Janicki Kamil - Zelazne damy.pdf

(7542 KB) Pobierz

Dla Rafała.

Mojego niezawodnego Tunny

i Gommona w jednej osobie

PRZEKLĘTA KREW

KSIĘŻNICZKA DOBRAWA

NA DRODZE DO WŁADZY

onad nagimi koronami dębowego lasu unosiła się chmura ciemnego dymu . Początkowo ledwo

zauważalna, teraz gęstniała z minuty na minutę. Swąd spalenizny stawał się coraz wyraźniejszy, a

pomiędzy konarami drzew prześwitywały tańczące w oddali płomienie. Gryzący w nozdrza zapach

budził w podróżnych lęk. Nie mogło być wątpliwości: nie dalej niż pół mili stąd płonęły nie tylko

drewno czy słoma, ale też ludzkie ciała .

– Pater noster, qui es in coelis... Na Boga, dlaczego nadal maszerujemy? – wyrwało się jednemu

z mnichów zbitych w grupkę obok sunącego przodem wozu książęcego kapelana . Wypowiedziany

pełnym przerażenia głosem protest pozostał bez echa, mimo że podobne myśli kołatały się w głowach

niemal wszystkim członkom orszaku. Tylko otwierający pochód postawny mężczyzna zachowywał

spokój. Był to przewodnik przysłany z północy, by bezpiecznie doprowadzić czeską księżniczkę

Dobrawę do domu jej przyszłego męża – barbarzyńskiego księcia Mieszka.

Kręty, wyboisty trakt, biegnący dotąd środkiem ciemnej puszczy, rozszerzał się, wiodąc ku zalanej

światłem polanie. Z oddali zdawało się, że to promienie zachodzącego słońca rozjaśniają przecinkę.

Wozy minęły ostatni zakręt, podskakując na wystających z ziemi korzeniach drzew i wpadając na

powrót w głębokie koleiny . Teraz stało się jasne, że źródłem światła w to ponure zimowe popołudnie

jest łuna nieodległego pożaru. Wozy jeden za drugim wysypały się na otwartą przestrzeń. Wreszcie do

granicy lasu dotarł także ten najbardziej okazały – bogato zdobiona konstrukcja, w której wyściełana

drogimi futrami kolebka zwisała na czterech łańcuchach przytroczonych do specjalnego stelażu.

Powóz skonstruowano w sposób gwarantujący ochronę przed wstrząsami i komfort podróży . Siedząca

wewnątrz dziewczyna nie myślała jednak w tej chwili o wygodach. Wychyliła się poza krawędź

pojazdu i z pobladłą twarzą spoglądała na olbrzymią masę ludzi kłębiącą się zaledwie kilkaset kroków

od niej.

Nad polaną górował niewielki gród. A przynajmniej tak było aż do dzisiaj. W tej chwili zarówno

palisadę, bramy, jak i całą niemal zabudowę trawił ogień. Przedpole osady upstrzone było trupami

wojowników, najwidoczniej więc doszło tu wcześniej do walki. Teraz wokół grodu krążyli uzbrojeni

jeźdźcy w normańskim rynsztunku. Jedni rzucali żagwie tam, gdzie ogień jeszcze nie dotarł. Inni

zagradzali drogę garstce uciekinierów, uwięzionych wewnątrz zabudowań i skazanych na śmierć

w płomieniach. Kolejni wreszcie zaganiali tłum zdezorientowanych mężczyzn, kobiet i dzieci w jedno

miejsce na skraju polany. Pośród krzyków i dymu rozdzielali rodziny i dokonywali natychmiastowych

egzekucji na mężach w sile wieku. Kobiety i dzieci ustawiali w szereg i ponaglali do marszu.

– Co... co tu się dzieje? – zapytała łamiącym się głosem księżniczka, zauważywszy, że przewodnik

kawalkady zatrzymał swojego konia zaraz obok jej powozu. Miała za sobą prawie dwadzieścia lat

życia, ale nigdy jeszcze nie doświadczyła podobnego widoku.