Podróż do Warszawy.
Poranek wczesny
Jadę pospiesznym
Wprost do Warszawy
Załatwiać sprawy.
Pociąg o czasie
Ja w drugiej klasie Wagon się kiwa
Piję trzy piwa.
Łódź Niciarniana
W pęcherzu zmiana.
Pęcherz nie sługa,
A podróż długa.
Ruszam z tej stacji
Do ubikacji.
Kto zna koleje
Wie jak się leje.
To co trzęsie się
W Los Angelesie
Formę osiąga
W polskich pociągach.
Wyciągam łapę,
Podnoszę klapę,
Biada mi biada,
Klapa opada.
Rzednie mi mina
Trza klapę trzymać.
Łokieć, kolano
Trzymam skubaną.
Celuję w szparkę,
Puszczam Niagarkę,
Tryska kaskada,
Fatum złowieszcze-
-wszak wciąż szczę jeszcze.
Organizm płynną
Spełnia powinność.
Najgorsze to że
Przestać nie może.
Toczę z nim boje
Jak Priam o Troję.
Chcę się powstrzymać
-ratunku ni ma.
Pociąg się giba,
A piwo spływa.
Lecę na ścianę
Z mokrym organem,
Lecąc na drugą,
Zraszam ją strugą.
Wagonem szarpie,
Leję do skarpet,
Tańcząc czardasza
Nogawki zraszam.
O, straszna męka,
Kozak, Flamenco,
Tańczę, cholera
Wzorem Astaira.
Miota mną, ciska,
Ja organ ściskam.
Wagon się chwieje,
Na lustro leję.
Skład się zatacza,
Ja sufit zmaczam.
Wszędzie Łabędzie
Jezioro będzie.
Odtańczam z płaczem
La Kukaraczę,
Zwrotnica, podskok,
Spryskuję okno.
Nierówne złącza-
-buty nasączam,
Pociąg hamuje
Drzwi obsikuję.
I pasażera
Co drzwi otwiera
Plus dawka spora
Na konduktora.
Resztka mi kapie
Na skrót PKP.
Wreszcie pomału
Brnę do przedziału.
Pasażerowie
Patrzą spod powiek.
Pytania skąpe
„Gdzie pan wiął kąpiel?”
Warszawa, Boże!
Nareszcie dworzec!
Chwila szczęśliwa
Na peron spływam.
Walizkę trzymam,
Odzież wyżymam.
Ach urlop błogi
Od fizjologii.
Ulga bezbrzeżna.
Pociąg odjeżdża,
Rusza maszyna
Hen w dal
Po szczy-
Po szynach.
Julian Tuwim
szumadam