Monika szwaja - Zupa z ryby fugu.pdf

(1077 KB) Pobierz

MONIKA SZWAJA

Zupa z ryby Fugu

Wydawnictwo SOL

1 SOL OMNIU1

OMNIBUS LfCET

Redakcja: Elżbieta Tyszkiewicz

Redakcja techniczna, typografia, skład, łamanie Dominik Trzebiński Du Chdteawc

atelier@duchateaux.pl

Korekta: Elżbieta Lipińska

Okładka: Leszek Żebrowski

ISBN 978-83-62405-03-9 Warszawa 2010

Wydawca:

Wydawnictwo SOL Monika Szwaja Mariusz Krzyżanowski 05-600 Grójec, Duży Dół 2a

wydawnictwo@wydawnictwosol.pl www.wydawnictwosol.pl

Dystrybucja: Grupa A5 sp. z o.o. 92-101 Łódź, ul. Krokusowa 1-3 tel. 42 676 49 29

handlowy@grupaa5.com.pl

Druk i oprawa: opolgraf www.opolgraf.com.pl

Powieść tę pozwalam sobie zadedykować Pani, która przyszła do mnie kiedyś po spotkaniu

autorskim i przedstawiła mi swego ślicznego kilkuletniego synka, mówiąc, że jest on dzieckiem „in

vitro".

Serdeczne podziękowanie składam Panu Profesorowi Sławomirowi Wołczyńskiemu za to, że tak

cierpliwie poszerzał moją wiedzę na temat zagadnień opisanych w tej książce. Dziękuję również

wszystkim życzliwym, którzy udzielali mi przy pisaniu cennych rad.

–A żeby to najjaśniejszy szlag trafił!

Ta mało oryginalna inwokacja zabrzmiała wprawdzie niezbyt głośno, ale naładowana była dużą

ekspresją. Anita Dolina-Grabiszyńska, zwana również Niteczką, wyjęła z szafki paczkę olłejsów

ze skrzydełkami i, wzdychając, użyła jednego z nich zgodnie z przeznaczeniem. Usiadła na sedesie,

usiłując powstrzymać płacz.

Biedny Cypek. Będzie bardzo rozczarowany.

Dobrze, że teściowa o niczym nie wie, byłaby wściekła. Ona zresztą cały czas jest wściekła…

Zaczęło jej się to od momentu, kiedy poznała nazwisko Anity. Było to wczesną wiosną dwa

tysiące czwartego roku, podczas uroczystego śniadania wielkanocnego. Pierworodny i jedyny syn

Kaliny z Muszyńskich i Bożysława hrabiego Dolina-Grabiszyńskiego, spadkobiercy całkowicie

wirtualnej fortuny ziemiańskiej w głębokiej Lodomerii, Cyprian hrabia Dolina-Grabiszyński, zwany

w kręgach przyjacielskich Cypkiem, postanowił przyprowadzić rodzicom swoją narzeczoną,

Anitkę, koleżankę z ostatniego roku studiów na architekturze. Było to możliwe między innymi i z

tego powodu, że u państwa D-G śniadanie wielkanocne jadało się tuż

po powrocie z rezurekcji, czyli wczesnym rankiem, podczas gdy zmęczeni życiem zawodowym

państwo Pindelakowie śniadali w okolicach czternastej. Anita była w stanie z powodzeniem

obskoczyć obydwie ceremonie. Ostatecznie raz mogła wstać jak jakiś stuknięty skowronek.

Żeby tylko nie wyleciała za wcześnie z tym swoim nazwiskiem – niepokoił się hrabia Cypek D-G,

przewidując niezadowolenie mamusi. Mamusia żywiła nadzieję, że on, syn jedyny, dziecko

doskonałej, arystokratycznej rodziny, przyprowadzi do domu co najmniej księżniczkę. Anitka zaś

była proletariuszką z dziada pradziada, a jej jedyne związki z arystokracją polegały na tym, że

pradziadek po mieczu był szoferem u pana dziedzica. Pierwsi wykształceni w rodzinie byli rodzice, i

to tylko dlatego, że tata, studentem budownictwa będąc, zaciągnął na te same studia mamę,

szykującą się już do błyskotliwej kariery barmanki mlecznej w słynnym szczecińskim barze

„Bambino". Bar ów, jak wiadomo, znajdował się w bliskim sąsiedztwie Wydziału Budownictwa i

Architektury Politechniki Szczecińskiej.

I oto stała śliczna jak kwiatek Anitka, córka dwojga budowlańców lądowych, studentka tego

samego wydziału (a bar zlikwidowano!) – stała przed swoją przyszłą teściową i wcale się nie

trzęsła, w przeciwieństwie do narzeczonego.

–Anita Pindelak – powiedziała swobodnie, wyciągając rękę do pani Kaliny.

–O matko! – Z umalowanych usteczek wyrwało się coś jakby zduszony jęk i hrabina omal nie

cofnęła ręki.

Tu nadmieńmy może nieco złośliwie, że arystokratyczna wrażliwość madame była

charakterystyczna dla nuworyszy… pochodzeniem własnych rodziców nie mogłaby się specjalnie

pochwalić; jej matka była sprzedawczynią w sklepie meblowym, którego kierownikiem był z kolei

ojciec. Matka Bożysława, Dobrochna Grabiszyńska, miała tam przody i załatwiała meble

wszystkim znajomym w zamian za produkty spożywcze z pegeeru męża, stary Bożydar bowiem,

jak wielu byłych ziemian, ukończył SGGW i był świetnym dyrektorem wielkiego gospodarstwa

rolnego. Któregoś dnia syn rodu, Bożysław, odbierał tapczanik i spotkał w sklepie urocze dziewczę

– tak im się zaczęło, ku cichej zgrozie Dobrochny. Podobna zgroza stała się teraz udziałem Kaliny.

Pohamowała się jednak i przywołała na twarz nieco wymuszony uśmiech.

–Bardzo nam przyjemnie, drogie dziecko.

Śniadanie minęło bez wielkich burz, w dużej mierze dzięki panu Bożysławowi (nie znosił swego

imienia i kazał się nazywać Sławkiem), któremu przyszła synowa nadzwyczaj spodobała się z

urody. Po śniadaniu nadeszła jednak pora poszukiwania w ogrodzie jajeczek z prezentami – pani

Kalina była wielce przywiązana do podobnych tradycji – i zanim Cyprian zdążył znaleźć

jakiekolwiek jajko, matka zaciągnęła go w cień ogromnego krzaka zimozielonej laurowiśni.

–Cyprianie – wyszeptała dramatycznie, chwytając syna żelazną ręką za nadgarstek. – Czy ty

poważnie myślisz o tej dziewczynie?

–Poważnie, mamusiu – odrzekł syn grzecznie, zastanawiając się, czy mamusia zacznie od

nazwiska, czy od manier. Zastanawiał się też, czyby profilaktycznie nie strzelić w rodzicielkę

historią jej własnej rodziny, ale dał sobie spokój. Reakcja matki była nieprzewidywalna.

W matce przez chwilę coś bulgotało, jakby nie mogła się zdecydować, co bardziej ją

zaszokowało w potencjalnej synowej.

–Pindelak – powiedziała wreszcie z rozpaczą. – Pindelak. Hrabina Dolina-Grabiszyńska de domo

Pindelak.

–Mamusiu – odezwał się nieśmiało. – Nie wiem, czy zauważyłaś, ale mamy wiek dwudziesty

pierwszy. Dla mnie nie ma najmniejszego znaczenia, czy Anita jest…

Nie dokończył, spiorunowany wzrokiem o wielkiej sile rażenia.

–Czy jest kim?! Majstrem budowlanym? Jak ona mówi? Ty słyszałeś, jak ona mówi?

–Słyszałem – mruknął syn, który posługiwał się dokładnie tą samą współczesną polszczyzną

kulturalną, co jego dziewczyna.

Tylko przy mamusi starał się uzasadnić jakoś swoje imię, które dostał na cześć Norwida. –

Mamusiu, zapewniam cię, że Anita jest bardzo wartościową osobą, najlepszą studentką na roku, a

w ogóle na wydziale też…

–No i co z tego, co z tego? Przy poziomie tych waszych studiów to też nic dziwnego. Mówiłam ci,

że powinieneś jechać na studia do Warszawy albo do Krakowa… nieważne. Ona mi się nie podoba,

synku! Ona nie da ci szczęścia!

Synek powstrzymał się od zawiadomienia mamusi, że Anita owszem, JUŻ daje mu szczęście… od

jakiegoś roku. Bystre matczyne oko dostrzegło jednak, co miało dostrzec.

–Matko Najświętsza! Wy jesteście razem? Tylko mi tego nie mów! Ona jest w ciąży? Będziesz

musiał się z nią ożenić? Przecież ona złamie ci życie! Jest w ciąży?

Pani Kalina przerwała wydawanie przeraźliwych szeptów i znieruchomiała, hipnotycznie

wpatrzona w synowskie oblicze.

–Mam dwa jaja!

Z tym nieco frywolnym komunikatem w cieniu rozrośniętej laurowiśni pojawił się znienacka sam

pan hrabia. Wypada nam w tym momencie napomknąć, że profesor doktor Bożysław, czyli Sławek

Grabiszyński, nie znosił nie tylko swojego imienia, ale też tytułu hrabiowskiego, którego starał się

nigdy nie używać, oraz przydomka Dolina, który też konsekwentnie pomijał. Był o wiele mniejszym

snobem niż własna małżonka, największa miłość jego życia, dla której zostawił drugą największą

miłość, czyli chirurgię dziecięcą. Przerzucił się na chirurgię plastyczną, bo dawała o wiele większe

dochody. Pani Kalina miała nieliche wymagania. Ostatnio jednak coraz częściej profesor myślał z

Monika szwaja - Zupa z ryby fugu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: