Sara Craven Luksusowy kamuflaż ROZDZIAŠPIERWSZY W pokoju panował mrok. S ´wiatło ksie˛z˙yca przeziera- ja˛ce przez listwy okiennic kładło sie˛ cienkimi smugami na podłodze. Szum sufitowego wiatraka, ktoŕy oz˙ywiał gora˛ce powietrze nad łoź˙kiem, był ledwie słyszalnym tłem dla nieustaja˛cego jazgotu cykad w ogrodzie. Kiedys´ te dz´wie˛ki wydawały jej sie˛ obce. Teraz były naturalnym akompaniamentem do jej nocy w tym domu. Podobnie jak zdecydowane me˛skie kroki zbliz˙aja˛ce sie˛ do łoź˙ka. Ciepły, chropawy głos z nuta˛ s´miechu szepcza˛cy ,,Katharina mou’’. I ona, odwracaja˛ca sie˛ wolno pod lnianym prze- sćieradłem, ktoŕe było jej jedynym okryciem, us´miecha-ja˛ca sie˛ kusza˛co, wycia˛gaja˛ca do niego re˛ce – spragniona... Wstrzymuja˛c oddech, Kate usiadła w ciemnosći, z zacisńie˛tym gardłem i łomocza˛cym sercem. Wzie˛ła kilka głe˛bokich, uspokajaja˛cych oddecho´w i rozejrzała sie˛ po pokoju. Jej sypialnia, w jej londyn´- skim mieszkaniu. W oknach zasłony, a nie okiennice. A na zewna˛trz odgłosy miejskiego zgiełku. To był sen, pomysĺała. Tylko sen. Jeszcze jeden nocny koszmar. Na pocza˛tku takie sny dre˛czyły ja˛ prawie co noc, gdy w stanie psychicznego wstrza˛su pro´bowała zracjonali- 6 SARA CRAVEN zowac´ to, co sie˛ jej przydarzyło. Oczywisćie nigdy, tak naprawde˛, nie udało jej sie˛ tego dokonac´. Wydarzenia zeszłego roku cia˛gne˛ły sie˛ za nia˛ jak cienà uporczywie wz˙erały w jej s´wiadomosć´. Ale od jakiegosćzasu przestały ja˛ dre˛czycźłe sny. Ostatni miała dwa tygodnie temu, mysĺała wie˛c, z˙e zaczyna zdrowiec´. I teraz to... Zastanawiała sie˛, czy to nie jakisómen. Moz˙e w dzien´ dostanie w konću list, ktoŕy przyniesie jej obietnice˛ wolnosći? Bo´g s´wiadkiem, z˙e postawiła sprawe˛ tak, z˙eby roz- wo´d odbył sie˛ bez z˙adnych komplikacji. Wbrew radom jej adwokata. – Alez˙, pani Theodakis, pani nalez˙y sie˛... – Nie chce˛ niczego – przerwała mu stanowczo. – Ab- solutnie niczego. Prosze˛ uprzejmie dopilnowac´, z˙eby druga strona była tego s´wiadoma. I prosze˛ nie uz˙ywac´ tego nazwiska. Wole˛ ,,panne˛ Denisson’’. Przyja˛ł to uprzejmie do wiadomosći, ale jego unie- sione brwi mo´wiły wyrazńiej niz˙ słowa, z˙e sama jej wola niczego nie zmieni. Zdje˛ła sĺubna˛ obra˛czke˛, ale nie mogła ro´wnie łatwo wymazacź pamie˛ci wydarzen´ minionego roku. Formalnie wcia˛z˙ była z˙ona˛ Michaela Theodakisa i miała nia˛ pozostac´ dopo´ty, dopo´ki nie uzyska jego zgody na szybki, bezkonfliktowy rozwo´d. Powiedziała sobie, z˙e gdy tylko sie˛ od niego uwolni, opuszcza˛ ja˛ nocne koszmary. I z˙e be˛dzie mogła zacza˛cúkładacśwoje z˙ycie na nowo. To było silne wewne˛trzne postanowienie, ktoŕe pozwalało jej znosic´ kolejne mroczne dni i niekonćza˛ce sie˛ noce po tym, jak uciekła od LUKSUSOWY KAMUFLAZ ˙ 7 Micka i ich małz˙enśkiej farsy. Od wspomnien´, ktoŕe wcia˛z˙ ja˛ przesĺadowały, we sńie i na jawie. Lekko dygocza˛c, podcia˛gne˛ła kolana pod brode˛. Jej bawełniana nocna koszula była wilgotna i lepiła sie˛ do ciała. Mimo zme˛czenia – praca pilota zagranicznych wycieczek bardzo ja˛ wyczerpywała – jej ciało było pobudzone, udre˛czone pragnieniami, ktoŕe tak rozpacz- liwie usiłowała w sobie stłumic´. Dlaczego zwia˛zane z nim wspomnienia były wcia˛z˙ takie natarczywe? Dlaczego nie potrafiła o nim zapom- niec´ tak łatwo, jak on zdawał sie˛ zapomniecó niej? Dlaczego nie odpowiadał na listy jej adwokata – albo nie zlecił tego komusź ekipy prawniko´w usługuja˛cych pote˛z˙nemu klanowi Theodakiso´w? Przy całym jego bogactwie i władzy pozbycie sie˛ niechcianej z˙ony było najprostsza˛ rzecza˛ pod słonćem. Codziennie podpisywał niezliczone ilosći dokumento´w. Co by mu szkodziło złoz˙ycó jeden podpis wie˛cej? Była prawie ośma, kiedy naste˛pnego wieczoru Kate, kompletnie wyczerpana, wroćiła do domu. Cały dzienóprowadzała grupe˛ trzydziestu Japonćzyko´w po Strat-ford-on-Avon. Jej podopieczni byli nienagannie uprzej- mi, wszystkiego ciekawi i chłone˛li informacje jak ga˛bka wode˛, ale Kate miała s´wiadomosć´, z˙e nie jest w szczy-towej formie. Cały czas była podenerwowana i roz- kojarzona, tłumacza˛c swo´j brak koncentracji zĺe prze-spana˛ noca˛. Na wszelki wypadek, z˙eby unikna˛c´ kolejnej takiej nocy, postanowiła przed po´jsćiem spac´ wzia˛c´ jedna˛ z tabletek, ktoŕe przepisał jej lekarz, kiedy wroćiła z Grecji. Nie mogła sobie pozwolicńa utrate˛ tej pracy, mimo 8 SARA CRAVEN z˙e dostała ja˛ tylko na czas okresĺony, w zaste˛pstwie kobiety, ktoŕa była na urlopie macierzynśkim. Gdy Kate wroćiła do Anglii, we wszystkich biurach turystycznych posady rezydento´w na sezon zimowy były juzżaje˛te, ale jej dawna firma, Klub Podroź˙niczy Halcyon, obiecała ja˛ zatrudnicód naste˛pnego lata. Zatrzymała sie˛ na klatce schodowej, z˙eby wyja˛cźe skrzynki pocztowej korespondencje˛. Gło´wnie reklamy, oceniła, oraz rachunek za gaz – i nagle wstrzymała oddech na widok greckiego znaczka. Z wytrzeszczony- mi oczami wpatrywała sie˛ w duz˙a˛ kwadratowa˛ koperte˛ ze starannie wydrukowanym adresem. Znalazł mnie, mysĺała. Wie, gdzie jestem. Ale ska˛d? I dlaczego pisał pod jej adresem domowym, mimo z˙e zaz˙a˛dała jasno, z˙eby wszelka wymiana korespondencji odbywała sie˛ za posŕednictwem ich adwokato´w? Ale czy kiedykolwiek Mick Theodakis przestrzegał jakichsźasad gry poza swoimi własnymi? Wchodziła po schodach powoli, s´wiadoma, z˙e trze˛sa˛ jej sie˛ nogi, a potem z trudem, po kilku pro´bach, zdołała trafic´ kluczem do dziurki. W swoim malen´kim mieszkaniu rzuciła koperte˛ na sto´ł, jak gdyby parzyła jej re˛ce, i podeszła do automatycznej sekretarki. Skoro Mick do niej napisał, to moz˙e skontaktował sie˛ tezż jej ad- wokatem i wiadomosć´, na ktoŕa˛ z nadzieja˛ czekała, wreszcie nadeszła? Wcisne˛ła klawisz i usłyszała zatroskany głos Granta: ,,Kate, nic ci nie jest? Nie zadzwoniłas´ do mnie w tym tygodniu. Daj głos, kochanie – prosze˛’’. Kate westchne˛ła i poszła do sypialni, z˙eby rozebracśie˛ ze słuz˙bowego kostiumu. W głe˛bi duszy wiedziała, z˙e za cze˛stymi telefonami Granta kryje sie˛ cos´ wie˛cej LUKSUSOWY KAMUFLAZ ˙ 9 niz˙ uprzejma troska. To była presja. Chciał ja˛ odzyskac´; odnowicźerwany zwia˛zek, zakładaja˛c, z˙e ona chce tego samego. Z ˙e tak jak on uznała miniony rok za jaka˛sáberracje˛ – okres tymczasowego zac´mienia umysłu, na szcze˛sćie juzżakonćzony. I z˙e kiedy dostanie rozwo´d, wyjdzie za ma˛zża niego. Ale Kate wiedziała, z˙e to sie˛ nigdy nie stanie. Kiedy wyjechała na wyspe˛ Zycos na Morzu Jonśkim jako rezydentka biura turystycznego, nie byli formalnie zare˛- czeni, wiedziała jednak, z˙e gdy skonćzy sie˛ sezon turystyczny, Grant poprosi ja˛ o re˛ke˛, a ona prawdopodobnie sie˛ zgodzi. Własćiwie nie bardzo rozumiała, dlaczego sie˛ waha. Grant był przystojny, mieli wspoĺne zainteresowania, i nawet jesĺi jego pocałunki niezbyt ja˛rozpalały, lubiła je na tyle, z˙eby z nadzieja˛ czekacńa pełne skonsumowanie zwia˛zku. Podczas długich tygodni na Zycos te˛skniła za nim, co tydzien´ do niego pisała i z radosćia˛ czekała na jego telefony. Czyz˙ nie było to wystarczaja˛co dobrym punktem wyjsćia do małz˙enśtwa? Grant chyba mysĺał, z˙e wcia˛z˙ jest. Ale ona wiedziała swoje. Wiedziała, z˙e nie jest juz˙ ta˛ sama˛ osoba˛. I z˙e wkro´tce, z prawdziwym z˙alem, be˛dzie musiała mu o tym powiedziec´. Zdje˛ła kostium i powiesiła na wieszaku. Pod spodem miała biała˛ bielizne˛ z angielskim haftem, ładna˛ i prak-tyczna˛, ale ani wykwintna˛, ani seksowna˛, pomysĺała beznamie˛tnie. Zupełnie inna˛ niz˙ to, co przywoził jej Mick z Paryz˙a i Rzymu – przezroczyste, delikatne jak mgiełka koronki, ktoŕe miały cieszycóczy kochaja˛cego me˛z˙czyzny. 10 SARA CRAVEN Ale nie było juz˙ kochaja˛cego me˛z˙czyzny – nigdy nie było. Załoz˙yła jasnozielona˛ kraciasta˛ podomke˛ i rozpus´- ciła swoje bujne rude włosy. ,,Jak wonny płomien´’’, mawiał Mick, wpla˛tuja˛c palce w jedwabiste kosmyki – unosza˛c je do swoich ust. Potrza˛sne˛ła głowa˛, czuja˛c, z˙e to zakazana strefa. Mogłaby nie zniesć´ takich wspomnien´. Chciała odejsćód lustra, ale cos´ ja˛zatrzymało, i przez moment przygla˛dała sie˛ sobie z zimna˛, krytyczna˛ uwaga˛. Jak mogła byc´ tak naiwna, z˙eby uwierzyc´, z˙e jest typem kobiety, ktoŕa potrafi zatrzymac´ przy sobie takiego me˛z˙czyzne˛ jak Mick Theodakis? Nigdy nie była klasyczna˛ pie˛knosćia˛. Miała za długi nos i zbyt kancias-ta˛ szcze˛ke˛. Ale poza tym swojej twarzy niewiele mogła zarzucic´... Miała długie rze˛sy i wyraziste oczy, choc´ w dziwnym odcieniu mie˛dzy szarosćiaą zielenia˛. Mick je nazywał dymnymi jadeitami... No i miała wie˛cej szcze˛sćia niz˙ wie˛kszosćŕudzielco´w, bo nie opalała sie˛ na czerwono, tylko na ciepły złoty kolor i dostawała na słonću piego´w. Nie zeszła jej jeszcze grecka opalenizna, o czym s´wiadczył biały pasek na palcu – pamia˛tka po obra˛czce. Ale to był jedyny znak, bo Mick zawsze ja˛ namawiał, z˙...
zielony10121