Polska smakuje. Polskie smaki i tradycje kulinarne.pdf

(11212 KB) Pobierz
Polskie smaki i tradycje kulinarne
Polskie smaki i tradycje kulinarne
HISTORIA KUCHNI
POLSKIEJ
ZACHĘTA DO
GOTOWANIA
Jarosław
Dumanowski
Kuchnia polska jest fascynującym przykładem
łączenia
tego, co narodowe i lokalne, z wpływami
zewnętrznymi. Widzimy w niej powiązanie dbałości
o jakość produktów – ze smakiem potraw, szacunku
do natury – z produktami nowoczesnego rolnictwa.
Jest ona efektem historii, w której jedzenie i smak
zawsze odgrywały wielką rolę. Polscy kucharze
łączą
to, co tradycyjne z nowoczesnością oraz otwartością,
i odnoszą międzynarodowe sukcesy. Polskie
restauracje zdobywają prestiżowe wyróżnienia,
rozwija się turystyka kulinarna, a w dziedzinie
produkcji
żywności
wprowadzono surowe normy
bezpieczeństwa i jakości, jakie obowiązują
w Unii Europejskiej.
Opowiemy o historii polskiego smaku,
o tym, skąd się wzięły dzisiejsze polskie
potrawy, i jak z tej historii czerpią
najlepsi polscy kucharze. Opowiemy
o kuchni dawnej, opartej na lokalnych,
ale możliwych do znalezienia
w wielu krajach produktach, którą
z powodzeniem można odtworzyć
w wielu miejscach na
świecie.
Dawność
Historia kuchni polskiej sięga zamierzchłych
czasów. Kronikarze opisywali kraj Polan,
od których wywodzą się Polacy, jako „mlekiem
i miodem płynący”, tzn. obfitujący we wszelkiego
rodzaju produkty
żywnościowe.
Polska, wysyłając
do różnych krajów zboże, ryby, suszone owoce,
mięso i całą gamę innych produktów, przez całe
wieki była „spichlerzem Europy”.
Podróżnicy od wieków zwracali uwagę na
żyzność
polskiej ziemi, bogactwo natury i talenty
polskich kucharzy. Najstarsze polskie przepisy
kulinarne zostały napisane przez autorów
książek kucharskich z krajów sąsiednich, którzy
już od czasów
średniowiecza
wysławiali różne
dania naszej kuchni. Pierwsza książka kucharska
w języku polskim została opublikowana w XVI w.,
zachowało się jednak zaledwie kilka jej kartek,
opisujących aż dziesięć sposobów wyrabiania
octu, jednego z podstawowych składników
kuchni okresu
średniowiecza
i renesansu.
Wskazuje to na znaczenie rozwiniętych technik
konserwacji
żywności,
przede wszystkim
marynowania ryb, mięs czy warzyw oraz owoców
w occie. Jednocześnie sugeruje też upodobanie
do wyrazistego smaku, zwłaszcza kwaśnego,
co po dziś dzień stanowi znak rozpoznawczy
kuchni polskiej. Ocet przed wynalezieniem
lodówek był niezbędny do konserwacji
żywności,
ale do dzisiaj w Polsce wyrabia się wiele jego
aromatycznych rodzajów przede wszystkim
ze słynnych polskich jabłek oraz innych owoców,
kwiatów i ziół.
Niezwykłe receptury i porady
żywieniowe
pozostawili nam autorzy zielników z XVI
i początku XVII w., którzy pisali przede wszystkim
o zdrowym jedzeniu, diecie i leczniczym
charakterze ziół, warzyw, najróżniejszych
bulionów i napojów. W czasach renesansu polską
kuchnię propagowały w Europie i na
świecie
księżniczki z dynastii Jagiellonów, wysyłając
sobie polskie receptury i wymieniając się
doświadczeniami dotyczącymi przygotowywania
różnych potraw. Księżniczka Anna, siostra króla
Zygmunta III Wazy, sfinansowała druk zielnika
Szymona Syreniusza, profesora uniwersytetu
w Krakowie, który opisał szereg słynnych polskich
dań, np. rosół, chleb
żytni
oraz kasze
z jęczmienia, prosa czy owsa.
Polacy od wieków przywiązywali wagę do jakości
chleba, ceniąc tak popularne i uznawane dziś za
zdrowe pieczywo
żytnie
i razowe. Na tym tle
dochodziło czasem do zabawnych nieporozumień
między Polakami i np. Francuzami. W XVII w.
dyplomaci z Francji, częstowani ciemnym
chlebem, doszukiwali się w tym jakiejś obrazy
czy prowokacji. Mikołaj Kopernik, słynny polski
astronom z XVI w., napisał nawet traktat
o sprawiedliwych cenach chleba.
3
Zgłoś jeśli naruszono regulamin