Marikler.pdf

(42 KB) Pobierz

- To ty jesteś Marikler - raczej stwierdzenie, niż pytanie, wyrwało ją z

zadumy nad dziwnym, coraz częściej ogarniającym ją dylematem: jaka

właściwie jest różnica między niewolnictwem a dobrowolnym

oddawaniem się w niewolę komuś lub czemuś. Odwróciła głowę.

- Tak, to ja.

Stała obok niej młoda kobieta o bardzo interesującej zarówno

powierzchowności, jak i osobowości. Wprawne oko Marikler

natychmiast zarejestrowało ten fakt, przesyłając w podświadomość

pragnienie „dostania” jej przed obiektyw.

- Jestem Judyta. Widziałam cię już w Paryżu, ale tam byłaś zbyt oblegana

przez wielbicieli i media, aby choć na chwilę do ciebie się zbliżyć.

Przez moment po szarych komórkach Marikler biegały obrazki z

mitologii, jakby szukała w pamięci literackich odnośników gdzieś już

słyszanego imienia. Ujrzała obraz kobiety z odrąbaną, męską głową w

rękach i podświadomie odczuła niechęć do tego imienia. Dziewczyna

jednak działała na nią pozytywnie.

- Jeździsz za mną po całym świecie?

Judyta uśmiechnęła się lekko pobłażliwie, jakby chciała całemu

światu zakomunikować swoją gotowość ciągłego tolerowania wszelkich

impertynencji i kaprysów Marikler.

- Niestety, nie. Poza Paryżem twoje wystawy oglądałam tylko w Polsce,

ale dopiero tam, we Francji, udało mi się zobaczyć ciebie. Już dawno

chciałam cię poznać.

Patrzyła na Marikler bardzo przyjaźnie, bez cienia zazdrości i

obłudy. To dziwne - przenikliwe, ale ciepłe - spojrzenie ciemnych oczu

działało na Marikler w jakiś nietypowy sposób; po raz pierwszy w życiu -

wyłączając ojca - spotkała kogoś, o kim byłaby zdolna pomyśleć, iż

faktycznie posiada przewagę cech pozytywnych nad negatywnymi.

Uśmiechnęła się, chyba głupio, bo wcale nie miała zamiaru tego robić.

- Dlaczego? Przecież moje zdjęcia nie wymagają komentarza. Ten rodzaj

sztuki na ogół daleko odbiega od stereotypowych wyobrażeń o jej

autorze.

- Właśnie dlatego, że miałam dość wyobrażeń. Ludzie opowiadają o tobie

niesamowite historie...