Spowiedz_e_0gul.pdf

(646 KB) Pobierz

Lew Tołstoj

Spowiedź

Wersja Demonstracyjna

Wydawnictwo Psychoskok

Konin 2017

Kup książkę

Lew Tołstoj

„Spowiedź”

Zabrania się rozpowszechniania, kopiowania

lub edytowania tego dokumentu, pliku

lub jego części bez wyraźnej zgody wydawnictwa.

Tekst jest własnością publiczną (public domain)

Tekst oryginalny tłumaczenia: anonimowy

ZACHOWANO PISOWNIĘ

I WSZYSTKIE OSOBLIWOŚCI JĘZYKOWE.

Skład: Kamil Skitek

Projekt okładki: Kamil Skitek

Druk: „Rekord”

Warszawa, 1929

ISBN: 978-83-8119-030-5

Wydawnictwo Psychoskok sp. z o.o.

ul. Spółdzielców 3, pok. 325, 62-510 Konin

tel. (63) 242 02 02, kom. 695-943-706

http://www.psychoskok.pl/

e-mail:wydawnictwo@psychoskok.pl

Kup książkę

Zostałem

ochrzczony i wychowany w prawosławnej chrześcijańskiej wierze.

Zasady jej wpajano we mnie przez cały czas dzieciństwa mego i młodości. Ale

kiedym w 18-ym roku życia opuszczał drugi kurs uniwersytetu nie wierzyłem już

w nic z tego co we mnie wpajano.

Wnosząc

z różnych wspomnień, nigdym serjo nie wierzył, a miałem tylko

zaufanie do tego, w co wierzyli starsi; ale zaufanie to oparte było na kruchych

podstawach.

Pamiętam, gdy skończyłem lat jedenaście, pewien chłopczyk dawno już zmarły,

Włodzio M., uczeń gimnazjum bawiąc u nas w niedzielę, zakomunikował nam, jako

ostatnią nowość, odkrycie zrobione w gimnazjum. Odkrycie polegało na tem że

Boga niema i że wszystko, czego nas uczą — prostym jest wymysłem (było to w r.

1838).

Pamiętam, jak się zainteresowali tą nowiną moi starsi bracia, zawezwali i mnie

na naradę i pamiętam jakeśmy się wszyscy żywo zajęli tą wiadomością i uważali

ją za bardzo zajmującą i prawdopodobną.

Pamiętam

jeszcze, że gdy mój starszy brat, Dymitr, będąc na uniwersytecie

z właściwą naturze swej namiętnością raptownie nawrócił się i zaczął uczęszczać

na nabożeństwa, pościć i życie prowadzić czyste i moralne, my wszyscy nie

wyłączając starszych, naśmiewaliśmy się z niego i przezwaliśmy, nie wiedzieć

czemu, Noem.

Pamiętam,

że Musin-Puszkin, naonczas kurator kazańskiego uniwersytetu,

zapraszając nas do siebie na wieczorek tańcujący, namawiał brata mego,

odrzucającego zaproszenie i drwiąco go przekonywał, że i Dawid tańczył przed

arką Przymierza.

wówczas współczułem tym drwinom starszych i wyprowadzałem z nich

wniosek, że uczyć się katachizmu trzeba, chodzić do kościoła również, ale nie

trzeba tego wszystkiego brać zbyt na serjo. Pamiętam jeszcze że w bardzo

młodym wieku czytałem Woltera, a drwiny jego wcale mnie nie oburzały,

przeciwnie bardzo mnie bawiły. Zobojętnienie moje dla wiary nastąpiło u mnie

tak, jak się to działo i dzieje teraz u ludzi naszego poziomu umysłowego. Zdaje mi

Kup książkę

się, że w większości wypadków dzieje się to tak; ludzie żyją tak, jak żyją wszyscy,

a wszyscy żyją na podstawie zasad nietylko nie mających nic wspólnego z religją,

ale wprost przeciwnych jej; nauka religji nie przyjmuje udziału w życiu i w

stosunkach z ludźmi, jej nie spotykamy i we własnem życiu, nie mamy z nią do

czynienia; religję wyznaje się tam, gdzieś zdala od życia i niezależnie od niego.

O ile się z nią stykamy, stanowi ona zewnętrzne, oderwane od życia zjawisko.

życia człowieka, z jego czynów jak wówczas tak i teraz nie można się

domyślać żadną miarą, czy jest on wierzącym, czy też nie. Jeżeli jest różnica

między jawnym wyznawcą religji, a odstępcą nie wypadnie ona na korzyść

pierwszego. Jak teraz, tak wówczas jawną dewocję po większej części spotykamy

u ludzi tępych, okrutnych, niemoralnych i wyniosłych. Rozum zaś, uczciwość,

prostota i dobroduszność po większej części spotykają się u ludzi nie wierzących.

szkołach uczą katechizmu i posyłają uczniów do kościoła; od urzędników

żądają świadectw z odbytej spowiedzi. Ale człowiek naszej sfery, który się już nie

uczy i nie odbywa służby państwowej i teraz, a dawniej tembardziej, mógł przeżyć

dziesiątki lat nie przypomniawszy sobie ani razu, że żyje wśród chrześcijan i sam

wyznaje chrześcijańską wiarę.

Dziś

również jaki dawniej wiara przyjęta przez zaufanie i podtrzymywana

zewnętrznie, potrosze rozpływa się pod kierunkiem nauki i doświadczenia

życiowego i człowiek często wyobraża sobie, że ta wiara, którą mu wpojono

w dzieciństwie, żyje w nim jeszcze, podczas gdy z niej już dawno nie pozostało

śladu.

S., rozumny i prawy człowiek opowiadał mi, jak przestał wierzyć. Mając już lat

26, raz na noclegu, podczas polowania, starym przyjętym w dzieciństwie

zwyczajem ukląkł wieczorem do modlitwy, Starszy brat, bawiący z nim na

polowaniu, leżał na sianie i patrzył na niego. Kiedy S. skończył modlitwę i zaczął

się do snu układać, brat spytał go: „A ty wciąż jeszcze odmawiasz pacierz?“,

więcej do siebie nie mówili. Ale S. od tego dnia przestał odmawiać pacierz

i chodzić do kościoła. Słowa brata nie przekonały go, w duszy jego nie nastąpił

żaden przełom, tylko zdanie owo, wypowiedziane przez brata, było pchnięciem

palcem w ścianę, która i tak własnym ciężarem chyliła się do upadku; zdanie to

wskazało mu, że na miejscu wiary, była już pustka i że wobec tego słowa,

wymawiane podczas modlitwy i znak krzyża, stały się bezmyślną czynnością.

Uznawszy tę bezmyślność, umiał jej zaniechać.

Tak

bywa sądzę z większością ludzi.

książkę

o ludziach naszej sfery umysłowej

Kup

Mówię

Plik z chomika:

P.Kuba-47

Spowiedz_e_0gul.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: