Emerytka_w_Nowej_Zelandii_e_0624.pdf

(174 KB) Pobierz
Wstęp
Przez całe lata kodowały się w mojej pamięci obrazki różnych ciekawych miejsc na
świecie:
wielki czerwony monolit w
środku
pustynnego wnętrza Australii, gejzery, fumarole,
gorące błota zielonej Nowej Zelandii…
Kiedyś to zobaczę…
Czas szybko leci, na mojej drodze do spełnienia tego postanowienia ciągle pojawiały
się jakieś przeszkody, głównie czasowe. Problem braku czasu mogła rozwiązać tylko
emerytura.
W dniu uzyskania statutu emerytki ustalam trasę, wyznaczam datę podróży. Parę dni
później kupuję bilet lotniczy Round the World – czyli dookoła
świata:
Londyn – Lima –
Quito – Santiago de Chile – Nowa Zelandia – Australia – Singapur – Londyn.
Ahoj, przygodo! Moja podróż będzie trwała 100 dni, podróż po Nowej Zelandii – 31
dni.
(…)
21 kwietnia, poniedziałek
Na dzisiaj mam zaplanowany całodzienny „spacerek” po górach, szlak zaczyna się tuż
przy moim schronisku. Mam zamiar okrążyć Queenstown szlakami górskimi, kierując się na
Arthur’s Point, i wrócić do miasta od strony Arrowtown.
Po przejściu lasu rozciągającego się w niższych partiach gór z każdym krokiem
odsłania się wspanialszy widok na jezioro Wakatipu, nad którym rozłożyło się Queenstown, z
każdym krokiem domy miasta stają się coraz mniejszymi klockami. Najpierw mija mnie para
turystów, potem jeszcze jeden. Ostatni. To Szwajcar, z którym chwilę rozmawiam. Nie widzi
większej różnicy między górami, w których jesteśmy, a górami Szwajcarii. W końcu i to
Alpy, i to Alpy…
Wszyscy troje zdążają na Ben Lemond (1748 m n.p.m.), najwyższy ze szczytów
wznoszących się nad Queenstown. Zaczynam mieć wątpliwości, czy dobrze zrobiłam,
wybierając taką „okrężną” trasę… Ale widok z przełęczy pod szczytem jest wystarczająco
piękny, ze szczytu położonego jakieś sto czy nawet dwieście metrów wyżej nie będzie już
dużo piękniejszy, a musiałabym wracać tą samą drogą… Nie, kontynuuję przejście zgodnie z
wcześniej założonym planem.
Szlak wiedzie trawersem zbocza góry Bowen, terenem prywatnym, o czym informują
tablice na przełęczy. Pasące się na
ścieżce
stado owiec jest bardziej przestraszone moim
widokiem niż ja ich i pokornie rozstępuje się, umożliwiając mi przejście, co przyjmuję z dużą
ulgą. Kiedyś na łące w Yorkshire w Anglii jednego tylko barana musiałam obejść szerokim,
oj, bardzo szerokim, łukiem. Był wielki, groźnie wyglądał i nie miał najmniejszego zamiaru
ustępować
ścieżki
zakłócającej jego spokój istocie ludzkiej!
Szlak jest coraz słabiej oznaczony, coraz mniej wygodny, trawers coraz bardziej
stromy… Mam wrażenie,
że
na końcu
ścieżki,
którą pokonuję (o ile to „coś” można jeszcze
nazwać
ścieżką!),
jest przepaść. Czy to w ogóle jeszcze jest szlak?! Od ponad trzech godzin
nie widziałam ani człowieka, ani „kawałka” chaty czy schroniska, ani też innego
śladu życia.
O, przepraszam, owce to jednak istoty
żywe.
Minęła piętnasta, bliżej końca dnia niż jego początku. Kończy mi się woda, apetyt też
mi dopisywał…
Siadam i analizuję sytuację. Dookoła mnie ocean gór. Czy jeszcze widać paliki
wyznaczające szlak? Ostatni, który minęłam, majaczy gdzieś daleko w górze, ale nie będę się
do niego ponownie wspinała, a następny? Nie widzę… Jest, jakieś ponad sto pięćdziesiąt
metrów w dole. Dzieli mnie od niego prawie pionowy stok góry. Tak jak przypuszczałam,
zgubiłam szlak. Pomału, krok po kroku lub raczej
ślizg
po
ślizgu,
podtrzymując się kęp trawy,
docieram w końcu do
ścieżki.
Daleko, ale to bardzo daleko w dole widzę drogę, a na niej
kilku rowerzystów. To jednak bywają tu jacyś ludzie…
Mój szlak nie prowadzi jednak tam, gdzie gromadzą się rowerzyści. Odbija w prawo i
przejście nim trwa dalsze półtorej godziny, zanim daleko między górami widzę zabudowania
Kup książkę
Arrowtown, miasta, które swoje powstanie i rozwój zawdzięcza złotu, ale to już inna historia.
Oddycham z ulgą…
Wędruję teraz wzdłuż głębokiego i stromego, ale szerokiego wąwozu. Z jego drugiej
strony, daleko poza krawędź, wystaje dziwna konstrukcja, rodzaj platformy widokowej
zwieszonej nad urwiskiem. Jak się domyślam, to dla tych, którym marzy się pewna dawka
adrenaliny, a są zbyt leniwi,
żeby
się wybrać w góry.
Bardzo zmęczona docieram do zaczynających się chować w zapadającym mroku
przedmieść Queenstown. Bojąc się,
że
pójdę w niewłaściwym kierunku, wchodzę do
miejscowej knajpy z pytaniem o drogę. Dwóch wątpliwej trzeźwości jegomościów, jedynych
obecnych (a gdzie jakiś barman?), chętnie mnie informuje. W jakim stopniu jest to trzeźwa
informacja? Chwilę później okazuje się,
że
jednak wiedzieli, co gdzie jest. Drogowskaz
wskazuje kierunek Queenstown. Ale… po drodze muszę jeszcze pokonać plac budowy.
Właśnie remontują odcinek drogi, którą przyszło mi przemierzyć, i nie przewidzieli przejścia
dla pieszych, tylko przejazd dla samochodów. No bo i któż wybierałby się na piechotę z
Arrowtown do Queenstown?!
Nie minęło następne pół godziny, a już jestem w schronisku. Teraz dopiero odczuwam
potworne zmęczenie. Dobrze,
że
jutro większość dnia spędzę w autobusie. Nie za dobrze,
że
nie zdążyłam załatwić
żadnego
noclegu w Te Anau, gdzie zamierzam spędzić kolejne dwie
noce.
Kup książkę

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin