01 - Zapoznanie się z programem i przygo-towanie do pracy.pdf

(423 KB) Pobierz
Ćwiczenie
nr 1 - Zapoznanie się z programem i przygo-
towanie do pracy
Wprowadzenie
Do czego służy AutoCAD
Program AutoCAD jest narzędziem wspomagającym pracę projektanta, służy do budowania
geome-
trycznych modeli
projektowanych elementów w pewnej wirtualnej Euklidesowej przestrzeni trójwymia-
rowej (3D) tzw.
przestrzeni modelu.
Uzyskane modele geometryczne mogą zostać następnie opisane i
przygotowane do wydruku w tzw.
przestrzeni arkusza (papieru).
Ogólne zasady i zalecenia
W przestrzeni wirtualnej jest zawsze zdefiniowany globalny układ współrzędnych GUW, niezależnie
od niego użytkownik może deklarować swoje własne lokalne układy współrzędnych LUW. We
wszystkich wspomnianych układach obowiązują tzw.
jednostki rysunkowe.
Jednostki te mogą odpowia-
dać dowolnym jednostkom fizycznym,
zaleca się
aby odpowiadały bez przeliczana podstawowej
jednostce (w konstrukcjach mechanicznych tzn.
1 jednostka rysunkowa = 1 mm).
Modelowanie jest re-
alizowanie przy pomocy
prymitywów
– podstawowych jedno-, dwu- i trójwymiarowych figur geome-
trycznych np. linii, okręgów,
ścian,
kostek itp., których rozmiary i orientacja są ustalane w chwili
wstawiania ich w przestrzeń modelu. W momencie wstawiania nowego elementu do przestrzeni ry-
sunkowej jest on wstawiany na aktualną
warstwę,
konieczne jest również określenie innych parame-
trów tworzonych obiektów (takich jak kolor obiektu, rodzaj linii obiektu, sposób wyświetlania, do-
stępności do edycji, opcje drukowania, szerokości linii na wydruku itp.). Warstwa na rysunku jest ro-
zumiana jako identyfikator, który organizuje i grupuje elementy rysunkowe.
Zaleca się
aby te
wszystkie cechy obiektów (poza wymiarami) były określane przez przynależność danego obiektu do
warstwy,
co oznacza,
że
na jednej warstwie nie powinny znajdować się obiekty o różniących się kolo-
rach czy rodzajach linii. Obrazowo warstwy można przedstawić jako nieskończenie cienkie, przezro-
czyste folie. Wyobraźmy sobie,
że
osie symetrii jakiegoś przedmiotu narysowaliśmy na jednej „folii”,
na innej został umieszczony obrys zaś na jeszcze innej linie niewidoczne. Po nałożeniu na siebie tych
„folii” powstanie obraz danego przedmiotu.
Projektowany przedmiot jest więc zbiorem obiektów graficznych. Każdy obiekt składowy jest do-
stępny indywidualnie i może być poddawany przekształceniom geometrycznym (translacja, obrót,
skalowanie ...) jak i innym modyfikacjom (ucinanie, wydłużanie ...). Obiekty mogą być z
łatwością
powielane, co znacznie przyspiesza projektowanie. Istnieją również elementy złożone składające się z
zespołu elementów podstawowych (tzw.
bloki),
które mogą być zdefiniowane przez użytkownika lub
innych użytkowników i wielokrotnie użyte.
Elementy opisujące rysunek (takie jak wymiary, teksty ...) są wprowadzane do przestrzeni rysunkowej
w oparciu o wzorce, tzw.
style tekstu, wymiarowania
... . Poszczególne wzorce są wstępnie w programie
zadeklarowane. Oczywiście użytkownik przed rozpoczęciem wprowadzania tekstu czy wymiaru może
zdefiniować własny lub zmodyfikować istniejący styl.
Rysunek jest elementem wtórnym i stanowi widok modelu geometrycznego przedstawionego na
ekranie lub papierze. Modelowanie odbywa się w przestrzeni modelu dostępnej w zakładce
Model.
Pozostałe zakładki
Arkusz1,
itd. służą do tworzenia dokumentacji technicznej (rysunków na różnych
formatkach) i są odpowiednikami kartek papieru. Na arkuszu obowiązuje tylko dwuwymiarowy układ
współrzędnych.
Zaleca się
by uprzednio narysowany przedmiot w obszarze modelu przygotowywać
do wydruku na arkuszu. Na arkuszu można wyróżnić
obszar papieru
i
obszar modelu.
Obszar papieru
służy do wprowadzania tych opisów do rysunku (teksty, wymiary ...), które są specyficzne dla danego
przygotowywanego wydruku. Na arkuszu można utworzyć jedną lub kilka
rzutni
- okien, przez które
widzimy wybrany fragment przestrzeni rysunkowej. Do danego arkusza należy dobrać odpowiednie
urządzenie drukujące, format oraz styl wydruku.
Zaleca się
aby dopiero na etapie przygotowania
wydruku dobierać szerokość linii przez odpowiednią definicję stylu wydruku.
1
Przebieg procesu rysowania
Proces tworzenia nowego rysunku można podzielić na kolejne etapy:
•
utworzenie pustego rysunku w oparciu o istniejący lub własny szablon, standardowo dla jed-
nostek metrycznych stosujemy szablon ACADISO.dwt
•
utworzenie koniecznych warstw i ustawienie odpowiednich kolorów i rodzajów linii,
zaleca
tworzenie osobnych warstw dla modelu, elementów pomocniczych, osi symetrii,
opisów, wymiarowania, kreskowania, linii niewidocznych, itp.
o
użycie różnych kolorów w celu
łatwiejszej
identyfikacji obiektów,
o
wczytanie potrzebnych rodzajów linii i ich wybór dla warstw, dla których przewidy-
wane są inne rodzaje linii niż linia ciągła (continous)
o
pozostawienie ustawień szerokości linii jako standardowych
wprowadzenie do obszaru modelu koniecznych elementów rysunkowych, ich modyfikacja
dodanie kreskowania, opisów, wymiarowania,
zaleca się
:
o
stosowanie styli modyfikowanych przez użytkownika pod kątem bieżącego rysunku,
o
dodawanie opisów i wymiarów po przejściu na arkusz wydruku,
o
dodawanie wymiarów i opisów na arkuszu modelu wyłącznie w przypadku tworze-
nia rysunków próbnych i w celach
ćwiczeniowych,
przygotowanie wydruku przez wybór urządzenia drukującego, ustawienie formatu arkusza,
skonfigurowanie układu rzutni, ustawienie podziałki dla wybranych rzutni, dodanie opisów i
wymiarów na obszarze papieru oraz dołączenie stylu wydruku określającego końcowy wygląd
elementów rysunkowych w zależności od ich koloru (style wydruku zależne od koloru) lub
od przynależności do warstwy (tzw. nazwane style wydruku).
o
się:
•
•
•
Elementy okna aplikacji
Poniżej (rys. 1) pokazano wygląd okna programu AutoCAD wraz z zaznaczeniem jego najważniej-
szych elementów.
Paski narzędziowe
Okno edytora
graficznego
Zakładki modelu i arkuszy
Symbol układu współrzędnych
Okno tekstowe i Linia poleceń
Pasek stanu
Rys. 1. Wygląd okna głównego programu AutoCAD
2
Program używa systemu menu, pasków narzędziowych,
menu kursora
(kontekstowe menu wywoływa-
ne prawym przyciskiem, myszy). Jest to też aplikacja typu MDI, co oznacza,
że
umożliwia edycję kil-
ku dokumentów na raz.
Polecenia – sterowanie programem
Program jest sterowany poleceniami, które można wydawać w różny sposób. Użytkownik prowadzi
swoisty dialog z programem. Umiejętność prowadzenia tego dialogu jest podstawą efektywnego uży-
wania AutoCADa.
Grupy poleceń:
•
polecenia konfigurujące (tworzenie i zarządzanie warstwami, stylami, układami współrzęd-
nych, widokami, ustawienia programu...),
•
polecenia widoku (zmiana powiększenia, obserwacja innego fragmentu, inny punkt obserwa-
cji w przestrzeni, ...),
•
polecenia rysowania (obiekty podstawowe i złożone, teksty, wymiary ...),
•
polecenia edycyjne (modyfikacji, usuwania i powielania) istniejących obiektów,
•
polecenia informacyjne (odległość, pole, parametry fizyczne, ...).
Wydawanie poleceń
Polecenia wydaje się z klawiatury lub przy pomocy myszki. Z klawiatury
1
wydajemy je w momencie,
gdy w
linii poleceń
jest wyświetlany napis
2
Polecenie:.
Piszemy wówczas nazwę lub skrót
3
polece-
nia np.
linia
, (skrót
L
). Wielkość liter nie ma tu znaczenia. Polecenia można także wydawać w języku
angielskim np.
_line
, należy je tylko poprzedzać znakiem podkreślenia „_”. Polecenie jest realizowane
z chwilą wciśnięcia klawisza ENTER lub SPACJA.
Polecenia można wydawać również za pomocą myszki klikając jej lewym przyciskiem na wybranej
pozycji w
pasku narzędziowym
lub
menu.
Włączanie lub wyłączanie odpowiednich pasków doko-
nujemy z menu kursora wywołanym w obszarze dowolnego paska. Wydanie polecenia z paska lub
menu jest w istocie uruchomieniem makra, które wyręcza użytkownika wpisując za niego polecenie
do linii poleceń i podejmując często dodatkowe działania jak np. przerwanie polecenia aktualnie wy-
konywanego.
W pasku dostępne są dwa rodzaje przycisków
zwykły
i
rozwijalny.
Przycisk rozwijalny (rys. 2) jest
oznaczony małym czarnym trójkącikiem w prawym dolnym narożniku ikony (jak w poniższym przy-
kładzie)
Rys. 2. Przykładowy widok przycisku rozwijalnego
Pojedyncze klikniecie (lewym klawiszem myszy) jakiegokolwiek przycisku uruchamia związane z nim
polecenie. Natomiast
wciśnięcie i przytrzymanie
lewego klawisza myszy nad przyciskiem
rozwijal-
nym
powoduje rozwinięcie innego paska podrzędnego. Wybór polecenia dokonuje się z chwilą
zwolnienia klawisza myszy nad właściwą ikoną. Dodatkowo wybrany przycisk (ikona) zastąpi po-
przedni w pasku nadrzędnym.
Od wersji 2006 możliwe jest wprowadzanie poleceń w trybie dy-
namicznym włączanym w pasku stanu przyciskiem DYN. W tym try-
bie wciśnięcie jakiegokolwiek klawisza znakowego otwiera przy kur-
sorze (rys. 3) małe okno edycyjne, w którym wprowadzamy nazwę
polecenia tak jak w linii poleceń. W związku z tą możliwością ofero-
wane jest wyłączenie okna linii poleceń klawiszami CTRL–9. Ta sama
Rys. 3. Okno edycyjne w
kombinacja klawiszy przywraca okno linii poleceń.
trybie dynamicznym
Nie ma potrzeby przechodzenia do okna linii poleceń myszą. Przejście do niej następuje automatycznie po każdym
wciśniecie klawisza znakowego.
2
W angielskiej wersji
Command:
3
Skróty są zdefiniowane w pliku
acad.pgp
. Można go zmienić wg zawartych w nim wskazówek i utworzyć własne
skróty lub zmienić istniejące.
1
3
Polecenia mogą być realizowane albo w trybie tekstowym albo okienkowym. W trybie tekstowym
dialog powadzony jest w linii poleceń. W trybie okienkowym wyświetlane jest okno dialogowe po-
zwalające na wprowadzanie parametrów. Jeżeli polecenie działa standardowo w trybie okienkowym a
jest potrzeba jego realizacji w trybie tekstowym, należy przy wydawaniu polecenia z klawiatury po-
przedzić je znakiem minusa np.
–warstwa
.
Polecenia nakładkowe
Nowe polecenie można wydać tylko w momencie, gdy w linii poleceń wyświetlany jest napis
Pole-
cenie:
. Zatem aktualnie wykonywane polecenie należy albo zakończyć, albo przerwać. Jednakże
niektóre polecenia można wydawać w trakcie wykonywania innych poleceń. Aby to przeprowadzić
należy nazwę polecenia poprzedzić znakiem apostrofu „‘ ” np.
‘zoom
.
Poleceniami, które można wydawać nakładkowo są polecenia:
zoom
,
warstwa
,
nfragm
,
rlskala
,
rodz-
lin, kalk
a także
atrwid
,
celownik
,
granice
,
info
,
izo
,
jedn
,
mtekst
,
obiekt
,
odleg
,
orto
,
pomoc
,
poziom
,
przerys
,
przerysw
,
skok
,
styl
,
szerlin
,
ustawieniarys
,
matchprop
,
zmsys
i inne – patrz opis poleceń w systemie po-
mocy.
Sterowanie poleceniem – wybór opcji pole-
cenia
Po wydaniu polecenia wyświetlane jest okno dialo-
gowe pozwalające na wprowadzenie parametrów
precyzujących wykonanie polecenia. Spora część
poleceń prowadzona jest w trybie tekstowym i
wówczas w oknie linii poleceń pojawiają się napisy
(zgłoszenia) informujące o tym, co program
żąda
oraz jakie oferuje opcje. Na przykład:
Rys. 4. Opcje polecenia trybie dynamicznym
Określ promień okręgu lub [śreDnica] <100.0000>:
Określ
środek łuku
lub [Kąt/zWrot/pRomień]:
Tekst umieszczony w nawiasach „[ ]” jest wykazem
opcji
oddzielonych ukośnikiem „/”. Opcje mody-
fikują działanie polecenia lub pozwalają na wprowadzenie alternatywnych parametrów określających
sposób jego wykonania. Wprowadza się je wpisując ich pełną nazwę np.
zwrot
lub skrót wyróżniony
w nazwie dużymi literami tu
W
(wielkość liter jest bez znaczenia). Można je też wprowadzić myszą z
menu kursora, który wywołujemy wciskając prawy przycisk na obszarze rysunkowym. Napis zawarty
w „<>” jest wartością lub akcją domyślą, którą wybieramy wciskając klawisz ENTER lub SPACJA.
Pozwala to przyśpieszyć obsługę polecenia.
W trybie dynamicznym zgłoszenie
żądające
wprowadzenia określonego parametru pojawia się do-
datkowo w „pływającym” oknie wyświetlanym obok kursora (rys. 4). Opcję możemy wówczas
wprowadzić albo z klawiatury, albo z listy wyświetlonej klawiszem nawigacyjnym – strzałka w dół .
W tym drugim przypadku można użyć zarówno klawiatury jak i myszy.
W czasie wykonywania polecenia należy pilnie
śledzić
zgłoszenia w linii poleceń lub
oknie wyświetlanym przy kursorze. Ich ignorowanie jest częstą przyczyną niepowodzeń przy
realizacji polecenia w początkowym okresie nauki programu.
Wprowadzanie danych geometrycznych
W czasie pracy z programem użytkownik musi umieć wprowadzać następujące rodzaje danych:
punk-
ty, odległości, kąty
i
liczby.
Wszystkie dane można wprowadzać z klawiatury (będzie o tym mowa póź-
niej) natomiast trzy pierwsze także przy pomocy myszki. W tym przypadku odległości i kąty wprowa-
dza się pośrednio przez wskazanie jednego lub dwóch punktów.
Wprowadzanie punktu
Współrzędne punktu można wprowadzić na kilka sposobów w zależności od dostępnych danych o
tworzonym obiekcie, istniejących już fragmentach obiektu lub konstrukcji pomocniczych:
•
pojedynczym kliknięciem lewym przyciskiem myszy; jako współrzędne punktu zostaną przy-
jęte wartości wyświetlane w lewym końcu linii stanu,
4
•
•
•
podając współrzędne z klawiatury (w układzie globalnym lub lokalnym, bezwzględnie lub
względnie, w układzie kartezjańskim, biegunowym lub innych) – dokładny opis znajduje się
przy
ćwiczeniu
nr 2,
wskazując kierunek urządzeniem wskazującym (mysz, pulpit graficzny) i podając odległość z
klawiatury – dokładny opis znajduje się przy
ćwiczeniu
nr 2,
wykorzystując punkty charakterystyczne istniejących już obiektów (tryb OBIEKT)
Podczas wprowadzania punktów można skorzystać ze specjalnych trybów włączanych przyciskami
SKOK (F9), ORTO (F8), BIEGUN (F10), OBIEKT (F3) i
ŚLEDZENIE
(F11) umieszczonymi w
pasku stanu. Włączenie/wyłączenie realizuje się kliknięciem lewym klawiszem myszy na danym przy-
cisku lub odpowiednim klawiszem funkcyjnym. Klikniecie prawym przyciskiem myszy wyświetla me-
nu kursora, przez które możliwe jest dokonanie ustawień dotyczących sposobu działania odpowied-
niego trybu (Okno ustawienia rysunkowe).
SKOK jest trybem powodującym skokowe poruszanie się kursora po węzłach prostokątnej siatki.
Rozmiary oczka siatki i co za tym idzie wielkości skoku w kierunkach X i Y ustala się w ustawieniach
trybu.
BIEGUN i ORTO (rys. 5) wymusza pobranie punktu z linii tworzącej określony kąt. Linia ta jest
prowadzona z pewnego punku odniesienia
4
a kąt jest mierzony między nią a kierunkiem zerowym
(standardowo osią X). W trybie ORTO (rys. 5a) linie te są zawsze równoległe do osi aktualnego
układu współrzędnych i ponadto w przeciwieństwie do BIEGUN tryb ten nie pozwala na pobranie
innych punktów. W trybie BIEGUN (rys. 5a) pomocnicza linia wyznaczająca określony kąt, z ustalo-
nej listy kątów, wyświetla się automatycznie, gdy kursor znajdzie się blisko niej. Alternatywnie tryb
ORTO jest uaktywniany w czasie przytrzymywania klawisza SHIFT.
b)
a)
Rys. 5. Wprowadzanie punktu z wykorzystaniem opcji BIEGUN oraz ORTO, a) tworzony odcinek
w trybie BIEGUN (wzdłuż ujawnionej linii pod ustalonym katem to 225º), b) tworzony odcinek w
trybie ORTO [wzdłuż ujawnionej linii (cienkiej) równoległej do osi OY]
OBIEKT włącza
stałe tryby lokalizacji
pozwalające na uchwycenie charakterystycznych punktów
(końce,
środki
itp.) już istniejących obiektów. Przy włączonym trybie, z chwilą zbliżenia kursora do
obiektu graficznego, ujawniany
5
jest jego najbliższy punkt charakterystyczny, który jest wyróżniany na
ekranie odpowiednim znaczkiem.
a)
b)
c)
Rys. 6. Działanie trybu OBIEKT, a) ujawnienie symetrii, b) ujawnienie jednego z końców, c) ujaw-
nienie punktu prostopadłego
W powyższym przykładzie (rys. 6) ujawnione są punkty
środkowy
(rys. 6a) (symetrii odcinka) i koń-
cowy odcinka (rys. 6b) oraz punkt prostopadłego rzutu na odcinek (rys. 6c). Jakie punkty są ujawnia-
Najczęściej jest to ostatnio wprowadzony w danym poleceniu punkt
5
Punkt ten jest ujawniony tylko wtedy gdy program zażąda wprowadzenie punku lub innych danych, które można
wprowadzić przez podanie punktu.
4
5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin