Żydowski mit o krzywdzie.docx

Żydowski mit o krzywdzie / ofiarstwie

The Jewish Myth of Victimhood

Żydowscy suprematyści grają rolę ofiary

a pastwią się nad każdym na planecie

Spisek judeo-masoński ukrywa swoją wojnę z ludzkością za zasłoną dymną żydowskiej krzywdy. (Ci spiskowcy zagwarantowali sobie żeby było wystarczająco dużo ofiar do podtrzymania tej iluzji.) To dlatego nigdy nie przestajemy słyszeć o holokauście.

Nawet Putin zaczyna włączać się w holokaust. Nieważne 20 mln rosyjskich Gojów i 40 mln innych Gojów zmarłych w II wojnie światowej wymyślonej przez Rotszyldów. Andrew Joyce ujawnia, że Żydzi faktycznie byli uprzywilejowaną grupą w społe-czeństwie na przestrzeni historii. [Putin is getting in on the holocaust act.  ]

"Łzawa historia Żydów" … stoi uparcie przeciwna do przytłaczających dowodów, że Żydzi byli uprzywilejowaną, chronioną i gospodarczo i politycznie potężną grupą w spisanej historii".

[Ten wpis nie zamierza minimalizować prawdziwych niesprawiedliwości wobec Żydów, a raczej zdemaskować jak zorganizowane żydostwo wykorzystuje to zło dla celów politycznych.]

Refleksje o historii żydowskiego oszustwa

Reflections on the History of the Jewish Hoax 

Dr Andrew Joyce

(henrymakow.com) 

Przez wiele stuleci Żydzi angazowali się w tworzenie fałszywych narracji które działają w celu wzmocnienia tożsamości swojej grupy , podczas gdy jednocześnie rozbrajają lub hamują inne grupy. Najpotężniejszą z nich jest "narracja o krzywdzie". Narracje o krzywdzie … pozwalają na to, żeby za problemy i wyzwania grupy  obwiniać inną grupę, rozgrzeszając swoją grupę z własnych nieszczęść, a tym samym obejść potrzebę zmiany wewnętrznej.

Dalsze wykorzystywanie narracji o krzywdzie jest takie, że one pielęgnują budowanie nie-chęci, co z kolei może zapewniać impet i energię dla agresywnych działań przeciwko konku-rencji. Mimo że wiele grup etnicznych i narodowych flirtowało z narracjami o krzywdzie, to żydowska jest inna w swojej szczególnie silnej awersji do zmiany ich własnej wersji krzywd. W ten sposób wielokrotnie odwoływali się do narracji o krzywdzie w ich dziejach, i przyjęli unikalny pogląd, w którym cały nie-żydowski świat, Goje, przedstawia się jako wrogi – przypadek  'żydzi kontra świat'.

Czuję się tak winna dlatego, że jestem Biała! … Zniewoliliśmy Murzynow i ukrzyżowaliśmy Żydów… Nigdy nie chcę mieć dziecka… Co gdyby to był kolejny Hitler?

Masz rację, Debbie.

… Żydzi byli trasznie prześladowani… Żydzi doznali holokaustu  po holokauście w historii. Byłoby grzechem iść przeciwko nim… My nie-Żydzi wszyscy jesteśmy winni i mamy wobec nich duży dług. à

Anne Frank 

Najbardziej niezwykłe ze wszystkiego, Żydzi byli wyjątkowi w sukcesie prze-konywania konkurencji i sprzeciwiania się grupom żeby przyjęły żydowską narrację o krzywdzie, rozbrajając i wyłą-czając konkurencję z bardziej natural-nym instynktem nie-Żydów.

Z tych i mniejszych powodów żydowska kultura doszła do opanowania sztuki narracji o krzywdzie, i można powiedzieć, że  cała historia Żydów jest historią nieustannego cierpienia – "łzawą historią Żydów". Pomimo że ogólna akceptacja tej nadrzędnej narracji historycznej jest dosyć niedawna – ma niewiele ponad 50 lat, to teraz jej pozycja w głównym nurcie jest uparcie przeciwna wobec przytłaczających dowodów na to, że Żydzi byli uprzywi-lejowaną, chronioną i gospodarczo i politycznie potężną grupą w całej spisanej historii.

W istocie walczy się żeby znaleźć porównywalną co do liczebności grupę, w jakimkolwiek miejscu i czasie, cieszącą się takim samym poziomem bogactwa i wpływu. Najbardziej oczywistą słabością współczesnych akademickich i kulturowych metod traktowania spraw żydowskich jest to, że nie są w stanie przyjąć nawet najmniejszego krytycznego podejścia do narracji żydowskich. Rzekomą starą krzywdę Żydów po prostu bierze się za dobrą monetę, trawi i głęboko internalizuje, szczególnie na Zachodzie, gdzie Białe anglo i germańskie rody rzadko, jeśli w ogóle, przyjmowały własną narrację o krzywdzie.

Ponieważ narracja o żydowskiej krzywdzie jest, z natury, mieszanką fabrykacji na własny użytek, szczegóły które przerywają tę nadrzędną narrację same są bogatą konstelacją wyolbrzymień, blefów, szwindli i oszustw.

Jak szczegółowo zbadaliśmy we wcześniejszym artykule Nowy eksodus: żydowska tożsamość i kształtowanie historii , może najwcześniejszym przykładem Judenscherz jest Księga Wyjścia, próba obalenia porozumienia Greków i Egipcjan  co do niepożądanego zachowania mieszkającech wśród nich wspólnot żydowskich. W każdym razie Księga Wyjścia była, i nadal jest, istotna w ustanowieniu mitu założycielskiego narracji o żydowskiej krzywdzie, a zatem podstawy dla żydowskiego oszustwa.

Domniemane 'wyzwolenie' zniewolonych i prześladowanych Hebrajczyków z Egiptu judaizm upamiętnia rokrocznie w formie Pesach, albo świeta Passover. Historyk Paul Johnson pisze, że Eksodus "stał się "przeważającą pamięcią" i "stopniowo zastąpił samo stworzenie jako centralne, określające wydarzenie w żydowskiej historii". [1] Eksodus ma siłę jaka istnieje niezależnie od przywiązania do religijnego mitu, działając przez stulecia jako definiujaca narracja o ofiarstwie, grupowej windykacji i samoocenie. Eksodus jest fundamentem na którym zbudowana jest zydowska tożsamość.

SAMO SEGREGACJA 

Wczesne narracje  jak Eksodus i prace Józefa i Filo zapewniły szablon późniejszym interpre-tacjom i rewizjom pewnych realiów historycznych i politycznych.

Na przykład odniesienia do tych wcześniejszych 'prześladowań' zawierały fałszywe uzasad-nienie dla praktyk samo segregujących Żydów, które były lepsze dla niewtajemniczonych, niż szczere potwierdzenia, że Żydzi sami czuli się lepsi od narodów wśród których mieszkali.

Widzimy to zwłaszcza w Średniowieczu w wyjaśnieniach dla doświadczenia getta. Faktycz-nie jednym z najbardziej niezwykłych pominięć w większości relacji głównego nurtu o śred-niowiecznym żydowskim doświadczeniu jest bardzo uprzywilejowane położenie Żydów w tym okresie. Żyby to było jasne, Żydzi nie mieli automatycznego prawa osiedlania w Europie. To było na długo zanim koncepcja 'imigracji' zniekształciła ludzki instynkt, i osadnictwo obcych pośród innych postrzegano jako uzurpację mniej lub bardziej rygorystycznej zależności od ich liczby.

W Średniowieczu Żydzi byli głównymi lichwiarzami

Żydom wolno było zakładać osady w Europie tylko dlatego, że pomocy udzielił im Kościół katolicki w formie papieskich dekretów aprobujących ich zamieszkanie, jak również danie im wolności od prób konwersji i ochrony przed 'złym traktowaniem'. Bez chrześcijańskiej teologii, która nauczała, że Żydzi mieli szczególną rolę w historii ludzkości, mało prawdopodobne jest żeby Żydzi mogli osiedlać się w Europie w sposób w jaki w końcu to zrobili. (Niektóre z najbardziej wpływowych traktatów w tej kwestii formułowali Bernard z Clairvaux i Tomasz z Akwinu.) Dlatego chrześcijańskie dekrety o osadnictwie można uważać za główny przywilej jaki leżał u podstaw zwiększenia się liczby Żydów zwłaszcza w Europie zachodniej.

Żydzi w Średniowieczu mieli status prześladowanych kiedy jednocześnie cieszyli się nieporównywalnym dostępem do bogactwa i władzy. Ten Judenscherz [niem. żart żydowski] przechodził przez stulecia i dalej jest silny nawet dzisiaj. Żydzi absolutnie dominowali w tym okresie. Żydzi z Francji i Niemiec mogli zajmować się biznesem bez ograniczeń od IV do XI wieku – 300 lat rozwoju wpływu finansowego w którym, w eufemistycznym języku Jacoba Katza, ich "zaangażowanie w udzielanie kredytu było znaczne". [7]

Żydom pozwolono na całkowite kontrolę sądową nad własnymi społecznościami. Dalej, jak pisze Katz: "Cechą wysokiego politycznego znaczenia Żydów było pozwolenie noszenia broni… To może powinno się postrzegac nie jako środek samoobrony, a oznakę statusu politycznego. W rezultacie tego pozwolenia Żydzi równali się z rycerzami i feudałami, którzy należeli do wyższej warstwy średniowiecznego społeczeństwa". [8] Żydzi stali nad masami, działając wyłącznie dla ich wykorzystywania. Średniowieczni Żydzi nie uczestniczyli w produktywnej pracy, niemal wszyscy żyli pasożytniczo z lichwy. Katz pisze: "Obraz Żyda czekającego w domu na Goja by przyszedł pożyczyć pieniądze albo spłacić dług jest realistyczny". [9]

Rzeczywistość tradycji żydowskiej władzy i gospodarczej eksploatacji w tym okresie zdusił wyjątkowo skuteczny Judenscherz oparty, jak relacje Józefa i Filo, na fikcyjnych zapisach o ekstremalnej przemocy. Historyk  Jonathan Elukin pissze: "przemoc tradycyjnie postrzega się jako sedno żydowskiego doświadczenia w średniowiecznej Europie". [10]

Jak wcześniejsze zapisy, widzimy wielorakie odniesienia do spontanicznych "podnoszących się poziomów antyżydowskiej polemiki, oskarżeń o okrucieństwach, atakach fizycznych i w końcu wypędzeniu". [11]

Ale wbrew Judenscherz, przemoc była, faktycznie, wyjątkowo rzadka, a nawet jej rzekom,y szczyt, Druga Krucjata, "przyniosła ze sobą mało prawdziwej przemocy wobec europejskiego żydostwa". [12]

Bardzo opłakiwany 'mord rytualny', rzekomo arcyprowokacja za wiele tej rzekomej przemocy, faktycznie był tak rzadki i nieskuteczny wobec okopanej żydowskiej władzy, że "większość Żydów całe życie spędziła nie doświadczając bezpośrednio tych oskarżeń". [13]

https://www.henrymakow.com/#sthash.pLkxDHhQ.dpuf

Refleksje o historii żydowskiego oszustwa

Reflections on the History of the Jewish Hoax

Dr Andrew Joyce - 8.04.2017

Cała rodzina zabita

Filadelfijski Żyd traci wielu krewnych w Odessie.

PHILADELPHIA, 13.11 – Max Bulowski, rosyjski Żyd mieszkający w tym mieście, otrzymał telegram z Rosji, mówiący, że jego całą rodzinę zamordowali Rosjanie w Odessie. Rodzina, mówi, składała się z ojca, matki, zamężnej siostry, 5 dzieci, 2 niezamężnych sióstr, 2 braci, bratowej i innych, w sumie 25 osób. Powiedział, że mieszkali w chrześcijańskiej dzielnicy Odessy. à

Relacja "The Times" o tym co wydarzyło się w każdym z tych miejsc, zawiera największą przesadę, i relacje o tym co się wydarzyło w niektórych z tych miejsc sa absolutnie nieprawdziwe". – Brytyjski konsul generalny Stanley o rosyjskich "pogromach" - styczeń 1882.

Wprowadzenie

XIX-wieczny humorysta Josh Billings kiedyś napisał, że "nie ma większego dowodu na wyższą inteligencję niż niczemu się nie dziwić". Demonstrując swoją wyższą inteligencję w kwestiach żydowskich, niewiele wydarzeń wstrząsnęło Alt Right mniej niż niedawne aresztowanie żydowskiego nastolatka w Izraelu za fałszywe groźby bombowe skierowane przeciwko żydowskim domom wspólnotowym w Stanach Zjednoczonych, Australii i Nowej Zelandii. Chociaż upłynęło kilka tygodni od epicentrum tego oszustwa, ogromna skala tego rozgłosu politycznego i medialnego jest głęboko znacząca i zasługuje na dalszą dyskusję i kontekstualizację. Szczególnie interesujące są działania i postawa ADL, bezwstydnej w natychmiastowym zapewnieniu, że sprawcą był Biały antysemita, znowu pokazując wielką wytrwałość w korzystaniu ze znacznych wpływów politycznych i kulturowych. Wykorzystując najsłabszą z narracji, popartą równie podejrzaną "historią prześladowań", ADL była w stanie rozpowszechnić mit o żydowskim ofiarstwie w mediach, zapewnić konsultacje na najwyższym szczeblu z FBI, a nawet publicznie zganić prezydenta USA za "nieadekwatną" reakcję. W szczególności odmowa Trumpa automatycznego założenia, że groźby bombowe były "zbrodnią nienawiści", spotkała się z gorzkimi naganami ze strony kilku organizacji żydowskich.

Po zatrzymaniu "amerykańsko-izraelskiego" sprawcy, naiwni mogli oczekiwać od tych grup pewnej pokory i przemyślenia. Ale w sytuacji która ponownie nie zaskoczy Alt Right, ADL nie przeprosiła i była nieprzejednana. Z wyjątkową arogancją, organizacja wydała oświadczenie, w którym czytamy: "Kiedy szczegóły tej zbrodni dalej są niejasne, to skutki czynów tego człowieka są kryształowo czyste: były to czyny antysemickie".

Mimo że sami Żydzi wydają się mało nauczyż tego epizodu, to daje nam coś do myślenia. Od początku do końca, epizod ten perfekcyjnie ujawnił w mikrokosmosie żydowski stosunek do antysemityzmem, konstrukcji narracji dzięki którym Żydzi rozumieją sami siebie, i znaczenie mitu i oszustwa w podtrzymaniu żydowskiej tożsamości. Krótko mówiąc, epizod pokazał sedno pojedynczego zjawiska – kwintesencję 'żydowskiego oszustwa'. Skoro żaden język nie radzi sobie lepiej z koncepcją złożonego rzeczownika niż niemiecki, możemy nawet ukuć określenie dla tego zjawiska - Judenscherz.

Judenscherz

Przez wiele stuleci Żydzi uczestniczyli w budowaniu fałszywych narracji które wzmacniają tożsamość grupową, a równocześnie rozbrajają albo pozbawiają zahamowań inne grupy. Najpotężniejsze z tych narracji można zgrupować pod szerokim tytułem "narracja o ofiarstwie". Narracje są ważne w grupie kontekstu, bo mimo że mogą być w dużej części fikcyjne, to pozwalają obwiniać grupę zewnętrzną za problemy i wyzwania grupy, rozgrzeszając grupę wewnętrzną agencji za własne nieszczęścia, i tym samym zapobiec konieczności zmiany wewnętrznej. Dalsze wykorzystanie narracji o ofiarstwie polega na tym, że rozwijają one urazy, które z kolei mogą nadać impuls i energię agresywnym działaniom przeciwko konkurentom. Choć liczne grupy etniczne i narodowe flirtowały z narracjami ofiarstwa, Żydzi wyróżniają się szczególnie silną niechęcią do zmiany własnej wersji ofiarstwa. A zatem wielokrotnie odwoływali się do narracji ofiarstwa w ich historii, i przyjęli unikalny pogląd, w którym cały nie-żydowski świat , Goje, przedstawia się jako wrogi – przypadek 'Żydów kontra świat'. Najbardziej niezwykłe ze wszystkiego, Żydzi odnieśli unikalny sukces w przekonywaniu konkurencji i sprzeciwianiu się grupom by przyjmowały narrację żydowskiego ofiarstwa, rozbrajając i wyłączając bardziej naturalny instynkt  nie-Żydów do konkurowania.

Z tych i  mniejszych powodów żydowska kultura mistrzowsko opanowała sztukę narracji o ofiarstwie, i często mówi się, że cała historia Żydów jest historią ciągłego cierpienia – "łzawą historią Żydów". Mimo że ogólna akceptacja tej nadrzędnej narracji historycznej jest dość nowym zjawiskiem – niewiele starszym niż pół wieku, jego obecna pozycja w głównym nurcie jest zdecydowanie przeciwna przytłaczającym dowodom na to, że Żydzi są uprzywilejowaną, chronioną i ekonomicznie i politycznie potężną grupą w całej pisanej historii. Faktycznie trudno jest znaleźć grupę o porównywalnej wielkości w jakimś miejscu i czasie, cieszącą się takim samym poziomem bogactwa i wpływów. Najbardziej oczywistą słabością współczesnego akademickiego i kulturowego traktowania spraw żydowskich jest to, że nie zajmują oni nawet krytycznego podejścia do żydowskich narracji. Rzekome odwieczne ofiarstwo Żydów jest po prostu traktowane na pierwszy rzut oka, trawione i głęboko internalizowane, szczególnie na Zachodzie, gdzie Biali z anglo i germańskiej linii rzadko, jeśli w ogóle, przyjmowali narrację o własnym ofiarstwie.

Ponieważ narracja o żydowskim ofiarstwie jest w istocie mieszanką egoistycznych fabrykacji, szczegóły które punktują tę nadrzędną narrację same w sobie stanowią bogatą konstelację przesady, blefów, oszustw i mistyfikacji. Jak omówiłem szczegółowo we wcześniejszym artykule Eksodus żydowska tożsamość i kształtowanie historii / previous article, może najwcześniejszym przykładem Judenscherz jest Księga Wyjścia/Eksodus, próba obalenia greckiego i egipskiego konsensusu w sprawie niepożądanych zachowań ludności żydowskiej pośród nich. W każdym razie Księga Wyjścia była i nadal jest kluczowa w zapewnieniu mitu założycielskiego dla mitu o żydowskim ofiarstwie, a tytm samym podstawy dla żydowskiego oszustwa.  Rzekome 'uwolnienie' zniewolonych i prześladowanych Hebrajczyków z Egiptu judaizm upamiętnia co roku w formie Pesach, albo święto Passover. Historyk Paul Johnson pisze, że eksodus "stał się przytłaczającą pamięcią" i "stopniowo zastępował samo stworzenie jako centralne, decydujące wydarzenie w żydowskiej historii". [1] Eksodus ma moc, która istnieje niezależnie od pułapek religijnego mitu, działając przez wieki jako definiująca narracja o ofiarstwie, windykacji grupowej i samouznaniu. Eksodus jest fundamentem na którym zbudowana jest żydowska tożsamość.

Ciekawe jest to, że Józef, pierwszy żydowski 'historyk' usiłujący podjąć się intelektualnej obrony narracji o eksodusie, daje nam inny bardzo wczesny Judenscherz. W jednej ze swoich słynnych prac, Wojny Żydów / Wars of the Jews...