Wybór usuniętych i spreparowanych modlitw od 1959 r.docx

NIESAMOWITE , jak nam wszystko wycinają !!!!!!

Wybór usuniętych i spreparowanych modlitw od 1959 r.

Czasami w czasie przeglądania starych modlitewników zauważyć można dziwne rozbieżności w treści modlitw, nabożeństw, pieśni, tekstów liturgicznych w porównaniu z nowymi modlitewnikami, śpiewnikami czy mszałami . Większość z nas nie zwraca uwagi na te różnice tym bardziej, że młode pokolenie może już nie pamiętać dawnych treści. Początkowo wydaje się, że tych zmian jest niewiele i że są jedynie ,,kosmetyczne” a podyktowane intencją ,,lepszego rozumienia”. Jednak gdyby przyjrzeć się sprawie głębiej, to okazuje się, że modyfikacji od czasów pontyfikatu Ojca św. Jana XXIII, dokonanych przy okazji reformy Śpiewnika kościelnego ks. Jana Siedleckiego (1959) oraz Mszału Rzymskiego (1961), jest bardzo wiele.

„Ustalono, że teksty i melodie «Śpiewnika Kościelnego», wydanego z polecenia Episkopatu Polski, zostaną włączone bez zmian; że nie wszystkie pieśni zostaną opracowane na dwa głosy, przy czym drugi głos ulegnie miejscami zmianie; że podda się rewizji tekst skracając zbyt długi, usuwając słowa i zwroty przestarzałe i niewłaściwe, oraz dostosowując w miarę możności akcent i średniówki do rytmu melodii; i wreszcie, że niektóre pieśni ze względu na tekst lub melodię zostaną usunięte a w ich miejsce wprowadzi się nowe” – napisał we wstępie do wydanego w 1959 r. Śpiewnika kościelnego ks. Wendelin Świerczek – muzykolog i redaktor wydania. Dwie przełomowe modyfikacje jakie zostały tu dokonane, dotyczą „Godzinek o Niepokalanym Poczęciu NMP” i „Gorzkich żali”. Ks. Wendelin zapoczątkował wieloletni proces pustoszenia Śpiewnika ks. Siedleckiego, z którego zostało obecnie niewiele oryginału, ponieważ w większości jest to już nowy twór, którego autorem z pewnością nie jest ks. Siedlecki.

Te zmiany były zaledwie wstępem do rewolucji liturgicznej jaka rozpętała się w 1969 r. i w wielu przypadkach są znacznymi nadużyciami o charakterze teologicznym. Nasuwa się pytanie: kto to zrobił i dlaczego? Modlitwa jest pobożnym wzniesieniem duszy do Boga (Ps 25,1), rozmową z Nim i ważną częścią naszego życia, bez której nie można wzrastać duchowo. Tym bardziej zmiany w tak głębokiej sferze jaką jest modlitwa, muszą pobudzać nas do myślenia, niepokoić i prowokować do wyciągania wniosków.

Poniżej przedstawiam zestawienie fragmentów modlitw w wersji przed i po „reformie”, z podkreśleniami istotnych różnic w tekście lub usuniętych fragmentów. Dla uzmysłowienia faktycznego charakteru tych zmian umieściłem w ramkach świadectwa zwolenników i przeciwników oraz pomocniczo własne komentarze z podsumowaniem włącznie.

I. LITURGIA
1. Offertorium:
OFIAROWANIE WG RYTU RZYMSKIEGO:

Ofiarowanie chleba:
Ojcze święty, wszechmogący, wiekuisty Boże, przyjmij tę nieskalaną hostię, którą ja, niegodny sługa Twój, ofiarowuję Tobie, Bogu mojemu żywemu i prawdziwemu, za niezliczone grzechy, przewinienia i zaniedbania moje i za wszystkich tu obecnych, a także za wszystkich wiernych chrześcijan żywych i umarłych, aby mnie oraz im przyczyniła się do zbawienia wiecznego. Amen.
Przygotowanie wody i wina:
Boże, który godność natury ludzkiej przedziwnie stworzyłeś, a jeszcze przedziwnej naprawiłeś: daj nam przez tajemnicę tej wody i wina uczestniczyć w Bóstwie Tego, który raczył stać się uczestnikiem naszego człowieczeństwa, Jezus Chrystus, Twój Syn, a nasz Pan. Który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Ofiarowanie wina:
Ofiarujemy Ci, Panie, kielich zbawienia, i błagamy łaskawość Twoją, aby jako woń miła wzniósł się przed oblicze Boskiego majestatu Twego za zbawienie nasze i całego świata. Amen.
Polecenie ofiar:
Przyjmij nas, Panie, którzy stajemy przed Tobą w duchu pokory i z sercem skruszonym, a ofiara nasza tak się dzisiaj dokona przed obliczem Twoim, aby się podobała Tobie, Panie Boże.
Przyjdź, Uświęcicielu, wszechmogący, wieczny Boże, i pobłogo+sław tę ofiarę, przygotowaną Twemu świętemu Imienia.
Kadzenie (tylko we Mszach uroczystych)
(…)
Lavabo (Umycie rąk – Psalm 25 [26],6–12):
Umywam ręce moje na znak niewinności i obchodzę ołtarz Twój, Panie. By jawnie ogłaszać chwałę i rozpowiadać wszystkie cuda Twoje. Miłuję, Panie, siedzibę Twego domu i miejsce przybytku Twej chwały. Nie zabieraj z grzesznymi mej duszy i życia mego z mężami krwawymi. W ręku ich zbrodnia, a ich prawica pełna jest przekupstwa. Ja zaś postępuję w niewinności mojej. Wyzwól mnie, zmiłuj się nade mną. Na drodze równej stoi stopa moja. Na zgromadzeniach będę błogosławił Panu. Chwała Ojcu.
Polecenie ofiar Trójcy Świętej:
Przyjmij, Trójco Święta, tę ofiarę, którą Ci składamy na pamiątkę Męki, Zmartwychwstania i Wniebowstąpienia Jezusa Chrystusa, Pana naszego, oraz na cześć Najświętszej Maryi zawsze Dziewicy, świętego Jana Chrzciciela, świętych Apostołów Piotra i Pawła i tych (których relikwie tutaj się znajdują), i wszystkich Świętych: aby im przyniosła cześć, a nam zbawienie, i aby w niebie raczyli orędować za nami ci, których pamiatkę obchodzimy na ziemi. Przez tegoż Chrystusa Pana Naszego. Amen.
(Mszał Rzymski, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 1963 r.)
Dr Nicolas Gihr:

„Co jest ofiarowane Bogu Ojcu? «Niepokalana Hostia» – Hostia Immaculata. Z kontekstu jasno wynika, że termin «niepokalana Hostia» nie odnosi się jedynie do obecnego w niej chleba, lecz stosowany jest również na określenie Ciała Pańskiego mającego się wkrótce pojawić pod postacią chleba. (…) Tylko Ciało Chrystusa jest tą niepokalaną Hostią, która zapewnia nam zadośćuczynienie za grzechy i zbawienie, za co zanoszona jest suplikacja. Dlatego też Kościół (…) w ofiarowaniu chleba ma już na myśli Ciało Chrystusa” (The Holy Sacrifice of the Mass, St. Louis 1908 r., str. 517).

Ks. Jan Jenkins FSSPX:

„Tradycyjny ryt Mszy, ze względu na fakt, że jest ona – jak Kościół zawsze utrzymywał – prawdziwą ofiarą, ofiarą czystą zapowiedzianą przez proroka Malachiasza (1, 11), skoncentrowany był na tajemnicy zawartej w słowach Konsekracji. Poniekąd cały ten ryt obraca się wokół jednego zasadniczego punktu, któremu służą wszystkie inne obrzędy. Ponieważ jako istoty ludzkie nie jesteśmy w stanie zrozumieć w całości tajemnicy, która dokonuje się w tym jednym momencie, ryt przebiega w sposób pedagogiczny, często odnosząc się do niekonsekrowanej hostii jako «Hostii» czy «Żertwy», w antycypacji aktu, który ma wkrótce nastąpić, jak np. w Offertorium w modlitwie „Suscipe sancte Pater (…) hoc immaculatam hostiam”, „Offerimus tibi, hunc calicem salutaris (…)”. Podobnie, aby ukazać rzeczywistość Żertwy, czyni się odniesienia do Ciała Chrystusa Pana poprzez jego przymioty: „panem sanctum vitae aeternae” – można to zobaczyć zwłaszcza w rytach wschodnich, gdzie jeszcze bardziej akcentowana jest rzeczywistość żertwy ofiarnej.

(…) Wyrażenia «chleb życia» i «napój duchowy» są oczywiście całkowicie mętne i mogą oznaczać cokolwiek. Po raz kolejny spotykamy się w tym miejscu ze wspomnianą już wcześniej dwuznacznością: zgodnie z nową definicją Mszy Chrystus jest obecny wśród swoich uczniów jedynie na sposób duchowy. Chleb i wino zmieniane są jedynie duchowo – nowa Msza nie używa słowa «substancjalnie». Ta dwuznaczność równoznaczna jest z negacją fundamentalnego dogmatu, wedle którego Chrystus obecny jest rzeczywiście, substancjalnie i w całości pod postaciami sakramentalnymi. Co ważniejsze, we Mszy nie przedstawiamy Bogu w ofierze chleba i wina, ale jedyną ofiarę Jezusa Chrystusa. Nawet gdybyśmy byli w stanie zinterpretować wyrażenia «chleb życia» jako oznaczające w jakiś sposób Ciało Chrystusa, nadal będzie ono niepoprawne – nie ofiarujemy Bogu chleba, aby mógł on zostać zmieniony, ofiarujemy Mu – poprzez podwójną Konsekrację chleba i wina, gdzie Pan Jezus ofiarowany jest w sposób sakramentalny, samą Ofiarę Kalwarii. To właśnie ona jest miła Bogu, a nie «dzieła rąk ludzkich», które skażone są przez grzech i błąd” (wykład „Dlaczego nowa Msza nie jest katolicka?”, Lublin, 14.04.2008 r.).
Marcin Luter:
„Główny wyraz ich kultu, Msza, przewyższa wszystko bezbożnością i ohydą (…) Już to byłoby wystarczającym powodem do zrzucenia habitu, porzucenia klasztoru i ślubów” (Leon Christiani, Du lutheranisme au protestantisme, 1910, str. 258)
„Ta obrzydliwość zwana Offertorium, stąd już prawie wszystko śmierdzi ofiarą!” (Formula missae et communionis pro ecclesia Vuittembergensi, 1523; cyt. za: ks. Karl Stehlin, W obronie prawdy katolickiej. Dzieło abpa Lefebvre, Wydawnictwo Tradycji Katolickiej „Te Deum”, Warszawa 2001 r.).

,,OFIAROWANIE” WG NOWEGO RYTU ,,RZYMSKIEGO”
Błogosławiony jesteś, Panie Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb, który jest owocem ziemi i pracy rąk ludzkich; Tobie go przynosimy, aby stał się dla nas chlebem życia.
W. Błogosławiony jesteś, Boże, teraz i na wieki.
Przez to misterium wody i wina daj nam, Boże, udział w bóstwie Chrystusa, który przyjął nasze człowieczeństwo.
Błogosławiony jesteś, Panie Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy wino, które jest owocem winnego krzewu i pracy rąk ludzkich; Tobie je przynosimy, aby stało się dla nas napojem duchowym.
W. Błogosławiony jesteś, Boże, teraz i na wieki.
Przyjmij nas, Panie, stojących przed Tobą w duchu pokory i z sercem skruszonym; niech nasza ofiara tak się dzisiaj dokona przed Tobą, Panie Boże, aby się Tobie podobała.
Obmyj mnie, Panie, z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego.
(Mszał Rzymski, Wydawnictwo Pallotinum 1970 r.)

Abp Stanisław Gądecki:
„Podczas sprawowania Eucharystii, w trakcie przygotowania darów, także Kościół katolicki dwukrotnie odwołuje się do typowych formuł, zaczerpniętych z obyczaju żydowskich błogosławieństw: «Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy chleb..,» oraz «Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy wino…»” (Nabożeństwo Biblijne z okazji VII Ogólnopolskiego Dnia Judaizmu, Kościół pw. Wszystkich Świętych, Poznań, 15 stycznia 2004 r., www.archpoznan.org.pl).

Redaktor serwisu internetowego zakonu pijarów:
„Błogosławiony jesteś, Panie, Boże wszechświata…Ten rodzaj modlitwy został zaczerpnięty z liturgii żydowskiej, w której podczas posiłków odmawiano błogosławieństwa nad pokarmami” (www.pijarzy.pl).

Marcin Luter:
„Kult był uprzednio rozumiany jako oddawanie czci Bogu; odtąd będzie on skierowany na człowieka, aby go pocieszyć i oświecić. Podczas gdy uprzednio na honorowym miejscu znajdowała się ofiara, odtąd najważniejsze będzie kazanie” (Leon Christiani, Du lutheranisme au protestantisme, 1910, str. 312).

Max Thurian z Taizé:
„W odnowionej Mszy nie ma nic, co raziłoby ewangelickich protestantów” (cyt. za: ks. Matthias Gudron, Katechizm o kryzysie w Kościele, Wydawnictwo „Te Deum”, Warszawa 2001 r.).

Roger Mehl (teolog protestancki):
„Jeśli weźmie się pod uwagę zdecydowaną ewolucję liturgii Eucharystycznej Kościoła katolickiego, możliwość zastąpienia Kanonu Mszy innymi Modlitwami Eucharystycznymi, przekreśleni koncepcji Mszy jako ofiary i możliwość przyjmowania Komunii pod dwiema postaciami, wtedy nie będzie już uzasadnienia dla zakazu uczestnictwa członków Kościołów reformowanych w Eucharystii sprawowanej w Kościele katolickim” (,,Le Monde”, 10.09.1970 r.).
„Nowe katolickie Modlitwy Eucharystyczne porzuciły fałszywą perspektywę ofiary oddawanej Bogu” („La Croix” 10.12.1969 r.).

Pastor protestancki:
„Tu, w mojej parafii w Hamburgu, na przykład regularnie używamy II Modlitwy Eucharystycznej, z luterańską formułą wprowadzenia i z pominięciem modlitwy za papieża” (Thomas J. Talley, The Eucharistic Prayer of the Ancient Church According to Recent Research: Results and Reflections, Studia Liturgica 2, 1976 r., str. 104).

Jean Guitton (pierwszy świecki audytor Soboru Watykańskiego II):
„Intencją Pawła VI w dziedzinie liturgii, zwłaszcza gdy chodzi o Mszę, jest odnowienie katolickiej liturgii w taki sposób, aby była ona prawie zgodna z liturgią protestancką. (…) Powtarzam jednak: Paweł VI uczynił wszystko, co było w jego mocy, aby Mszę katolicką – abstrahując od Soboru Trydenckiego – upodobnić do wieczerzy protestanckiej. (…) Nie sądzę, żebym się mylił mówiąc, iż intencja Pawła VI i nowej liturgii noszącej jego imię polegała na żądaniu od wiernych większego udziału we Mszy, na przydzieleniu więcej miejsca Pismu św., a mniej wszystkiemu temu, co w niej jest magicznego, jak niektórzy mówią, co jest substancjalną, transsubstancjalną konsekracją, jak to mówi wiara katolicka; inaczej mówiąc, u Pawła VI jest ekumeniczna intencja wymazania tego wszystkiego, co we Mszy jest zbyt katolickie w sensie tradycyjnym – poprawienia tego, a przynajmniej złagodzenia, tak aby – powtarzam – zbliżyć Mszę katolicką do mszy kalwinistycznej” (tekst z audycji radiowej z 19.12.1993 r.; Dom Gerard Calvet, List do przyjaciół opactwa Sainte Madeleine nr 51, Le Barroux, 10 VIII 1994 r.).

Kard. Alfredo Ottaviani i kard. Antonio Bacci:
„Przyczyna braku wyraźnej wzmianki o ofierze to ni mniej, ni więcej, tylko zniesienie centralnej roli Rzeczywistej Obecności Chrystusa, tak dobrze uwidocznionej w tradycyjnej liturgii eucharystycznej. Rzeczywistą Obecność wspomina się tylko w jednym miejscu: w przypisie, który stanowi jedyny cytat z Soboru Trydenckiego. Wzmianka ta odnosi się do Rzeczywistej Obecności jako pokarmu (przyp. 63, nr 241). Nigdzie nie ma najmniejszej wzmianki o Rzeczywistej i trwałej Obecności Chrystusa z Ciałem, Krwią, Duszą i Bóstwem w przeistoczonych postaciach. Samo słowo «przeistoczenie» [transsubstancjacja] zostało całkowicie pominięte. Zniesiono wezwanie Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej – Ducha Św. (Veni Sanctificator), aby zstąpił na dary ofiarne, by dokonać cudu boskiej obecności, jak niegdyś zstąpił do łona Dziewicy. Wpisuje się to w system milczących zaprzeczeń i stopniowego pomniejszania Rzeczywistej Obecności” (Krótka analiza krytyczna nowego Ordo Missæ, 25.09.1969 r., cyt. za: ks. Stephen Maessen, Hoc est enim Corpus meum, wydawnictwo „Te Deum”, Warszawa 1997 r.).

2. Modlitwy wiernych z Wielkiego Piątku:
TRADYCYJNA WERSJA:
Modlitwa o powrót heretyków i schizmatyków do Kościoła
Módlmy się i za heretyków i schizmatyków, aby Bóg i Pan nasz wywiódł ich z wszelkich błędów i do świętej Matki Kościoła katolickiego i apostolskiego przywieść raczył. Módlmy się. Zegnijmy kolana. Powstańcie. Wszechmogący, wieczny Boże, który zbawiasz wszystkich, a nie chcesz aby ktokolwiek zginął, wejrzyj łaskawie na dusze szatańskimi sidłami uwiedzione i spraw, aby wyrzekłszy się wszelkiej złości heretyckiej, ze zgubnej drogi do jedności prawdy Twej wróciły. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Syna Twego, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen.

Modlitwa o nawrócenie żydów
Módlmy się i za wiarołomnych żydów, aby Bóg i Pan nasz zdjął zasłonę z ich serc, by i oni poznali Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Módlmy się. Zegnijmy kolana. Powstańcie. Wszechmogący, wieczny Boże, który i żydowskiej wiarołomności od miłosierdzia Twojego nie odrzucasz, wysłuchaj prośby nasze, które za zaślepionym ludem tym zanosimy, by i oni poznawszy światło prawdy Twojej, którą jest Chrystus, z ciemności wybawieni zostali. Przez tegoż Pana naszego… Amen.

Modlitwa o światło wiary dla pogan
Módlmy się i za pogan, aby Bóg wszechmogący usunął z serc ich nieprawość, iżby porzuciwszy bałwany swe nawrócili się do Boga, żywego i prawdziwego, i jedynego Syna Jego, Jezusa Chrystusa, Boga i Pana naszego. Módlmy się. Zegnijmy kolana. Powstańcie. Wszechmogący, wieczny Boże, który nie śmierci grzeszników, ale ich życia zawsze pragniesz, przyjmij łaskawie modlitwę naszą, uwolnij ich od bałwochwalstwa, przyłącz do świętego Kościoła Twego na cześć i chwałę imienia Twego. Przez Pana naszego… Amen.
(Mszał Rzymski z dodaniem nabożeństw nieszpornych, o. Gaspar Lefebvre, Benedyktyn. Przekład polski opracowali mnisi opactwa w Tyńcu. Opactwo ŚŚ. Piotra i Pawła w Tyńcu – Polska. Opactwo Św. Andrzeja, Bruges – Belgia, 1956)

PIERWSZA ZMIANA:
Modlitwa o nawrócenie żydów:
Módlmy się także za Żydów: Niech Bóg i Pan nasz usunie zasłonę z ich serc, aby i oni uznali Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Módlmy się. Klęknijmy. Wstańcie. Wszechmogący, wieczny Boże, Ty nie odmawiasz Swego miłosierdzia także Judajczykom, wysłuchaj naszych modlitw za ten zaślepiony lud. Niech zaznawszy światła Twej prawdy, którym jest Chrystus, zostanie wybawiony ze swoich ciemności. Przez tegoż Pana… Amen.
(Mszał Rzymski, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 1963 r.)
WERSJA Z MSZAŁU NOWEGO RYTU (autor bp Annibale Bugnini):
O jedność chrześcijan:
Módlmy się za wszystkich braci wierzących w Chrystusa: niech nasz Bóg i Pan sprawi, aby dążyli do prawdy, niech ich zgromadzi i zachowa w swoim jednym Kościele.
Wszechmogący, wieczny Boże, Ty gromadzisz rozproszonych, a zgromadzonych zachowujesz w jedności, † wejrzyj łaskawie na wyznawców Twojego Syna, * i spraw, niech wszyscy, których uświęcił jeden chrzest, złączą się w prawdziwej wierze i bratniej miłości. Przez Chrystusa, Pana naszego.
w. Amen.

Za Żydów:
Módlmy się za Żydów, do których przodków Pan Bóg przemawiał, aby pomógł im wzrastać w miłości ku Niemu i w wierności Jego przymierzu.
Wszechmogący, wieczny Boże, Ty dałeś swoje obietnice Abrahamowi i jego potomkom; † wysłuchaj łaskawie prośby swojego Kościoła, * aby lud, który niegdyś był narodem wybranym, mógł osiągnąć pełnię odkupienia. Przez Chrystusa, Pana naszego.
w. Amen.

Za niewierzących w Chrystusa:
Módlmy się za tych, którzy nie wierzą w Chrystusa, aby i oni napełnieni światłem Ducha Świętego, mogli wkroczyć na drogę zbawienia.
Wszechmogący, wieczny Boże, spraw, aby niewierzący w Chrystusa, postępując zgodnie z sumieniem znaleźli prawdę; † i abyśmy przez wzrost we wzajemnej miłości oraz pełniejszy udział w tajemnicy Twego życia, * stali się w świecie doskonalszymi świadkami Twojej miłości. Przez Chrystusa, Pana naszego.
w. Amen.
(Mszał Rzymski, Wydawnictwo Pallotinum1970 r.)

3. Nieszpory na święto Chrystusa Króla:
TRADYCYJNA WERSJA:
Hymn:

1. Ciebie Księciem wszystkich wieków,
Ciebie, Chryste, Królem ludów
Ciebie myśli i serc naszych
Panem władnym wyznawamy.
2. Tłum przewrotny ciągle woła:
Chrystus niech nam nie panuje!
My z radością uznajemy,
Żeś jest wielkim Królem świata.

3. Chryste, coś pokoju Dawcą,
Podbij serca buntownicze!
Co zbłąkane, swą miłością
Do owczarni jednej przywiedź.

4. Po Toś chciał na drzewie wisieć
I wyciągnąć swe ramiona,
Dać przebite włócznią ostrą
Serce ogniem gorejące.

5. Po to kryjesz się w ołtarzach
Pod postacią wina, chleba,
Zlewasz dzieciom swym zbawienie
Z przebitego boku swego.

6. Niech Ci wodze wszystkich ludów
Cześć publicznie oddawają,
Niech czczą mistrze i sędziowie,
Niech Cię uzna prawo, sztuka.

7. Króle władzą niech się chlubią,
Jeśli Tobie są poddani,
Poddaj pod swą władzę słodką
Kraj i domy z mieszkańcami.

8. Chwała niech Ci będzie Jezu,
Który masz władanie światem,
Wespół z Ojcem, Duchem Świętym,
Poprzez wieki nieskończone. Amen.
(Mszał Rzymski z dodaniem nabożeństw nieszpornych, Opactwo ŚŚ. Piotra i Pawła w Tyńcu, 1956 r.)

NOWA WERSJA:
Hymn:
1. Ciebie, Chryste, wyznajemy
Królem czasu i wieczności,
Władcą ludów całej ziemi,
Dusz i serc najwyższym Sędzią.

2. Tobie śpiewa chór aniołów
I majestat Twój wychwala;
Także my sławimy Ciebie
Jako Pana wszystkich rzeczy.

3. Ty, coś Księciem jest pokoju,
Zbuntowanych poddaj sobie
I w jedynej swej owczarni
Zgromadź zabłąkanych ludzi.

4. Po to przecież krzyż przyjąłeś
I otwarłeś swe ramiona,
W sercu zaś przebitym włócznią
Ukazałeś żar miłości.

5. Po to jesteś na ołtarzu
W znakach chleba oraz wina,
I wylewasz z rany boku
Zdrój zbawienia dla swych wiernych.

6. Tobie, Jezu, który rządzisz
Przez swą miłość całym światem,
Niechaj będzie wieczna chwała
Z Ojcem i Najświętszym Duchem. Amen.
(Liturgia Godzin. Codzienna modlitwa Ludu Bożego, tom IV, Wydawnictwo Pallotinum, Poznań 1988)

Ks. Anthony Cekada:
„Starożytne modlitwy zostały zmienione – stwierdził arcybiskup Bugnini w swoich wspomnieniach, ponieważ «brzmiały raczej źle» w ekumenicznym klimacie Vaticanum II i ponieważ «nikt nie powinien znajdować powodu do duchowego dyskomfortu w modlitwie Kościoła» nikt, być może, tylko ci, którzy ciągle wierzą, że przez modlitwę świat nawróci się na prawdziwą wiarę katolicką” [Rockford, IL.: 1991, str. 25] (The Problems with the Prayers of the Modern Mass[Problemy z modlitwami w modernistycznej mszy]).

Ojciec święty Jan Paweł II:
„Istotnie, naukowe badania uczonych, tak ewangelickich, jak i katolickich, badania, w których już osiągnięto znaczną zbieżność poglądów, doprowadziły do nakreślenia pełniejszego i bardziej zróżnicowanego obrazu osobowości Lutra oraz skomplikowanego wątku rzeczywistości historycznej, społecznej, politycznej i kościelnej pierwszej połowy XVI wieku. W konsekwencji została przekonywająco ukazana głęboka religijność Lutra, którą powodowany stawiał z gorącą namiętnością pytania na temat wiecznego zbawienia” (List z okazji pięćsetlecia urodzin Marcina Lutra, Watykan 10.11.1983).
„Po odnowie liturgicznej dokonanej przez Kościół katolicki również inne Wspólnoty kościelne [tj. sekty protestanckie i prawosławne – przyp. Teofil] podjęły odnowę swego kultu. Niektóre z nich, realizując postulat wyrażony na forum ekumenicznym, porzuciły tradycję sprawowania liturgii Wieczerzy jedynie przy rzadkich okazjach i przyjęły zwyczaj odprawiania jej w każdą niedzielę. Także porównanie cyklów czytań liturgicznych, przyjętych w różnych chrześcijańskich Wspólnotach zachodnich, pozwala odnaleźć w nich zasadnicze zbieżności. Również na forum ekumenicznym podkreślono w szczególny sposób znaczenie liturgii i znaków liturgicznych (wizerunków, ikon, paramentów, światła, kadzidła, gestów). Ponadto, w instytutach teologicznych, gdzie przechodzą formację przyszli duchowni, studium historii i znaczenia liturgii zaczyna być stałą częścią programów, a jego potrzeba jest na nowo odkrywana.
Są to wszystko przejawy zbieżności dotyczące różnych aspektów życia sakramentalnego. Rzecz jasna, z powodu rozbieżności w sprawach wiary nie jest jeszcze możliwe wspólne sprawowanie tej samej liturgii eucharystycznej. Mimo to gorąco pragniemy odprawiać razem jedyną Eucharystię Chrystusa i to pragnienie już staje się wspólnym uwielbieniem i wspólną modlitwą błagalną” (encyklika Ut unum sint – O działalności ekumenicznej, nr 45, 25.05.1995 r.).

Abp Marcele Lefebvre:
„Czytając “Documentation Catholique” lub pisma diecezjalne, znajduję następujące stwierdzenia, autorstwa Łączonej Komisji Katolicko-Luterańskiej, oficjalnie uznawanej przez Watykan:
„Wśród idei Drugiego Soboru Watykańskiego dostrzegamy wiele, zebranych razem, z tych, których domagał się Luter; są to: opis Kościoła jako «ludu Bożego» (przyswajana idea nowego prawa kanonicznego – idea już nie hierarchiczna, ale demokratyczna); nacisk na kapłaństwo wszystkich ochrzczonych; prawo jednostki do wolności religijnej Jeśli chodzi o inne żądania, które stawiał w swoim czasie Luter, to można uznać, że teologia i praktyka dzisiejszego Kościoła wychodzi im naprzeciw: używanie języka codziennego w liturgii, możliwość przyjmowania Komunii pod dwiema postaciami, odnowa teologii i odprawiania Eucharystii”. [La Documentation Catholique, July 3, 1983, No. 1085, pp. 696-697]
Cóż za stwierdzenia! Wyjść naprzeciw żądaniom Lutra, nazywającego siebie zdecydowanym i śmiertelnym wrogiem Mszy oraz papieża! Zebrać razem to, czego życzył sobie bluźnierca, mówiący: „Oświadczam, że wszystkie domy publiczne, morderstwa, kradzieże, cudzołóstwa – są mniejszym złem, niż ta obrzydliwa Msza!”. Z tak lekkomyślnego podsumowania możemy wyciągnąć tylko jeden wniosek: trzeba potępić albo Drugi Sobór Watykański, który je uprawomocnił, albo Sobór Trydencki i wszystkich papieży, którzy od szesnastego wieku głosili, że protestantyzm jest heretycki i schizmatycki” (abp Marcel Lefebvre, List otwarty do zagubionych katolików, str.11-12, Wyd „Te Deum”).

4. Egzorcyzmy:

PRZYKŁADY:
Obrzędy chrztu. Wyklęcie złego ducha:
Zaklinam cię, duchu nieczysty, w imię Ojca + i Syna i Ducha + Świętego, abyś wyszedł i oddalił się od tego sługi Bożego. Ten sam ci to rozkazuje, przeklęty potępieńcze, który chodził po morzu i podał rękę tonącemu Piotrowi. Przeklęty szatanie, poznaj wyrok na ciebie wydany i oddaj cześć Bogu żywemu i prawdziwemu, oddaj cześć Jezusowi Chrystusowi, Synowi Jego, i Duchowi Świętemu i oddal się od tego Sługi Bożego N., ponieważ Bóg i Pan nasz Jezus Chrystus raczył go powołać do Swej świętej łaski, błogosławieństwa i zdroju Chrztu św. (Mszał Rzymski, Wydawnictwo Pallotinum 1963)

Wielki Czwartek. Egzorcyzm oleju chorych:
Zaklinam cię, duchu nieczysty, wszelka napaści i ułudo szatańska, w imię Ojca + i Syna + i Ducha + Świętego. Opuść ten olej, aby mógł się stać duchowym namaszczeniem ku wzmocnieniu świątyni Boga żywego, aby Duch Święty mógł w niej zamieszkać mocą Ojca wszechmogącego i Jego umiłowanego Syna, Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przyjdzie sądzić świat przez ogień. (Mszał Rzymski, Wydawnictwo Pallotinum 1963)

Wywiad z egzorcystą Rzymu ks. Gabrielem Amorth’em z okazji opracowania po 30 latach oczekiwania (sic!) nowego rytu egzorcyzmów:

– Proszę księdza, włoskie tłumaczenie nowego rytuału dla egzorcystów jest już gotowe.
– Owszem, jest gotowe. (…) Ten długo oczekiwany rytuał okazał się farsą. Niewiarygodną przeszkodą, która może nam uniemożliwić działanie przeciwko demonom.
– To poważne oskarżenie. O czym Ksiądz myśli?
– Dam tylko dwa przykłady. Spektakularne przykłady. Punkt 15. dotyczy uroków oraz jak powinno się z nimi postępować. Urok jest złem, które jest czynione poprzez poddanie się szatanowi. Może zostać uskutecznione w różnych formach, takich jak zaklęcia, przekleństwa, złe oko, voodoo lub macumba. Stary rytuał wyjaśniał, jak powinno się z tym walczyć. Nowy rytuał kategorycznie stwierdza, że jest absolutnie zabronione odprawianie egzorcyzmów w takich przypadkach. To absurd! Uroki są najbardziej częstą przyczyną opętania oraz zła, czynionego z pomocą demona: co najmniej w 90% przypadków! Równie dobrze egzorcyści mogliby w ogóle nie przeprowadzać egzorcyzmów. Punkt 16. definitywnie stwierdza, że nie powinno się egzorcyzmować, jeśli nie jest się pewnym obecności diabła. Jest to przykład wyjątkowej niekompetencji: pewność co do obecności diabła uzyskuje się właśnie przez egzorcyzm. (…) Postanowienia zawarte w nowym Rytuale są bardzo poważne i bardzo niszczycielskie. Są owocem ignorancji i braku doświadczenia.
– Ale czyż nowy Rytuał nie został napisany przez specjalistów?
– Ani trochę! W ciągu ostatnich dziesięciu lat nad Rytuałem pracowały dwie komisje; jedna składała się z kar...