Odmieniaj-siebie-i-świat-autor-Sangharakszita-Transforming-Self-and-World.pdf

(1240 KB) Pobierz
Sangharakszita
Odmieniaj siebie i świat
Zagadnienia
Sutry złotego światła
Copyright © Sangharakshita, 2008
Copyright fo Polish Edition © Fundacja „Przyjaciele Buddyzmu”, 2019
Tytuł oryginału:
Transforming Self and World.
(Themes from the Sutra of Golden Light).
Przekład:
Tomasz Nasiłowski
Korekta i redakcja:
Nityabandhu (Michał Balik)
ISBN:
978-83-65395-05-4
www.buddyzm.info.pl
PODZIĘKOWANIA REDAKCJI POLSKIEJ
Redakcja pragnie podziękować za wsparcie finansowe w formie granta ze środków Funduszu
Tłumaczeń (Translation Fund) udzielone przez Ośrodki Triratny w Europie (Triratna European
Chairs Assembly). Niniejsza książka ukazała się dzięki niemu. Fundusz Tłumaczeń istnieje dzięki
dobrowolnym
składkom ośrodków Triratny w całej Europie. Dziękujemy wszystkim darczyńcom!
We wish to thank the Triratna European Chairs Assembly for making possible the translation and
electronic publication of this book with a grant from their Translation Fund. A big thank you!
Chcieliśmy również podziękować Wydawnictwu
Windhorse Publications
z Birmingham w Anglii
za pozwolenie na bezpłatne udostępnienie polskiego tłumaczenia tej książki w internecie.
Dziękujemy także Tomkowi za wspaniałe tłumaczenie!
This translation of
Transforming Self and World
is published by arrangement with Windhorse Publications.
O autorze
Sangharakszita urodził się w 1925 roku, w południowym Londynie, jako Dennis Lingwood.
Ponieważ był w dużej mierze samoukiem, bardzo wcześnie zainteresował się kulturami i
filozofiami Dalekiego Wschodu i już w wieku lat 16 uświadomił sobie, że jest buddystą.
W czasie drugiej wojny światowej znalazł się w Indiach jako żołnierz poborowy. Po wojnie
pozostał w tym kraju na dłużej i po pewnym czasie został buddyjskim mnichem o imieniu
Sangharakszita (co oznacza ‘chroniony przez duchową wspólnotę’). Po kilku latach studiów pod
kierunkiem wiodących nauczycieli z głównych buddyjskich tradycji sam zaczął uczyć i dużo pisać.
Odegrał też kluczową rolę w odrodzeniu buddyzmu w Indiach, zwłaszcza dzięki pracy w
środowisku byłych ‘Niedotykalnych’.
Po 20 latach pobytu w Indiach powrócił do Anglii, gdzie w 1967 roku założył Wspólnotę
Buddyjską Triratna. Jako pośrednik i tłumacz między Wschodem i Zachodem, między światem
tradycyjnym i współczesnym, między zasadami i praktyką, Sangharakszita ze swym głębokim
doświadczeniem i jasnym stylem myślenia jest ceniony na całym świecie. Zawsze kładł szczególny
nacisk na decydujące znaczenie zaangażowania w praktykę duchową, podkreślał nadrzędną wartość
duchowej przyjaźni i duchowej społeczności (sanghi), wskazywał na związek między religią i
sztuką oraz na potrzebę ‘nowego społeczeństwa’, które wspierałoby duchowe dążenia i ideały.
W
ostatnich latach życia
Sangharakszita,
przekazawszy większość obowiązków we Wspólnocie swoim
najstarszym rangą uczniom, zamieszkał najpierw w Birmingham, a następnie w ośrodku
buddyjskim Adhisthana w zachodniej Anglii,
koncentrując się na pisaniu oraz osobistym kontakcie
z
ludźmi. Zmarł w 2018 roku.
Utworzona przez niego Wspólnota Buddyjska Triratna jest obecnie międzynarodowym
ruchem buddyjskim z ośrodkami w wielu krajach na całym świecie, w tym w Polsce
1
.
1
Strona internetowa Triratny w Polsce:
www.buddyzm.info.pl
. Międzynarodowa strona internetowa Triratny:
www.thebuddhistcentre.com
[przyp. red.]
Przedmowa wydawcy
Mieszkam na wzniesieniu z widokiem na
miasto. Zimą masa cegły i kamienia jest
przytłaczająca. Teraz, latem, widok łagodzą liście drzew i jasnoniebieskie niebo, które przecinają
rzutkie jerzyki.
Wczoraj wieczorem zachód był głębokiej, złotej barwy. Złote światło zalewało widnokrąg,
przesączało się przez drzewa, roztaczało miękki blask nad całym miastem, jak gdyby miasto było
błogosławione i oczyszczone.
Owszem, była to iluzja. Gdzieś w czeluściach miasta zawierano pokątne umowy biznesowe,
sprzedawano narkotyki, gwałcono dzieci. Masa cegły i kamienia kryje w sobie samotność, smutek,
rozpacz, chciwość i brzydotę w każdej formie.
Lecz ten cudowny zachód słońca, nadający blask obskurnym miejskim ulicom, przywodził na
myśl trafność centralnego obrazu
Sutry złotego światła –
złote światło nauk Buddy, które lśni i
odmienia życie pewnego bodhisattwy,
Rucziraketu,
a co za tym idzie, odmienia także cały świat.
Nie jest to tylko zmiana zewnętrznego wyglądu, ale oczyszczająca, wyzwalająca przemiana w głębi
serca osoby i wewnątrz świata.
Sutra zawiera
bardzo piękne fragmenty, zwłaszcza te wysławiające Buddę, który „stoi pośród
ciemności niczym słońce trzech światów”. Ale, szczerze mówiąc, gdybym zetknęła się z angielskim
tłumaczeniem tego dzieła i przeczytała je bez przewodnika, na pewno nie widziałabym
w nim
żadnego ładu i składu. Jak bowiem wskazuje Sangharakszita w swoim wprowadzeniu do tekstu, jest
to raczej misz-masz
– „transcendentalny
misz-masz,
co prawda pełen wspaniałych klejnotów, ale
jednak misz-masz”. Na pierwszy rzut oka nie wykracza to
poza bezładny zbiór dziwnych zdarzeń.
Wypowiadając się o swoim zadaniu, Sangharakszita decydował się niekiedy rozpatrywać
siebie jako tłumacza w szerokim, niemal archetypicznym sensie. Tak oto tłumaczył swoje
pokrewieństwo z postacią św. Hieronima (który przełożył Biblię z hebrajskiego i greki na łacinę):
„Starałem się nauczać buddyzmu na Zachodzie, co oznacza, że starałem się przekazać ducha
Dharmy bardziej w kategoriach kultury zachodniej, aniżeli wschodniej. Byłem tedy tłumaczem, i w
związku z tym próbowałem przeniknąć do samej głębi tego, co chciałem przetłumaczyć, abym
mógł przetłumaczyć to wiernie, czyli wydobyć znaczenia na powierzchnię, bądź z ciemności na
światło dzienne. Z tej racji blisko mi do postaci św. Hieronima”.
W tym komentarzu Sangharakszita
tłumaczy kulturalny język staroindyjskiego symbolizmu
na język nowoczesnego Zachodu. Ten piękny, acz dziwny tekst staje się przed naszymi oczyma
frapującym duchowym manifestem z niecierpiącymi zwłoki konsekwencjami dla naszego życia.
Książka ta, oparta na serii wykładów Sangharakszity z 1976 r., została podzielona na dwie
części, nie licząc wprowadzenia. Pierwsza część, „Przekształcanie siebie”, koncentruje się na
temacie znajdującym się w sercu
Sutry złotego światła,
czyli na wyznaniu błędów –
które w
kontekście
buddyjskiej praktyki nie jest kwestią żalu i poczucia winy, lecz wyzwalającym,
pozytywnym krokiem w kierunku wolności i szczęścia. W tej części książki materiał wykładu jest
wzbogacony i staje się szczegółowym kometarzem tekstu, niemal linijka po
linijce; pomaga w tym
materiał wzięty z seminarium Sangharakszity (także z 1976 r.) we wspólnocie mieszkalnej
Sukhavati
w Londynie.
Druga część książki, „Przekształcanie świata”, przykłada tekst do naszego własnego
społeczeństwa, rozważając jego implikacje dla naszego związku z kulturą, dla naszej relacji z
naturą, dla etycznego sposobu rządzenia, oraz dla tego, jak wprowadzić praktykę buddyzmu w
miejsce pracy i w świat biznesu. W obu częściach książki dodatkowe kwestie pochodzą z sesji
pytań i odpowiedzi, która odbyła się w ośrodku odosobnień
Padmaloka
w 1987 r., kiedy
Sangharakszita odpowiadał na pytania związane z wcześniejszą serią wykładów.
Mimo że zwróciłam uwagę na nader pragmatyczny sposób wyłożenia tekstu przez
Sangharakszitę, muszę dodać, że ów pragmatyzm w żadnym razie nie wiąże się z zagubieniem

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin