Interpretacja rysunku.docx

WSZECHNICA POLSKA

Szkoła Wyższa

w Warszawie

Kierunek: Pedagogika  Specjalność: Edukacja wczesnoszkolna i przedszkolna ze wspomaganiem rozwoju

Marta Pasieka  Nr albumu: 12949

Temat: Interpretacja rysunku dziecka 7 letniego        

dr Adriana Gawenda

Warszawa 2019

Twórczość plastyczna jest wyjątkowym środkiem porozumiewania się z człowiekiem. Jest zewnętrznym przejawem wewnętrznego życia dziecka i można ją określić jako spontaniczną manifestację jego aktualnych procesów wewnętrznych. Twórczość to „specyficzna działalność, w której dziecko przeżywając i przekształcając świat we własnej aktywności, uzyskuje określone wytwory”. Jednym z wytworów twórczości plastycznej dziecka jest rysunek, który znajduje szerokie zastosowanie w diagnostyce, a także ma wartość terapeutyczną.

W literaturze przedmiotu mówiąc o terapii za pomocą rysunku, używa się terminu „projekcyjna artetarapia”. E. Głowacka używa pojęcia „artediagnoza” mówiąc o diagnozie za pomocą rysunku stanów psychicznych dziecka i jego emocjonalności. Rysunek bowiem umożliwia poznanie wielu problemów, do których dotarcie w inny sposób jest prawie niemożliwe. Rysunek dziecka jest rodzajem autografu, wyrażającego uczucia, wyobrażenia oraz myśli za pomocą podstawowego środka wyrazu, jakim jest kreska. Można z niego „wyczytać” informacje o tym, co dziecko wie o otaczającym świecie, jak go widzi i jakie świat budzi w nim uczucia. Rysunek wskazuje nie tylko na poziom rozwoju umysłowego dziecka, ale jest „projekcją widzenia samego siebie i innych”.
Pierwsze publikacje o twórczości plastycznej dzieci pojawiły się pod koniec XIX wieku. Polskim pionierem badań nad rysunkiem był S. Szuman, który na podstawie wnikliwej analizy rysunku ukazał prawidłowości jego powstawania i określił go jako sztukę dziecięcego procesu twórczego wpływającego na rozwój twórcy, a także pozwalającego ujawnić jego cechy właściwe. Uważał on także, że wytwór plastyczny może prezentować mierne wartości artystyczne, natomiast sam proces twórczy rozwija i ujawnia cechy osobowości autora dzięki zawartemu autentyzmowi wyrazu, oryginalności formy i emocjonalnej ekspresji. Z jednej strony rysunki dziecka są rodzajem zabawy, czyli spontanicznej, twórczej aktywności sprawiającej dziecku przyjemność, z drugiej strony zaś są projekcją osobowości dziecka, w której można odszukać oznak zaburzeń emocjonalnych, czy też nieprzystosowania. Należy tu jednak zachować dużą ostrożność i rozpatrywać poszczególne cechy rysunku mogące świadczyć o zaburzeniach tylko w kontekście całego rysunku oraz zachowania werbalnego i niewerbalnego dziecka w czasie rysowania uwzględniając jego wiek. Znaki rysunku są bowiem alfabetem, za pomocą którego dziecko wypowiada swój stan wewnętrzny i jest to najgłębsza warstwa wypowiedzi, która pozwala na stwierdzenie, jaki temperament, wyobraźnia, myślenie warunkowały powstanie tej pracy plastycznej, jako „uzewnętrznienie wewnętrznej struktury psychicznej autora”. Dziecko wcześniej zaczyna rysować niż pisać, dlatego „chętniej wyraża swoje przeżycia w formie graficznej niż werbalnej”. Dziecięce rysunki to często sygnały, ważne informacje, a nawet wołanie o pomoc, które torują sobie drogę z głębi podświadomości. To konflikty i napięcia emocjonalne zachodząc u „rysującego człowieka, często głęboko ukryte, nieuświadomione”, przybierające postać symboliczną. Pracy plastycznej dziecka nie można uważać za zbiór znaków, które należy rozszyfrowywać według jakiejś sztywnej reguły. Nie oznacza to jednak, że nie istnieją próby objaśnienia tychże symboli. W literaturze przedmiotu wyróżnia się trzy aspekty analizy prac plastycznych z uwzględnieniem wieku rozwojowego rysującego: aspekt formalny interpretacji, interpretację treści oraz projekcję konfliktów w rysunku, czy też tzw. wskaźniki emocjonalne.

Dziewczynka 7 lat.

Ponad przeciętne zdolności plastyczne.

1)      Kolejność rysowania postaci

Dziewczynka jako pierwszą postać narysowała tatę. Wskazywać to może iż dziewczynka pragnie się z nim identyfikować. Wzmocniony kontur może świadczyć o tym iż ojciec ma dość mocną pozycję w rodzinie. Wszystkie postacie narysowane są blisko siebie co może świadczyć o tym iż rodzina jest silnie ze sobą związana emocjonalnie. Połączenie rak między rodzeństwem również świadczy o silnej więzi. Osoby na rysunku są szczególnie zdobione, posiadają liczne szczegóły szczególnie rąk i nóg. Ostatnią postacią narysowaną przez dziewczynkę jest matka ale skrajne postaci rodziców świadczą raczej o opiece i bezpieczeństwie.

2)      Sposób rysowania

Linie długie rysowane z rozmachem, umiarkowana siła nacisku świadczą o odwadze i pewności siebie. Rysunek dość harmonijny. U wszystkich osób wyszczególnione są te same partie. Postacie mają bardzo wyraźne twarze. Kontury ojca poprawione długopisem może świadczyć o tym ze dziecko wiąże z ojcem silne emocje- miłość i podziw. Całość obrazka może świadczyć iż są to uczucia pozytywne. Kolor – przeważa kolor ołówka szary który jest dość neutralny. Może uzmysłowić iż dziecko ma problem z wyrażaniem swoich uczuć. Osoby na rysunku są pogodne. Postacie rysowane są jako bohaterowie bajek Anime (Manga). Rysowanie postaci bajkowych, komiksowych może świadczyć o tym, że dziecko ucieka w świat fantasy, chce aby jego rodzina była inna niż w rzeczywistości. Zważywszy jednak na wiek i zdolności plastyczne dziewczynki jest to raczej fascynacja ta technika.

Oczy duże, wyraziste pozytywne nastawienie do świata,

Rzęsy i brwi rysują osoby o silnych skłonnościach seksualnych o czym świadczyć może wiek dziewczynki oraz dorysowanych genitaliach u brata.

Usta małe wąskie( kreska) osoba zamknięta w sobie lub z wadą wymowy.

Brak stóp świadczy o zachwianiu emocjonalnym i braku stabilizacji. Wzmocnione partie nóg i rąk może świadczyć, że rodzina jest aktywna fizycznie.

3)      Położenie obrazka

Umieszczenie obrazka na kartce oznacza potrzebę fizycznego bezpieczeństwa.

Bibliografia:

1. Tyszkowa M., Aktywność i działalność dzieci i młodzieży, Warszawa 1977
2. Głowacka E., Artediagnoza. Psychologiczna specyfika twórczości plastycznej dzieci neurotycznych, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2006
3. Popek S., Aktywność twórcza i plastyczna dzieci, Warszawa, 1988
4. Szuman S., O sztuce i wychowaniu estetycznym, PZWS, Warszawa 1969
5. Głowacka E., Rysunek jako jedna z metod projekcyjnych, Plastyka i Wychowanie 1998, nr 5