Robert Bryndza - Ostatni oddech.pdf

(1711 KB) Pobierz

Dla Veroniki, Filipa i Evie

Najstraszniejsze potwory to te,

które czyhają w naszych duszach…

Edgar Allan Poe

Prolog

Poniedziałek, 29 sierpnia 2016 roku

Była trzecia rano, smród zwłok wypełniał samochód. Od wielu dni

utrzymywały się nieznośne upały. Jechał z odkręconą na maksa

klimatyzacją, ale z bagażnika nadal napływał odór jej rozkładającego się

ciała. Szybko gniła. Przecież włożył ją tam zaledwie dwie godziny

wcześniej. Ale muchy ją znalazły; żeby je odpędzić, machał rękami

w ciemnościach. Wyglądało to całkiem zabawnie. Gdyby nadal żyła, być

może też by się śmiała.

Mimo ryzyka lubił te swoje nocne wypady, jazdę po opuszczonej

autostradzie i po przedmieściach Londynu. Dwie ulice dalej zgasił

światła i skręcił. Wyłączył silnik. Samochód sunął w ciszy, mijał domy

o ciemnych oknach, aż wreszcie stoczył się do stóp wzgórza, gdzie z dala

od drogi znajdowała się mała opuszczona drukarnia. Przy chodniku rosły

wysokie, rzucające cień drzewa, światła miasta otaczały pomarańczową

poświatą wszystko wokół. Skręcił na parking, samochód podskakiwał na

korzeniach drzew, które podniosły asfalt.

Podjechał do kontenerów na śmieci stojących przy wejściu do drukarni

i skręcił ostro w lewo. Ustawił się tyłem do ostatniego pojemnika.

Przez jakiś czas siedział w milczeniu. Drzewa zasłaniały domy po

drugiej stronie, a w miejscu, gdzie rząd szeregowców stykał się

z parkingiem, znajdował się tylko mur. Pochylił się do schowka

w samochodzie i wyjął parę lateksowych rękawiczek. Wysiadł i poczuł

gorąco bijące od popękanego asfaltu. W ciągu kilku sekund dłonie

w rękawiczkach były mokre. Gdy otworzył bagażnik, duża mucha

zabzyczała i spróbowała usiąść mu na twarzy. Machnął rękami

i splunął, by ją przegnać.

Odsunął wieko kontenera na śmieci; uderzył go smród, ze środka

wyleciały kolejne muchy, które składały jaja w ciepłych gnijących

odpadkach. Wrzasnął, odpędził je i ponownie splunął, a potem wrócił do

bagażnika swojego samochodu.