PODNIESIENIE DNA ZATOKI
Zatoki szczękowe są to wpuklenia błony śluzowej, szerzące się od jamy nosowej w otaczającej kośca a także kości szczęki.
Zatoki szczękowe znajdują się nad wierzchołkami korzeni górnych zębów trzonowych i przedtrzonowych. Mają one tendencje do poszerzania się, zwłaszcza gdy dochodzi do utraty zębów bocznych.
Kość, w której zagłębione są korzenie zębów, szybko zanika po ich wypadnięciu, dlatego gdy decyduje się na zabieg wstawienia implantów zębowych często konieczne jest wcześniejsze wykonanie podniesienia dna zatoki.
Zabieg ten zwany Sinus Lift jest doskonałym osiągnięciem współczesnej chirurgii implantologicznej i stwarza nowe możliwości leczenia. Pozwala wprowadzić implanty u osób, których bez tego zabiegu nie byłoby to możliwe.
Dzięki zaawansowanym technologiom stomatologicznym nie ma już beznadziejnych przypadków, pacjent może teraz mieć pełną odbudowę zębów dzięki implantacji. Tylko u 32% pacjentów wszczepienie implantów nie wymaga dodatkowych operacji, u reszty osób konieczne są zabiegi przedimplantacyjne przygotowujące podłoże pod wszczepy. Jednym z najczęstszych przyczyn takich operacji jest brak wyrostka zębodołowego czyli zbyt mała ilość kości szczęki do umieszczenia implantu.
Do tego zabiegu należy podniesienie dna zatoki szczękowej tzw. sinus lift, bez tego implant byłby niestabilny lub uciec do zatoki. Operację przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym, przygotowując podłoże, w którym po okresie zagojenia wszczepia się implant.
Czasem jest to możliwe już w trakcie operacji po wykonaniu zdjęć pantomograficznych lub tomograficznych. Specjalista dokładnie oceni jakość, gęstość i ilość kości pacjenta, może wtedy podjąć decyzję o implantacji. Zdjęcia umożliwiają większą precyzję podczas operacji, zmniejsza ryzyko perforacji zatoki, albo uszkodzenie nerwów.
Pierwszą operację podniesienia dna zatoki szczęki z dojścia bocznego tzw. Lateral Window Sinus Lift wykonał w 1975r Tatum, a w 1994r Summers po raz pierwszy podniósł dno zatoki szczękowej metodą zamkniętą tj. z dojścia przez grzbiet wyrostka.
Dno zatoki podnosi się na dwa sposoby, metodą otwartą i zamkniętą. Różni je czas trwania, inwazyjności i stopień ryzyka powikłań. W obydwóch wariantach umieszcza się materiał kościozastępczy pomiędzy dolną ścianą zatoki szczękowej, a wyściełającą błoną śluzową. Operacja spłyca dno zatoki i jednocześnie pogrubia kość pacjenta.
Metodę otwartą stosuje się w sytuacji gdy grubość kości wynosi mniej niż 6-7 mm. Jest bardziej inwazyjną opcją, mimo to przeprowadzaną częściej ponieważ można przy niej podnieść zatokę o ok.5,0-8,0 mm, więcej niż przy metodzie zamkniętej. Po odsunięciu śluzówki chirurg wykonuje otwór w bocznej ścianie zatoki. Precyzyjnie modeluje błonę zatoki po jej wcześniejszym uniesieniu, uzyskując miejsce do wprowadzenia biomateriału. Następnie umieszcza się odpowiednią ilość materiału kościozastępczego, po czym pokrywa operowany obszar specjalną membraną zaporową i śluzówką. Po ok.6 miesiącach implant i biomateriał tworzą wspólnie stabilne podłoże dla nowego zęba.
Metoda zamknięta jest mniej inwazyjna (nie podnosi się śluzówki i nie przebija się przez ścianę zatoki w tak rozległy sposób) ale przy niej można podnieść dno zatoki maksymalnie o 3,0-3,5 mm.
W tej metodzie można praktycznie w każdym przypadku wprowadzić implant od razu. Natomiast wadą zabiegu jest większe ryzyko perforacji błony śluzowej dna zatoki, chirurg nie ma tu pełnej kontroli wzrokowej. Materiał kościozastępczy wprowadza przez otwór na wszczep (na grzbiecie wyrostka zębodołowego ) a przed zabiegiem wykonuje dokładną diagnostykę radiologiczną.
ollenkaa1