Eksperyment. Opowiesc o mrocznej godzinie - Luke Dittrich.pdf

(2029 KB) Pobierz

LASKI I ANWYN

DLA BAMBAM, LOLO,

Człowiek nie jest z pewnością gorszy jako zwierzę doświadczalne

tylko dlatego, że umie mówić.

PAUL BUCY

Każdy dzień jest samotny sam w sobie. Niezależnie od tego, co

przyjemnego mnie spotkało i co smutnego.

HENRY MOLAISON

Prolog

Laboratorium nocą. Przyciemnione światła. Z iMaca płynie

melodia Ennia Morriconego w wykonaniu Pata Metheny’ego, a

doktor Jacopo Annese, siedząc z małym pędzelkiem w dłoni przed

wyposażoną w wentylację gablotką zapewniającą bezpieczeństwo

biologiczne, rozprostowuje pomarszczony plaster mózgu. Plaster

pływa w roztworze soli fizjologicznej w płytkiej czarnej plastikowej

kuwecie i wygląda dokładnie tak jak kawałek imbiru w dobrej

restauracji sushi, w której imbiru się nie barwi, lecz pozostawia w

naturalnym, bladym kolorze. Posługując się pędzelkiem, Annese

wprawnymi muśnięciami i pociągnięciami delikatnie go rozwija.

Plaster nabiera kształtu, dzięki czemu można rozpoznać, co to jest i

z jakiego organu pochodzi, nawet jeśli nie jest się neuroanatomem

jak Annese.

Doktor uwielbia spokojne noce, takie jak ta, kiedy jego asystenci

z laboratorium przygotowują mu wszystko, czego potrzebuje –

ponumerowane pojemniki z próbkami, pędzelki, czyste szkła do

mikroskopu – a potem zostawiają go samego z ulubioną muzyką i

ulubioną pracą.

Annese ostrożnie umieszcza plaster na szkle, które jest do

połowy zanurzone w kuwecie, i przekrzywia głowę, przyglądając

mu się pod różnymi kątami, żeby sprawdzić, czy właściwie go

ułożył. Gdy patrzysz wprost na szkło, lewa półkula musi znajdować

się po prawej stronie twojego pola widzenia, dokładnie tam, gdzie

byłaby, gdybyś spoglądał w oczy właściciela mózgu. Mózgi są mniej

więcej symetryczne, ale jednak niezupełnie, toteż Annese zapoznał

się wcześniej z topografią tego tutaj i ze wszystkimi jego

nieznacznie asymetrycznymi bruzdami. Na samym środku

wycinka, w obszarze, który normalnie zawierałby wzmacniającą