13. Królewski Łuk Salomona.txt

Królewski Łuk Salomona


CZY legenda i historia tego stopnia sš prawdš historycznš, ale alegoriš, zawierajšcš w sobie głębszš prawdę i głębsze znaczenie, nie będziemy teraz debatować. Jeli to tylko legendarny mit, musisz sam przekonać się, co to znaczy. Pewne jest, że słowo, którego Hebrajczycy nie mogš teraz wymówić, było powszechnie używane przez Abrahama, Lota, Izaaka, Jakuba, Labana, Rebekę, a nawet wród plemion obcych Hebrajczykom, przed czasów Mojżesza; i że powtarza się sto razy w lirycznych wysiękach Dawida i innych hebrajskich poetów.

Wiemy, że przez wiele wieków Hebrajczykom nie wolno było wymawiać więtego Imienia; że gdziekolwiek to nastšpi, od wieków zamiast tego czytajš słowo Adonai ; a pod nim, gdy zaczęto stosować punkty masoreckie, które reprezentujš samogłoski, umieciły te, które należały do ??tego ostatniego słowa. Uznano, że posiadanie prawdziwej wymowy nadaje tym, którzy mieli niezwykłe i nadprzyrodzone moce; a samo Słowo, noszone na osobie, było uważane za amulet, ochronę przed osobistym niebezpieczeństwem, chorobami i złymi duchami. Wiemy, że wszystko to było próżnym przesšdem, naturalnym dla niegrzecznego ludu, z koniecznoci znikajšcym wraz z owieceniem intelektu człowieka; i całkowicie niegodny Masona.

Można zauważyć, że to pojęcie więtoci Boskiego Imienia lub Stwórczego Słowa było wspólne dla wszystkich starożytnych narodów. więte Słowo HOM było przypuszczane przez starożytnych Persów (którzy byli jednymi z pierwszych emigrantów z północnych Indii)

być w cišży z tajemniczš mocš; i nauczali, że dzięki jego wypowiedzi wiat został stworzony. W Indiach zabroniono wymawiania słowa AUM lub OM, więtego Imienia Jednego Bóstwa, zamanifestowanego jako Brahma, Wiszna i Seeva.

Te przesšdne wyobrażenia o skutecznoci Słowa i zakazie jego wypowiadania mogły, jako błędy, nie stanowić żadnej częci czystej prymitywnej religii ani ezoterycznej doktryny nauczanej przez Mojżesza, a której pełna znajomoć była ograniczony do Wtajemniczonych; chyba że całoć była jedynie genialnym wynalazkiem służšcym ukryciu jakiego innego Imienia lub prawdy, interpretacja i znaczenie zostały podane tylko nielicznym. Jeli tak, powszechne pojęcia dotyczšce Słowa wyrosły w umysłach ludzi, podobnie jak inne błędy i bajki wród wszystkich starożytnych narodów, na podstawie oryginalnych prawd, symboli i alegorii le zrozumianych. Tak więc zawsze było tak, że alegorie, przeznaczone jako noniki prawdy, które majš być zrozumiane przez mędrców, stawały się lub rodziły błędy, dosłownie akceptowane.

Prawdš jest, że przed wynalezieniem punktów masoreckich (czyli po rozpoczęciu ery chrzecijańskiej) wymowa wyrazu w języku hebrajskim nie była znana z postaci, w których został napisany. Było zatem możliwe, że imię Bóstwa zostało zapomniane i utracone. Pewne jest, że jego prawdziwa wymowa nie jest reprezentowana przez słowo Jehowa; i dlatego, że to nie jest prawdziwe imię Bóstwa, ani niewysłowionej Słowo.

Starożytne symbole i alegorie zawsze miały więcej niż jednš interpretację. Zawsze miały podwójne znaczenie, a czasem więcej niż dwa, z których jedno służyło za kopertę drugiego. Zatem wymowa tego słowa była symbolem; i ta wymowa i samo słowo zaginęły, gdy wiedza o prawdziwej naturze i atrybutach Boga zniknęła z umysłów narodu żydowskiego. To jedna interpretacja - prawdziwa, ale nie wewnętrzna i najgłębsza .

Mówiono w przenoni, że ludzie zapomnieli imienia Boga, kiedy stracili tę wiedzę i oddawali czeć pogańskim bóstwom, palili im kadzidło na wyżynach i przekazywali swoje dzieci przez ogień Molochowi.

W ten sposób próby starożytnych Izraelitów i Wtajemniczonych w celu ustalenia Prawdziwego Imienia Bóstwa, jego wymowy oraz utraty Prawdziwego Słowa sš alegoriš, na której przedstawiono


ogólna nieznajomoć prawdziwej natury i atrybutów Boga, skłonnoć ludu Judy i Izraela do wielbienia innych bóstw, a także niskie, błędne i hańbišce wyobrażenia Wielkiego Architekta Wszechwiata, z którymi wszyscy podzielali się z wyjštkiem kilku uprzywilejowanych osób ; albowiem nawet Salomon budował ołtarze i składał ofiary Astaratowi, bogini Tsidunim i Malcu'mowi, bogowi Aamu_nite, i wznosił wysokie wyżyny dla Kamu, bóstwa Moabitów i Malca, boga Beni-Aamu_na. Prawdziwa natura Boga była im nieznana, podobnie jak Jego imię; i wielbili cielęta Jeroboama, tak jak na pustyni zrobili to dla nich Aaru_n.

Masa Hebrajczyków nie wierzyła w istnienie jednego jedynego Boga aż do pónego okresu w ich historii. Ich wczesne i popularne idee Bóstwa były wyjštkowo niskie i niegodne. Nawet gdy Mojżesz otrzymywał prawo na górze Synaj, zmusili Aarona, aby uczynił ich wizerunkiem egipskiego boga Apisa, i upadli i uwielbili to. Zawsze byli gotowi powrócić do wielbienia bogów Micraim; wkrótce po mierci Jozuego stali się oddanymi czcicielami fałszywych bogów wszystkich otaczajšcych narodów. Wynielicie się, powiedział do nich prorok Amos, mówišc o ich czterdziestoletniej podróży na pustyni pod Mojżeszem, tabernakulum waszego Malka i Kaiuna, waszych bożków, gwiazdy waszego boga, którš uczynicie się."

Wród nich, podobnie jak wród innych narodów, koncepcje Boga formowane przez jednostki różniły się w zależnoci od ich zdolnoci intelektualnych i duchowych; biedny i niedoskonały, i obdarzanie Boga najczęstszymi i najgrubszymi atrybutami ludzkoci, wród ignorantów i prostaków; czysty i wzniosły wród cnotliwych i bogato uzdolnionych. Te koncepcje stopniowo się poprawiały, stawały się oczyszczane i uszlachetniane, gdy naród rozwijał się w cywilizacji - będšc najniższym w księgach historycznych, poprawionym w pismach prorockich i osišgajšc najwyższy poziom wród poetów.

Wród wszystkich starożytnych narodów istniała jedna wiara i jedna idea Bóstwa dla owieconych, inteligentnych i wykształconych, a druga dla zwykłych ludzi. Do tej zasady Hebrajczycy nie byli wyjštkiem. Jahwe, dla masy ludu, był jak bogowie narodów wokół nich, z tym wyjštkiem, że był szczególnym Bogiem, pierwszym z rodu Abrahama, rodu Izaaka i Jakuba, a następnie Bogiem Narodowym ; i, jak wierzyli, potężniejsi niż inni bogowie tej samej natury czcili

przez ich sšsiadów - Któż poród Baalimów jest tobie, Jehowo? - wyraził całe swoje wyznanie.

Bóstwo pierwszych Hebrajczyków rozmawiało z Adamem i Ewš w ogrodzie rozkoszy, gdy szedł po nim w chłodne dni; rozmawiał z Kayin; siedział i jadł z Abrahamem w swoim namiocie; patriarcha wymagał widocznego znaku, zanim uwierzy w swojš pozytywnš obietnicę; pozwolił Abrahamowi wysławiać go wraz z nim i nakłonić go do zmiany pierwszej determinacji wobec Sodomy; walczył z Jakubem; pokazał Mojżeszowi swojš osobę, choć nie twarz; podyktował Izraelitom najdrobniejsze przepisy policyjne oraz wymiary tabernakulum i jego mebli; nalegał i cieszył się z ofiar i ofiar całopalnych; był zły, zazdrosny i mciwy, a także chwiejny i niezdecydowany; pozwolił Mojżeszowi na uzasadnienie go całkowitym zniszczeniem swego ludu; dowodził najbardziej szokujšcymi i ohydnymi aktami okrucieństwa i barbarzyństwa. Zahartował serce faraona; żałował za zło, które powiedział, że uczyni ludowi Niniwy; i nie uczynił tego, ku obrzydzeniu i gniewowi Jonasza.

Takie były popularne pojęcia Bóstwa; i albo kapłani nie mieli nic lepszego, albo nie zadawali sobie trudu, aby poprawić te pojęcia; lub popularny intelekt nie był wystarczajšco powiększony, aby umożliwić im przyjęcie jakiejkolwiek wyższej koncepcji Wszechmogšcego.

Ale takie nie były pomysły intelektualistów i owieconych niewielu sporód Hebrajczyków. Pewne jest, że posiadali wiedzę o prawdziwej naturze i atrybutach Boga; jak ta sama klasa ludzi wród innych narodów - Zoroaster, Menu, Konfucjusz, Sokrates i Platon. Ale ich doktryny na ten temat były ezoteryczne; nie przekazali ich ogółowi ludzi, ale tylko niektórym uprzywilejowanym; i jak zostały przekazane w Egipcie i Indiach, w Persji i Fenicji, w Grecji i Samotraki, w większych tajemnicach, dla Wtajemniczonych.

Przekazywanie tej wiedzy i innych tajemnic, z których częć może być zagubiona, stanowiło, pod innymi nazwami, to, co teraz nazywamy masoneriš , Free lub Frank-Masonry . Wiedza ta była w pewnym sensie Utraconym Słowem , które zostało przekazane Wielkim Wybranym, Doskonałym i Wzniosłym Masonom. Głupotš byłoby udawanie, że formy murarskie były takie same w tamtych czasach, jak obecnie. Obecna nazwa Zakonu i jego tytuły oraz nazwy obecnie używanych stopni nie były wówczas znane.

Nawet niebieski mur nie może przeledzić swojej autentycznej historii, z jej obecnymi stopniami , po roku 1700, jeli do tej pory . Ale pod jakimkolwiek imieniem było znane w tym lub innym kraju, murarstwo istniało tak, jak teraz, tak samo w duchu i sercu, nie tylko wtedy, gdy Salomon zbudował wištynię, ale wieki temu - zanim nawet pierwsze kolonie wyemigrowały do Południowe Indie, Persja i Egipt z kolebki rodzaju ludzkiego.

Najwyższy, egzystentny, wieczny, wszechmšdry, wszechmogšcy, nieskończenie dobry, litoci, dobroczynny i miłosierny Stwórca i Wszechwiat był taki sam, pod jakimkolwiek imieniem został powołany, dla intelektualistów i owieconych ludzi wszystkie narody. Nazwa była niczym, jeli nie symbolem i reprezentatywnym hieroglifem jego natury i atrybutów. Imię AL reprezentowało jego oddalenie od ludzi, jego niedostępnoć ; BAL i BALA, jego potęga ; ALOHIM, jego różne moce ; IHUH, istnienie i pokolenieod rzeczy. Żadne z jego imion, wród Wschodnich, nie było symbolem boskiej nieskończonej miłoci i czułoci oraz wszechogarniajšcego miłosierdzia. Jako MOLOCH lub MALEK był tylko wszechmocnym monarchš , ogromnš i nieodpowiedzialnš Wolš ; jako ADONAI, tylko arbitralny PAN i Mistrz ; jako AL Shadai , silny i DESTROYER.

Przekazywanie prawdziwych i poprawnych idei dotyczšcych Bóstwa było jednym z głównych obiektów tajemnic. W nich Khu_ru_m Król i Khu_ru_m Mistrz uzyskali wiedzę o nim i jego ...