ARTHUR CONAN DOYLE-TRAGEDIA W BOSCOMBE VALLEY.rtf

TRAGEDIA W BOSCOMBE VALLEY

Pewnego poranku siedziałem z żoną przy śniadaniu, gdy służąca przyniosła depeszę. Telegrafował Sherlock Holmes, co następuje:

„Czy masz dwa dni wolne? Właśnie wzywają mnie telegraficznie do zachodniej Anglii z powodu morderstwa w dolinie Boscombe. Cieszyłbym się bardzo, gdybyś udał się ze mną. Wyborne powietrze i wspaniała okolica. Odjazd z Paddington 11.15”.

- Czy myślisz jechać? - zapytała żona, patrząc na mnie.

- Nie wiem doprawdy, co zrobić? Lista moich chorych jest właśnie teraz dosyć długa.

- Ale mniejsza o to; Anstruther cię zastąpi. W ostatnich czasach wyglądasz trochę mizernie, więc przejażdżka posłuży ci; zresztą wiem, jak bardzo cię zajmują przygody Sherlocka Holmesa.

- Jakżeby mogło być inaczej; wszak jednej z nich zawdzięczam poznanie ciebie. Jeżeli jednak mam naprawdę jechać, to muszę się spieszyć, bo jest tylko pół godziny czasu. Z mojego pobytu w Afganistanie wyciągnąłem przynajmniej tę korzyść, że w każdym czasie potrafiłem szybko przygotować się do podróży. W drodze miałem niewielkie potrzeby, wkrótce więc siedziałem z moją torbą podróżną w dorożce, zdążając na dworzec Paddington. Sherlock już się tam przechadzał, a jego wysoka, chuda postać w długim, szarym płaszczu podróżnym i w małej czapce sukiennej wydawała się jeszcze większą i chudszą niż zwykle.

- Bardzo to ładnie z twej strony Watsonie, że przybywasz - rzekł. - Jest to dla mnie wielka korzyść mieć z sobą towarzysza, na którym można polegać. Pomoc miejscowa bywa zwykle stronnicza lub bez wartości. Zajmij dwa miejsca w kącie, a ja tymczasem przyniosę bilety.

W wagonie pozostaliśmy sami z całym stosem gazet i papierów, które Holmes przyniósł z sobą.

Aż do stacji Reading przeglądał je, czytał, robił notatki i rozmyślał. Nagle zebrał wszystko razem i rzucił w górę do siatki na pakunki.

- Czy już słyszałeś o wypadku? - zapytał.

- Ani słowa; w ostatnich dniach nie czytałem żadnej gazety.

- Londyńska prasa podała nie bardzo dokładne sprawozdania. Właśnie przeglądałem najnowsze dzienniki, aby się dowiedzieć o szczegółach. Jest to, jak się zdaje, jeden z tych prostych wypadków, które są nadzwyczaj trudne do wyświetlenia.

- To brzmi trochę sprzecznie.

- A przecież jest głęboką prawdą. Im mniej dziwne, im pospolitsze jest przestępstwo, tym trudniejsze do wykrycia. W tym wypadku np. są ciężkie poszlaki przeciw synowi zamordowanego.

- A więc chodzi o jakieś morderstwo?

- Tak przynajmniej twierdzą. Ja jednak nic nie przyjmuję, zanim nie zbadam rzeczy osobiście. Opowiem ci w krótkości faktyczny stan rzeczy, o ile sam zdołałem go poznać.

- Dolina Boscombe jest to okręg położony niedaleko Ross w Herefordshire. Największe posiadłości ma tam pan John Turner, który wzbogacił się w Australii i przed laty powrócił do ojczyzny. Jedno z jego dóbr, tak zwane Hatherley, dzierżawił pan Charles Mc Carthy, również dawny Australijczyk. Obaj poznali się w koloniach i łatwo zrozumieć, że potem osiedlili się możliwie najbliżej siebie. Turner był widocznie bogatszy, dlatego też Mc Carthy został jego dzierżawcą, co jednak - jak widać - nie przeszkadzało, że obaj pozostawali z sobą na równej stopie towarzyskiej. Mc Carthy miał osiemnastoletniego syna, Turner córkę w tym samym wieku; obaj byli wdowcami. Unikali wszelkich stosunków z angielskimi rodzinami w okolicy i żyli w odosobnieniu, chociaż ojciec i syn Mc Carthy lubili sport i często brali udział w wyścigach, odbywających się w sąsiedztwie. Mc Carthy trzymał dwoje służby, to jest służącego i kucharkę, podczas gdy Turner znacznie więcej, bo co najmniej pół tuzina. To wszystko, czego mogłem się dowiedzieć o obu rodzinach. A teraz przystępuję do faktów związanych z samą zbrodnią. Trzeciego czerwca - a więc w zeszły poniedziałek - wyszedł Mc Carthy z Hatherley około godziny trzeciej po południu i udał się do stawu Boscombe, to jest małego jeziora, powstałego przez nagłe rozszerzenie się rzeki w dolinie. Rano był ze służącym w Ross i oświadczył mu, że musi się spieszyć, bo o trzeciej ma umówioną ważną rozmowę; z tej to nie wrócił już żywy. Dwór w Hatherley jest oddalony od stawu o ćwierć mili; na drodze do stawu widziały pana Mc Carthy dwie osoby: kobieta, której nazwiska nie podano, i William Crowder, łowczy w służbie pana Turnera. Obydwoje zeznali, że Mc Carthy szedł sam. Łowczy oświadczczył nadto, że w kilka minut po przejściu Mc Carthy spotkał na tej samej drodze jego syna, Johna Mc Carthy ze strzelbą pod pachą; twierdzi na pewno, że ojciec musiał zostać spostrzeżony przez syna. Zresztą nie myślał więcej o tym, aż wieczorem dowiedział się o strasznym wypadku. I później jeszcze widziano obu Mc Carthych, gdy ich łowczy już z oczu stracił. Staw Boscombe jest naokoło otoczony gęstym lasem, tylko tuż nad brzegiem rośnie pas traw i trzciny. Córka dozorcy dóbr Boscombe, Patience Moran, zbierała właśnie w lesie kwiaty. Zeznaje ona, że widziała stamtąd pana Mc Carthy’ego i jego syna; widocznie gwałtownie się sprzeczali, bo słyszała, że ojciec mówił bardzo ostro do syna, syn zaś wzniósł rękę, jakby chciał ojca uderzyć. Przerażona gwałtownością obu mężczyzn pobiegła do domu, opowiedziała matce, co widziała nad stawem, i wyraziła obawę, że między oboma dojdzie pewno do jeszcze gwałtowniejszych czynów. Zaledwo skończyła, gdy wpadł młody Mc Carthy, prosząc o pomoc i mówiąc, że znalazł ojca zabitego w lesie. Był bardzo wzruszony, nie miał kapelusza i broni, a na prawej ręce i rękawie były widoczne ślady krwi. Udano się z młodym człowiekiem, a na trawie, nad stawem znaleziono rozciągniętego trupa ojca. Na czaszce były ślady kilkakrotnych uderzeń tępą bronią; mogły one pochodzić od strzelby syna, która leżała w odległości kilku kroków od trupa na trawie. Wskutek tych okoliczności uwięziono Mc Carthy’ego natychmiast; ponieważ wstępne śledztwo we wtorek uznało sprawę za „rozmyślne zabójstwo”, został oddany we środę prokuraturze w Ross, a najbliższa sesja sądu przysięgłych będzie obradowała nad tą sprawą. Oto jest prosty przebieg zdarzenia, jak się ono przedstawia sędziemu śledczemu i policji.

- Nie mogę sobie wyobrazić wypadku - rzekłem - w którym wszystkie okoliczności dokładniej wskazywałyby winowajcę.

- Te wszystkie dowody w zeznaniach są często bardzo wątpliwe - odrzekł poważnie Holmes. - Często oświetlają one bardzo wyraźnie jakiś oznaczony punkt, gdy jednak trochę tylko zmienimy obrany punkt wyjścia, okazuje się, że mogą one udowodnić wcale niedwuznacznie coś wręcz przeciwnego. W tym wypadku występują takty bardzo poważnie przeciw synowi, i nawet możliwe, że on jest winowajcą. Jednak niektórzy sąsiedzi - a między nimi panna Turner, córka sąsiedniego właściciela dóbr - wierzą w jego niewinność; ona to uprosiła Lestrade’a, którego znasz już skądinąd, by podjął się bronić młodego Mc Carthy’ego. Lestrade, uważając sprawę za trochę zagadkową, oddał ją mnie i dlatego właśnie my dwaj, stateczni panowie, jedziemy pospiesznym pociągiem na zachód, zamiast spokojnie i wygodnie trawić w domu śniadanie.

- Obawiam się, czy ta historia przyniesie ci choć trochę sławy, bo fakty są tu nadto oczywiste!

- Nic łatwiej nie zwodzi, jak właśnie tak zwane oczywiste fakty - odpowiedział śmiejąc się Holmes. Ale będziemy może mieli szczęście i odkryjemy inne „oczywiste fakty”, które uszły uwagi pana Lestrade. Bez chełpliwości, której - jak wiesz - nie posiadam, utrzymuję, że jego teorię stwierdzę lub obalę środkami, do jakich użycia byłby niezdolny i może ich nawet nie pojmuje. Weźmy pierwszy lepszy przykład: gdy spojrzę na ciebie, wiem zaraz, że okno w twojej sypialni jest po stronie prawej, a jednak wątpię, czy pan Lestrade coś równie oczywistego mógłby spostrzec.

- W jakiż sposób?…

- Mój kochany przyjacielu, wszak znam cię dobrze i twoją wojskową dokładność. Golisz się...