Anna Todd - After 02 - Juz nie wiem, kim bez ciebie jestem.pdf

(2409 KB) Pobierz

Dla każdego, kto czyta tę książkę,

z ogromną miłością i wdzięcznością

Prolog

Hardin

Nie czuję lodowatego betonu pod stopami ani padającego na mnie śniegu. Czuję

tylko dziurę, która została wyrwana w mojej piersi. Klęczę bezsilnie, patrząc, jak

Zed wyjeżdża z parkingu z Tessą na siedzeniu pasażera.

Nie mógłbym sobie tego wyobrazić – nawet w najbardziej popieprzonych

snach nie zdarzyło się, żebym czuł aż taki ból. Żądło utraty, tak to podobno

nazywają. Nie miałem nikogo, o kogo bym mógł się troszczyć – nigdy nie

czułem potrzeby, by kogoś mieć, sprawić, że jest całkowicie mój, nie chciałem

trzymać się nikogo tak kurczowo. Ta panika – całkowita i zupełna, pieprzona

panika na myśl o tym, że ją straciłem – nie była zaplanowana. Nic z tego nie

było zaplanowane. Miało być bezproblemowo: przespać się z nią, zdobyć

pieniądze i prawo do chwalenia się przed Zedem. Łatwizna. Tyle że tak się nie

stało. Zamiast tego ta nosząca długie spódnice blondynka, która obsesyjnie

spisuje długie listy rzeczy do zrobienia, wślizgnęła się do mojej duszy, aż powoli

zacząłem się w niej zakochiwać tak bardzo, że sam nie mogłem w to uwierzyć.

Nie miałem pojęcia, jak bardzo ją kocham, aż do chwili, kiedy zacząłem rzygać

do zlewu po tym, jak pokazałem moim pojebanym znajomym dowód na to, że

skradłem jej dziewictwo.

Nie mogłem tego znieść, nie mogłem tego znieść ani przez chwilę… ale się

nie zatrzymałem.

Wygrałem zakład, ale straciłem jedyną rzecz, która kiedykolwiek mnie

uszczęśliwiała. Razem z nią straciłem też każdy gram dobroci, którą pozwoliła

mi w sobie zobaczyć. Podczas gdy stopniały śnieg wsiąka w moje ubrania, chcę

winić mojego ojca za to, że przekazał mi swoje uzależnienie; chcę winić moją

mamę za to, że została z nim zbyt długo i pozwoliła zrobić ze mnie takie

pojebane dziecko; chcę winić Tessę za to, że w ogóle się do mnie odezwała.

Cholera, mam ochotę winić wszystkich dookoła.

Ale nie mogę. To wszystko przeze mnie. Zniszczyłem ją i to, co mieliśmy.

Ale zrobię, co będzie trzeba, żeby naprawić swoje błędy.

Dokąd ona teraz jedzie? Czy zdołam ją kiedykolwiek odnaleźć?