Cekiny.pdf

(197 KB) Pobierz

Fragment książki Cekiny Anny Rydzewskiej

Chcę umrzeć, Katarzyna napisała ciepłym palcem na zaparowanej szybie kwiaciarni cmentarnej.

Spojrzała na ulicę zamroczoną listopadową mgłą i posunęła się krok dalej, literę dalej. Oderwała się

na chwilę od pisma. Do środka weszła klientka. Złożyła zamówienie. Katarzyna podała jej kilka zniczy

zapakowanych w jasnofioletowe pudełko przewiązane wstążką (firma jej ojca, w której pracowała od

zawsze i w której miała pracować na zawsze bardzo dbała o estetykę opakowania i ogólnie słynęła ze

znakomitych produktów). To dziwne, jakieś niezgodne, ale podobno najwięcej samobójstw

popełnionych zostaje nie jesienią, ale podczas świąt. Katarzyna uśmiechnęła się blado do swoich

palców zgiętych nagłym bólem. Chciała, żeby ten dzień jak najprędzej się skończył. I następny też. I

kolejny.

Wrony latały nisko. Dzień był jeszcze cichy. Nieobudzony. Katarzyna zaparzyła mocną kawę na

zapleczu kwiaciarni. Podeszła do witryny sklepowej, na której rozłożone były ozdobne wieńce

pogrzebowe i wiązanki ze sztucznych kwiatów. Na dworze mżyło. Ponurość zstąpiła na wszystko. Ale

Katarzynie było właściwie wszystko jedno. Taki widok jej nawet pasował. Wolała go od wiosennej,

rozpromienionej ulicy, kiedy czuła, że nie żyje, bo życie jest gdzie indziej. Czekała na pierwszych

klientów. Zazwyczaj zjawiali się około ósmej – pierwsi świadkowie czyjejś śmierci. Przychodzili z rana,

żeby zamówić wieńce najlepiej na dziś, na teraz.

Nie mogła nawet sobie wyobrazić, że istnieje coś jeszcze, poza horyzontem, w takiej szklanej dali, w

którą można zanurzyć znużone ciało. Nie, nie mogła, bo nie miała ciała, nie była ciałem. Jej ciało

zajmowało zaledwie skrawek obcej przestrzeni. Nie mogło być jakieś – znużone, zmęczone,

spełnione, nasycone.