Riley Sager - Moje ostatnie kłamstwo.pdf

(1518 KB) Pobierz

Dla Mike’a, jak zawsze

Tak to się zaczyna.

Budzi cię światło słoneczne szepczące wśród drzew tuż za oknem. Jest

blade, słabe i szare na brzegach. Świt nadal zrzuca skórę nocy. Jest jednak

wystarczająco jasno, żebyś obróciła się na bok twarzą do ściany przy

dźwiękach skrzypiącego materaca. Gdy to robisz, czujesz się zdezorientowana

i przez moment nie wiesz, gdzie jesteś. Czasami tak się dzieje, kiedy człowiek

budzi się z głębokiego, pozbawionego marzeń snu. Chwilowa amnezja.

Widzisz słoje na ścianie z sosnowego drewna, czujesz we włosach zapach

dymu z ogniska i wiesz już, gdzie jesteś.

Camp Nightingale.

Zamykasz oczy i próbujesz znów zasnąć, usilnie ignorując dobiegające

z zewnątrz odgłosy przyrody. To irytujące, zakłócające spokój dźwięki – istoty

nocy ścierające się z istotami światła. Wychwytujesz bzyczenie owadów,

świergot ptaków, upiorny krzyk nura niosący się nad jeziorem.

Zgiełk na zewnątrz na chwilę maskuje ciszę w środku. Nagle stukanie

dzięcioła ustaje i uświadamiasz sobie, jak bardzo jest cicho, a jedyne, co

słyszysz, to twój własny, miarowy, ciężki od snu oddech.

Otwierasz oczy i nasłuchujesz innych – jakichkolwiek – odgłosów

wewnątrz chatki.

Nic.

Dzięcioł podejmuje przerwaną pracę, a ty odwracasz się od ściany, by

objąć wzrokiem całe pomieszczenie. Jest nieduże. Wystarczające, by zmieściły

się w nim dwa łóżka piętrowe, stolik z lampką i stojące obok drzwi cztery

kufry z drewna orzesznika. I na tyle małe, żebyś wiedziała, kiedy nikogo

w nim nie ma.

Spoglądasz na łóżko piętrowe naprzeciwko. Na górze jest starannie

zasłane z kołdrą rozciągniętą na całej długości. Na dole wręcz przeciwnie –

pod zmiętymi kocami leży coś grudowatego.

W półmroku zerkasz na zegarek. Jest dwie minuty po piątej. Do pobudki