Zajęcia wyrównawcze
(Tytuł główny wielkimi literami)
Upewnij się, że Twój tytuł jest łatwy do zapamiętania i przyciąga uwagę czytelników. Tytuł powinien wyjaśniać, o czym jest książka, i musi być łatwy do powiedzenia. Unikaj tworzenia źle brzmiących tytułów, które są trudne do wymówienia lub które brzmią krępująco po wypowiedzeniu na głos.
Jeśli masz już w głowie określony tytuł, to świetnie. Jeśli jednak nie masz, musisz przyjrzeć się celom książki. Jeśli na przykład chcesz utworzyć swoją markę, w tytule musisz wspomnieć tę markę. Jeśli chcesz się pokazać się jako ekspert, upewnij się, że tytuł brzmi autorytatywnie. Jeśli chcesz tylko zwrócić uwagę i sprzedać kopie, spowoduj, żeby brzmiał prowokacyjnie, atrakcyjnie lub kontrowersyjnie.
Jakość tytułu decyduje o jakości zawartości. Musisz więc zadać sobie szczegółowe pytania, takie jak: Jaką wartość chcę wnieść do życia czytelnika? Czego chcą się oni dowiedzieć? Jakie są cele docelowych odbiorców i w jaki sposób ta książka ułatwi im ich osiągnięcie? W istocie spróbuj postawić się na miejscu swoich odbiorców.
Podczas generowania listy możliwych tytułów spróbuj się pobawić odpowiednimi słowami kluczowymi, które są popularne w wyszukiwaniach w usłudze Google i Amazon. Zastanów się nad płcią/odbiorcami docelowymi, a następnie utwórz tytuł, który zawiera obietnicę lub oferuje rozwiązanie problemu. Na przykład „Wychowywanie wyjątkowo wytrzymałych dzieci w trudnym świecie” lub „Sześć tajemnic zawierania transakcji za milion dolarów”. Unikaj tworzenia tytułu, który już jest popularny, ponieważ uniemożliwi to wyróżnienie książki. Będziemy korzystać z pierwszego przykładu (Wychowywanie bardzo wytrzymałych dzieci w trudnym świecie), aby zilustrować sposób generowania pomysłów dla książki.
Zbiór kart pracy
(Użyj wielkiej litery na początku każdego wyrazu w podtytule)
Dobry podtytuł musi wnieść bardziej szczegółowe informacje o temacie, dzięki czemu czytelnicy będą mogli dokładnie zrozumieć, co znajduje się w tej książce. Na przykład główny tytuł, taki jak „Wychowywanie wyjątkowo wytrzymałych dzieci w trudnym świecie”, może skorzystać na takim podtytule, jak „Jak wzmocnić sposób myślenia swojego dziecka i przygotować je do życia”.
Przez
Izabela wegner
© Prawa autorskie (Wstaw rok publikacji) dla (Wstaw imię i nazwisko autora lub nazwę wydawcy) — Wszelkie prawa zastrzeżone.
Niezgodne z prawem jest odtwarzanie, duplikowanie ani przesyłanie dowolnej części tego dokumentu zarówno za pomocą środków elektronicznych, jak i w formacie drukowanym. Rejestracja tej publikacji jest ściśle zabroniona.
Ta publikacja przeznaczona jest dla wszystkich pasjonatów edukacji wczesnoszkolnej – rodziców i nauczycieli. Karty pracy i zadania, które zostały tutaj przedstawione mają służyć dziecku tak by dobrze się bawiło podczas ich rozwiązywania a tym samym wyeliminować niedociągnięcia edukacyjne.
Ta sekcja jest opcjonalna i często jest osobistej natury. Wymień i podziękuj jednej osobie lub grupie osób, które są Ci bliskie lub wspierały Cię w życiu. Mogą to być członkowie rodziny, bliscy przyjaciele, osoby inspirujące itd.
Spis treści
Wstęp 4
CZĘŚĆ I: Wstawianie tytułu części (Styl: Nagłówek 1) 4
Rozdział pierwszy: Wstaw tutaj tytuł rozdziału (Styl: Nagłówek 2) 4
Rozdział drugi: Wstaw tutaj tytuł rozdziału 4
CZĘŚĆ II: Wstaw tytuł części 4
Rozdział trzeci: Wstaw tytuł rozdziału 4
Rozdział czwarty: Wstaw tytuł rozdziału 4
Rozdział piąty: Wstaw tytuł rozdziału 4
Epilog/wnioski 4
Bibliografia 4
Podziękowania 4
Informacje o autorze 4
16
Jest pewna grupa deficytów psychicznych uniemożliwiających przyswajanie materiału szkolnego na poziomie odpowiednim do wieku ucznia i jego ilorazu inteligencji. Przyczyny niepowodzeń szkolnych uczniów są złożone i wielorakie. Mogą tkwić np.: w postępowaniu samego ucznia jego motywach i przejawach jak również w niedociągnięciach w pracy dydaktyczno – wychowawczej. Przyczyny te mogą się także odnosić do czynników od ucznia niezależnych np.: zaniedbania środowiskowe, złe warunki bytowo – kulturowe w domu, długotrwała choroba, niekorzystna atmosfera panująca w rodzinie. Trudności w uczeniu się mogą powstawać również na skutek zaburzeń percepcyjnych, mikrouszkodzeń i dysfunkcji mózgu, zmian w ośrodkowym układzie nerwowym lub na skutek spowolnienia dojrzewania OUN.[1] Oczywiście termin trudności w uczeniu się nie dotyczy osób niepełnosprawnych intelektualnie, niewidomych/niedowidzących, niesłyszących/niedosłyszących, których problemy z przyswajaniem materiału szkolnego są determinowane przez niepełnosprawność. Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 opracowana przez WHO[2] problemy w uczeniu się zakwalifikowała jako SPECYFICZNE ZABURZENIA ROZWOJOWE UMIEJĘTNOŚCI SZKOLNYCH (są kodowane jako F.81)[3]. W ramach tej kategorii wyróżniono specyficzne zaburzenia czytania (F81.0), specyficzne zaburzenie analizy dźwiękowo-literowej (F81.1), specyficzne zaburzenie umiejętności arytmetycznych (F81.2), mieszane zaburzenia umiejętności szkolnych (F81.3) inne zaburzenia rozwojowe umiejętności szkolnych (F81.8).
Specyficzne zaburzenie czytania (F.81.0)
Główną cechą jest specyficzne i znaczące upośledzenie rozwoju umiejętności czytania, które nie wynika wyłącznie z wieku umysłowego, problemów ze ostrością wzroku lub nieodpowiedniego wykształcenia. Umiejętność czytania ze zrozumieniem, rozpoznawanie słów, umiejętność czytania ustnego i wykonywanie zadań wymagających czytania mogą mieć wpływ na trudności w pisowni. Specyficzne zaburzenia rozwojowe czytania są zwykle poprzedzone historią zaburzeń w rozwoju mowy lub języka. Związane z tym zaburzenia emocjonalne i behawioralne są powszechne w okresie szkolnym.
Specyficzne zaburzenie ortografii (F.81.1)
Główną cechą jest specyficzne i znaczące upośledzenie rozwoju umiejętności ortograficznych, które nie wynikają wyłącznie z niskiego wieku umysłowego, problemów ze wzrokiem lub nieodpowiedniego wykształcenia. Dotyczy to zarówno opanowania właściwego poziomu graficznego pisma jak i wypowiadania za pomocą pisma.
Specyficzne zaburzenie umiejętności arytmetycznych (f.81.2)
Obejmuje określone upośledzenie umiejętności arytmetycznych, deficyt dotyczy opanowania podstawowych umiejętności obliczeniowych dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia, a nie bardziej abstrakcyjnych umiejętności matematycznych związanych z algebrą, trygonometrią, geometrią lub rachunkiem różniczkowym.
Mieszane zaburzenia umiejętności szkolnych (F.81.3)
Rezydualna kategoria zaburzeń, w których zarówno umiejętności arytmetyczne, czytania oraz pisania są znacząco upośledzone.
Inne zaburzenia rozwojowe umiejętności szkolnych (F.81.8)
Zaburzenia rozwoju umiejętności wyrażania myśli i emocji w formie pisemnej.
Wczesne rozpoznanie tych trudności ma ogromne znaczenie dla możliwości zastosowania odpowiednich programów terapeutycznych oraz intensywnego wspomagania rozwoju dziecka. Zbyt późno wykryte u ucznia zaburzenia rozwojowe oraz wszelkie zaniedbania mogą doprowadzić do nagromadzenia się braków w wiadomościach szkolnych oraz zaburzeń rozwoju osobowości (zachowania aspołeczne, fobia szkolna, itp.). W dużej mierze ważną rolę w pracy wyrównawczej z dzieckiem mającym trudności odgrywają rodzice – dla niektórych rodziców najtrudniejsze jest zaakceptowanie faktu, że dziecko ma trudności w nauce. Dziecko, które nie jest w stanie zaspokoić ambicji rodziców, znajduje się w wyjątkowo trudnej sytuacji. Rodzice krytykują dziecko, szkołę i nauczycieli - ono czuje wówczas, że zawiodło oczekiwania rodziców. Rodzice powinni wiedzieć, że podstawowym warunkiem skutecznej pomocy dziecku są komunikaty, że jest ono kochane i akceptowane pomimo jego trudności, a sam fakt odczuwania przez nie miłości i cierpliwości rodzicielskiej wpłynie pozytywnie na przezwyciężanie trudności nie tylko w szkole ale i w życiu.
Mam nadzieję, że niniejsza publikacja zostanie przez Was maksymalnie wykorzystana i przyniesie pozytywne rezultaty Waszej ciężkiej pracy jaką jest „nauczanie”.
Nazwisko autora/tytuł książki
(Użyj wielkiej litery na początku każdego wyrazu w tytule części)
Zacznij tutaj nową część...
W przypadku długich książek obejmujących wiele szczegółowych informacji podziel książkę na części. Podział książki na części doskonale nadaje się do pisania na tematy historyczne i koncepcyjne. Twoja książka może mieć dowolną liczbę części, z których każda obejmuje inny temat. Jednak wszystkie części muszą wskazywać na ogólny tytuł książki.
Aby przedstawić informacje jako instrukcje krok po kroku, uporządkuj swoje części w logicznej kolejności.
Część I książki jest to zwykle wprowadzenie, gdzie opisujesz podstawowe zagadnienia tematu. Trzymając się przykładu użytego w sekcji tytuł książki, odpowiednie opcje tytułu dla części I obejmują „Życie rodziców” lub „Nauka bycia rodzicem”.
Po podjęciu decyzji dotyczącej tematów i zawartości poszczególnych części książki utwórz listę odpowiednich tytułów rozdziałów. Poświęć czas na zaplanowanie całej książki. Przeprowadź badania tematu, aby dowiedzieć się, co uwzględnić, co pominąć oraz jak rozmieścić zawartość, aby zapewnić jej płynność narracji.
Część może zawierać dowolną liczbę rozdziałów. Nie ma też problemu, gdy niektóre części mają więcej rozdziałów niż inne. Długości rozdziałów znacznie się różnią, ponieważ trudno jest zachować taką samą długość dla każdego rozdziału, który różni się zawartością.
(Użyj wielkiej litery na początku każdego wyrazu w tytułach rozdziałów)
Tutaj zacznij nowy rozdział...
Pierwszy rozdział przedstawia temat czytelnikowi. Na przykład tytułem pierwszego rozdziału przykładowej książki jest „Zrozum swoje dziecko”. Zacznij od krótkiego omówienia tego, co zawiera rozdział, a następnie płynnie przejdź do punktów pomocniczych. Staraj się zachować łatwy i zrozumiały język, aby nawiązać relację z czytelnikiem i utrzymać jego zaangażowanie.
Jednym ze sposobów nawiązywania relacji z czytelnikami jest rozpoczęcie rozdziału cytatem ze słynnej osoby. Upewnij się, że cytat jest odpowiedni dla tematu rozdziału, dzięki czemu będzie można użyć go później do zilustrowania kluczowych punktów w rozdziale. Po rozpoczęciu pierwszego rozdziału od cytatu zachowaj spójność i zacznij każdy kolejny rozdział od cytatu.
Ewentualnie możesz rozpocząć rozdział od „Czy wiesz, że ...?” Kontynuuj, podając pewne statystyki, o których większość osób może nie wiedzieć. Tę metodę możesz stosować w różnych sekcjach, a nie tylko w Twoim wprowadzeniu. Zadawanie czytelnikom pytań (czasami retorycznych) jest dobrym sposobem utrzymania ich zaangażowania i często zapewnienia rozrywki.
Inną strategią rozpoczynania jest poproszenie czytelnika o wyobrażenie sobie konkretnej sytuacji. Na przykład „Wyobraź sobie świat, gdzie każde dziecko jest przeszkolone do ...” Celem tutaj jest zainteresowanie czytelnika od samego początku i utrzymanie jego uwagi.
Kluczem do rozpoczęcia każdego rozdziału jest zapewnienie spójności w całej książce.
(Użyj wielkiej litery na początku każdego wyrazu w nagłówkach podrzędnych)
Wstaw zawartość tutaj...
Podziel rozdział na sekcje z odpowiednimi nagłówkami podrzędnymi. Nagłówki podrzędne prowadzą czytelnika przez rozdział i pomagają pokazać, jak odbierasz ten temat. Zawsze miej więcej niż jeden nagłówek podrzędny na rozdział i upewnij się, że są one zawsze powiązane z tematem rozdziału.
W przypadku przeszukiwania zawartości w celu odnalezienia konkretnego rozdziału wszelkie napotkane kluczowe cechy mogą pełnić rolę nagłówka podrzędnego. Na przykład nagłówek podrzędny 1 może brzmieć „Jak dobrze znasz swoje dziecko?”. Możesz użyć historii z prawdziwego zdarzenia i porozmawiać o znaczeniu wiedzy o swoim dziecku.
Przykładem nagłówka podrzędnego 2 jest „Identyfikacja mocnych i słabych stron swojego dziecka”. W tym dziale omówisz strategie i kroki, które są używane do badania osobowości dziecka.
Przypomnij czytelnikowi kluczowe punkty rozdziału w krótkich akapitach. Ewentualnie użyj punktorów, jak pokazano poniżej:
• Jeśli chcesz ułatwić dziecku drogę przez życie, zapoznaj się z jego mocnymi i słabymi stronami.
• Punkt 2 z Twojego tekstu...
• Punkt 3 z Twojego tekstu...
• itd.
W następnym rozdziale dowiesz się...
Aby logicznie płynnie przechodzić od rozdziału do rozdziału, poinformuj czytelnika o tym, co będzie dalej. Gdy kończysz rozdział, połącz informacje z następnego rozdziału z informacjami, które już są znane.
W drugim rozdziale postaraj się bardziej zagłębić w temat książki. Na przykład tytułem drugiego rozdziału przykładowej książki jest „Rodzicielstwo w dzisiejszym świecie”. Zacznij od krótkiego omówienia tego, co zawiera rozdział, a następnie płynnie przejdź do punktów pomocniczych. Staraj się zachować łatwy i zrozumiały język, aby nawiązać relację z czytelnikiem i utrzymać jego zaangażowanie.
Podziel rozdział na sekcje z odpowiednimi nagłówkami podrzędnymi. Nagłówki podrzędne prowadzą czytelnika przez rozdział i pomagają pokazać, jak odbierasz ten temat. Zawsze miej więcej niż jeden nagłówek podrzędny na rozdział i upewnij się, że są one powiązane z tematem rozdziału.
W przypadku przeszukiwania zawartości w celu odnalezienia konkretnego rozdziału wszelkie napotkane kluczowe cechy mogą pełnić rolę nagłówka podrzędnego. Na przykład nagłówek podrzędny 1 dla tego rozdziału to „To trudny, trudny świat”. Możesz mówić o tym, jak zmieniło się społeczeństwo, dlaczego tak trudno wychowywać dzieci we współczesnym świecie itd.
W przypadku nagłówka podrzędnego 2 użyj takiego podtytułu, jak „Dlaczego dzisiejsze dzieci sobie nie radzą”. Ta podsekcja wyjaśnia różnice między tradycyjnymi i nowoczesnymi stylami rodzicielstwa, rolę odgrywaną przez technologię w rodzicielstwie, spadek znaczenia systemów wartości itd.
• Telewizor i inne urządzenia cyfrowe dzisiaj odgrywają rolę rodzica w domu.
Za pomocą kolejnych części uwzględnij bardziej szczegółowe lub złożone obszary tematu książki. Ponieważ część I określiła temat/problem, rozważ skorzystanie z tej sekcji do przekazania rozwiązań. W tym przypadku odpowiednim przykładowym tytułem jest „Identyfikacja odpowiednich strategii rodzicielskich” lub „Kuloodporny sposób myślenia dziecka”. Nie zapomnij, że rozdziały w tej części książki muszą być dostosowane do wybranego tytułu części.
ALL_THE_BEST