Mikołajek Sempe i Gościnny.pdf

(575 KB) Pobierz
Mikołajek 
                             Sempe i Gościnny 
 
 
 
 
 
 
Przełożyły: 
Tola Markuszewicz 
i Elżbieta Staniszkis 
 
 
Spis treści 
Mikołajek 
 
Najmilsza pamiątka 
Zabawa w kowbojów 
Rosół 
Futbol 
Wizytacja 
Reks 
Dżodżo 
Fajny bukiet 
Dzienniczki 
Ludeczka 
Witamy pana ministra 
Palę cygaro 
Tomcio Paluch 
Rower 
Zachorowałem 
Świetnieśmy się bawili 
Idę z wizytą do Ananiasza 
Pan Bordenave nie lubi słońca 
Uciekam z domu 
 
 
 
 
Najmilsza pamiątka 
 
 
   Dziś przyszliśmy do szkoły bardzo zadowoleni, bo będą robić fotografię całej klasy 
i ta fotografia — powiedziała nam pani nauczycielka — będzie dla nas najmilszą 
pamiątką na całe życie. Pani powiedziała także, żebyśmy przyszli porządnie ubrani i 
uczesani. Miałem pełno brylantyny na włosach, kiedy wszedłem na podwórko 
szkolne. Wszyscy koledzy już byli, a pani strofowała właśnie Gotfryda, który był 
ubrany jak Marsjanin. Gotfryd ma strasznie bogatego tatę, który mu kupuje masę 
zabawek — co tylko Gotfryd chce. Gotfryd mówił pani, że on absolutnie chce być 
sfotografowany jako Marsjanin, a jeśli nie, to sobie pójdzie. 
   Fotograf był już ze swoim aparatem i pani mu powiedziała, że trzeba szybko zrobić 
zdjęcie, bo przepadnie nam lekcja arytmetyki. Ananiasz, pierwszy uczeń i 
pieszczoszek naszej pani, powiedział, że to by była szkoda stracić lekcję, bo on 
bardzo lubi arytmetykę i rozwiązał wszystkie zadania, które były na dzisiaj. 
 
7  
 
 
 
Euzebiusz, jeden kolega, który jest bardzo silny, chciał dać Ananiaszowi fangę w nos, 
ale Ananiasz nosi okulary i nie zawsze można go bić. Pani zaczęła krzyczeć, że jeśli 
się nie uspokoimy, nie zrobi się fotografii i pójdziemy do klasy. Wtedy fotograf 
powiedział: 
   — Spokojnie, spokojnie! Wiem, jak trzeba rozmawiać z dziećmi. 
Wszystko pójdzie jak z płatka. 
   Fotograf kazał nam się ustawić w trzy rzędy; pierwszy rząd będzie siedział na 
ziemi, drugi będzie stał, pani będzie siedziała w środku na krześle, a trzeci rząd 
ustawi się na skrzynkach. Ten fotograf ma naprawdę fajne pomysły. Po skrzynki 
poszliśmy do szkolnej piwnicy. W piwnicy było prawie ciemno, więc 
podokazywaliśmy sobie, a Rufus włożył na głowę stary worek i tak długo krzyczał 
„Uuu... jestem duch!ʺ, aż przyszła pani i zdjęła mu 
 
8  
 
 
 
 
ten worek. Rufus był bardzo zdziwiony, kiedy zobaczył panią. Wróciliśmy na 
podwórze, a pani puściła ucho Rufusa i stuknęła się ręką w czoło. 
   — Przecież jesteście zupełnie czarni — powiedziała. 
   Prawda, przez to błaznowanie w piwnicy zabrudziliśmy się trochę. Pani nie była 
zadowolona, ale fotograf powiedział, że nie szkodzi i że zdążymy się umyć, zanim 
on ustawi skrzynki i krzesło do fotografii. Poza Ananiaszem, jedyny, który miał 
czystą twarz, to był Gotfryd, bo na głowie miał swój kask Marsjanina, który 
wyglądał jak słój. 
   — Widzi pani — powiedział Gotfryd do pani nauczycielki — gdyby wszyscy 
przyszli ubrani tak jak ja, nie musieliby się teraz myć. 
   Widziałem, że pani miała ochotę wytargać Gotfryda za uszy, ale 
 
9 
 
 
to było niemożliwe przez ten słój. Fantastyczny jest taki kostium 
Marsjanina! 
   Obmyliśmy się, przyczesali i wróciliśmy na podwórze. Byliśmy trochę mokrzy, ale 
fotograf powiedział, że to nie szkodzi, że na fotografii tego nie będzie widać. 
   — Czy chcecie zrobić przyjemność waszej pani? zapytał nas. 
   Odpowiedzieliśmy, że tak, bo przecież lubimy naszą panią —jest strasznie miła, 
kiedy jej nie denerwujemy. 
   — No więc — powiedział fotograf— ustawcie się grzecznie do zdjęcia. Najwyżsi 
staną na skrzynkach, średni staną na ziemi, a mali sobie usiądą. 
   Zaczęliśmy się już ustawiać i fotograf mówił do pani, że z dziećmi wszystko się 
zrobi cierpliwością, ale pani nie mogła wysłuchać go do końca: musiała nas 
rozdzielić, bo wszyscy chcieli stać na skrzynkach. 
   — Tylko ja jestem wysoki! — krzyczał Euzebiusz i spychał tych, którzy chcieli 
wejść na skrzynki. 
   Gotfryd nie chciał ustąpić i Euzebiusz trzasnął go w słój, aż go ręka zabolała. 
Musieliśmy potem w kilku wyciągać głowę Gotfryda ze słoja, bo słój nie chciał zejść. 
   Pani powiedziała, że ostrzega nas po raz ostatni i że zaraz 
pójdziemy na lekcję arytmetyki, więc postanowiliśmy się uspokoić i zaczęliśmy się 
ustawiać. 
 
10 
 
 
   Gotfryd podszedł do fotografa i zapytał: 
   — Co to za aparat? 
   Fotograf uśmiechnął się i powiedział: 
   — To takie pudełko, z którego wyfrunie ptaszek, mój malutki. 
   — To stary grat — powiedział Gotfryd. — Mój tata dał mi aparat z osłoną, 
obiektywem szerokokątnym, teleobiektywem i, oczywiście, z fleszem. 
   Fotograf zrobił zdumioną minę, już się nie uśmiechał, tylko powiedział, żeby 
Gotfryd poszedł na swoje miejsce. 
   — A czy ma pan chociaż komórkę fotoelektryczną?! — zawołał Gotfryd. 
   — Mówię ci po raz ostatni: wracaj na miejsce! — krzyknął fotograf, nagle czegoś 
bardzo zdenerwowany. 
   Wreszcie ustawiliśmy się. Ja siedziałem na ziemi obok Alcesta. Alcest to mój 
kolega, który jest bardzo gruby i który ciągle je. Właśnie zajadał bułkę z dżemem i 
fotograf powiedział, 
 
 
 
 
żeby przestał jeść, ale Alcest odpowiedział, że on się musi od‐  
żywiać. 
   — Zostaw tę bułkę! — krzyknęła pani, która siedziała tuż za Alcestem. Alcest tak 
się przestraszył, że bułka wysunęła mu się z ręki na koszulę. 
   — No i świetnie — powiedział Alcest próbując zebrać dżem bułką. 
   Pani powiedziała, że nie pozostaje nam nic innego, jak tylko posłać Alcesta do 
ostatniego rzędu, żeby nie było widać plamy na koszuli. 
   — Euzebiuszu — powiedziała pani — ustąp miejsca twemu koledze. 
   — To nie jest mój kolega — odpowiedział Euzebiusz — i nie ustąpię mu miejsca; 
niech stanie tyłem, żeby nie było widać jego plamy i jego tłustej gęby. 
   Panią to zgniewało i kazała za karę Euzebiuszowi odmieniać zdanie: „Nie 
powinienem odmawiać miejsca koledze, który zabrudził koszulę bułką z dżememʺ. 
Euzebiusz nic nie powiedział — zszedł ze skrzynki i stanął w drugim rzędzie, a 
Alcest poszedł do ostatniego. Zrobił się mały rozgardiasz, zwłaszcza wtedy, kiedy 
Euzebiusz, przechodząc koło Alcesta, dał mu pięścią w nos. Alcest chciał go kopnąć 
w kostkę, ale Euzebiusz się uchylił (on jest bardzo zwinny) i kopa dostał Ananiasz, 
na szczęście tam, gdzie nie nosi okularów. Mimo to Ananiasz zaczął płakać i 
krzyczeć, że nic nie 
 
12 
 
 
 
 
Od góry, od lewej: Martin (poruszył się), Poulot, Dubeda, Coussignon. Rufus, 
Aldebert, Euzebiusz. Champignac, Lefevre, Toussaint, Charlier, Sarigaut. 
W środku: Paul Bojojof, Jacques Bojojof, Marquou, Lafontan, Lebrun. Dubos, 
Delmont. de Rintagnes, Martincau. Gotfryd. Mcspoulet, Falot, Lafageon. 
Siedzą: Rignon, Guyot, Hannibal, Croutsef. Berges, nasza Pani, Ananiasz, Mikołaj, 
Faribol. Grosini, Gonzales, Pichenet, Alcest i Mouchevin (którego potem wydalono). 
 
widzi, że nikt go nie lubi i że chce umrzeć. Pani go pocieszała, wytarła mu nos, 
przygładziła włosy i ukarała Alcesta. Miał napisać sto razy: „Nie powinienem bić 
kolegi, który mnie nie zaczepia i który nosi okularyʺ. 
   — Dobrze ci tak — powiedział Ananiasz, a pani kazała mu też napisać kilka linijek. 
Ananiasz był tak zdziwiony, że zapomniał płakać. Pani zaczęła wszystkim rozdzielać 
kary — wszyscy dostaliśmy do napisania kilka linijek i w końcu pani powiedziała: 
 
13 
 
 
   — A teraz może wreszcie uspokoicie się. Jeżeli będziecie bardzo grzeczni, daruję 
wam wszystkie kary. Ustawcie się ładnie, uśmiechnijcie się, a pan zrobi nam piękne 
zdjęcie. 
   Posłuchaliśmy, bo nie chcieliśmy robić przykrości naszej pani. Wszyscy się ustawili 
i uśmiechnęli. 
   Ale i tak nic nie wyszło wtedy z tej fotografii, która miała być najmilszą pamiątką 
na całe życie, bo zobaczyliśmy, że nie ma fotografa. Nic nie powiedział, tylko sobie 
poszedł. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Zabawa w kowbojów 
 
 
 
 
 

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin