Bator Joanna - Ciemno, prawie noc.pdf

(2127 KB) Pobierz

Joanna Bator

CIEMNO, PRAWIE NOC

Wydanie I

Warszawa 2012

Bóg tkwi w szczegółach, a diabeł jest wszędzie.

Carlos Ruiz Zafón, wywiad dla „Le Nouvel Observateur” 3 września 2009 roku

Droga powrotna

Poruszałam się po śladach zostawionych przed laty, zdziwiona,

że moje stopy ciągle do nich pasują. Dopiero w pociągu, do

którego przesiadłam się we Wrocławiu, poczułam, że naprawdę

jadę do miasta mojego dzieciństwa. Nie ma już pośpiesznych na

tej trasie. Wałbrzych oddalił się jeszcze bardziej od

przyspieszającego świata i światowego Wrocławia. Zajęłam

miejsce przy oknie w starym osobowym piętrusie i co chwilę

dotykałam klucza, wydawało mi się, że promienieje ciepłem

przez skórę portfela. Dostałam go latem w prezencie od

mężczyzny, z którym związek nie dotrwał jesieni. Dawał mi

portfele, torebki, rękawiczki i nie zdążyłam dowiedzieć się, czy

ta waginalna symbolika była jego świadomą intencją, której

wtedy nie zrozumiałam, czy głosem nieświadomości, którego nie

rozumiał on sam. Gładka skóra portfela przypomniała mi

twarde wysportowane ciało, które lubiłam, choć jednocześnie

nie mogłam znieść jego panoszenia się w moim domu. Gdy

odszedł, poczułam ulgę, bo nauczona długim doświadczeniem

wiem, co robić, gdy opuszcza mnie kolejna osoba, a źle sobie

radzę, gdy ktoś chce ze mną zostać albo próbuje mnie

zatrzymać.

Po pogrzebie ojca włożyłam klucz do taniego studenckiego

portfela z indyjskiego sklepu i przez piętnaście lat przekładałam

do kolejnych. Musiałam mieć go przy sobie i nabrałam

zwyczaju sprawdzania przy każdej okazji, czy ciągle tam jest,

twardy podłużny przedmiot, jak kostka zwierzątka albo dziecka.

Tym kluczem zamknęłam drzwi domu z widokiem na Zamek

Książ i wyjechałam z miasta. Do niedawno nie było

w Wałbrzychu nic, co skłoniłoby mnie do powrotu czy choćby

krótkich odwiedzin. Domem zajmował się Albert Kukułka, nasz

sąsiad i przyjaciel ojca, smutny samotny mężczyzna

w skórzanej pilotce, który uśmiechał się tylko wtedy, gdy grał