Bellona - Dywizjony Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie 1940-1946 - 305 Dywizjon Bombowy Ziemi Wielkopolskiej i Lidzkiej im. Marszałka Józefa Piłsudskiego.pdf

(4783 KB) Pobierz
DYWIZJONY POLSKICH SIŁ POWIETRZNYCH NA ZACHODZIE
1940-1946
scan - zawisza
DOM WYDAWNICZY
BELLONA
WARSZAWA 2004
305. Dywizjon Bombowy „Ziemi Wielkopolskiej iLidzkiej"
im. Marszałka Józefa Piłsudskiego
Formowanie 305. dywizjonu rozpoczęto wsierpniu 1940r. Jednak jako datę jego powstania przyjęto 1 września
- rocznicę wybuchu II wojny światowej. Wtedy to, na Stacji RAF Bramcote, wydany został pierwszy rozkaz
dzienny dywizjonu.
305. dywizjon był kolejnym, czwartym dywizjonem bombowym. Jego nazwa - Ziemia Wielkopolska i Lidzka
- ustalona została już na początku roku 1940, podobnie jak nazwy poprzednich trzech dywizjonów bombowych.
Samodzielną inicjatywą personelu było uchwalenie dodatku do tej nazwy - dywizjon miał nosić imię Marszalka
Józefa Piłsudskiego. Zostało to ostatecznie zatwierdzone w roku 1943.
Personel dywizjonu stanowili lotnicy wywodzący się z3. i 5. Pułku Lotniczego. Przybyli oni do Wielkiej
Brytanii po upadku Francji.
Pierwszym dowódcą dywizjonu został ppłk nawig.
Jan Jankowski,
który służył wcześniej m.in. w3. Pułku
Lotniczym w Poznaniu. Jego zastępcą był mjr pil.
Kazimierz Kielich.
Dowódcą eskadry „A" (Lida) został mjr
pil.
Bohdan Kleczyński,
a dowódcą eskadry „B" (Poznań) - kpt. pil.
Szczepan Ścibior.
Brytyjskim doradcą
dowódcy dywizjonu był W/Cdr
J.K.M. Drysdale.
Szkolenie, rozpoczęte na Stacji RAF Bramcote, przebiegało w niekorzystnych warunkach, na które składały
się m.in. nieznajomość języka angielskiego, konieczność nauczania go od podstaw i brak odpowiedniej ilości
sprzętu. Spowodowało to, że szkolenie pilotów, rozpoczęte na samolotach
Fairey Battle,
a od 23 listopada 1940 r.
odbywające się na dwusilnikowych samolotach
Vickers-Armstrong Wellington Iprzeciągało
się. Odmienny był
tryb szkolenia nawigatorów i strzelców. Tylko sporadycznie mogli oni wykonywać loty na
Ansonach,
ponieważ
ćwiczenia odbywały się na ziemi.
Wszystko to sprawiło, że wrześniowe szkolenie było raczej nieefektywne. Piloci wylatali łącznie 279 godzin,
nawigatorzy istrzelcy - 40. Podobna sytuacja utrzymywała się w październiku. Brakowało instruktorów, wdy-
wizjonie był tylko jeden samolot - dwuster. Możliwość rozpoczęcia szkolenia bojowego oddalała się.
W grudniu sytuacja nieznacznie się poprawiła, dywizjon posiadał już osiem
Wellingtonów
operacyjnych
idwa szkolne, jednego
Magistra iAnsona.
Dwóch pilotów uzyskało uprawnienia instruktora pilotażu: ppor.
pil.
MieczysławJonikas
oraz sierż. pil.
Jan Trembaczowski.
Szkolenie lotnicze skoncentrowano weskadrze
„B", a20 załóg kontynuowało je na Stacji RAF Benson.
Niekorzystne uwarunkowania miały również wpływ na szkolenie personelu naziemnego winnych ośrodkach.
2 grudnia 1940 r. dywizjon został przeniesiony na Stację RAF Syerston, która była w końcowym etapie organizacji.
Nastręczało to nowych trudności szkoleniowych i bytowych. Na koniec roku 1940 braki w personelu dywizjonu
- wstosunku do etatu - przedstawiały się następująco: 5 oficerów i7 podoficerów pilotów, 21 radiooperatorów,
12 strzelców samolotowych, 86 szeregowych obsługi.
Rok 1941
Rok 1941 rozpoczął się dla dywizjonu w podobnych uwarunkowaniach. Na 6-tygodniowych kursach
w Wielkiej Brytanii i Kanadzie szkolili się wtym okresie nawigatorzy. Zintensyfikowane szkolenia w kolejnych
miesiącach nie przyniosły oczekiwanych wyników. Pod koniec marca było tylko sześć kompletnych i osiem
niekompletnych załóg, brakowało radiotelegrafistów iradiostrzełców. Wtej sytuacji koncentrowano się na
przeprowadzaniu ćwiczeń, bombardowań istrzelań na poligonie. Pięciu pilotów rozpoczęło nocne loty.
Obsada personalna dywizjonu przy etacie 16 samolotów
Wellington.
Dowództwo: ppłk obs.
Jan Jankowski,
mjr pil.
Kazimierz Kielich,
oficer strzelecki: kpt. obs.
Stanisław
Poziomek,
bez specjalności: sierż.
Wiktor Krauze,
szer.
F. Drzażdżyński,
kanceliści: plut. pchor.
P. Wyka.
kpr.
Leon Wojciechowski,
st. szer.
Mieczysław Wroński,
rachunkowi: kpr.
Tadeusz Karwowski,
tłumacze:
kpt. obs.
Aleksander Steininger,
sierż.
Włodzimierz Hanczakowski,
kpr.
L. Stypiński,
służba zdrowia: kpt.
lek.
Aleksander Łuczak,
plut.
Zenon Pruski,
kpi.
Jan Duks,
szer.
Stanisław Piesik,
obsługa: kpr.
Edward
Chmielewski,
dowódca obsługi: por.
Władysław Wesołowski,
zbrojmistrz: st. sierż.
Stanisław Matuszak,
rusznikarze: sierż.
Włodzimierz Cap,
plut.
A. Pietruszko,
kpr.
Jan Zacharkiewicz,
st. szer.
Piotr Skubała,
kpr.
Mieczysław Krzyżanek,
st. szer.
Antoni Serwacki,
st. szer.
Ferdynand Wiśniewski,
kpr.
Wacław
Sępka,
st. szer.
Feliks Zdziech,
st. szer.
Stanisław Szopa,
st. szer.
Tomasz Strzeszkowski,
st. szer.
Wacław
6

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin