Elizabeth Strout - Amy i Isabelle.pdf

(2225 KB) Pobierz

Dla Zariny

Owego lata, kiedy pan Robertson wyjechał z miasta, było potwornie

gorąco i rzeka przez długi czas wydawała się martwa.

Przypominała zdechłego brązowego węża rozciągniętego przez samo

centrum, z brudną żółtą pianą wzdłuż brzegów. Ludzie, którzy

przejeżdżali autostradą, zamykali szyby, czując ten duszący

siarkowy odór, i zastanawiali się, jak ktokolwiek może żyć z takim

smrodem bijącym od rzeki i fabryki. Jednakże mieszkańcy Shirley

Falls przywykli do niego i nawet w czasie wielkich upałów czuli go

tylko zaraz po przebudzeniu. Właściwie im nie przeszkadzał.

Przeszkadzało im natomiast, że owego lata niebo nigdy nie było

błękitne, że zdawało się, jakby miasto spowijał brudny bandaż,

wypierając wszelkie światło słoneczne, jakie mogłoby się tutaj

przesączyć, i zatrzymując wszystko, co nadawało rzeczom ich

barwy, tak że w powietrzu unosiła się nijakość – oto, co dotarło do

ludzi tamtego lata i co po jakimś czasie wywołało u nich niepokój.

Były też inne rzeczy: w górze rzeki odnotowano kiepskie plony –

fasola tyczna wysychała, marchew przestała rosnąć, gdy osiągnęła

rozmiary palca małego dziecka – a na północy stanu dwukrotnie

widziano UFO. Krążyły nawet pogłoski, że rząd wysłał ludzi do

zbadania tej sprawy.

W biurze fabryki, gdzie garstka pracownic całymi dniami

segregowała faktury, archiwizowała kopie i naklejała znaczki na

koperty, uderzając w nie pięścią, przez pewien czas toczono

niespokojne rozmowy. Niektóre sądziły, że może się zbliżać koniec

świata, a te, które nie miały tak daleko wysuniętych obaw, musiały

przyznać, że wysyłanie człowieka w Kosmos nie jest dobrym

pomysłem, że naprawdę nie mamy żadnego interesu w tym, by

spacerować po Księżycu. Lecz upał był nieznośny, ustawione

w oknach wiatraki nic nie dawały i w końcu kobietom zabrakło