bestiarium czwarte.pdf

(1412 KB) Pobierz

Bestiarium

Północy

Vranów opisanie

GRA FABULARNA

Część III

piórem znakomitego alchemika i mistrza magii

Jaxy z Vicovaro uczynione, któren to peregrynacje po

barbarzyńskich Krainych uczynił i ku wiecznej

pamięci spisał.

MALUNKI Z KART DO GWINTA lub z dzieł imć pana Bogusława Polcha

starożytnej hi-

storii vranów

nie wiadomo

zbyt wiele, a te

opracowania

nieliczne ja-

kowe spisano

sprzeczne są

ze sobą. „Hi-

storia vranica” bakałarza Piotrusa z Oxenfur-

tu suerguje jakoby vranowie podobnie do ludzi

czy elfów przybyli na Kontynent w trakcie jednej

z wielkich Koniunkcji Sfer, Octavius Magnus z

Uniwersytetu w Vicovaro, autor „Dziejów ludu

jaszczurzego”, sugeruje natomiast, że vranowie

są jedną z tych nielicznych ras rozumnych, któ-

re to na naszym Kontynencie wyewoluowały.

Pewną rzeczą jedynie jest, że żyją tu oni dłużej

niźli ludzie i elfi i przed przybyciem Aen Sidhe

stworzyły na Kontynencie rozwiniętą cywiliza-

cję pełną miast, pałaców i zamków.

Ówcześni vranowie byli rosłymi istota-

mi o pokrytych łuskami ciałach i wielkich na

pół prawie twarzy czerwonych oczach. Ich mia-

sta były szczegółowo rozplanowane z masyw-

nymi wieżami i monumentalnymi amfiteatra-

mi. Sami starożytni varnowie byli pacyfistami,

wielbiącymi rzemiosło, sztukę i literaturę. Ich

władcy, podobnie jak smoki, gromadzili olbrzy-

mie bogactwa. Niewielu z jaszczurczego ludu

miało talent do magii, a gdy już go posiedli, byli

zazwyczaj potężnymi i utalentowanymi twór-

cami artefaktów i magicznych istot. Niektórych

z nich, na przykład strażników krypt, można

spotkać do dziś, czasem strzegących wieży ja-

kiegoś maga lub jednego z tajemniczych, vra-

nich grobowców. Nie czcili oni żadnych bogów,

byli cywilizacją rozumu, a według niektórych

podań nie byli wręcz zdolni do odczuwania

emocji. Uważali życie za najważniejszą świę-

tość, gdyż wedle ich światopoglądu nie istnieje

życie po śmierci, a tylko ostateczne rozpłynięcie

się w niebycie.

Niewiele jednak można dziś znaleźć po

pozostałości po starożytnych vranach, albo-

wiem cywilizacja ona zniszczona została przez

zawistne elfy, gdy te przybyły wraz z Koniunk-

cją. Agresorzy doprowadzili pokojową cywi-

lizację do upadku, przejęli ichniejsze miasta

i przebudowali je na swoją modłę. Do dziś w

miejscach takich jak Loc Muinne znajdowane

są są vranie szczątki i pozostałości ich sztuki.

Znajdowane do dziś dowody wskazują, że Aen

Sidhe nie przebierały w środkach walcząc z

prawdopodobnie o wiele bardziej rozwiniętymi

starożytnymi vranami.

Druga katastrofa spadła na vranów po

przybyciu ludzi. Ze swą gadzią proweniencją

dalecy są wszak od ludzkiego physis, przez co

budzili oni strach i obrzydzenie. Dodatkowo

kapłanom Kreve nie spodobały się poglądy vra-

nów na temat życia wiecznego i okrzyknęli je

demonami z piekła. Pogromom i regularnym

wojnom nie było końca, a niedobitki tej nie-

gdyś dumnej rasy zmuszono do zamieszkania

w rezerwatach wraz z bobołakami. W między-

czasie vranowie stali się mniej pacyfistyczni,

nauczyli się wytwarzać broń i stawiać opór lu-

dziom i elfom, jednakże, było ich już zbyt mało

by oprzeć się młodszym i bardziej agresywnym

rasom. W końcu przed niespełna półtora wie-

kiem odbył się ostatnia z wielkich kampanii

przeciw vranom. Gdy armia ludzi pod wodzą

wojewody Grozima najechała ostatnie enkla-

wy gadziego ludu, by przepędzić ich na drugą

stronę Gór Sinych, a opornych zabić. Po tamtej

wojnie naprawdę niewielu vranów pozostało

po zachodniej stronie gór, a do dziś nie przeżył

chyba żaden.

Przez wiele lat myślano, że problem

vranów został rozwiązany, aż przed kilkuna-

stu laty rozpoczęły się w Górach Sinych napady

na karawany i wojskowe patrole. Ci, którym

udało się zbiec, z przerażeniem opowiadali o

strasznych dwunogich jaszczurach uzbrojonych

ostre miecze napadających całymi bandami

na podróżników. Jednakże owi bandyci nijak

nie przypominali owych wielkookich vranów,

których wygnano na drugą stronę gór. Karne

wyprawy, podejmowane przez króla Henselta z

Kaedwen nie przyniosły wielkiego skutku. Zna-

leziono i zniszczono kilka osad tych nowych

vranów, lecz nie zbliżono się do rozwiązania

zagadki. Nawet magowie, w tym słynna Sabri-

na Glevissig, którym przyprowadzono jeńców

do badań, nie byli w stanie jednoznacznie od-

powiedzieć czy istoty spotykane teraz na trak-

tach w Górach Sinych to potomkowie starożyt-

nej rasy vranów.

Przez lata jakie upłynęły od ponownego

spotkania jaszczurzego ludu pojawiło się wiele

szalonych teorii. Niektórzy scholarzy i magowie

mówią, że niedobitki vranów zdeewoluowały

do bardziej pierwotnej formy, by przetrwać w

niebezpiecznych górach, inni mówią o tym, że

jaszczurzy magowie stworzyli za pomocą za-

klęć podobnych do Podwójnego Krzyża Alzura,

całkowicie nową kastę w swej rasie – wojow-

ników, by ci strzegli przed ludźmi właściwych

ziem vranów położonych dalej na wschód.

Najbardziej szalona jest jednak teoria o tym,

że gdzieś tam, na północ od ziem haaklandczy-

ków znajduje się gadzie imperium szykujące się

na wojne z ciepłokrwistymi, a ci barbarzyńscy

wojownicy są jeno forpocztą wielkiej inwazji.

Ci sami szaleńcy uważają też, że kroczą pomię-

dzy nami na ulicach szpiedzy onego imperium,

za pomocą magii i alchemii upodobnieni do lu-

dzi.

Jaka jest prawda - nie dowiemy się tak

długo, aż ktoś nie zorganizuje wyprawy na

drugą stronę Gór Sinych by zbadać dzikich vra-

nów.

„Bujdy i prawdy Północy” Jaxa z Vicovaro

Jak wiesz Panie dla vranów najważniejszym

symbolem było słońce. Umieszczali go na swo-

ich dziełach sztuki, płaszczach i inszych ubra-

niach, a później także zbrojach i hełmach. Wy-

wiad, któregoś z północnych królów wspiął się

więc na wyżyny pomysłowości i niedawno na

północy pojawiły się plugawe i kłamliwe pasz-

kwile o tym, że jakoby Miasto Złotych Wież

wybudowano na vranich ruinach, a kult Wiel-

kiego Słońca wziął swój początek w jakowyś

starożytnych jaszczurzych pismach. Te same

paszkwile twierdzą, że jakoby nasz Miłości-

wy Pan i wielkie rody to vranowie obleczeni w

ludzkie ciała, służący nie Nilfgaardowi, a owe-

mu tajemniczemu gadziemu imperium, o któ-

rym pisałem w poprzednim raporcie. Uważam,

hrabio, że czas wysłać na północ kilku specjali-

stów i wytłumaczyć obrazowo redańskim pod-

żegaczom, czym kończy się obrażanie Miłości-

wego Pana i wielkich domów.

z raportu Jaxy z Vicovaro dla hrabiego Vattiera

de Ridaux

Konterfekt jednego z ostatnich vranów mieszkają-

cych po tej stronie gór. Zamieszkiwał on Blaviken

jeszcze w czasie słynnej rzezi, w której zamordowano

księżniczkę Renfri.

Zagrożenie

Słabe

Średnie

Dzicy VranowiE

Nagroda

Wyparowania

0 (chyba że noszą

zbroje)

CIAŁO

EMOCJE

FACH

GRACJA

REAKCJE

ROZUM

TEMPO

WOLA

FART

Wigor

Bieg

Skok

Zdr

Det

Udźwig

100

Wysokość

Waga

Występowanie

Inteligencja

Organizacja

Komunikacja

Autor grafiki: Anna Podedworna

troche wyższy niż człowiek

jak człowiek

góry Sine

nieco mniejsza niż czowiek, ale w granicy istot inteligentnych

barbarzyńskie grupy łupieżców (10-40 sztuk)

dialekt vranów, rozumieją niektóre słowa ze wspólnego

WIEDZA POWSZECHNA

(SZTUKA PRZETRWANIA PT 12)

Dzicy vranowie pojawiają się całymi bandami u pod-

nóży Gór Sinych, rabują i zabijają na równi ludzi i insze

rasy. Nie interesują ich niewolnicy, ale dobra doczesne

rabują z dużą przyjemnością. Nie lubią jednakże zbyt-

nio obciążać się łupem, dlatego ich wyprawy są krótkie

acz intensywne.

Walczą bardzo agresywnie i są niezłymi taktykami,

lubują się w zasadzkach i atakowaniu bezbronnych ka-

rawan. Jeżeli zostaną zapędzeni w pułapkę walczą do

ostatka, nie myśląc o poddaniu się.

zapis rozmowy z Fredgastem, magiem służącym w

regularnej armii Aedirn, sporządzony przez Jaxę z

Vicovaro

Wrażliwy na

Jad Wisielców

UMIEJĘTNOŚCI

Atletyka

Bójka

Czujność

Krzepa

Łamanie magii

Nieugiętość

Skrytość

Szt Przetrwania

Szermierka

Odwaga

Wytrzymałość

Zwinność

Moce i zdolności

specjalne

Uderzenie ogonem

Raz na turę oprócz nor-

malnych ataków szpo-

nami lub bronią mogą

wykonać atak ogonem

Zatruta broń

Jeżeli vranowie mają czas

przygotować się do walki

obrażenia od ich broni

(ale nie ogona) nada-

ją przeciwnikom stan

Zatruty

WIEDZA SPECJALISTYCZNA

(WYKSZTAŁCENIE PT 14)

Jak na barbarzyńców są nieźle wyszkoleni. Działają

w licznych grupach, starają się unikać miejsc ufortyfiko-

wanych i grup żołnierzy celując raczej w wioski i kara-

wany. Doskonale znają też Góry Sine zapędzanie się za

nimi na przełęcze to jak iść za elfem w puszcze.

Kiedyś organizowaliśmy wyprawy karne do ich sie-

dzib. Początkowo nie było zbyt trudno potem zaczęły

znikać patrole, w końcu cały batalion doświadczonych

górali. Uczą się skubańcy i to szybko. Na szczęście nie in-

teresuje ich współpraca z innymi nieludźmi, a elfy trak-

tują jak śmiertelnych wrogów. Widziałem kiedyś efekt

spotkania komanda z bandą vranów. I mówię Ci nie był

to ładny widok.

Badałem kiedyś ciało jednego z nich, niedługo po tym

jak zaczeli po raz pierwszy atakować. Ciało stworzone

do walki, mięście jak ze stalowych sprężn. Już wtedy za-

częli mówić że to wytwory ichniej magii. Nie udało nam

się tego nigdy sprawdzić bo niedługo później nadeszli

czarni

- zapis rozmowy z Fredgastem, magiem służącym w

regularnej armii Aedirn, sporządzony przez Jaxę z

Vicovaro

Nienawiść do różo-

woskórych

Wszelkie testy społeczne

związane z komunikacją

z dzikimi vranami mają

PT podniesione o 5.

ŁUP

broń

codzienne fanty k6

Silniejsi dzicy vranowie

Przedstawione tu statystyki są cechami prze-

ciętnych wojowników bioracych udział w łu-

pieżczych rejzach. W bandach znajdują się też

lepiej uzbrojeni i wyszkoleni vranowie. Zachę-

cam do dodawania im ekwipunku i podnosze-

nia statystyk, Ci tu przedstawieni nie stanowią

dla grupy zagrożenia.

BROŃ

Nazwa

Pazury

Szable

Uderzenie ogonem

Umiejętność Obrażenia

+13

+14

+13

2k6+4

4k6+4

3k6

Efekt

Zasięg

Ciosy

Plik z chomika:

Dihercen

bestiarium czwarte.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: