Boecjusz O pocieszeniu.pdf

(5196 KB) Pobierz
BOECJUSZ
O
POCIESZENIU
BIBLIOTEKA
KLASYKÓW
FILOZOFII
ANICIUS
MANLIUS
SEVERINUS
BOETHIUS
O
POCIESZENIU
JAKIE
DA
JE
FILOZOFIA
Przełożył
WITOLD
OLSZEWSKI
Przypisami
opatrzył
LEON
JOACHIMOWICZ
Wstępem
poprzedził
JAN
LEGOWICZ
1962
PAŃSTWOWE
WYDAWNICTWO
NAUKOWE
Tytuł
oryginału:
DE
CONSOLATIONE PHILOSOPHIAE
Książka
wydana
z
zasiłku
Ministerstwa
Szkolnictwa
Wyższego
SPIS
TREŚCI
Wstęp
do
przekładu................................................................................
VII
0
pocieszeniu,
jakie
daje
filozofia
Księga
pierwsza.......................................
Księga
druga........................................................................................
Księga
trzecia.......................................................................................
3
24
50
Księga
czwarta.....................................................................................
90
Księga
piąta............................................................................................
124
Przypisy....................................................................................................
151
Skorowidz
imion....................................................................................
165
Skorowidz
rzeczy.............................................................................
167
Czemuż,
leniwi,
wycofujecie
się
z
walki?
Kto
ziemię
pokona,
ten
zdobędzie
gwiazdy.
De
consolatione
philosophiae,
IV
7
Stosunkowo
późno,
bo
dopiero
na
przełomie
IV
i
V
wieku,
neopla-
tonizm
jako
kierunek
dominujący
wysunął
się
na
czoło
w
Akademii
ateń­
skiej,
tworząc
tam
szkołę
spokrewnioną
z
neoplatońskim
nurtem
syryj­
skim
Jamblicha.
Neoplatonizm
ateński
zapoczątkował
Plutarch
z
Aten
(zm.
431/2),
psycholog
znany
ze
swego
niezwykle
poczytnego
komentarza
do
Arystotelesa
O
duszy,
oraz
jego
uczeń
i
następca
w
scholarchacie
Aka­
demii
Syrianos,
autor
teozoficznych
komentarzy
do
Platona
i
Arystote­
lesa.
Uczniem
Syrianosa
był
Proklos
(412—485),
który
po
Domninosie
objął
kierownictwo
Akademii
i
stał
się
głównym
teoretykiem
neoplato-
nizmu
ateńskiego.
Jeśli
się
twierdzi,
że
neoplatonizm
był
historyczną
syn­
tezą
nie
tylko
myśli
platońsko-arystotelesowskiej,
ale
że
obok
całokształtu
poglądów
filozoficznych
starożytności
zespalał
w
sobie
również
helleńskie
i
orientalne
wierzenia
mitologiczno-religijne,
to
właśnie
ówczesna
szkoła
ateńska
w
osobie
Proklosa
i
jego
bezpośrednich
następców
będzie
tej
doktry­
nalnej
i
ideowej
syntezy
najbardziej
wymownym
przykładem.
Proklos
nadał
tej
syntezie
systematyczny
charakter,
metodycznie
opracował
jej
strukturę,
logicznie
powiązał
kontemplacyjne
impresje
Plotyna
i
jego
uczniów,
stwo­
rzył
system
filozoficzny,
który
obok
ontologii
i
kosmologii
obejmował
rów­
nież
rozbudowaną
antropologię,
etykę
i
religię.
Proklosa
można
nazwać
teoretykiem
mitozoficznej dialektyki
rozwoju
świata
i
procesu
ustawicznie
powstających
w
nim
rzeczy,
reżyserem
kosmicz­
nego
dramatu,
w
którym
absolutna
pramoźność
niby
się
gubi
na
szlakach
wydzielonej
z
siebie
wielości
wszechrzeczy,
aby
przez
nie
z
kolei
powtórnie
się
odnajdować
na
niezliczonych
szczeblach
stopniowego
doskonalenia
się
wszechistnienia.
Punktem
wyjścia
tego
procesu
jest
prajednia
bytu
jako
praprzyczyna
wszechrzeczy
i
ich
docelowe
absolutne
pradobro.
Wszystko,
co
w
świecie
przypadkowe,
sprowadza
się
ostatecznie
do
konieczności
istnienia
prabytu,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin