Rosja musi być poświęcona Niepokalanemu Sercu.docx

Rosja musi być poświęcona Niepokalanemu Sercu

Russia Must Be Consecrated to the Immaculate Heart

Rosja musi być poświęcona Niepokalanemu Sercu, nawet jeśli Matka Boża nigdy nie

wspomniała o tym w Fatimie.

- Ks. Gregorius D. Hesse, STD, JCL, JCD (Cand.): Wiedeń, Austria

Celem tego artykułu jest wykazanie, że poświęcenie Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi jest z teologicznej konieczności lub przynajmniej teologicznej wygody, nawet jeśli Niebo nigdy o tym nie wspominało. Dlatego w tym artykule i ze względu na argumentację, udajemy, że Matka Boża nigdy nie pojawiła się w Fatimie i że nigdy nie było przesłania.

Dlatego musimy zbadać następujące sprawy:

1.      Dlaczego poświęcenie?

2.      Dlaczego Matce Bożej?

3.      Dlaczego Jej Niepokalanemu Sercu?

4.      Dlaczego Rosja?

5.      Dlaczego nie przez papieża a wszystkich biskupów?

1. Cel i konieczność poświęcenia / konsekracji

Słowo "konsekracja" pochodzi od łacińskiego consecrare, i w czasach Cycerona oznaczało poświęcenie służbie bogu, i – w znaczeniu pochodnym – poświęcić się, uczynić świętym.

W chrześcijańskich czasach znaczenie jednocześnie pogłębiono i poszerzono. Poświęcić teraz oznacza:
(1) Uświęcić, uznać coś za święte.
(2) Dedykować lub konsekrować osobę Bogu, poświęcić swoje życie i prerogatywy służbie Bogu.

(3) Ustanowić osobę / przedmiot jako poświęconą / dedykowaną świętym rzeczom.

(4) Administrować, odprawiać ceremonie konsekracji.
(5) Konsekrować, sprawować uprawnienia przyznane księdzu na święceniu przez przemianę chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa podczas konsekracji Mszy.

Trzecie znaczenie, wg definicji św. Tomasza z Akwinu, jest najważniejsze w naszych rozważaniach. Jak wyjasnia w Komentarzu o wyrokach Piotra Lombarda /Commentary on the Sentences of Petrus Lombardus: "Za każde wyniesienie stanu będzie dane uświęcenie, bo tam potrzebna jest szczególna pomoc łaski, jak przy konsekracji królów, mnichów i mniszek.."

Konsekracja jako taka była wymagana przez Boga wiele razy w Piśmie Świętym, jak w konsekracji Jozuego:

Pan odpowiedział Mojżeszowi: «Weź Jozuego, syna Nuna, męża, w którym prawdziwie mieszka Duch, i włóż na niego swoje ręce. Następnie przywiedź go przed kapłana Eleazara i przed całą społeczność i ustanów go w ich obecności wodzem. Przenieś na niego część twojej godności, by cała społeczność Izraelitów była mu posłuszna. Winien się jednak stawić przed kapłanem Eleazarem, a ten będzie za niego pytał Pana przez losy urim. Tylko na jego rozkaz winni wyruszać i na jego rozkaz wracać, zarówno on, jak i wszyscy Izraelici i cała społeczność». Mojżesz wykonał wszystko, co mu nakazał Pan. Wezwał Jozuego i stawił go przed kapłanem Eleazarem i przed całym zgromadzeniem. Następnie nałożył na niego ręce i ustanowił go wodzem - stosownie do woli Pana oznajmionej przez Mojżesza. (Lb 27:18-23)

Wtedy rzekł Jozue do ludu: "Oczyśćcie się, gdyż jutro Pan sprawi cuda wśród was". (Joz 3:5)  Żeby dostać żądaną nadzwyczajną łaskę, Pan zaleca konsekrację:

Ludowi zaś powiedz: Oczyśćcie się na jutro, a będziecie jeść mięso. Narzekaliście przed Panem i wołaliście: 'Kto nam da mięso, abyśmy jedli? O, jak nam dobrze było w Egipcie!' Teraz da wam Pan mięso do jedzenia. (Lb 11:18)

To co jest konsekrowane, jest oddzielone, jest święte, oddzielone i uświęcone w określonym celu:

Wtedy rzekł Mojżesz do Pana: «Lud nie będzie śmiał podejść do góry Synaj, gdyż zakazałeś mu tego surowo, mówiąc: "Oznacz granicę około góry i ogłoś ją jako świętą" (Wyj 19:23). Ponieważ Ja jestem Pan, Bóg wasz - uświęćcie się! Bądźcie świętymi, ponieważ Ja jestem święty! (Kpł 11:44) Pan powiedział do Mojżesza: «Idź do ludu i każ im się przygotować na święto dziś i jutro. Niechaj wypiorą swoje szaty… Wtedy Mojżesz zstąpił z góry i nakazał przygotować się ludowi. I wyprali swoje szaty (Wyj 19:10,14). On cię wtedy wywyższy we czci, sławie i wspaniałości ponad wszystkie narody, które uczynił, abyś był ludem świętym dla Pana, Boga twego, jak sam powiedział (Pwt 26:19).

Koncepcja oddzielenia kogoś od reszty jest fundamentalnym przykazaniem Prawa Mojżeszowego:

Masz poświęcić Panu, Bogu swemu, każdego pierworodnego samca, który się urodzi z większego lub mniejszego bydła. Nie będziesz używał do pracy pierworodnego z cielców i nie będziesz strzygł pierworodnego swej owcy (Pwt 15:19). Nawet kapłani, którzy zbliżają się do Pana, muszą się poświęcić, w przeciwnym razie Pan wybuchnie przeciwko nim (Wyj 19:22 tego wersetu nie znalazłam)

[ang: Even the priests, who approach the Lord, must consecrate themselves, or the Lord will break out against them (Ex. 19:22)].

Osoby oddzielano i konsekrowano, a kapłanów musiano dalej oddzielać i konsekrować dla konkretnej misji, której nie dzielą ze zwykłymi ludźmi:

W ten sposób wyodrębnisz lewitów od Izraelitów, i lewici będą moi (Lb 8:14). Czyż nie dosyć wam, że Bóg Izraela wyróżnił was spośród społeczności Izraela, byście się mogli zbliżać do Niego pełniąc służbę w przybytku Pana i stojąc przed społecznością, by za nich pełnić swój urząd? (Lb 16:9) [ang: i służyć im?]

Każda konsekracja jest specyficzna. Skoro nie wystarcza poświęcenie świata jako całości by poświęcić Rosję, Austrię czy jakiś inny kraj, tak nie wystarcza mieć poświęconych ludzi Izraela, wystarcza nawet nie mieć poświęconych lewitów, osoba musi być poświęcona z imienia, jak widzimy w przypadku Aarona:

Porozmawiaj ze wszystkimi wybitnymi rękodzielnikami, których wyposażyłem w zmysł piękna, aby sporządzili szaty dla Aarona, by poświęcony służył Mi w nich jako kapłan … I Aaron poniesie uchybienia popełnione przy ofiarach, które będą składać Izraelici… I ubierzesz w nie twego brata Aarona i synów jego razem z nim, namaścisz ich [ang: poświęcisz ich ręce], wprowadzisz ich w czynności kapłańskie i poświęcisz ich, aby mi służyli jako kapłani (Wyj 28:3,38,41)

Ważne jest by zrozumieć, że konsekracja czyni coś lub kogoś przyjemnym Bogu, tak jak dziecko staje się akceptowane przez chrzest, a ochrzczony jest oddzielany podczas święceń kapłańskich.

Konsekracji nie dokonuje się w sposób niejasny ani przypadkowy, ale należy ją sprawować zgodnie ze szczegółowymi instrukcjami, jak wskazuje 29 rozdział Księgi Wyjścia w 34 zdaniach. Podobne instrukcje można znaleźć w innych księgach Pięcioksięgu. OdnośniM ostatniego z naszych pytań ważne będzie, aby zrozumieć, że konsekracja musi następować po uroczystym obrzędzie: istnieje różnica w łaskach przyznawanych za noszenie medalu pobłogosławionego pobieżnie przez zwykły znak krzyża lub medalik św. Benedykta, konsekrowany przez Benedyktyna wyposażonego w uprawnienia, rytuał i wodę święconą!

Celem poświęcenia jest też przebłaganie:

Mojżesz zabił go [cielca] , wziął krew jego i palcem pomazał nią rogi ołtarza dokoła - w ten sposób oczyścił ołtarz. Resztę krwi wylał na podstawę ołtarza i tak poświęcił go, i dokonał przebłagania (Kpł 8:15). I będą jeść to, co było przebłaganiem za nich, aby ich wprowadzić w czynności kapłańskie i oddzielić jako świętych. Nikt zaś z niepowołanych nie będzie tego jadł, gdyż jest to rzecz święta (Wyj 29:33). Przez siedem dni będziesz czynił przebłaganie nad ołtarzem i będziesz go poświęcał, a stanie się bardzo święty, i cokolwiek dotknie się ołtarza, będzie również święte (Wyj 29:37). Izrael zgrzeszył: złamali przymierze, jakie z nimi zawarłem, wzięli sobie z tego, co było obłożone klątwą - ukradli to, zataili i schowali między swoje rzeczy. Dlatego Izraelici nie będą mogli się ostać wobec wrogów swoich i podadzą tył swoim wrogom gdyż ściągnęli na siebie klątwę. Nie będę nadal z wami, jeśli nie wytępicie wśród siebie dotkniętych klątwą. Powstań, oczyść lud i rozkaż mu: Oczyśćcie się na jutro, bo tak mówi Pan, Bóg Izraela: Rzeczy obłożone klątwą są wśród ciebie, Izraelu; przeto nie ostoicie się wobec wrogów swoich, jeśli nie usuniecie spośród siebie rzeczy obłożonych klątwą (Joz 7:11-13).

Ostatecznym celem wszelkiego stworzeniai dlatego też poświęcenia jest większa chwała Boga: " Tam będę się spotykał z Izraelitami, i to miejsce będzie uświęcone przez moją chwałę" (Wyj 29:43). Bóg żąda chwały nie dla siebie, a dla nas, jak mówi św. Tomasz (Summa Theologiae, II-II, q.132, a. 1, ad.1).

Wszystko co jest poświęcone należy do Boga, chyba że jest zbezczeszczone:

I Pan rzekł do niego: "Wysłuchałem twojej modlitwy i twego błagania, które przed Mną skierowałeś. Poświęciłem ten dom, który zbudowałeś, umieszczając tam Moje Imię na zawsze, a moje oczy i Moje serce będą tam na wieki" (3 Kr 9:3) [nie znalazłam: są Kr 1 & 2].  Każda konsekracja jest nieusuwalna, pozostaje w przedmiocie (Summa Theologiae, II-II, q.39, a.3). Konsekracja kościoła nie może być powtórzona, chyba że został spalony lub zanieczyszczony krwią lub nasieniem (Summa Theologiae, III, q.83, a.3, ad 3). Jeśliby więc ktoś oczyścił siebie samego z tego wszystkiego, będzie naczyniem zaszczytnym, poświęconym, pożytecznym dla właściciela, przygotowanym do każdego dobrego czynu" (2Tym 2:21).

Cała historia Kościoła i jego zwyczajów liturgicznych są stanowczym dowodem wymogu poświęcenia:
Choć kaplicę można pobłogosławić, kamień ołtarzowy i święte szaty muszą być poświęcone. Kościół musi być poświęcony w dodatku do ołtarza. Biskup jest poświęcony, ksiądz, mnich, zakonnica i dziewica. Pewne medaliki i święte przedmioty muszą być poświęcone, i do reformy w 1949 palmy w Niedzielę Palmową, i Wielkanocna Gromnica były konsekrowane z modlitwami konsekracyjnymi.

Zawsze kiedy coś się bezcześci, musi zostać ponownie uczynione świętym przez rekonsekrację. To odnosi się też do nas jako grzeszników, którzy jesteśmy – w pewien sposób - rekonsekrowani Sakramentami, jeśli wpadliśmy w stan grzechu śmiertelnego.

Dla zakresu tego artykułu koncepcja konsekracji jako pokuty będzie miała ogromne znaczenie.

2. Konieczość poświęcenia Matce Bożej

Kim jest Bóg, czy to Ojciec, Syn i Duch Święty, czy też Matka Boża? Czy Bóg, Pismo Święte i Tradycja Kościoła nie wymagają poświęcenia się samemu Bogu?

Tak, na pewno. Z pewnością nie byłoby właściwe poświęcanie kościoła lub kamienia ołtarzowego komukolwiek poza samym Bogiem. Zwykła skała używana jako grób dla ludzkich kości, nawet święte kości świętych męczenników muszą zostać oddzielone, uświęcone, poświęcone i całkowicie złożone Bogu przez konsekrację, aby były godne Najświętszej Ofiary Mszy. To samo jest analogicznie dla kościoła i ostatecznie członków kapłaństwa.

Ale te poświęcenia, tak jak poświęcenie wody chrzcielnej są konieczne by uczynić jakąś materię godną świętości poprzez uświęcenie. Kamienia ołtarzowego nie poświęcaa się by przekazywał łaski, a by ułatwić odprawianie sakramentu, który udzieli najpotężniejszych łask sakramentalnych. Ani kamień ołtarzowy, ani woda chrzcielna nie są poświęcane w celu odkupienia sensu stricte, a dla oczyszczenia potrzebnego do uczynienia materii godnej odpowiedniego sakramentu.

Czy wszystkie poświęcenia są tylko dla Boga? Ostatecznie – tak, ale nie zawsze wyłącznie. Bóg nagradza świętych udziałem w swojej chwale. Medalik św. Benedykta jest poświęcony dla uhonorowania św. Benedykta prosząc o wstawiennictwo. Jest poświęcony Bogu Wszechmogącemu, ale ku czci św. Benedykta.

Święta Wola Boga dzielenia się Jego chwałą ze wszystkimi świętymi jest mocno ustanowiona w Tradycji Kościoła.

Nie wolno poświęcić kamienia ołtarzowego bez relikwii męczenników; kościół jest zwykle poświęcony świętemu; większość świąt w Katolickim Kalendarzu to świętych; nowenna może być odprawiana  też do świętego, w Boże Narodzenie albo Zielone Świątki (najstarsza nowenna, zakonnica może być poświęcona jako Siostra Najświętszego Serca jak i Siostra św. Józefa; na Soborze Trydenckim na ołtarzu kładziono 3 księgi: Biblię, Mszał i Summa Theologiae, napisaną przez "tylko" świętego, Doctor Angelicus, Doctor Communis, Doctor Doctorum.

W ten sposób jedno z najbardziej owocnych zgromadzeń biskupów, jeden z najbardziej natchnionych soborów w historii, dedykowano i poświęcono Bogu w Jego Świętym Piśmie, Kościołowi w Jego Mszale i małemu tłustemu świętemu w jego ogromnej księdze zawierającej co najmniej 4 błędy, ale napisane jaśniejącą miłością niezrozumiałą dla większości z nas.

Tak więc Bóg chciał poświęcenia się nie tylko Jego Doskonałości i Boskości (nieco złagodzonej przez św. Hieronima w Wulgacie), a tym bardziej pomyłkom Papieży w Proprium Mszy (Kanon jest wolny od błędów i wad!!!) a jeszcze mniej intelektualnych niedociągnięć wspaniałego grubego świętego w jego wspaniałej grubej księdze, Summa Theologiae.

Można łatwo zobaczyć, że Bóg chciał by Ojcowie Trydenccy dzielili się inspiracją, mądrością, informacją i wglądem w te 3 księgi, a przede wszystkim Boską Miłością dzielić się ze świętymi jak św. Jeremiasz, św. Grzegorz Wielki i św. Tomasz z Akwinu.

W następnym rozdziale zobaczymy jak ważne jest to przemyślenie. Nadzieja zostanie zaspokojona, wiara zastąpiona, a miłość pozostanie.

Podczas gdy konsekracja jest aktem Wiary, ustanowionym w Nadziei, musi być spowodowana Miłością, czy to w posłuszeństwie, czy w wyborze Miłości. Miłość kocha "bliźniego swego" z posłuszeństwa, przyjaźń kocha z wyboru. Św. Tomasz mówi: "Ze wszystkich rzeczy, które wiążą się z miłością, przyjaźń jest najdoskonalsza". (Summa Contra Gentiles, III, d. 27, q.2, 1).

Widzieliśmy, że Bóg chce swojej chwały dla nas, nie dla siebie, nieważne jak nieskończenie Jemu się należy. Jego idealna przyjaźń jest celem wszelkiej konsekracji. "Vos autem dixi amicos, ale nazwałem was przyjaciółmi" – powiedział do uczniów (Jan 15:15) i przyjaciół jakimi jesteśmy kiedy poświęceni jesteśmy oddaniem, pokutą i szczególnie posłuszeństwu Jego Woli (Jan 15:13).

Kościół w swojej czcigodnej Tradycji niezliczonych kanonizacji świętych i Jego życzliwej ochrony ich kultów i konsekracji na ich cześć ilustruje i świadczy o niezłomnej woli Chrystusa dzielenia się swoją chwałą i zasługami z tymi, którzy są Mu poświęceni.

Wniosek jest nieunikniony, że Jego Matka jest nie tylko częścią tego udziału, ale przede wszystkim wszystkich świętych, którym możemy się poświęcić. Jej zasługi i rola w Historii Zbawienia są chwalone i wywyższane w Piśmie Świętym, a także w Tradycji Kościoła, pismach świętych i nieprzerwanych 20 wiekach prawdziwego nabożeństwa i kultu. Tak wysoka jest (lub była) Jej pozycja wśród wiernych, że G K Chesterton na szczęście przypomniał nam o mądrości Kościoła, który zawsze umiał podkreślać różnicę między samym Bogiem-Czło-wiekiem a doskonałą istotą ludzką (Nowa Jerozolima / The New Jerusalem, ostatni rozdział).

Okazjonalna przesada może być życzliwie uznana za zrozumiałą w świetle pozycji Najświętszej Maryi Panny jako Matki Bożej, Królowej wszystkich Męczenników, Królowej Nieba, Królowej Aniołów i Pośredniczki / Mediuatrix Wszystkich Łask.

Niech cytaty kilku świętych wystarczą jako substytut wszystkich niezliczonych i często grubych tomów napisanych o Jej chwale:

… przede wszystkim pamięć o chwalebnej zawsze Dziewicy Maryi, Matki naszego Pana i Boga Jezusa Chrystusa (Canon Missae); Człowieczeństwo Chrystusa, o ile jest zjednoczone z Bogiem, i stworzona błogość, o ile jest owocem Boga, i Najświętsza Dziewica, jako Matka Boża, ma w pewien sposób nieskończoną godność od nieskończonego dobra, którym jest Bóg (Summa Theologiae, I, q.25, a.6, ad 4) i z tej strony nie może być lepiej (Summa Theologiae, III, q.7, a.12, ad 2); żeby być Matką Boga jest największą łaską udzieloną stworzeniu. To samo jest gdzie Bóg nie może zrobić więcej. Bóg może uczynić większy świat, większe niebo, ale więcej niż Matki Bożej On nie może zrobić (św. Bonawentura).

Funkcja Matki Bożej w ekonomii zbawienia jest nie tylko bierna, jest Ona nie tylko wykorzystywana przez Boga, Ona poświęciła się całym swoim sercem, i nie pomniejszona przez żaden grzech, całe Swoje życie i siebie oddała całkowicie jako ancilla Domini Bogu i Jego Boskiemu Synowi w tajemnicy Odkupienia. Ona jest, jak mówi św. Ireneusz, przyczyną zbawienia. Św. Epifaniusz nazywa Ją "Matką Żyjących", i faktycznie jest naszą Matką udzielającą łask, bo jest GRATIA PLENA, pełna łask, i Mediatrix Wszelkich Łask:

Od czasu, gdy Dziewica Matka poczęła w swoim łonie Słowo Boże ... Otrzymała jurysdykcję we wszystkich doczesnych procesjach Ducha Świętego; aby żadne stworzenie nie otrzymało żadnej łaski od Boga, chyba że zgodnie z dyspensą Jego pobożnej Matki (św. Bernardyn ze Sieny).             

Dlatego wszystkie poświęcenia w celu otrzymania łask, muszą być skierowane do Matki Bożej, bo Ona jest Mediatrix wszelkich łaask!

3. Konieczność poświęcenia Niepokalanemu Sercu

Początkowo wydawałoby się, że poświęcenie Matce Bożej mogłoby być więcej niż wystarczające, i faktycznie, przez wiele stuleci tak to wyglądało. W pewnym sensie stajemy w obliczu tajemnicy, gdy weźmiemy pod uwagę upływ czasu, który był potrzebny Boskiej Mądrości, aby zdecydować się objawić ludzkości uwielbienie Najświętszego Serca i Czczenie Niepokalanego Serca. Oba mogą wydawać się nieco dziwne na pierwszy rzut oka:

Pytam o to z szacunkiem i bez żadnego bluźnierczego zamiaru: dlaczego adoracja Najświętszego Serca, dlaczego pompa krwi, a nie Jego ręce, przekazały Ducha Świętego Apostołom?

Św. Tomasz z Akwinu nazywa serce "pierwszą zasadą ruchu u zwierzęcia" (Summa Theologiae, I, q.20, a.1, ad 1) i mówi: "Każde dobre usposobienie ciała przepływa do serca, jak do zasady i końca ruchów ciała" (Summa Theologiae, I-II, q.38. a.5, ad 3). To nie odpowiada na nasze pytanie, dopóki serce postrzega się w jego funkcji organizmu polegającej na pompowaniu krwi.

Dwukrotnie jednak św. Tomasz mówi o skłonnościach serca do namiętności duszy (Summa Contra Gentiles, III, d. 34, q.2, a.1; De Veritate, q. 25, a.2) a następnie wskazuje rozwiązanie naszego problemu w artykule o konkordii / concordia, wspólnocie serc, wzajemnym porozumieniu, harmonii:

Prawidłowo rozumiana concordia jest wobec kogoś innego: tzn. o tyle, o ile wola różnych serc łączy się w jednym porozumieniu... Serce indywidualnej istoty ludzkiej zmierza do różnych rzeczy; i to w dwojaki sposób: jeden sposób według różnych potencji łaknienia,… drugi według… różnych pragnień (Summa Theologiae...