji dwubiegunowej stosuje się
neuroleptyki oraz leki stabilizujące, takie jak sole litu.
leki
przeciwdepresyjne,
Jeśli masz pytanie, wątpliwości, jeśli Ty lub bliska Ci osoba miała kontakt z depresją,
podziel się z nami swoją opinią, doświadczeniem lub wiedzą. Dziękujemy!
Dodaj komentarz
Imię
Email (nie będzie widoczny)
Komentarz
Przepisz powyższy kod
Wyślij komentarz
7500
Kontakt | 
Psychoterapia Warszawa
© 2007 Warszawa
Depresja.net.pl
| Design by:
styleshout
| Valid
CSS
|
XHTML
|
Stat

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin