Zniekształcenia nieliniowe – Wikipedia, wolna encyklopedia.pdf

(153 KB) Pobierz
12/7/2019
Zniekształcenia nieliniowe – Wikipedia, wolna encyklopedia
Zniekształcenia nieliniowe
Zniekształcenia nieliniowe
(ang.
Nonlinear distortion)
– efekt przetwarzania sygnału przez
układ lub system o nieliniowej charakterystyce przejściowej. Typowo objawiają się one obecnością
dodatkowych składowych harmonicznych w widmie sygnału. Te dodatkowe składowe są zazwyczaj
klasyfikowane jako zniekształcenia harmoniczne lub zniekształcenia intermodulacyjne.
Miara zniekształcenia
Współczynnik zawartości harmonicznych (h albo
THD
od ang.
Total Harmonic Distortion)
oraz
intermodulacyjnych (IMD od ang.
InterModulation Distortion)
podaje się w procentach
wyrażających udział mocy produktów zniekształceń w mocy całego sygnału. Oba parametry
wykorzystuje się głównie w elektroakustyce.
Charakterystyka przejściowa układu
nieliniowego, sygnał wejściowy Vin
(czerwony) i zniekształcony sygnał
wyjściowy Vout (niebieski)
Dokuczliwość
Zniekształcenia nieliniowe są dokuczliwe, jeśli ich procentowa zawartość w sygnale jest znacząca. Na
przykład norma Hi-Fi określa dopuszczalny udział zniekształceń dźwięku jako 1%. Współczesne urządzenia elektroakustyczne (z wyjątkiem zestawów
głośnikowych) oferują zazwyczaj znacznie niższe poziomy zniekształceń pod warunkiem eksploatacji w dopuszczalnych warunkach wysterowania,
obciążenia i zasilania.
Dokuczliwość zniekształceń zależy od ich częstotliwości. Zniekształcenia harmoniczne niższych rzędów (niskie indeksy harmonicznych) są zazwyczaj
łatwiej tolerowane niż zniekształcenia wysokich rzędów. Zniekształcenia harmoniczne rzędów parzystych (pojawiające się głównie przy
nieliniowościach o asymetrycznej względem zera charakterystyce) są również bardziej przyjemne dla słuchacza od nieparzystych harmonicznych
(charakterystyki symetryczne). Z tego powodu zniekształcenia generowane np. przez lampowe wzmacniacze elektroakustyczne (produkujące
zazwyczaj parzyste harmoniczne niskich rzędów) są łatwiej tolerowane i przyjemniejsze dla słuchacza niż zniekształcenia klasycznych wzmacniaczy
tranzystorowych (produkujących przy niekorzystnych warunkach pracy szerokie spektrum harmonicznych o nieparzystych indeksach).
Tranzystorowe wzmacniacze elektroakustyczne, zbudowane zazwyczaj w oparciu o obwody elektroniczne z silnym sprzężeniem zwrotnym.
przyczyniły się do zwrócenia uwagi na powstawanie nowego rodzaju zniekształceń sygnału zwanych zniekształceniami dynamicznymi,
zniekształceniami przejściowymi lub przejściowymi zniekształceniami intermodulacyjnymi (ang.
transient intermodulation distortion,
TIM).
Ten
rodzaj zniekształceń może występować we wzmacniaczu o bardzo małych zniekształceniach nieliniowych i intermodulacyjnych – jest niewykrywalny
przy teście sygnałem harmonicznym (sinusoidalnym). Tymczasem słuch ludzki jest bardzo wrażliwy na zniekształcenia o charakterze dynamicznym,
wywołujące wrażenie dźwięku metalicznego i niepokojącego, aż do odczucia jego „szorstkości” i „nieczystości”.
Bibliografia
Chwaleba A., Moeschke B., Płoszajski G.,
Elektronika,
Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 2008, ISBN 978-83-02-10118-2.
Dobrucki A.,
Przetworniki elektroakustyczne,
Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2007, ISBN 978-83-204-3214-5,
OCLC 749570055 (http://worldcat.org/oclc/749570055).
Witort A.,
Elektroakustyka dla wszystkich,
Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa, 1963.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zniekształcenia_nieliniowe&oldid=53493758”
Tę stronę ostatnio edytowano 19 maj 2018, 16:39.
Tekst udostępniany na licencji Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych
warunkach (http:https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/deed.pl), z możliwością obowiązywania dodatkowych ograniczeń. Zobacz
szczegółowe informacje o warunkach korzystania (http:https://foundation.wikimedia.org/wiki/Warunki_korzystania).
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zniekształcenia_nieliniowe
1/1

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin