Andrzej Pilipiuk
Kuzynki
Cykl: Kuzynki Kruszewskie Tom 1
Rok pierwszego wydania: 2003
Kim są? Katarzyna Kruszewska, spec od informatyki i 20-letnia agentka CBŚ, zainspirowana rodzinną legendą o nieśmiertelnej kuzynce, rzuca się w wir poszukiwań Stanisławy. Odnajduje ją w Krakowie, gdzie Stanisława objawia się celem przedłużenia swego życia...kolejną dawką tynktury. Czytelnik śledzi narodziny przyjaźni i poznaje sekret wiecznego życia tym lepiej, że wkrótce duet zmienia się w tercet. Kuzynki zyskują potężną sojuszniczkę - uratowaną przez polskich żołnierzy serbską księżniczkę, Monikę Stiepankovic. „Kuzynki” to produkt wolny od Wędrowycza, ale - jak widać - nie pozbawiony spraw nie z tej Ziemi. Także przyziemnych smaczków, np. wskazówek jak wyprodukować domowe piwo. Smacznego!
Rozdziel materię suchą od mokrej.
Rozdziel to, co znajdziesz na górze, od tego, co na dole.
Rozdziel to, co pochodzi ze wschodu,
od tego, co narodziło się na zachodzie.
A gdy tego dokonasz, posiądziesz tajemnicę wody,
która nie moczy rąk, a postępując tak dalej cierpliwie,
dokonasz wielkiego dzieła.
Anonimowy tekst alchemiczny
Złota polska jesień... Małe mieszkanko w starej, stuletniej kamienicy. Trzydzieści cztery metry kwadratowe, dwa pokoiki, parkiet pamiętający jeszcze monarchię austro-węgierską. Sztukateria, a raczej jej resztki, na suficie. Mosiężne klamki. Drzwi pomalowano w przeszłości kilka razy olejną farbą, ale udało się je odskrobać. Niewielkie lokum, w sam raz dla młodej dziewczyny.
Stuletnią walizkę - wołowa skóra na palisandrowym szkielecie - wrzuciła na pawlacz. Nad drzwiami zawiesiła srebrny krzyżyk przywieziony z Aksum. Stolik po poprzednich właścicielach nakryła koronkową, dziewiętnastowieczną serwetą. Z antykwariatu przydźwigała mosiężny samowar, wyprodukowany w rosyjskim mieście Tuła, pochodzący z tego samego okresu co serweta. Umieściła go na szerokim parapecie. Na ścianie skrzyżowała wydobyte ze skrytki szable. Przeleżały w ziemi pół wieku, zawinięte w nasączone parafiną szmaty. Jednak, podobnie jak ciężki rosyjski nagan, zniosły tę próbę zaskakująco dobrze. Rewolwer został na wszelki wypadek przestrzelany, a teraz leży na swoim miejscu, w torebce. Ciemnozielone zasłonki i wąskie łóżko z twardym materacem dopełniły wystroju wnętrza. Skórę renifera, grubą jak mech, przywiozła z Warszawy.
Lustro w wąskiej drewnianej ramie odbija obraz dziewczyny leżącej na skórze. Spoczywa na brzuchu, machając niefrasobliwie stopami. Przegląda w zadumie repertuary teatrów. Nazwiska wykonawców niewiele jej mówią. Ale przecież ma mnóstwo czasu, by nadrobić zaległości... Pod łóżkiem stoi wieża Grundig i dwie kolumny. Głos Fiodora Szalapina, odtworzony ze starej płyty, oczyszczono komputerowo z szumów i trzasków. Ech, carska Rosja. Tam były teatry...
* * *
Kolumna pojazdów wojskowych nie jest przesadnie długa. Z przodu gazik, za nim dwa transportery opancerzone. Teren w zasadzie bezpieczny. Nudny, rutynowy patrol. Polski batalion KFOR przybył tu rozdzielać walczące strony i dopilnować wynegocjowanych warunków przerwania ognia. Nieoficjalnie polscy żołnierze mieli pilnować, by zwycięscy Albańczycy nie wyrżnęli do reszty pokonanych Serbów. Jednak gdy wojskowi przybyli w te strony, zobaczyli, iż haniebnie się spóźnili. Teren, którego mieli pilnować, okazał się zupełnie jednolity etnicznie. Tylko dziesiątki zwłok w masowych grobach świadczą, że kiedyś było inaczej... Ustalenie sprawców w zasadzie nie powinno być trudne. Szkoda tylko, że świadkowie nie żyją...
Kapitan Gołębiowski, siedząc w jeepie, wodził wzrokiem po okolicy. Ostry podjazd i przełęcz. W dolinie leżała wioska.
- Coś się dzieje - rzucił w radmora.
Pojazdy przyśpieszyły. Na pagórku koło wsi zebrali się chyba wszyscy mieszkańcy osady. Otaczali kręgiem kogoś. Gołębiowski chwycił lornetkę i zlustrował zbiegowisko.
- Malinowski, ubezpieczenie - wydał rozkaz.
- Tak jest - potwierdził porucznik.
- Przestępstwo w toku. Interweniujemy - podał instrukcje. - Zaraz zarżną tam jakąś dziewczynkę. Rawicz!
- Tak jest.
- Wkraczamy.
Pojazdy zatrzymały się na pylistej wiejskiej drodze, wzniecając tumany kurzu.
- Kompania, naprzód - Gołębiowski wydał polecenie. - I nie żałować kolb.
Wrogi tłum rozstąpił się niechętnie. Malinowski oparł dłonie na uchwytach karabinu. W razie czego gotów był natychmiast pokryć zbiegowisko ogniem. Tylko kilku pasterzy uzbrojonych w kije usiłowało zatrzymać Polaków. Poszły w ruch kolby. Gołębiowski oparł kałasznikowa o biodro i wypruł krótką serię w niebo.
Więcej nikt nie próbował stanąć im na drodze. Czterech groźnie wyglądających typów nadal szarpało drobną blondyneczkę. Jeden najwyraźniej szykował się, by udusić ją kawałkiem łańcucha krowiaka... Rawicz odepchnął starego mężczyznę. Coś błysnęło, upadając na ziemię. Gruba srebrna moneta? Kapitan złapał za ramię omdlewającą dziewczynkę.
Tubylcy otaczali ich zwartą masą. Rawicz pociągnął serią po ziemi. Pociski zatańczyły centymetry od butów i bosych stóp wieśniaków. Rykoszety zagwizdały im między nogami. Nie poruszyli się ani o krok.
- Rozejść się! - huknął kapitan po albańsku.
Nikt nie zareagował. Jeden z transporterów zawył silnikiem i wjechał wprost w tłum.
- Spalimy wieś - odezwał się Malinowski przez megafon.
Porucznik uchodził w batalionie za niezłego świra. Teraz jego szaleństwo mogło się wreszcie przydać... Znowu nikt się nie poruszył. Spokojnie przeładował rosyjski granatnik i posłał pocisk w stronę najbliższej chałupy. Wybuch zmiótł całą ścianę. Pasterze rozstąpili się powoli i niechętnie. Transporter podjechał do grupy. Kapitan wniósł nieprzytomną dziewczynkę do środka, za nim wskoczyli żołnierze. Kolumna ruszyła. Malinowski, siedząc na dachu, lustrował teren. Wieśniacy stali, milcząc wrogo. Wreszcie, widząc, że łup wymknął się definitywnie, upuścili na ziemię ściskane w dłoniach kamienie.
- Zasrani mordercy - parsknął kapitan.
W ciasnym wnętrzu pojazdu trudno było znaleźć choćby odrobinę miejsca. Położył dziewczynę na ławce. Obmacał pospiesznie jej ramiona i żebra, szukając złamań kości lub ran. Ktoś podał mu nóż szturmowy. Rozciął ostrożnie sznur krępujący jej dłonie w nadgarstkach. Wiązali naprawdę mocno, bydlaki, skóra była przecięta w kilku miejscach. Zadrapanie na czole, krwawiące stłuczenie od kamienia na skroni...
Wyglądało na to, że zdrowo ją sponiewierali, ale nie odniosła poważniejszych obrażeń. Rawicz podał mu gąbkę namoczoną w wodzie. Kapitan ostrożnie spróbował zmyć krew. Dziewczynka otworzyła oczy. W jednej chwili wróciła jej świadomość. Odetchnęła z ulgą.
- Kurde, ale księżniczka - mruknął któryś z żołnierzy.
Kapitan dopiero teraz mógł spojrzeć, kogo uratowali. Miała może szesnaście lat. Piękne blond włosy, posklejane potem i krwią, opadały jej falą na ramiona. Cudownie niebieskie oczy połyskiwały pod grubymi brwiami, tylko o ton ciemniejszymi niż grzywka. Delikatne wargi były rozbite, dłonie okryte siniakami i zadrapaniami. Podarta bluzka odsłaniała drobne, dziewczęce piersi. Ponad nimi zielonym tuszem wytatuowano herb oraz jakiś napis. Kapitan okrył ją delikatnie zdjętym z półki kocem przeciwwstrząsowym. Mrugnęła kilka razy.
- Dziękuję za ratunek - odezwała się cicho po angielsku.
Uśmiechnęła się do nich wszystkich. Żołnierze byli zdumieni ciepłą barwą melodyjnego głosu dziewczyny. Spróbowała usiąść, ale kapitan popchnął ją łagodnie na posłanie.
- Jak się nazywasz? - zapytał.
Na sekundę jakby się zawahała.
- Monika Stiepankovic.
- Musisz odpocząć - rzekł. - Zabieramy cię na razie do bazy, tam będziesz bezpieczna.
- Na tej ziemi, kapitanie, nigdy nie będę bezpieczna - w głosie dziewczyny dało się wyczuć smutek i rezygnację.
Zamknęła oczy. Okrył ją dokładniej kocem. Spojrzał na swoich żołnierzy.
- Dziękuję wam - powiedział poważnie. - Może nie była to akcja bojowa, za którą dają ordery, ale uratowaliśmy cielaczka...
- A więc tu trzymacie to, na co poszło sześć milionów złotych z naszej dziury budżetowej - mruknął prezydent, patrząc na solidne stalowe drzwi.
- I jeszcze pójdzie - dodał generał. - System ciągle jest na etapie testowania. Ale gdy wreszcie go odpalimy... - Jego oczy rozbłysły marzycielsko.
Na szarych płytach, pociągniętych farbą antykorozyjną, naklejono, odrobinę krzywo, kartkę papieru. Spis osób, które miały prawo przekroczyć ten próg. Lista nie była długa, tylko dwa nazwiska. Prezydent przeleciał ją wzrokiem.
- Jakoś mnie tu nie umieszczono - powiedział w zadumie.
- Cóż, dla pana, i tylko dla pana, zrobimy wyjątek - uśmiechnął się generał.
Wsunął kartę mikrochipową w szczelinę czytnika, a potem przez dłuższą chwilę wprowadzał kod. Drzwi otwarły się z cichym sykiem. Wokół obwiedzione były czarną gumową uszczelką. Prezydent zwrócił na to uwagę.
- W razie czego przewidujemy zalanie korytarza wodą - wyjaśnił generał. - Albo wypełnienie go gazami bojowymi najnowszej generacji. To stal samohartująca, drzwi nie da się przeciąć nawet szlifierką kątową...
- Stal samohartująca? - zdziwił się gość.
- To specjalny stop. Atomy węgla ułożone są w nim tak, że w miarę cięcia wzrasta opór. Po wgryzieniu się na kilka milimetrów metal osiąga twardość diamentu. Odpowiednie wstawki ceramiczne uniemożliwiają sforsowanie palnikiem acetylenowym. Ściany też są zbrojone - uprzedził kolejne pytanie. - Można próbować dynamitem, ale potrzebne byłoby co najmniej ćwierć tony...
Weszli do śluzy. Drzwi z cmoknięciami zamknęły się za nimi. Generał wprowadził kolejny kod, po czym wkroczyli do rozległego pomieszczenia. Nisko zawieszony sufit z betonu nosił jeszcze ślady desek szalunków. Było mroczno i pachniało ozonem. Naprzeciw stały potężne stalowe szafy pokryte wskaźnikami.
- Banki pamięci? - zaciekawił się prezydent.
- Owszem. Ich pojemność liczy się w terabajtach... Proszę niczego nie dotykać, wszystko jest zabezpieczone ładunkami wybuchowymi.
- Widzę, że dobrze chronicie wasze odkrycie...
Ruszyli wąskim przejściem.
- Widzi pan, to władza... Nie wspominając o tym, że samo oprogramowanie jest ściśle tajne.
Przeszli pomiędzy blokami. Z sufitu obserwowały ich kamery. Wreszcie dotarli do samego środka sali. Niewysoka blondynka z grubym warkoczem siedziała na obrotowym krześle przy komputerze. Na dźwięk ich kroków odwróciła się. Na jednym policzku miała delikatną, jasną bliznę.
- Panie prezydencie, to panna Katarzyna Kruszewska, mózg naszego przedsięwzięcia.
- Miło mi poznać. - Podał jej dłoń.
Dziewczyna miała może dwadzieścia lat. Uścisk jej ręki okazał się niespodziewanie mocny. Zachęciła ich, by spoczęli na krzesłach, sama też usiadła.
- System w gotowości - zameldowała. - Jak do tej pory osiągnęliśmy poziom zgodności rzędu dziewięćdziesięciu trzech procent.
- To dużo czy mało? - Prezydent spojrzał pytająco na generała.
- Żeby kogoś skazać, nie wystarczy. Ale żeby się dokładniej ptaszkom przyjrzeć, w zupełności - uśmiechnął się szef CBŚ.
- W ciągu kolejnych sześciu miesięcy osiągniemy pewnie dziewięćdziesiąt pięć, może dziewięćdziesiąt siedem procent - wyjaśniła panna Kruszewska. - Kwestia wyeliminowania błędów w programach...
- Czy da się to zrobić?
- To systemy samouczące oparte na sieciach neuronowych. Mają potężną moc obliczeniową. Poważną barierą jest tu współpraca z człowiekiem. Dane z baz komputerowych już wchłonęły i przetworzyły, ale jest ich ciągle za mało...
- Rozumiem - powiedział prezydent, choć nic nie rozumiał.
Generał wyczuł to bezbłędnie.
- Może dokonamy małej prezentacji możliwości systemu? - zaproponował.
Dziewczyna kiwnęła głową.
- Jestem gotowa.
Na kilku klawiaturach wprowadziła kolejne kody. Ekran rozbłysnął zielenią.
- System otwarty - poinformowała.
- Dobrze. IPN szuka jednego człowieka... - Generał wyjął z teczki starą fotografię.
Podał ją prezydentowi. Zdjęcie przedstawiało mężczyznę w hitlerowskim mundurze. Przekazał je dziewczynie. Położyła wizerunek na płycie skanera. Po chwili twarz, powiększona i wykadrowana, pokazała się na ekranie.
- Najpierw system przestrzennego odwzorowania punktów. - Kliknęła ikonkę.
Fotografia stała się trójwymiarowa. Twarz lekko obróciła się w prawo i w lewo.
- To ekstrapolacja - ciągnęła. - Możliwość błędu wynosi, niestety, około dziesięciu procent... ale gdybyśmy dysponowali trzema zdjęciami, mielibyśmy całkowitą pewność... Dobrze, teraz postarzanie... - Jak na przyspieszonym filmie, twarz zaczęła się zmieniać. - Jeśli żyje, ma około osiemdziesiątki i wygląda mniej więcej tak. - Pokazała gestem ekran. Spoglądał na nich zasuszony staruszek. Ciągle można było dopatrzyć się dalekiego podobieństwa. - Uruchamiam bazę. - Kliknęła kolejną ikonę.
Wyświetlił się wykres kołowy.
- Jest identyfikacja - zaraportowała. - Kapo obozowy z Oświęcimia, używał nazwiska Hans Schwinke. Urodzony w tysiąc dziewięćset dwudziestym drugim roku we Wrocławiu... Teraz, niestety, trzeba poczekać...
Nastawiła w elektrycznym czajniku wodę na herbatę. Prezydent rozglądał się wokoło, choć nie było tu wiele do zobaczenia. Wszystkie stalowe szafy, doskonale identyczne, różniły tylko numery seryjne. Lampki kontrolne paliły się jasnym, równym światłem. Nic nie migotało, z kabli nie strzelały pęki iskier.
System cicho pisnął i wyświetlił urywek filmu. Wielki tłum, kilkanaście tysięcy osób na stadionie. Jedna z...
entlik