Emerytka_w_Ameryce_srodkowej_e_061w.pdf

(72 KB) Pobierz
Mariola Wójtowicz
Emerytka w Ameryce
Środkowej
Panama – Kostaryka – Nikaragua
Wstęp
Nie pamiętam już, ile to lat temu wpadł mi w ręce jakiś artykuł o Kanale Panamskim.
Zaintrygowało rozwiązanie techniczne. System
śluz
umożliwia dźwignięcie statków najpierw
na poziom ponad 20 m n.p.m., potem ich opuszczenie do poziomu oceanów.
Prawdę powiedziawszy, to teraz już nie wiem, czy wtedy w ogóle o tego typu
rozwiązaniach jeszcze nie słyszałam, czy raczej zainteresowanie i podziw wzbudziła skala
śluz
wybudowanych w Panamie. W każdym razie pragnienie przepłynięcia Kanału
Panamskiego zakwitło wtedy w mojej głowie i jakoś przez całe lata nie zdołało się
unicestwić.
Skoro zatem od kilku lat realizuję plany, które kiedyś tam się pojawiły i przez lata
pozostawały nieurzeczywistnione, jadę do Panamy, aby przepłynąć Kanał Panamski.
No i dziwne byłoby, aby będąc już tam, na wąskim pasku lądu łączącym obie
Ameryki, nie zobaczyć czegoś jeszcze. Przecież z Panamy do Kostaryki tak niedaleko, a z
Kostaryki to można byłoby „skoczyć” do Nikaragui.
Jadę…
(…)
Rozdziała 3. Kamienne kule Kostaryki…
Nie minęła godzina, gdy jestem już na granicy panamsko-kostarykańskiej. Tę
przekraczam na piechotę, bez większych problemów. Na jedną noc zatrzymam się w Palmar.
A co takiego jest w Palmar?
W Palmar są kamienne kule. Co prawda najwięcej jest ich na Isla del Caño,
niewielkiej wyspie położonej około piętnastu kilometrów od zachodniego wybrzeża, ale tam
się nie wybieram.
Kamienne kule Kostaryki to archeologiczna zagadka na miarę chociażby posągów
Moai na Wyspie Wielkanocnej. Nie wiadomo dokładnie, kiedy, kto i po co je wykonał.
Wyrzeźbione w twardej skale magmowej zwanej granodiorytem kule są różnej
wielkości, o
średnicy
od kilku centymetrów do dwóch metrów. Są doskonale sferyczne. Waga
największych dochodzi do szesnastu ton. Kule znajdowano na terenie całej dzisiejszej
Kostaryki, ale najwięcej było ich w rejonie Diquis, której największym miastem jest właśnie
Palmar, zawdzięczające swój rozwój bananom uprawianym w dolinie, w której jest położone.
Porównując kule z ceramiką czy
złotymi ozdobami, jakie odnajdowano w
ich pobliżu, przyjmuje się,
że
zostały
zrobione w pierwszym tysiącleciu naszej
ery, niektóre może nawet przed nią.
Zakłada się,
że
ich rzeźbienie było
kulturową praktyką realizowaną przez
wieki i
że
tej praktyki zaprzestano wraz z
przybyciem
konkwistadorów.
Chociaż
uczeni odkryli też,
że ślady
obróbki
niektórych kul sugerują, iż mogły być wytwarzane nawet do roku 1800.
Jakkolwiek by było, faktem jest,
że
po raz wtóry zostały odkryte dopiero w roku 1940.
Od tego czasu odnaleziono ich kilkaset (niektórzy twierdzą,
że
tysiące). Zdobią muzea,
budynki publiczne i ogrody zamożnych Kostarykańczyków. I inspirują artystów. Tylko dwie
kule zostały z Kostaryki wywiezione – znajdują się w amerykańskich muzeach.
Zatrzymuję się w Palmar Norte. Co prawda „dworzec” jest tak niepozorny,
że
fakt, iż
jestem u celu, odkrywam dopiero wtedy, kiedy autobus wyrusza już w dalszą podróż. Ale pan
kierowca nie jest złośliwy. Zatrzymuje się i wysiadam.
Szybko zauważam,
że
i tutaj sięgnęły macki Unii Europejskiej – tabliczki z nazwami
ulic opatrzone są logo Unii. To efekt wspólnego
projektu rozwoju realizowanego w latach 2008–
2011. Nie wiem tylko, czy pomysł, aby rozpocząć
numerację ulic od 143, był pomysłem Unii, czy to
władze miasta chciały w ten sposób podbudować
prestiż swego grodu. Przecież gdy się patrzy na
tabliczki z numeracją powyżej setki, od razu ma
się wrażenie,
że
jest się w dużej miejscowości.
Kup książkę
I jakkolwiek główny plac miasta został ozdobiony kulami, to dużo więcej można ich
zobaczyć w Palmar Sur, dzielnicy położonej po drugiej stronie płynącej przez miasto rzeki
Térraba.
Nie udaje mi się co prawda dotrzeć do muzeum i parku tematycznego, ale liczba kul
zgromadzonych w parku miejskim i w pobliżu zabytkowej lokomotywy przed starym
dworcem kolejowym w pełni mnie satysfakcjonuje. W parku odbywa się jedna z imprez
trwającego właśnie VIII Festiwalu Kamiennych Kul – młodzież uczestniczy w jakichś
warsztatach malarskich.
Po krótkich co prawda, ale jednak, „bliskich spotkaniach” z kamiennymi kulami mogę
jechać dalej i zdobywać dalsze rejony Kostaryki. Przede mną Park Narodowy Manuel
Antonio, uznany w 2011 roku przez magazyn „Forbes” za jeden z dwunastu najpiękniejszych
parków narodowych
świata.
A właściwie to jadę do Quepos, niewielkiego miasta
stanowiącego punkt wypadowy do parku.
Kup książkę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin