21.Historia sztuki - Nowoczesność 01 - Sztuka XIX wieku część 3.pdf

(30313 KB) Pobierz
1
Historia sztuki
Nowoczesność
Sztuka XIX wieku, część 3
2
Spis treści
1. Postimpresjonizm ................................................................................................................... 3
1.1. Neoimpresjonizm ................................................................................................................ 4
1.2. Syntetyzm ............................................................................................................................ 8
1.3. Protoekspresjonizm ........................................................................................................... 11
1.4. Nabizm .............................................................................................................................. 14
1.5. Symbolizm ........................................................................................................................ 16
3
Sztuka XIX wieku
Postimpresjonizm
Postimpresjonizm - to, co pojawiło się po impresjonizmie, zarówno jako kontynuacja tego
kierunku jak i reakcja przeciwko niemu.
Nurt w sztuce zapoczątkowany z chwilą rozpadu grupy impresjonistów (ostatnia wystawa w
roku 1889 (?6) stanowiący reakcję przeciwko impresjonizmowi rozumianemu jako doktryna
artystyczna i praktyka malarska.
W pierwotnym i węższym sensie pod pojęciem postimpresjonizmu rozumiano kontynuację
dążeń impresjonistycznych w malarstwie twórców impresjonizmu oraz ich naśladowców.
(Pierre
Bonnard, Edouard Vuillard, Suzanne Valadon).
(1) Pierre Bonnard – Nad morzem, pod sosnami, 1921; (2)
Edouard Vuillard - W łóżku, 1891
Suzanne Valadon - Niebieski pokój, 1923
4
W ramach nurtu zwanego postimpresjonizmem wyróżnia się szereg kierunków :
a. Neoimpresjonizm (nowy impresjonizm) zwany często (niezbyt prawidłowo)
pointylizmem;
b. Syntetyzm powstały i uprawiony w grupach artystycznych zwanych kręgiem Le
Pouldu i kręgiem Point-Aven)
c. Protoekspresjonizm
d. Nabizm (od hebrajskiego słowa „nabhi” – prorok), czyli grupa proroków nowej sztuki;
e. Symbolizm
1.
Neoimpresjonizm
(2
połowa lat 80 i lat 90 XIX wieku)
Najważniejszymi przedstawicielami byli
Georges Seurat
i
Paul Signac
oraz
Lucien
Pissarro
(syn Camilla),
Charles Camoin.
Faktycznym twórcą neoimpresjonizmu był
Georges Seurat. Słabość impresjonizmu widział w spontanicznym i przez to
niekonsekwentnym dywizjonizmie sylwet barw lokalnych. (Dywizjonizm – podział plamy
barwnej na składniki widma słonecznego. Barwa lokalna –obiektywne barwy przedmiotów,
widziane przez wszystkich jednakowo; dywizjonizm – podział na części składowe,
rozłożenie; w przypadku neoimpresjonizmu chodziło o zastąpienie statycznej i płaskiej barwy
lokalnej malarską notacją procesu rodzenia się w oku takiego wrażenia optycznego. Drogą ku
temu była intelektualna analiza barw lokalnych, oparta na naukowych ustaleniach optyki,
które głosiły, iż barwa lokalna jest w rzeczywistości wielobarwnym zespołem plam
zróżnicowanych przede wszystkim pod względem temperatury i z tej racji dopełniają się do
takiego poziomu jedności chromatycznej, że sprawiają wrażenie obecności tylko jednej plamy
barwnej. Zdaniem Seurata impresjoniści instynktownie wyczuwali istnienie takiego zjawiska,
lecz dysponując ograniczoną wiedzą w tym względzie nie byli w stanie ostatecznie rozwiązać
takiego zagadnienia.)
Proponował tworzenie punktowej (pointylizm) mieszaniny w granicach sylwety jednej barwy
lokalnej. W przeciwieństwie do innych neoimpresjonistów do swych obrazów wprowadzał
malarski odpowiednik barw lokalnych podmalowując wstępnie jednolitą gładką plamą każdą
sylwetę i stając się, aby takie podmalowanie określało chromatyczną „tonację” takiej barwy
lokalnej. Ramy obrazu traktował jako
integralną część kompozycji i pokrywa je
identyczną punktową mieszaniną barwną.
Do ostatecznej realizacji swych kompozycji
dochodził wykonując systematycznie studia
kolorystyczne poszczególnych fragmentów.
Jest jednak paradoksem, że większą uwagą i
troską darzył rysunek, a nie koloryt obrazu.
Najważniejszym etapem tworzenia obrazu
było
według
Seurata
matematyczne
konstruowanie zrównoważonego układu
kierunków na płaszczyźnie. Później dopiero
przystępował do rzeźbiarskiego formowania
wolumenu
poszczególnych
postaci
i
przedmiotów, ale w tym przypadku dążył do
harmonii wrażenia sylwetowości
i
trójwymiarowości.
Georges Seurat - Pudrująca się młoda kobieta, 1889 -
1890
5
Paul Signac - Wejście do portu w Marsylii, 1912
Georges Braque - Port Estaque, 1906

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin