seks-marksizm-komunizm_Karoń K.odt

Seks-marksizm-komunizm_Karoń K.

CZĘŚĆ I. KONFLIKT W TAKTYCE MARKSISTOWSKIEJ

Marksizm nie jest filozofią, ale ideologią. Jej celem jest przejęcie władzy politycznej przez komunistów w imię realizacji szczytnych celów. Szczytne cele są ogólnymi hasłami, w które można wierzyć lub nie i obietnicami, których można dotrzymać lub nie, natomiast zdobyta władza jest konkretna.

Marksistowska taktyka zdobycia władzy opierała się zawsze na kreowaniu nierozwiązywalnego konfliktu między katem i ofiarą, w którym marksiści stawali po stronie ofiary. Eskalacja konfliktu miała doprowadzić do wybuchu rewolucji. Władzę mieli objąć przywódcy rewolucji, czyli marksiści. To, czy konflikt był prawdziwy czy wymyślony, nie miało i nie ma żadnego znaczenia.

Podstawą klasycznego marksizmu był wyzysk i nierozwiązywalny konflikt klasowy między kapitalistami a robotnikami. Katami byli kapitaliści i system, ofiarami robotnicy, wyzwolicielami marksiści. Niestety, gdy kapitaliści zaczęli lepiej płacić dobrze wykwalifikowanym robotnikom robotnicy zaczęli się uczyć, zmuszać do nauki własne dzieci, sami zdobywać dobrobyt i odmówili udziału w rewolucji. Marksiści uznali proletariat za ciemny motłoch.

Nowy marksizm bazował na konflikcie natury i kultury. Katem była tłumiąca popęd seksualny, opresyjna kultura, ofiarą zniewolona przez kulturę młodzież, wyzwolicielami marksiści. Niestety, nawet gdy system zliberalizował normy obyczajowe, wyzwolona młodzież nie chciała rewolucji – wolała wydajny kapitalizm i konsumpcję.

Nowy konflikt rozgorzał między zacofanym, szowinistycznym heteroseksem, a postępowym, wyzwolicielskim homo(bi-trans)seksem i radosną pedofilią. W 1974 r. marksistowscy intelektualiści (Sartre, Foucault) zwrócili się do parlamentu francuskiego z petycją o legalizację pedofilii. Pedofile udzielili politycznego poparcia ruchowi Zielonych, ruch Zielonych odwzajemnił się zrozumieniem dla pedofilii. Znowu katem okazała się opresyjna kultura, ofiarami mniejszości seksualne, a wyzwolicielami marksiści. Właśnie znajdujemy się w tej fazie marksistowskiej ofensywy wyzwolenia seksu nienormatywnego z kajdan kulturowych konwencji.

W całej neomarksistowskiej historiozofii kreowany jest bezpośredni związek między chrześcijańską kulturą a zbrodnią i seksualna perwersją. To chrześcijańska kultura przez restrykcyjne wychowanie powoduje wynaturzenie popędu seksualnego w perwersję, tworzy z ludzi faszystów, a faszyzm doprowadził do Holokaustu, tak więc to kultura jest odpowiedzialna za Holokaust (fakt, że to nie faszyści, ale socjaliści budowali komory gazowe nie ma dla marksistów znaczenia).

Źródłem niesprawiedliwości i konfliktów jest zróżnicowanie. Nie ma sensu konflikt, gdy kat jest ofiarą lub gdy ofiara jest katem, tak więc warunkiem likwidacji konfliktów i niesprawiedliwości jest likwidacja różnic. Zacząć trzeba od fundamentów. Najbardziej fundamentalną różnicą antagonizująca ludzi jest płeć. Podstawowym warunkiem postępu jest likwidacja różnicującej definicji płci.

Jednak najgłębsze zagrożenie dla wolności tkwi w samej naturze rzeczywistości i w rządzących nią prawach. Jeśli bowiem rzeczywistość rządzi się jakimikolwiek prawami, to te prawa muszą ograniczać wolność. Przestrzenią wolności nie może być rzeczywistość rządzona niewzruszalnymi prawami. Jedyną przestrzenia wolności jest chaos. Tylko w chaosie powodowany naturalnymi popędami człowiek nie napotyka na żadne przeszkody w ich zaspokajaniu.

Taka jest istota teorii krytycznej.

Historia teorii krytycznej jest podstawą historii sztuki współczesnej, ponieważ w teorii neomarksizmu sztuka i koncepcja kultury są najważniejszymi czynnikami formatującymi ludzką psychikę, a pierwszymi praktycznymi manifestacjami teorii krytycznej w sztuce były ekspresjonizm abstrakcjonistyczny i twórczość Johna Cage’a. Tak więc historia sztuki współczesnej jest historią krytycznej awangardy. Dlatego to opracowanie znajduje się w witrynie poświęconej historii sztuki.

CZĘŚĆ II. KAMIENIE MILOWE TEORII KRYTYCZNEJ

Ideologia nowego marksizmu składa się z czterech elementów i formowała się w kolejności ich powstawania:
– wczesnomarksowskiej koncepcji nowoczesnej wspólnoty pierwotnej,
– rewolucji seksualnej jako metody formatowania ludzkiej psychiki,
– teorii krytycznej jako filozoficznego uzasadnienia rewolucji seksualnej,
– teorii zarządzania chaosem jako taktyki sprawowania władzy zorganizowanej mniejszości nad zdezorganizowaną większością.

Ideologia ta zrodziła się w konkretnych warunkach historycznych i przeszła długą i skomplikowana drogę przekształceń. Droga te nie jest znana, ponieważ celem tych przekształceń było, oprócz uwzględniania zmieniających się warunków działania, zatarcie związków neomarksizmu z marksizmem klasycznym, czyli ideologii skompromitowanego, sowieckiego bolszewizmu.

Teoria krytyczna posługuje się skomplikowaną, nieczytelną, pełną neologizmów frazeologią filozoficzną. Dzięki temu łatwo rozprzestrzenia się wśród tzw. intelektualistów, ponieważ skutecznie uzasadnia, a jednocześnie zawoalowuje prowadzoną konsekwentnie rewolucję seksualną.

Jacques Lacan, jeden z najbardziej wpływowych psychoanalityków XX wieku i prekursor poststrukturalizmu wsławił się takim stwierdzeniem w książce z 1966 r. pt. „Subwersja przemiotu i dialektyka pożądania w podświadomości freudowskiej”:

„… W podobny sposób organ erekcyjny zaczyna symbolizować miejsce rozkoszy, nie jako on sam, ani nawet nie jako obraz, lecz jako brakująca część pożądanego obrazu: dlatego można porównywać go do  znaczenia uzyskanego powyżej, do rozkoszy, którą mnożnik wygłoszenia przywraca funkcji braku signifiant, wynoszącego (-1)”.

Miejsce seksu w neomarksizmie jest kluczowe. Właściwie poza głównym celem ideologii, jakim jest zdobycie i skuteczne sprawowanie władzy nie ma w neomarksizmie nic prócz seksu. Takie postawienie sprawy musi oczywiście budzić zarzut jednostronności czy wręcz obsesyjności. W dalszym ciągu tego opracowania teza ta jednak będzie szczegółowo zilustrowana. W tym miejscu warto tylko zwrócić uwagę na trzy fakty.
Każda ideologia ma jakaś jedną główną myśl, bez której traci spójność. W chrześcijaństwie jest to Bóg i jego relacje z człowiekiem, w marksizmie klasycznym jest to wyzysk i walka klasowa. Ich usunięcie likwiduje całą ideologię.
Wszystkie programowe teksty neomarksizmu, od „Studiów nad autorytetem i rodziną” Fromma, przez „Dialektykę oświecenia” Horkheimera i Adorno, prace Herberta Marcuse, koncepcje Lacana czy Foucaulta aż po teorie współczesnego feminizmu i ideologię gender Moneya i Butler – obracają się wokół seksu i płci, a wyzwolenie seksualne (w ostatnich dekadach głównie „nienormatywne”) jest w nich synonimem wolności jako takiej.

Neomarksizm jest jedyną ideologią obejmującą wszystkie aspekty życia społecznego ograniczające wolność jednostki – z jednym jedynym wyjątkiem – nie ma w niej ani słowa o produkcji dóbr materialnych koniecznych do zaspokajania ludzkich potrzeb. Produkcja potraktowana jest jedynie jako źródło deprawującego konsumpcjonizmu, albo konieczność hamująca seksualne wyzwolenie człowieka.

Trudno nie zauważyć, że jak na ideologię stworzoną w połowie XX wieku przez ludzi wybitnie inteligentnych takie zachwianie proporcji nie świadczy dobrze o ich znajomości rzeczywistości. Nie jest ono jednak wynikiem błędu ani przypadku. Jest wynikiem celu, dla którego powstała neomarksizm i jego teoria krytyczna.

1923 FIASKO REWOLUCJI KOMUNISTYCZNEJ

W 1923 r. fiasko poniosła ostatnia próba reimportu rewolucji bolszewickiej z Rosji do Europy zachodniej. Przyczyną klęski marksizmu były zmiany strukturalne w kapitalizmie, związana z nimi reforma wychowania i  zdobywany przez proletariat nowy etos pracy.

1923 POWSTANIE INSTYTUTU BADAŃ SPOŁECZNYCH WE FRANKFURCIE

Na rozwiniętym Zachodzie rewolucja bolszewicka stała się nierealna. Zachodni komuniści stanęli wobec konieczności rewizji marksizmu i opracowania nowych metod walki ideologicznej. W tym celu powołano do życia Instytut Badań Społecznych przy Uniwersytecie we Frankfurcie nad Menem.

1927 MANUSKRYPTY KAROLA MARKSA

Impulsem do rewizji marksizmu klasycznego było odkrycie w 1927 r. Manuskryptów Paryskich Karola Marksa z 1844 r. W pismach tych Marks stwierdził, że warunkiem budowy komunizmu jest powrót ludzkości do nowoczesnej wspólnoty pierwotnej, czyli do stanu przedcywilizacyjnego. Manuskrypty przygotowywał do publikacji IBS we Frankfurcie.

1929-1936 REWOLUCJA SEKSUALNA WILHELMA REICHA

W 1929 r. austriacki psychoanalityk i marksista, współpracownik Zygmunta Freuda Wilhelm Reich zaczął opracowywać teorię rewolucji seksualnej. Reich uważał, że życiowym celem człowieka jest uwolnienie „orgastycznej potencji” i przeżycie orgazmu. Warunkiem szczęścia i zdrowia psychicznego jest usunięcie wszelkich ograniczeń w zaspokajaniu popędu seksualnego – religii, norm społecznych, systemu kapitalistycznego itp. Rewolucja seksualna musi więc być poprzedzona rewolucją społeczną i likwidacji systemu kapitalistycznego.

1931-1936 REWOLUCJA SEKSUALNA ERICHA FROMMA

Pracujący w IBS Erich Fromm wprowadził teorię Reicha do programu badań Instytutu. Marksiści dokonali odwrócenia kolejności rewolucji. Jeśli obalenie systemu miało wyzwolić tłumioną seksualność, to uwolnienie tłumionej seksualności powinno obalić system. Fromm, Horkheimer i Marcuse opracowali na nowo teorię Reicha w języku socjologii psychoanalitycznej, kreując wspomniany wyżej konflikt między naturą a kulturą, czyli między popędem seksualnym dzieci o tłumiącym ten popęd rodzicami, wychowaniem i kulturą. Obudowanie rewolucji seksualnej filozoficzną teorią było konieczne, ponieważ w połowie lat 30-tych działalność Reicha napotkała opór samych komunistów i został on nawet wyrzucony z partii komunistycznej. Nawet komunistyczni rodzice sprzeciwili się demoralizacji ich dzieci.

KONFLIKT W MARKSIZMIE

Część zachodnich marksistów zrezygnowała z rewolucji społecznej i dążyła do rewolucji kulturowej (seksualnej). Wywołało to konflikt między tzw. rewizjonistami, a komunistami związanymi z Moskwą i Kominternem. Rewolucja seksualna została odwołana w ZSRR i wprowadzono restrykcyjne zasady moralności socjalistycznej, bliskie seksualnej moralności chrześcijańskiej. W sztuce proklamowano realizm socjalistyczny, który upowszechnił się ok. 1935 r. W 1933 r. Reicha wyrzucono z partii komunistycznej, a w 1934 r. Freud usunął go z organizacji psychoanalityków.
Zachodni marksiści dążący do komunizmu kulturowego stali się wrogami komunizmu stalinowskiego, co miało mieć ogromne następstwa w przyszłości.

