Taylor Laini_Corka dymu i kosci_01_Corka dymu i kosci.rtf

Taylor Laini

CÓRKA DYMU
I KOŚCI

Córka dymu i kości

tom 1

Przekład Julia Wolin

Spis treści:

Dziewczyna, która się nie boi

Odsłona pierwsza

Owsik

Zatruta Kuchnia

Gdzieś tam

Anioł Zagłady

Czarne odciski dłoni

Gawriele

Diabelskie Drzwi

Dziewczyna na posyłki

Proszę

Coś zupełnie innego

Hiena cmentarna

Bezduszny ptak śmierci

Drugie drzwi

Upadli

Świat oddzielny

Bitwa nie z potworami

Nie kto, tylko co

Prawdziwa historia

Nadzieja jest prawdziwą magią

Cukierek do polizania

Nieskończona cierpliwość

Latanie jest łatwe

Pokoju nie będzie

Delikatna siła

Nie ofiara – siła

Modlitwa pod przymusem

Słońce i mała gwiazda

Ty

W porządku

Miejsce i człowiek

Niedorzeczność

Co przyniesie dzień

Język Aniołów

Nie musimy zabijać

Na granicy snu

Herezja

Poleje się krew

Prawie jak magia

Alef

Ból i sól, i jedność

Trzask

Pełnia

Madrigal

Nagle

Unicestwienie

Czysta

Zęby

Posłodzona

Serpentyna

Szaleństwo

Miłość to żywioł

Tak miało być

Dzieci żalu

Wynalazek życia

Zjawa

Zwycięstwo i zemsta

Świat odnowiony

Uczciwego znalazcę proszę o zwrot

Epilog

Jane,

za pokazanie mi świata

nowych możliwości

Dawno, dawno temu,

anioł i diablica zakochali się w sobie.

Nie skończyło się to dobrze.

DZIEWCZYNA, KTÓRA SIĘ NIE BOI

Idąc do szkoły po pokrytych śniegiem kocich łbach, Karou nie miała żadnych złych przeczuć. Wydawało się, że to poniedziałek jak każdy inny. Poniedziałkowy do szpiku kości i tak samo styczniowy. Było zimno i ciemno – zima; w tym martwym czasie słońce wstawało dopiero po ósmej, ale i tak było cudownie. Padający śnieg i wczesna godzina sprawiały, że Praga wyglądała jak miasto ze snu albo zdjęcia – ferrotypu – srebrzysta i zamglona.

Nad brzegiem rzeki przejeżdżały z rykiem autobusy i tramwaje, osadzając dzień w realiach XXI wieku, ale te ustronniejsze zakątki spokojnie mogłyby się odnaleźć w przeszłości. Śnieg, bruk i nierzeczywiste światło, kroki Karou i pióropusz pary unoszący się nad jej kubkiem z kawą, a ona sama zatopiona w przyziemnych myślach o szkole i swoich misjach. Tylko od czasu do czasu zagryzała policzek, gdy odzywało się boleśnie złamane serce, jak to złamane serca mają w zwyczaju, ale odganiała te myśli, gotowa o nich zapomnieć.

W jednej ręce trzymała kubek, a drugą zbierała poły płaszcza. Teczkę...