Clavell James - Shogun 01.doc

  James Clavell

SHOGUN

    Powieść o Japonii

    Przełożyli

    Małgorzata i Andrzej Grabowscy

Dwóm kapitanom Królewskiej Marynarki żeglarzom

    którzy, jak tego po nich oczekiwano,

    bardziej kochali statki niż kobiety.

Prolog

    Wichura targnęła nim, ukąsiła głęboko i zrozumiał, że jeżeli w ciągu trzech dni nie dotrą do jakiegoś lądu, zginą. Za dużo ludzi zmarło podczas tej wyprawy, jestem pilotem flotylli umarłych, pomyślał. Z pięciu statków zachował się jeden, z liczącej stu siedmiu marynarzy załogi przeżyło dwudziestu ośmiu, z czego na nogach trzymało się dziesięciu, reszta zaś, w tym dowódca wyprawy, dogorywała. Brakowało jedzenia, prawie nie było wody, a ta, która pozostała, miała słony smak i cuchnęła.

    Nazywał się John Blackthorne i przebywał na pokładzie sam, jeśli nie liczyć obserwatora na dziobniku, niemowy Salamona, który kulił się po zawietrznej, przeszukując wzrokiem morze w przodzie.

    Statek zakołysał się pod nagłym uderzeniem szkwału i Blackthorne chwycił się poręczy żeglarskiego krzesła, przymocowanego przy kole sterowym na rufówce, trzymając się jej dopóty, dopóki Erasmus nie wyprostował się przy akompaniamencie trzeszczących wręg. Był dwudziestosześciotonowym trzymasztowym okrętem handlowo-wojennym z Rotterdamu, uzbrojonym w dwadzieścia dział, jedynym, który ocalał z pierwszej ekspedycji wysłanej z Niderlandów, aby zniszczyła wrogów w Nowym Świecie. Ekspedycji holenderskich statków, które jako pierwsze naruszyły tajemnicę Cieśniny Magellana. Liczyła ona czterystu dziewięćdziesięciu sześciu ludzi, samych ochotników. I samych Holendrów, z wyjątkiem trzech Anglików - dwóch pilotów i jednego oficera. Mieli rozkazy: splądrować i puścić z dymem hiszpańskie i portugalskie posiadłości w Nowym Świecie, uzyskać trwałe koncesje handlowe, odkryć i ogłosić własnością Holandii nowe wyspy na Oceanie Spokojnym, mogące posłużyć za bazy, a na koniec w ciągu trzech lat powrócić do kraju.

    Od ponad czterech dziesiątków lat protestanckie Niderlandy toczyły wojnę z katolicką Hiszpanią, walcząc o zrzucenie z siebie jarzma znienawidzonych hiszpańskich władców. Niderlandy, zwane niekiedy Holandią, Flandrią bądź Krajami Nizinnymi, prawnie nadal należały do imperium hiszpańskiego. Ich jedyny sprzymierzeniec, Anglia, pierwszy kraj w chrześcijaństwie, który zerwał z dworem papieskim w Rzymie i przed siedemdziesięcioma laty stał się protestancki, od dwudziestu lat również wojowała z Hiszpanią, a od dziesięciu otwarcie sprzyjała Holendrom.

    Wiatr jeszcze bardziej przybrał na sile i statek przechylił się. Płynął z prawie nagimi masztami, mając postawione jedynie sztormowe marsie. Ale mimo to burza i prąd morski pchały go w stronę ciemniejącego horyzontu.

    I tam również jest burza, orzekł Blackthorne, też są rafy, też są mielizny. I nieznane morze. To dobrze. Całe swoje życie walczyłem z morzem i zawsze wygrywałem. Zawsze wygram.

    Jestem pierwszym angielskim pilotem, który przebył Cieśninę Magellana. Tak jest, pierwszym... a także pierwszym, który żeglował przez te azjatyckie wody, jeśli nie liczyć garstki portugalskich wyrodków i hiszpańskich bękartów, przekonanych, że to oni władają światem. Jestem pierwszym Anglikiem na tych morzach...

    Tyle pionierskich, osiągnięć. Tak. Okupionych tyloma zgonami.

    Jeszcze raz zbadał wiatr i powąchał go, nic jednak nie wskazywało na bliskość lądu. Przeszukał wzrokiem ocean, ale był jednostajnie szary i wzburzony. Ani śladu wodorostów czy odbarwienia wody wskazującego na piaszczysty szelf. Daleko po prawej burcie dojrzał jeszcze jedną sterczącą z wody rafę, nie powiedziało mu to jednak nic. Podwodne skały wystające z morza zagrażały im już od miesiąca, lądu wszakże nie dostrzegli. Ten ocean jest bezkresny, pomyślał. To dobrze. Do tego cię właśnie szkolono - żebyś żeglował po nieznanych morzach, sporządzał ich mapy i wracał do kraju. Jak daleko stąd do niego w czasie? Rok, jedenaście miesięcy i dwa dni. Sto trzydzieści trzy dni temu ostatnie zejście na ląd, a potem skroś ocean zwany Pacyfikiem, przez który lat temu osiemdziesiąt płynął Magellan.

    Blackthorne był wygłodzony, a usta i ciało miał obolałe od szkorbutu. Zmusił się, żeby sprawdzić wzrokiem kurs na kompasie i obliczyć w głowie przybliżoną pozycję statku. Wpisanie kursu do ruty - jego podręcznego przewodnika żeglarskiego - zapewniało mu bezpieczeństwo w tym punkciku oceanu. A jeżeli jemu, to tym samym statkowi, wspólnie zaś mogli odnaleźć Japonię, a może nawet chrześcijańskiego króla Jana Prezbitera i jego Złote Cesarstwo, które według legendy leżało na północ od Kataju, gdziekolwiek ów Kataj się znajdował.

    A dzięki przypadającej mi części tych bogactw pożegluję znowu, na zachód, do kraju, pomyślał, jako pierwszy angielski pilot, który opłynął świat, i już nigdy go nie opuszczę. Nigdy. Na głowę mojego syna!

    Poryw ostrego wiatru przerwał mu rozmyślania i rozbudził. Zasnąć w tej chwili byłoby głupotą. Nigdy by się nie ocknął z tego snu. Przeciągnął się, żeby rozluźnić zdrętwiałe mięśnie pleców, i ciaśniej owinął się płaszczem. Zobaczył, że żagle są w porządku, a ster zabezpieczony. Obserwator na dziobie czuwał. Blackthorne usadowił się więc cierpliwie w żeglarskim krześle i pomodlił o bliskość lądu.

    - Zejdź pod pokłada pilocie. Jeżeli chcesz, to przejmę od ciebie tę wachtę - powiedział trzeci oficer pokładowy, Hendrik Specz, mozolnie wchodząc po schodni. Twarz miał szarą ze zmęczenia, oczy zapuchnięte, a cerę krostowatą i ziemistą. Żeby utrzymać równowagę, oparł się o podstawę kompasu i chwilę wymiotował. - Błogosławiony Panie Jezu, niechaj przeklęty będzie dzień, w którym opuściłem Holandię.

    - Gdzie starszy oficer, Hendriku?

    - W koi. Nie może wstać ze swojej scheit voll koi. I nie wstanie... nie po tej połowie Sądnego Dnia.

    - A dowódca wyprawy?

    - Jęczy o jedzenie i wodę. - Hendrik splunął. - Mówię na to, że usmażę mu kapłona i przyniosę go na srebrnej tacy z flaszką brandy do popicia. Scheit-huis! Coot!

    - Nie przeklinaj!

    - Dobrze, pilocie. Ale to kapryśny kretyn i przez niego zginiemy! - Młody oficer zwymiotował i splunął pstrokatą flegmą. - Błogosławiony Panie Jezu, pomóż mi!

    - Zejdź pod pokład. Wróć o świcie.

    Hendrik z wielkim trudem usiadł na drugim krześle żeglarskim.

    - Na dole cuchnie śmiercią. Jeżeli chcesz, to przejmę od ciebie wachtę. Jaki kurs?

    - Tam, dokąd niesie nas wiatr.

    - Gdzie to twoje obiecane lądowanie? Gdzie ta Japonia... gdzie ona, pytam?

    - Przed nami.

    - Stale przed nami! Gottimhimmel, nie mieliśmy rozkazów płynąć w nieznane. Do tej pory powinniśmy już być w domu, bezpieczni, z pełnymi brzuchami, a nie gonić za Bóg wie czym. - Zejdź na dół albo milcz.

    Hendrik odwrócił przygnębiony wzrok od wysokiego, brodatego mężczyzny. Chciał zapytać: „Gdzie jesteśmy? Dlaczego nie mogę zobaczyć tej sekretnej ruty?” Wiedział jednak, że pilotowi nie zadaje się podobnych pytań, a zwłaszcza pilotowi takiemu jak ten. Ale i tak chciałbym być równie zdrowy i silny, co przy wyjeździe z Holandii, pomyślał. Bo wtedy bym się nie wahał. Z miejsca palnąłbym cię w te szaroniebieskie oczy, zdjął ci z twarzy ten drażniący półuśmiech i posłał cię do piekła, na które zasługujesz. A wtedy ja zostałbym kapitanem i tym statkiem dowodziłby nie cudzoziemiec, ale Holender, i wszystkie twoje tajemnice zachowalibyśmy dla siebie. Bo przecież niedługo zaczniemy z wami, Anglikami, wojnę. Pragniemy tego samego: panowania na morzach, zawiadywania wszystkimi szlakami handlowymi, podbicia Nowego Świata i zduszenia Hiszpanii.

    - Może Japonii wcale nie ma - wymruczał znienacka. - To Gottbewonden, legenda.

    - Jest. Pomiędzy trzydziestym a czterdziestym stopniem szerokości północnej. A teraz przestań gadać albo zejdź pod pokład.

    - Pod pokładem jest śmierć, pilocie - mruknął Hendrik, zapatrzył się przed siebie i zamyślił.

    Blackthorne poprawił się w krześle, był dziś bardziej obolały. Mam więcej szczęścia od innych, pomyślał, więcej od Hendrika. Nie, nie więcej. Więcej przezorności. Kiedy inni pomimo moich ostrzeżeń niefrasobliwie zjedli swoje owoce, ja swoje zachowałem. Tak więc mój szkorbut jest nadal dość łagodny, oni zaś cierpią na nieustanne krwotoki, trzewia rozrywa im biegunka, oczy mają podrażnione i kaprawe, a zęby ruszają im się albo już wypadły. Dlaczego ludzie nigdy niczego się nie Uczą?

    Wiedział, że wszyscy się go boją, nawet dowódca Wyprawy, i że większość go nienawidzi. Było to wszakże normalne, ponieważ to pilot dowodził na morzu. To on ustalał kurs i kierował statkiem, to on doprowadzał go z portu do portu.

    W dzisiejszych czasach każda wyprawa była niebezpieczna, gdyż te nieliczne mapy morskie, które istniały, były tak niedokładne, że nie na wiele się zdały. Nie było też żadnego sposobu na ustalanie długości geograficznej.

    - Odkryj, jak ustalić długość geograficzną, a zostaniesz najbogatszym człowiekiem na świecie - rzekł mu kiedyś jego stary nauczyciel Alban Caradoc. - Za rozwiązanie tej zagadki nasza królowa, niech ją Bóg błogosławi, da ci dziesięć tysięcy funtów i książęcy tytuł. Ci portugalscy gównożercy dadzą ci więcej - złoty galeon! A te hiszpańskie wyrodki dadzą ci dwadzieścia! Kiedy tracisz z oczu ląd, wtedy już po tobie, chłopcze. - Caradoc urywał i jak zwykle ze smutkiem pokręcił głową. - Już po tobie. Chyba że...

    - Chyba że mam rutę! - wykrzyknął ochoczo Blackthorne wiedząc, że dobrze wyuczył się lekcji. Miał wtedy trzynaście lat i już od roku terminował u Albana Caradoca, pilota i szkutnika, który zastąpił mu utraconego ojca i który nigdy go nie bił, tylko uczył go oraz innych chłopców budowy okrętów oraz odkrywał przed nimi tajemnice morza.

    Ruta była małą książeczką, zawierającą szczegółowe zapiski pilota na temat miejsc, w których był. Odnotowywano w niej magnetyczne kursy kompasowe pomiędzy portami i przylądkami, półwyspami i kanałami, pomiary głębokości, kolor wody, rodzaj dna morskiego, a także opisywano, jak dotrzeć gdzieś i jak stamtąd wrócić. Ile dni płynąć określonym halsem, jakie są wiatry, kiedy i skąd wieją, jakich prądów się spodziewać, i z którego kierunku. Ruta określała porę sztormów i porę sprzyjających wiatrów, gdzie reperować statek i gdzie zaopatrywać się w wodę, gdzie są przyjaciele, a gdzie wrogowie, gdzie mielizny, rafy, pływy, bezpieczne zatoki. Słowem wszystko, co potrzebne jest do udanej podróży.

    Anglicy, Holendrzy i Francuzi mieli ruty swoich własnych wód, ale po wodach reszty świata żeglowali wyłącznie kapitanowie z Portugalii i Hiszpanii, kraje te zaś trzymały wszystkie ruty w tajemnicy. Ruty te ujawniały morskie szlaki do Nowego Świata i tajemnice Cieśniny Magellana oraz Przylądka Dobrej Nadziei - obu tras odkrytych przez Portugalczyków - dlatego też oni i Hiszpanie strzegli sekretów morskich tras do Azji niczym skarbów narodowych, ich holenderscy i angielscy wrogowie zaś polowali na nie z równą zaciekłością.

    Ale ruta była tylko tyle warta co pilot, który ją sporządził, skryba, który ją ręcznie skopiował, jeden z bardzo nielicznych drukarzy, który ją wydrukował, i uczony, który ją przełożył. Dlatego też ruta mogła zawierać błędy. Nawet umyślne. Pilot nigdy niczego nie wiedział na pewno, dopóki sam nie znalazł się w określonym miejscu. Przynajmniej raz.

    Na morzu był on dowódcą, jedynym przewodnikiem i ostateczną instancją dla statku i załogi. Sam jeden dowodził z rufówki.

    To wino, które uderza do głowy, orzekł w duchu Blackthorne. Raz go człowiek skosztuje, nigdy nie zapomni, zawsze będzie go poszukiwał i zawsze będzie mu ono niezbędne. To jedna z tych rzeczy, które utrzymują cię przy życiu w warunkach, w których inni giną.

    Wstał i wypróżnił pęcherz do spływnika. W klepsydrze przy kompasie przesypał się piasek, odwrócił więc ją i zadzwonił w okrętowy dzwon.

    - Nie zaśniesz, Hendrik? - spytał.

    - Nie. Myślę, że nie.

    - Przyślę kogoś, żeby zmienił obserwatora na dziobie. Dopilnuj, żeby stał na wietrze, a nie po zawietrznej. Dzięki temu zachowa czujność i nie zaśnie.

    Przez chwilę zastanawiał się, czy powinien ustawić statek pod wiatr i dryfować przez noc, postanowił jednak, że tego nie zrobi, zszedł po zejściówce i otworzył drzwi forkasztelu. Zejściówka prowadziła do pomieszczenia dla załogi. W kabinie tej, mającej szerokość statku, było miejsce na koje i hamaki dla stu dwudziestu marynarzy. Pomimo nieustannego smrodu, bijącego z zęz w dole, odczuł przyjemność, gdy spowiło go panujące tu ciepło. Nikt z około dwudziestu ludzi nie ruszył się z koi.

    - Na górę, Maetsukker - powiedział w języku holenderskim, wspólnym dla Krajów Nizinnych, którym władał tak samo dobrze, jak portugalskim, hiszpańskim i łaciną.

    - Ja ledwo żyję - odparł niski, drobny mężczyzna o ostrych rysach, wciskając się głębiej w koję. - Jestem chory. Popatrz, przez szkorbut straciłem wszystkie zęby. Chryste, dopomóż nam, wszyscy zginiemy! Gdyby nie ty, pilocie, to w tej chwili wszyscy bylibyśmy już w domu, bezpieczni! Jestem kupcem. Nie jestem marynarzem. Nie należę do załogi... Weź kogoś innego. Tam jest Johann...

    Krzyknął, bo Blackthorne szarpnięciem wyciągnął go z koi i przycisnął do drzwi. Na jego ustach pojawiły się krwawe cętki i osłupiał. Brutalny kopniak w bok wyrwał go z odrętwienia.

    - Zabieraj się na górę i pozostań tam, aż umrzesz albo zobaczysz ląd!

    Maetsukker otworzył drzwi i umknął zmaltretowany. Blackthorne spojrzał na pozostałych. Wpatrywali się w niego.

    - Jak się czujesz, Johann? - spytał.

    - Nie najgorzej, pilocie. Może wyżyję.

    Czterdziestotrzyletni Johann Vinck, starszy bosman, dowódca kanonierów, był najstarszy na pokładzie. Bezwłosy i bezzębny miał cerę barwy starego dębu i silny był też jak dąb. Sześć lat temu odbył z Blackthorne’em, nieudany rejs w poszukiwaniu Szlaku Północnego, znali więc nawzajem swoją wartość.

    - W twoim Wieku mężczyźni na ogół już nie żyją, a więc wyprzedziłeś nas wszystkich - powiedział Blackthorne, który miał trzydzieści sześć lat.

    Vinck uśmiechnął się niewesoło.

    - To zasługa brandy, pilocie, zasługa brandy, chędożenia i świątobliwego życia, jakie wiodłem.

    Nikt się nie roześmiał. Ktoś wskazał na koję.

    - Pilocie - powiedział - bosman nie żyje.

    - Więc zabierzcie zwłoki na górę! Obmyjcie go i zamknijcie mu oczy! Ty, ty i ty!

    Tym razem wyznaczeni szybko wyszli z koi i razem, to niosąc, to ciągnąc, zabrali trupa z kabiny.

    - Obejmiesz poranną wachtę, Vinck. A ty, Ginsel, będziesz obserwował z dziobu.

    - Tak jest.

    Blackthorne powrócił na pokład.

    Zobaczył, że Hendrik nadal czuwa i że statek płynie jak trzeba. Salamon, obserwator zluzowany z posterunku, wyminął go potykając się, ledwie żywy, z oczami zapuchniętymi od ostrego wiatru. Blackthorne podszedł do drugich drzwi i zszedł pod pokład. Korytarz prowadził do wielkiej kabiny na rufie, gdzie mieściła się kwatera dowódcy wyprawy oraz magazyn. Na prawo znajdowała się jego własna kabina, a na lewo druga, należąca zwykle do trzech oficerów pokładowych., W tej chwili dzielili ją naczelny kupiec Baccus van Nekk, trzeci oficer Hendrik i młodzik Croocq. Wszyscy byli bardzo chorzy.

    Blackthorne wszedł do głównej kabiny. Na koi leżał na wpół przytomny dowódca wyprawy, gubernator Paulus Spillbergen. Był niskim, rumianym mężczyzną, normalnie pokaźnej tuszy, lecz w tej chwili bardzo wychudł, a skóra zwisają mu w luźnych fałdach z wydatnego brzucha. Blackthorne wyjął z ukrytej szuflady flaszkę z wodą i pomógł mu się napić.

    - Dziękuję - rzekł słabym głosem Spillbergen.- Gdzie jest ziemia... gdzie ziemia?

    - Przed nami - odparł Blackthorne, nie wierząc już w to dłużej, a potem odstawił flaszkę, zamknął uszy na jęki gubernatora i na nowo czując do niego nienawiść wyszedł.

    Prawie dokładnie przed rokiem dotarli do Tierra del Fuego, kiedy wiatry sprzyjały im w podjęciu próby pokonania Cieśniny Magellana. Ale dowódca wyprawy zarządził lądowanie, żeby poszukać złota i skarbów.

    - Chryste Panie, niechże pan się przyjrzy temu brzegowi, gubernatorze. Na tym pustkowiu nie ma żadnych skarbów!

    - Według legendy jest tu wiele złota, a ponadto możemy ogłosić ten ląd własnością naszych prześwietnych Niderlandów.

    - Przez pięćdziesiąt lat pełno tu było Hiszpanów.

    - Być może... być może jednak nie aż tak daleko na południu, naczelny pilocie.

    - Tak daleko na południu pory roku są odwrócone. Maj, czerwiec, lipiec i sierpień to tutaj środek zimy. Według tej ruty arcyważne jest przepłynięcie przez tę cieśninę w odpowiednim czasie... dlatego że za kilka tygodni zmienią się wiatry i będziemy zmuszeni tu pozostać, zimować długie miesiące.

    - Za ile tygodni, pilocie?

    - Według tej ruty, za osiem. Ale pory roku nie zawsze zaczynają się w tym samym czasie...

    - W takim razie poszukamy przez dwa tygodnie. Zostanie nam mnóstwo czasu, a potem, jeśli będzie trzeba, udamy się na północ i złupimy jeszcze kilka miast, co, panowie?

    - Powinniśmy to zrobić już, gubernatorze. Na Pacyfiku Hiszpanie mają bardzo mało okrętów. A na tych wodach jest ich pełno i szukają nas. Moim zdaniem powinniśmy wyruszyć natychmiast.

    Ale dowódca wyprawy nie zgodził się z nim i poddał sprawę pod głosowanie innych kapitanów nie będących pilotami - Anglika i trzech Holendrów - po czym przystąpił do bezowocnych wypadów na brzeg.

    Tego roku wiatry odmieniły się wcześnie i musieli zimować w tamtych stronach, gdyż gubernator bał się popłynąć na północ ze względu na hiszpańskie flotylle. Mogli ruszyć dalej dopiero po czterech miesiącach. Przez ten czas z głodu, chłodu i wskutek czerwonki zmarło stu pięćdziesięciu sześciu ludzi z ich flotylli, wszyscy zaś jedli cielęce skóry, którymi pokryte były liny. Straszliwe sztormy w cieśninie rozproszyły ich statki. Jedynie Erasmus dotarł na wyznaczone miejsce spotkania u brzegów Chile. Czekali miesiąc na resztę, aż wreszcie, ponieważ zbliżyli się do nich Hiszpanie, podnieśli żagle i odpłynęli w nieznane. Tajna ruta kończyła się na Chile.

    Blackthorne wrócił korytarzem do swojej kabiny, otworzył zamek w drzwiach i zamknął je za sobą. Idąc przez małą, schludną kabinę do biurka, żeby przy nim usiąść, musiał się pochylić, bo jej belkowany strop był nisko. Otworzył kluczem szufladę i ostrożnie rozwinął ostatnie jabłko, które tak pieczołowicie przechowywał przez całą drogę z wyspy Santa Maria przy wybrzeżu Chile. Było obtłuczone i małe, a jego zgniły kawałek pokrywała pleśń. Blackthorne odciął ćwiartkę. W środku było kilka robaków. Zjadł je wszystkie, kierując się starą żeglarską legendą, że robaki w jabłku są tak samo dobre na szkorbut jak sam owoc i że wtarte w dziąsła zapobiegają wypadaniu zębów. Ponieważ zęby bolały go, a dziąsła miał podrażnione i wrażliwe, zjadł jabłko powoli, a potem napił się wody z bukłaka po winie. Była słonawa. Na koniec zawinął resztę jabłka i zamknął je w szufladzie, na klucz.

    Z cieni rzucanych przez wiszącą nad jego głową oliwną lampę wypadł szczur. Belki zatrzeszczały przyjemnie dla ucha. Na podłodze roiły się karaluchy.

    Jestem zmęczony, pomyślał. Jestem taki zmęczony.

    Zerknął na koję. Długi, wąski, słomiany siennik zapraszał.

    Czuł się taki zmęczony.

    Prześpij się godzinę, podszepnęła mu diabelska część jego natury. Choćby dziesięć minut, a będziesz rześki przez tydzień. Od kilku dni spałeś raptem parę godzin, i to przeważnie na pokładzie, w zimnie. Musisz się przespać. Przespać. Oni polegają na tobie...

    - Nie, pośpię jutro - rzekł na głos, a potem zmusił się do otworzenia kluczem marynarskiego kufra i wyjęcia ruty. Zobaczył z zadowoleniem, że ta druga, portugalska ruta jest bezpieczna i nietknięta. Wziął czyste gęsie pióro i zaczął pisać:

    21 kwietnia 1600 roku. Godzina piąta. Pomroka. 133 dzień żeglugi od wyspy Santa Maria kolo Chile, 32 stopień szerokości geograficznej północnej. Morze wciąż wzburzone, wiatr silny, statek otaklowany jak poprzednio. Kolor morza jednostajnie szarozielony, głębia. Nadal płyniemy pełnym wiatrem, kurs 270 stopni, skręcając na północ-północny zachód i posuwając się szybko, około dwóch lig na godzinę, każda po trzy mile.

    Pól godziny temu w odległości półtorej mili na północny wschód-pólnoc dostrzegliśmy duże rafy w kształcie trójkąta.

    W nocy zmarło na szkorbut trzech członków załogi: żaglomistrz Joris, kanonier Reiss, drugi oficer de Haan. Powierzywszy ich dusze Bogu (dowódca wyprawy wciąż choruje) ciała ich wrzuciłem do morza nie zaszyte w płótno, gdyż nie miał kto go zszyć. Dzisiaj umarł bosman Rijckloff.

    Nie mogę zmierzyć kąta nachylenia słońca, znowu z powodu chmur. Ale oceniam, że utrzymujemy się na kursie i że niedługo powinniśmy wylądować w Japonii...

    - Niedługo, ale za ile? - zadał pytanie wiszącej nad jego głową żeglarskiej lampie, która huśtała się wraz z kolebiącym się wzdłużnie statkiem. Jak sporządzić mapę? Musi być jakiś sposób, powtórzył, sobie w duchu po raz tysięczny. Jak ustalić długość geograficzną? Musi być jakaś metoda. Jak przechowywać warzywa, żeby pozostały świeże? Czym właściwie jest szkorbut?...

    - Powiadają, że to fluksja biorąca się z morza, chłopcze - powiedział mu kiedyś Alban Caradoc. Był brzuchatym, serdecznym mężczyzną ze zmierzwioną siwą brodą., Ale czy można gotować te warzywa i przechowywać zupę z nich?

    - Choruje się od niej. Nikt jeszcze nie znalazł sposobu na jej przechowywanie.

    - Podobno wkrótce wypływa Francis Drakę.

    - Nic z tego. Nie popłyniesz, chłopcze.

    - Mam prawie czternaście lat. Pozwoliłeś nająć się do niego Timowi i Wattowi, a on potrzebuje chłopaków uczących się na pilotów.

    - Oni mają po szesnaście lat, a ty zaledwie trzynaście.

    - Mówią, że spróbuje dopłynąć do Cieśniny Magellana, a potem w górę wybrzeża do niezbadanych ziem - do Kaliforny - żeby znaleźć Cieśninę Aniańską, która łączy Ocean Spokojny z Atlantykiem. A z Kalifornii aż do Nowej Fundlandii, stamtąd zaś wreszcie Północnym Szlakiem...

    - Domniemanym Północnym Szlakiem, chłopcze. Jeszcze nikt nie udowodnił prawdziwości tej legendy.

    - On udowodni. Jest admirałem, a my będziemy pierwszym angielskim statkiem, który przepłynie przez Cieśninę Magellana, pierwszym na Oceanie Spokojnym, pierwszym... taka okazja już mi się nie powtórzy.

    - A właśnie, że powtórzy, on zaś nigdy nie odkryje sekretnego szlaku Magellana, chyba że ukradnie rutę albo schwyta portugalskiego pilota, żeby go przezeń przeprowadził. Ile razy mam ci powtarzać, że pilot musi być cierpliwy. Ucz się cierpliwości, chłopcze. Masz mnó...

    - Proszę cię!

    - Nie.

    - Dlaczego?

    - Ponieważ nie będzie go dwa, trzy lata, może więcej. Słabi i młodzi dostają najgorsze jedzenie i najmniej wody. A z pięciu jednostek, które z nim wypłyną, powróci tylko jego statek. Za nic nie przeżyłbyś tej wyprawy, chłopcze.

    - Wobec tego zaciągnę się, ale tylko na jego statek. Jestem silny. Weźmie mnie!

    - Posłuchaj, chłopcze, byłem z Drakiem na jego pięćdziesięciotonowej Judycie pod Sari Juan de Ulua, kiedy wraz z płynącym na Minion admirałem Hawkinsem przebiliśmy sobie drogę z zatoki przez tych hiszpańskich gównojadów. Sprzedawaliśmy na hiszpańskich Karaibach niewolników z Gwinei, ale bez pozwolenia Hiszpanów, którzy zwiedli Hawkinsa i schwytali naszą flotyllę w pułapkę. Mieli trzynaście wielkich okrętów, a my sześć. Zatopiliśmy trzy ich jednostki, oni zaś nasze: Jaskółkę, Anioła, Karawelę i Jezusa z Lubeki. O tak, Drakę wydostał nas z tej pułapki i doprowadził do kraju. Z jedenastoma ludźmi na pokładzie, żeby o tym opowiedzieli. Hawkinsowi zostało piętnastu - z czterystu ośmiu królewskich marynarzy! Drakę jest bezwzględny. Zabiega o chwałę i pieniądze, ale jedynie dla siebie, a dowodem na to jest zbyt wielu marynarzy, którzy stracili życie.

    - Ale ja nie zginę. Będę jednym z...

    Nie. Twój termin trwa dwanaście lat. Masz jeszcze dziesięć lat przed sobą, a potem będziesz wolny. Ale do tego czasu, do roku tysiąc pięćset osiemdziesiątego ósmego, naliczysz się, jak budować statki i dowodzić nimi... będziesz się słuchał Albana Caradoca, mistrza szkutniczego, pilota i członka Trinity House, albo nigdy nie otrzymasz uprawnień. A bez tych uprawnień nigdy nie popilotujesz statku na angielskich wodach, nigdy i na żadnych wodach nie będziesz dowodził z mostka żadnego angielskiego okrętu, bo takie prawo ustanowił zacny król Henryś, wieczne odpoczywanie racz mu dać Panie. Takie było prawo tej wielkiej dziewki Marii Tudor, oby jej dusza smażyła się w piekle, i takie też jest prawo naszej królowej, oby władała wiecznie, prawo angielskie, najlepsze prawo morskie na świecie.

    Blackthorne pamiętał, jak bardzo nienawidził za to swojego mistrza, jak nienawidził Trinity House, monopolistycznej korporacji założonej w 1514 roku przez Henryka VIII w celu szkolenia i przyznawania uprawnień wszystkim angielskim pilotom i kapitanom, jak nienawidził swojej dwunastoletniej ograniczonej wolności, bez której, o czym dobrze wiedział, nie zdobyłby jedynej rzeczy na świecie, której pragnął. Pamiętał również, jak jeszcze mocniej nienawidził Albana Caradoca, kiedy Drakę, który zniknął przed trzema laty, cudownym zrządzeniem losu powrócił na swoim stu tonowym slupie Złota Łania do Anglii, pierwszym angielskim statku, który opłynął świat, i przywiózł najbogatsze łupy, jakie kiedykolwiek przywieziono do kraju, niewiarygodne półtora miliona szterlingów w złocie, srebrze, przyprawach i naczyniach.

    Jego nienawiści nie zmniejszyło to, że przepadły cztery z pięciu statków Drake’a, że życie straciło ośmiu na dziesięciu marynarzy, że zginęli Tim i Watt, że na Ocean Spokojny ekspedycję przeprowadził przez Cieśninę Magellana nie Drakę, ale pojmany portugalski pilot. To, że admirał powiesił jednego oficera, wyklął kapelana Fletchera i nie znalazł Północnego Szlaku, nie przeszkodziło powszechnemu uwielbieniu dla niego w kraju. Królowa wzięła połowę z przywiezionego przezeń skarbu i nadała Drake’owi szlachectwo. Szlachta i kupcy, którzy wyłożyli pieniądze na tę ekspedycję, otrzymali w zamian trzysta procent zysku i podjęli się sfinansowania następnej korsarskiej wyprawy. A wszyscy żeglarze błagali, żeby z nim popłynąć, bo rzeczywiście zdobył łupy, wrócił do ojczyzny, a garstce szczęśliwców, którzy przeżyli wyprawę, ich udział w zdobyczy zapewnił bogactwo do końca życia.

    Ja na pewno bym przeżył, rzekł sobie w duchu Blackthorne. Na pewno. A wówczas mój udział w tych bogactwach wystarczyłby mi, żebym...

    - Rotz vooruiiiiiiit! Przed nami rafy!

    Z początku nie tyle usłyszał ten okrzyk, co go wyczuł. A potem ów przeciągły wrzask doleciał go ponownie, przemieszany z zawodzeniem wiatru.

...