PRZYCZYNA KONFLIKTU

Konflikt między rewizjonistami i rewolucjonistami był głębszy niż różnice ideologiczne i taktyczne. W ZSRR rewolucję seksualną wprowadzono zaraz po rewolucji, bo, podobnie jak artystyczna awangarda, rozbijała tradycyjny system społeczny, ale już w następnym pokoleniu zaczęła ona przynosić praktyczne skutki. Młode pokolenie ani nie chciało, ani nie potrafiło pracować. Wydaje się, że marksistowscy rewizjoniści nie zdawali sobie jeszcze z tego sprawy, ale zdawal sobie z tego sprawe Stalin dążący do uprzemysłowienia kraju (inna sprawa, że w celu jego militaryzacji, ale to odrębny problem). Mało znany jest fakt, że po rewolucji bolszewickiej w Rosji próbowano wprowadzić nowe, amerykańskie metody organizacji produkcji (tayloryzm i fordyzm), sprowadzano amerykańskich specjalistów i kupowano technologie (płacąc przede wszystkim kawiorem i futrami), jednak nowa organizacja pracy wymagała nowocześnie wykształconych, zdyscyplinowanych kadr, a ich kształcenie uniemożliwiała rewolucja seksualna wprowadzona przez Aleksandrę Kołłontaj.

Wydaje się, że rosyjscy komuniści jako pierwsi zrozumieli, że nowa wersja marksizmu kulturowego oparta na rewolucji seksualnej musi rozbić nie tylko kapitalizm, ale każdy system – również komunistyczny – o ile będzie on chciał stworzyć warunki do wydajnej pracy.

1935 EMIGRACJA KOMUNISTÓW DO USA

W połowie lat 30-tych większość europejskiej lewicy udała się na emigrację do USA. W Ameryce Horkheimer zetknął się z nowoczesnym społeczeństwem przemysłowym (Niemcy były w tym czasie zrujnowane). Na emigracji komuniści mogli spokojnie rozwijać nową teorię przygotowując ją do zastosowania po zakończeniu wojny.

1937-1947 TEORIA KRYTYCZNA

Pod wpływem klęski Reicha i doświadczeń amerykańskich Max Horkheimer napisał w 1937 r. książkę pt. „Teoria krytyczna”. Przedstawił w niej nową wizję rzeczywistości i swoistą filozofię destrukcji. W następnych latach powstały trzy dzieła rozwijające teorię krytyczną i tworzące podstawy jej praktycznego wdrożenia: Dialektyka oświecenia” (1942-44) „Krytyka instrumentalnego rozumu” (1947) i „Osobowość autorytarna” (1943-1950).

Oto główne myśli wymienionych pozycji.

TEORIA KRYTYCZNA

Rzeczywistość jest wadliwa z natury, ponieważ jest społecznie niesprawiedliwa. Formułowanie jakichkolwiek programów pozytywnych i ich realizacja nie mają sensu, ponieważ ich wynikiem będzie rzeczywistość wprawdzie nieco lepsza, ale również wadliwa. Takie działanie jest więc reakcyjne. Postępowi nie służą więc programy ani działanie zmierzające do konkretnego celu, ale sama nieustanna zmiana istniejącej rzeczywistości. Destrukcja jest zawsze pozytywna, ponieważ zawsze niszczy wadliwe status quo. Postawą postępową jest postawa krytyczna zmierzająca do wykazywania wadliwości status quo i jego niszczenia. Stanem optymalnym, stwarzającym szansę na pozytywne zmiany jest chaos.

DIALEKTYKA OŚWIECENIA

„Dialektyka oświecenia” jest zbiorem esejów wykazującym, że (1) już od wczesnej starożytności w kulturze istniały zarodki społecznej niesprawiedliwości i reakcyjnej mentalności drobnomieszczańskiej – drobnomieszczaninem był nawet Odyseusz. (2) Religia i kultura (a także racjonalistyczne oświecenie będące triumfem kultury nad naturą) tłumią naturalny popęd seksualny, co prowadzi do psychopatologii i „zemsty” stłamszonej natury w postaci zbrodni i perwersjach seksualnych. (3) Kultura niszczy samą siebie, napędzającej produktami kultury masowej zgubny konsumpcjonizm. (4) Opresyjny wpływ kultury rodzi w ludziach skłonności faszystowskie, których efektem stał się Holokaust.
Jednym słowem – tłumienie popędu seksualnego prowadzi do Holokaustu, tak więc każdy system reglamentujący dostęp dzieci i młodzieży do seksu i pornografii wychowuje zbrodniarzy.

KRYTYKA INSTRUMENTALNEGO ROZSĄDKU

Każdy system jest wadliwy. Człowiek tym łatwiej osiąga sukces w wadliwym systemie, im lepiej wykorzystuje jego wady, a tym lepiej wykorzystuje wady rzeczywistości, im większą ma o niej wiedzę i im sprawniej myśli. Im większy sukces człowiek osiąga, tym bardziej skłonny jest do akceptowania status quo. Jego umysł ulega instrumentalizacji, koncentruje się na doraźnej korzyści i traci zrozumienie dla wyższych idei, np. idei wolności czy sprawiedliwości.
Proletariat zdobywając wykształcenie nauczył się osiągać dobrobyt własną pracą w ramach wadliwego systemu, utracił więc zdolność rozumienia celów rewolucji i stał się reakcyjną siłą antyrewolucyjną.
Prawdziwą siłą rewolucyjną jest młodzież (zawsze dążąca do zaspokojenia popędu seksualnego wbrew rodzicom, wychowawcom i normom społecznym), intelektualiści – outsiderzy zawsze skonfliktowani ze społeczeństwem, oraz uciskane mniejszości społeczne, zawsze cierpiące pod uciskiem opresyjnej większości – przede wszystkim mniejszości seksualne, łaczące upośledzenie mniejszości z prześladowanym seksem „nienormatywnym”.

OSOBOWOŚĆ AUTORYTARNA

„Osobowość autorytarna” podsumowuje teorie Reicha i Fromma z 1936 r. wprowadzając do socjologii nowe narzędzie badawcze umożliwiające pomiar skłonności faszystowskich w osobowości człowieka (Skala-F). Zgodnie z przyjętą metodologią szacunek dla tradycji, kultury, rodziców i jakichkolwiek autorytetów, uznanie hierarchii za warunek sprawnej organizacji, a norm społecznych za warunek skuteczności społeczeństwa są oznaką skłonności faszystowskich i podatności na psychopatologie, natomiast odrzucanie wszelkich norm i skłonność do anarchii jest świadectwem zdrowia psychicznego. Postawa konserwatywna jest źródłem faszyzmu.

1933-1950 WZAJEMNE WPŁYWY FILOZOFII AMERYKAŃSKIEJ I KONTYNENTALNEJ

W latach 1933-1950 w USA przemywała niemal cała elita europejskiej lewicy, współpracując z amerykańskimi progresywistami i trockistami. W wyniku tej współpracy teoria krytyczna została wzbogacona o wątki anarchistyczne i prymitywistyczne. Trockistowska lewica amerykańska określała w czasie II wojny światowej profil nowej amerykańskiej kultury.

1947 POWRÓT DO EUROPY IDEOLOGII WOLNOŚCI

Po II wojnie światowej Europa została podzielona na dwie strefy okupacyjne – amerykańską Europę zachodnią i radziecką Europę wschodnią. W strefie wschodniej dominował komunizm stalinowski. Do Europy zachodniej powracali z Ameryki lewicowi emigranci w Nimbie „antyfaszystów”, obejmując czołowe stanowiska uniwersyteckie. Przed powrotem IBS do okupowanych Niemiec teoria krytyczna została oczyszczona z frazeologii marksistowskiej. IBS uczestniczył w procesie tzw. denazyfikacji Niemiec. Teoria krytyczna była protestem przeciwko kulturze obarczanej odpowiedzialnością za Holokaust i chociaż stworzona przez komunistów, była ideologią antystalinowską, antysowiecką i antybolszewicki. Manifestem antykolektywistycznego indywidualizmu było malarstwo gestu Jacksona Pollocka – produkt „made in USA”. Nikt nie był w stanie rozpoznać w teorii krytycznej śladów Marksa.

1950 REICH I BEAT GENERATION

Rewolucje nie robią się same. Rewolucja seksualna jest projektem zaplanowanym na pokolenia, realizowanym mimo potężnego oporu społecznego. Pierwsze kadry rewolucji krytycznej rekrutowały się z outsiderów środowiska akademickiego i nowojorskiego półświatka nazywanych beat-generation. Na początku lat 50-tych ich idolem był Wilhelm Reich, otwarcie głoszący wyzwolenie seksualne w mieszczańskiej jeszcze Ameryce. Z wielu przyczyn postać Reicha została jednak w historii teorii krytycznej wyciszona.

1955 MARCUSE I WYZWOLONY EROS

Biblią beat-generation stała się wydana w 1955 r. książka Herberta Marcuse pt. „Eros i cywilizacja”. Tłumaczyła ona skomplikowane pojęcia teorii krytycznej na język praktyki, odwołując się do Freuda. Marcuse twierdził, że w kapitalizmie trzeba było pracować, a więc dominowała zasada wydajności tłumiąca nastawioną na przyjemność seksualność. Rosnąca wydajność kapitalizmu, a przede wszystkim automatyzacja zwolni ludzi z konieczności pracy, praca stanie się zabawą a ludzie będą mogli poświęcić się odkrywaniu nowych wymiarów seksualności, zgodnie z nową moralnością libidynalną.
W proroczej intuicji Marcuse zaznaczał jednak, że będzie to możliwe pod warunkiem rezygnacji z osiągniętego na Zachodzie standardu życia.

1957 DEBORD I KONSTRUKCJA SYTUACJI

W 1957 r. francuski neomarksista Guy Debord napisał tekst pr. „Raport o konstruowaniu sytuacji”. Debord był zwolennikiem wandalizmu. Lettrystą i sytuacjonistą. Idea sytuacjonizmu polega na kreowaniu konfliktowych sytuacji społecznych rozbijających utrwalone postawy i zachowania. Sytuacjoniści stanowili siłę napędową studenckiej rewolty w Paryżu w 1968 r.

1964 WIELKA ODMOWA

Rewolucja krytyczna przygotowywana była pod atrakcyjnymi dla młodzieży hasłami sprawiedliwości społecznej, tolerancji, walki z rasizmem i pacyfizmu, jednak ok. 1964 r. większość postulatów buntującego się pokolenia zostało w USA spełnionych, a Europa zachodnia dokonywała „cudu gospodarczego”. Młodzi ludzie nie chcieli rezygnować z dobrodziejstw cywilizacji. Konsumpcjonizm i reklama stały się tematem ironicznego pop-artu, ale społeczeństwo w większości akceptowało niesprawiedliwy kapitalizm.
W 1964 r. Herbert Marcuse napisał książkę pt. „Człowiek jednowymiarowy” napiętnującą konsumpcjonizm pozbawiający ludzi zrozumienia dla wyższych idei. Książka jest właściwie łatwiejszą w czytaniu wersją „Krytyki instrumentalnego rozumu” i kończy się wezwaniem do Wielkiej Odmowy, czyli do otwartego bojkotu systemu kapitalistycznego. Negacja rzeczywistości (teoria krytyczna) jest warunkiem transformacji potrzeb i zastąpienia judeochrześcijańskiej moralności szczęściem w jego nowym, estetyczno-erotycznym wymiarze.
Hasło Wielkiej Odmowy powtórzył w 1967 r. na mitingu hippisów w San Francisco Timothy Leary, promotor LSD i „odmiennych stanów świadomości”, rozpoczynając dwuletnie apogeum rewolucji kontrkulturowej.

1965 TOLERANCJA REPRESYWNA

Książka „Człowiek jednowymiarowy” adresowana była do szerokiej publiczności, ale Marcuse wiedział już, że rewolucja kontrkulturowa skazana jest na fiasko, ponieważ postawa krytyczna wyklucza możliwość prowadzenia celowej, zorganizowanej działalności. Wydaje się że w połowie lat 60-tych wśród neomarksistów dojrzała świadomość, że przejęcie realnej władzy politycznej przy poparciu młodzieży zainteresowanej seksem i zabawą ani nie jest możliwe, ani nie jest celowe, ponieważ wiąże się z polityczną odpowiedzialnością.
W 1965 r. Marcuse napisał mało znany, a prawdopodobnie najważniejszy tekst teorii krytycznej, esej pt. „Tolerancja represywna”, adresowany do elitarnej publiczności Brandeis University. Przedstawił w nim nową koncepcję władzy dobrze zorganizowanej, świadomej swoich celów mniejszości nad rozbitą, zdezorientowaną większością. Tekst ten stał się programem tworzącej się w latach 60-tych tzw. Nowej Lewicy.
Tolerancja represywna to teoretyczne uzasadnienie terroru (fizycznego i psychicznego) stosowanego przez postępową lewicę wobec reakcyjnej prawicy. Po raz pierwszy wskazana została ta część społeczeństwa, która jest trwałym elementem antysystemowym – mniejszości.

1967-1969 REWOLUCJA HIPPIE

Znaczenie rewolucji kontrkulturowej końca lat 60-tych utożsamianej z ruchem hipisów i rewoltą 1968 r. jest przeceniane i mitologizowane w mediach. Doprowadziła ona do ogólnej liberalizacji norm obyczajowych, również w zakresie dostępności seksu, ale w gruncie rzeczy nie naruszyła podstaw tradycyjnej kultury. Ta część młodzieży, której nie zniszczyły narkotyki i która nie porzuciła szkół po osiągnięciu wieku dojrzałego powróciła na rynek pracy i do zasad zapewniających im (i ich rodzinom) bezpieczeństwo i dobrobyt. Można powiedzieć, że społeczeństwo, liberalizując restrykcyjne normy obyczajowe rozbroiło rewolucję seksualną.
Faktem, którego się nie docenia, była polityzacja środowisk homoseksualnych rozpoczęta rozruchami w nowojorskim barze Stonewell i powstaniem w 1969 r. Gay Liberation Front. Zgodnie ze wskazaniami Marcusego nastąpiło połączenie dwóch ładunków – nieakceptowanych społecznie zachowań seksualnych i świadomych swoich celów mniejszości.

1973 MARSZ PRZEZ INSTYTUCJE

Tzw. marsz przez instytucje jest również traktowany jako zjawisko historyczne, jako zamknięty proces, który umożliwił lewicowym aktywistom objęcie kluczowych pozycji w instytucjach i środowiskach opiniotwórczych i formatowanie społecznych postaw zgodnie z celami neokomunizmu. Prawdziwy marsz przez instytucje trwa i dopiero nabiera rozpędu, a i tak nie da się zrozumieć, jak możliwe jest, żeby garstka funkcjonariuszy miała tak skuteczny wpływ na społeczeństwo. Siła mass-mediów niczego nie tłumaczy. W PRL propaganda była totalna, komuniści mieli do dyspozycji wszystko, radio, telewizję, prasę, sztukę, artystów, pieniądze, instytucje a przede wszystkim całe szkolnictwo, od przedszkola po uniwersytety i nie osiągnęli nawet ułamka tej skuteczności, jak ma teoria krytyczna.
Marsz przez instytucje ogłosił po klęsce rewolucji kontrkulturowej niemiecki aktywista Rudi Dutschke w końcu lat 60-tych, ale zaczął się on zapoczątkowanego w 1964 r. założeniem Centre for Contemporary Cultural Studies kulturoznawstwa. Stworzyło ono zaplecze teoretyczne dla zastosowania tolerancji represywnej i jej podstawowego narzędzia – przemocy symbolicznej.

1976 PRZEMOC SYMBOLICZNA

Pojęcie przemocy symbolicznej wprowadził Pierre Bourdieu w 1979 r. w książce pt. „Różnica”, ale jej uzasadnienie tkwi w „Tolerancji represywnej”, praktyczne narzędzie opracował w 1976 r. Serge Moscovici w teorii wpływu aktywnych mniejszości, ale uzasadnienie moralne przedstawione zostało w ostatnim eseju „Dialektyki oświecenia” Horkheimera i Adorno (1944-47), w której źródłem wszelkich patologii  i winą za Holokaust obarczona została kultura chrześcijańska.
Przemoc symboliczna polegająca na uzyskaniu przewagi psychologicznej nad przeciwnikiem oparta jest na stygmatyzacji kultury jako źródła faszyzmu, nietolerancji i zniewolenia i zepchnięcia jej przedstawicieli na pozycje obronne – zgodnie z zasadą, że tłumaczy się winny.

1990 NOWA AMERYKA, NOWA EUROPA

W 1992 r. podpisano Traktat z Maastricht, który zmienił podstawę programową Unii Europejskiej. Tzw. doktryna Schumana zastąpiona została programem włoskiego komunisty Altiero Spinelliego, przewidującym likwidację suwerennych państw narodowych i politykę „multi-kulti”, czyli likwidacji chrześcijańskich kultur narodowych. Otworzyło to drogę dla przedstawicieli kulturowej lewicy dominującej w środowisku akademickim do instytucji europejskich. Podobne przyspieszenie marszu przez instytucje miało miejsce w USA po objęciu władzy przez demokratę Billa Clintona.
Główny kierunek kultury realizowanej w Europie i USA przez Nową Lewicę wyznaczyła książka Judith Butler pt. „Gender Trouble”. W 1997 r. „gender mainstreaing” wprowadzono w Unii Europejskiej jako oficjalną politykę kulturową. Teoria krytyczna powróciła do źródeł – metodą gender mainstreaming jest wczesna seksualizacja dzieci i promocja „nienormatywnych” zachowań seksualnych od przedszkola.

2004 NOWY KRYZYS

W 2004 r. podpisano Traktat o ustanowieniu Konstytucji dla Europy (nie dla Unii Europejskiej, ale Europy) faktycznie znoszący suwerenność państw członkowskich UE i tworzący jedno państwo federalne. Jednak niespodziewanie w 2005 r. Traktat został odrzucony w referendach przez Francję i Holandię. Wprawdzie w 2009 r. większość postanowień wprowadził Traktat Lizboński ustanawiający Unię Europejską, ale kolejne kryzysy ekonomiczne, narastające konflikty z mniejszościami etnicznymi oraz kryzys w strefie euro spowodowały wzrost sceptycyzmu wobec nieograniczonej unifikacji państw narodowych.
Eskalacja w ostatnich latach ideologii gender, agresywna działalność środowisk LGBT+ zmierzają do stłumienia tego sceptycyzmu i pojawiającego się otrzeźwienia w ocenie rzeczywistości. Jako największe zagrożenie dla wolności przedstawia się – jak zwykle – tradycyjną, „faszystowską” kulturę.

CZĘŚĆ III. ROLA SEKSU W ŚWIETLE PSYCHOLOGII ROZWOJU

Analizę roli seksu w życiu indywidualnym i społecznym trzeba całkowicie oddzielić od oceny tej roli w kategoriach moralnych i należy ją prowadzić wyłącznie w kategoriach psychologicznych.

Nie oznacza to negowania kryteriów moralnych. Ocen moralnych można dokonywać według różnych systemów wartości, ale można ich dokonywać dopiero wtedy, gdy zna się rzeczywisty wpływ seksu na psychikę i rozwój człowieka w możliwie najpełniejszym kontekście.

Wiedzę w tej dziedzinie daje psychologia rozwoju.

PSYCHOLOGIA ROZWOJU I TEORIE WYCHOWANIA

Psychologia rozwoju to dziedzina psychologii zajmująca się rozwojem psychicznym człowieka od urodzenia (a nawet wcześniej) aż do śmierci. Szczególne miejsce zajmuje w niej psychologia rozwoju dzieci i młodzieży, oraz wynikające z niej teorie dotyczące mechanizmu uczenia się i kształtowania psychiki (postaw, zachowań) człowieka (trzeba wyraźnie podkreślić, że chodzi tu o psychiczny rozwój człowieka, ponieważ istnieje wiele teorii psychologicznych powstałych w wyniku zastosowania do człowieka wiedzy wynikającej z doświadczeń nad zwierzętami).

Trzeba również wyraźnie oddzielić psychologię, która bada mechanizmy rozwoju psychicznego oraz skutki różnych technik nauczania i metod wychowawczych od teo...