Diana_e_0itd.pdf

(40 KB) Pobierz

Pierwszego czerwca o godzinie jedenastej minut trzydzieści

siedem na świat przyszła dziewczynka. W przeciwieństwie do

większości noworodków nie było jej dane zaznać matczynego

ciepła – rodzicielka zmarła niespełna kwadrans po narodzinach

córki, powierzając wychowanie dziecka mężowi.

Ojciec dziewczynki nie był w stanie sprostać zadaniu.

Opiekę nad maleństwem postanowił sprawować wraz ze swą

zaborczą matką, ustępując pierwszeństwa niemal przy każdej

nadarzającej

się

temu

sposobności.

Oboje

darzyli

dziewczynkę znikomą miłością – ojciec pogrążył się w

rozpaczy po stracie żony zupełnie zatracając sens życia, a

babcia uczyniła z wnuczki doskonały cel do wylewania żalów i

pretensji, czyniąc z bezbronnej istoty główną sprawczynię

wszelkich nieszczęść. Nie było nikogo, kto sprzeciwiłby się tak

nikczemnemu postępowaniu.

Dzień Dziecka trzy lata później.

−

Diana! Co to za imię?! – wyrzuciła z siebie Bożena,

zmywając naczynia. – Zupełnie nie pasuje do rozkapryszonego

dziecka, jakby miało zostać wielką królową.

−

Karolinka tak wybrała – odrzekł Paweł, bezradnie

zwieszając głowę. – Bardzo się spodobało...

−

I na co jej to było – Bożena przerwała synowi – skoro

nigdy nie zwróciła się tym imieniem do córki.

W kuchni pojawiła się dziewczynka z markotną miną. Nim

zdołała cokolwiek wyrzec, Bożena fuknęła:

−

Czego znowu chcesz?

Kup książkę