Cornwell Patricia - Judy Hammer 01 Gniazdo szerszeni.txt

(719 KB) Pobierz
Patricia Cornwell

Gniazdo Szerszeni

(Hornets Nest)

Przełożyła Ewa Grzšdek

Gliniarzom
1

Tamtego ranka lato nadšsało się i wisiało ponuro nad Charlotte, a nawierzchnia jezdni parowała od upału. Na ulicach był olbrzymi ruch, ludzie przejeżdżali obok nowych budowli, torujšc sobie drogę ku obietnicom sukcesu, a przeszłoć usuwano w cień. Szećdziesięciopiętrowy budynek US-Bank Corporate Center, który wznosił się nad centrum miasta, wieńczyła korona, podobna do organów grajšcych hymn dla boga mamony. Charlotte to miasto wielkich ambicji i zmian. Rozrastało się tak szybko, że czasami traciło z oczu swoje ulice. Rozwijało się gwałtownie jak młodzieniec w okresie pokwitania, czasami nieco niezdarnie i ze zbyt wielkim poczuciem tego, co dawni mieszkańcy nazywali dumš.
Miasto i całe hrabstwo nazwano na czeć księżniczki Charlotte Sophii Mecklenburg-Strelitz, zanim jeszcze została żonš króla Jerzego III. Po jednej stronie osiedlili się tu Niemcy, którzy chcieli takich samych praw jak Szkoci i Irlandczycy. Po drugiej byli Anglicy. Kiedy lord Cornwallis w 1780 roku zajšł częć miasta, znanš wtedy jako Queen City, i rozpoczšł jego okupację, spotkał się z takš wrogociš upartych prezbiterian, że ochrzcił Charlotte mianem amerykańskiego gniazda szerszeni. Dwiecie lat póniej symbol roju stał się oficjalnym znakiem miasta, lokalnej drużyny koszykówki oraz departamentu policji, który czuwał nad bezpieczeństwem wszystkich obywateli.
To, co Virginia West, zastępczyni komendantki, nosiła na ramionach nieżnobiałej koszuli służbowego munduru z mosiężnymi odznakami, przypominało derwisza wirujšcego na ciemnogranatowym tle. Tak naprawdę, większoć gliniarzy nie miała pojęcia, co przedstawiał ów symbol. Niektórzy myleli, że to tornado, biała sowa lub broda. Inni byli przekonani, że ma to jaki zwišzek z imprezami odbywajšcymi się w hali sportowej lub na nowym, wybudowanym za dwiecie trzydzieci milionów dolarów stadionie, górujšcym nad centrum miasta niby pojazd kosmiczny. Virginia jednak, która nie raz już została użšdlona, doskonale wiedziała, co to gniazdo szerszeni. Przypominała sobie o tym każdego ranka, gdy jadšc do pracy, przeglšdała The Charlotte Observer. W ten poniedziałek była w wyjštkowo ponurym nastroju, gotowa do prawdziwego buntu.
Miejski departament policji został przeniesiony niedawno do nowego zespołu budynków z perłowego betonu. Kompleks nosił nazwę Centrum Zapobiegania Przestępczoci i znajdował się w samym rodku miasta, przy Trade Street, tej samej ulicy, którš dawno temu weszli do Charlotte brytyjscy najedcy. Jak okiem sięgnšć, widać było dokoła nowe budowle, jakby zmiana była wirusem, który zaatakował życie porucznik West. Na parkingu przed centrum panował potworny bałagan, a poza tym nie całkiem jeszcze urzšdziła się w swoim nowym gabinecie. Wszędzie pełno było błotnistych kałuż i pyłu, a ona miała nowy, służbowy samochód. Tak więc musiała co najmniej trzy razy w tygodniu odwiedzać myjnię samochodowš.
Kiedy dotarła do zarezerwowanego miejsca parkingowego przy frontowej cianie budynku, osłupiała ze zdziwienia. Na jej miejscu stało jaskrawozielone suzuki, wyposażone w ulubione przez handlarzy narkotyków chromowane zderzaki pokanych rozmiarów. Auto, Virginia była tego pewna, nie raz już dachowało.
- Niech to szlag!
Rozejrzała się dookoła, jakby szukała miałka, który zdobył się na tak karygodny czyn.
Gliniarze przyjeżdżali i odjeżdżali spod budynku, transportujšc więniów do znajdujšcego się w nieustannym ruchu departamentu, gdzie pracowało tysišc szeciuset policjantów oraz wielu niezaprzysiężonych cywilów. Virginia przez chwilę siedziała w aucie, walczšc z pokusš sięgnięcia po przyjemnie pachnšce tosty Bojangles z jajkami i bekonem, który z pewnociš już wystygł. Wreszcie ustawiła samochód na płatnym miejscu parkingowym tuż przed błyszczšcymi, szklanymi drzwiami frontowymi i wysiadła, starajšc się nie upucić żadnej z najpotrzebniejszych rzeczy: teczki, notesu, akt, gazet, niadania i kawy.
Włanie zamykała biodrem drzwiczki, gdy zauważyła wychodzšcego z budynku przyjemniaczka, za którym jeszcze przed chwilš się rozglšdała. Lansował więziennš modę: spodnie spięte paskiem nisko na biodrach, tak że nad sprzšczkš wystawało jakie piętnacie centymetrów pastelowych bokserek. Ten zwyczaj wywodził się z więzienia, gdzie zatrzymanym zabiera się paski, aby nie mogli się sami na nich powiesić ani też umiercić nikogo innego. Więzienny fason przekroczył wszelkie granice rasowe oraz socjoekonomiczne i wkrótce już połowa miasta nosiła opadajšce spodnie. Porucznik West zupełnie tego nie rozumiała. Zostawiła samochód tam, gdzie go zaparkowała, i zaczęła zbierać swoje rzeczy. Gogu minšł jš, mamroczšc pod nosem dzień dobry.
- Brewster!
Jej głos zatrzymał go natychmiast, jak wycelowany w plecy pistolet.
- Do cholery, co ty sobie wyobrażasz? Parkujesz na moim miejscu?
Umiechnšł się do niej krzywo i rozłożył ręce, na których zabłysły piercionki i podróbka roleksa, spod marynarki za wysunšł mu się pistolet.
- Spójrz tylko. Co widzisz? W całym Charlotte nie ma żadnego wolnego miejsca do parkowania.
- Włanie dlatego takim ważnym ludziom jak ja przyznaje się je ze specjalnej puli - powiedziała do podlegajšcego jej detektywa, wręczajšc mu kluczyki od samochodu. - Zwróć mi je, gdy przestawisz wóz - zażšdała.
Virginia West miała czterdzieci dwa lata. Była atrakcyjnš kobietš, za którš mężczyni nadal się oglšdali, ale nigdy nie wyszła za mšż i powięciła się całkowicie temu, do czego, jak sšdziła, została stworzona. Miała intensywnie rude włosy, domagajšce się już ręki fryzjera, nieco dłuższe, niż być powinny, ciemne, bystre oczy oraz piękne ciało, na które nie zasługiwała, ponieważ nie robiła absolutnie nic, aby zachować kršgłoci i płaskoci we właciwych miejscach. Nosiła swój mundur w taki sposób, że inne kobiety patrzyły na niš z zazdrociš, ale to nie był powód, dla którego wolała nosić policyjne błękity zamiast cywilnego ubrania. Podlegało jej ponad trzystu bezczelnych detektywów, takich jak Ronald Brewster, i przy każdej nadarzajšcej się okazji należało im przypominać o prawie i porzšdku.
Koledzy gliniarze pozdrawiali jš, gdy szła korytarzem. Skręciła w prawo, kierujšc się w stronę biur, gdzie jej szefowa, Judy Hammer, decydowała o wszystkim co istotne w dziedzinie przestrzegania prawa na tym terenie, zamieszkanym przez niemal szeć milionów łudzi. West uwielbiała swojš przełożonš, ale tego ranka jej nie znosiła. Doskonale wiedziała, dlaczego wezwano jš na to spotkanie tak wczenie rano. Była to sprawa bez sensu i poza jej kontrolš. Po prostu chora. Weszła do sekretariatu komendantki, gdzie kapitan Fred Horgess rozmawiał przez telefon. Trzymajšc w ręku słuchawkę, potrzšsnšł głowš w taki sposób, jakby chciał powiedzieć: nic na to nie mogę poradzić. Virginia podeszła do ciężkich drzwi z ciemnego drewna, na których wisiała błyszczšca, mosiężna tabliczka z nazwiskiem Hammer.
- Nie jest dobrze - ostrzegł jš, wzruszajšc ramionami.
- Ciekawe, dlaczego nie musisz mnie o tym uprzedzać? - zapytała poirytowanym głosem.
Starajšc się nie wypucić niczego z ršk, zapukała w drzwi czubkiem błyszczšcego, czarnego pantofla, a potem nacisnęła łokciem klamkę, o mały włos nie wylewajšc kawy. Szefowa siedziała przy zarzuconym papierami biurku, na którym stały także fotografie jej dzieci i wnuków. Na cianie za niš wisiała tabliczka z wyrytš sentencjš: Zapobiegaj kolejnej zbrodni. Judy Hammer, kobieta około pięćdziesištki, miała na sobie elegancki kostium w czarnobiałš kratkę. Telefon dzwonił bez przerwy, ale głowę komendantki zaprzštały teraz ważniejsze sprawy.
Virginia położyła swoje rzeczy na krzele i usiadła na drugim, stojšcym obok bršzowej statuetki Uskrzydlonej Wiktorii, nagrody Międzynarodowego Stowarzyszenia Szefów Policji, którš Judy Hammer otrzymała w zeszłym roku. Do tej pory nie zadbała o to, aby postawić jš na bardziej eksponowanym miejscu. Blisko metrowej wysokoci trofeum zajmowało wcišż ten sam kawałek dywanu przy biurku, czekajšc na przeniesienie w lepsze miejsce. Judy zdobywała takie nagrody, ponieważ nie to jš motywowało. Virginia zdjęła przykrywkę z kubka kawy i para uniosła się w górę.
- Wiem, o co chodzi - powiedziała - a ty wiesz, co o tym mylę.
Szefowa przerwała jej gestem dłoni. Pochyliła się w jej stronę i złożyła ręce na blacie biurka.
- Virginio, od dawna nie miałam takiego zgodnego poparcia rady miasta, szefa administracji, burmistrza... - zaczęła.
- I każdy z nich, łšcznie z tobš, jest w błędzie - odparła jej zastępczyni, mieszajšc mietankę i cukier w kawie. - Nie mogę uwierzyć, że namówiła ich do tego, i powiem ci teraz, że znajdš jaki powód, aby ukręcić łeb tej sprawie, ponieważ tak naprawdę wcale nie sš do niej przekonani. Ty też tak naprawdę tego nie chcesz. To cholerny konflikt interesów dla dziennikarza piszšcego o policji, gdy pracuje jako gliniarz wolontariusz i wychodzi z nami na ulicę.
Bibułka zaszeleciła, gdy Virginia rozwinęła tłusty tost Bojangles, którego Judy nigdy nie wzięłaby do ust, nawet dawniej, gdy ważyła dużo mniej i była cały czas na nogach, pracujšc w więzieniu, z nieletnimi przestępcami, piszšc raporty o popełnionych przestępstwach, zajmujšc się inspekcjami, kradzieżami samochodów, tymi wszystkimi niezwykle wyczerpujšcymi obowišzkami, do których kobiety wracajš, gdy już nie wychodzš na patrole. Wtedy nie wierzyła, że można utyć.
- No więc przypomnij sobie! - cišgnęła Virginia, przełykajšc kęs tosta. - Ostatni policyjny reporter z Observera przypieprzył nam tak mocno, że pozwała gazetę do sšdu.
Jej przełożona nie lubiła wspominać Weinsteina, ciekawskiego cwaniaka, tak naprawdę kryminalistę, którego modus operandi polegał na wchodzeniu do biura dyżurnego kapitana lub sekcji detektywów, gdy nikogo nie było w pobliżu. Kradł raporty wprost z biurek, drukarek i faksów. To nie...
Zgłoś jeśli naruszono regulamin