BŁĘDY W TRENINGU SZYBKOŚCI:
· trening szybkości to proces złożony w duzym stopniu obciążającym funkcje ustroju, w tym mechanizmy koordynacji nerwowo-mięśniowej i ukł. nerwowego
· mogą nastąpic okresowe zahamowania w rozwoju tej cechy ( tu pojawiają się niekonsekwencje i błędy szkodliwe, nadmierne obciążenia itp.)
- niekonsekwencje i błędy szkoleniowe
- nadmierne obciążenia- zbyt wielka objętość pracy- nietrafny dobór ćwiczeń- zbyt rozbudowany program wspomagający trening siły
- zbyt duży lub zbyt mały udział ćw. o max intensywności.
- niewłaściwa periodyzacja treningu
· dla uniknięcia stabilizacji szybkosci powstajacej w wyniku wielokrotnego powtarzania ćw. w jednym rytmie, nalezy bardzo rozsadnie stosować trening o max. intensywnosci, szczegolnie gdy zawodnik nie ,ma jeszcze ukształtowanej techniki.
· wielokrotne powtarzanie ćw. utrwala stereotyp i stabilizuje poziom max. predkoscim dalsze zwiększanie ilości pracy utrwala jeszcze bardziej "barierę szybkości:UNIKANIE STABILIZACJI SZYBKOŚCI
· u. początkujących-związane z wiekiem podejmowanej specjalizacji- podstawowy błąd: zbyt wczesne rozpoczęcie ścisłych form treningu specjalistycznych- korzystne jest wszechstronne przygotowanie
· u. zaawansowanych- przesada w zwiekszaniu objętości treningu w ramach samego ćw. startowego nie przynosi spodziewanych efektów. Prowadzi do stabilizacji szybkosci i zmniejszania plastycznosci techniki- tendencje do zmniejszania objętości i intensywnosci ćw. startowych danej konkurencji na rzecz środków wspomagajacego treningu szybkosciowo-siłowego ćw. specjalnychPRZECIWDZIAŁANIE STABILIZACJI SZYBKOŚCI"ROZBICIE BARIERY"
-świadome dązenie do stworzenia warunków, które pozwalaja na przyśp. dotychczasowych osiągnięć
- zawodnik powienien zapamietac nowe odczucia duzej predkosci
- ułatwienia nie moga byc przesadzone
- angazowana w tych warunkach szybkość powinna byc zblizona do tej , jaka zawodnik moze uzyskac w warunkach humoralnych
"WYGASZANIE"
- czasowe zaprzestanie treningu szybkości - zaprzestanie poszczególnych elementów stereotypu ruchowego.
- jeśli przez jakis czas nie wykonujemy ćw. podstawowego możemy spodziewac się wygaszenia bariery szybkości przy zachowaniu umięjętności technicznych
ROZWÓJ SPRAWNOŚCI FIZ. w ONTOGENEZIEI- wiek przedszkolny (4-7)- faza dynamicznego rozwoju motorycznego--dziecko opanowało podst. formy ruchu (pełzanie, chodzenie, pchanie, ciągnięcie, skakanie, bieganie,rzucanie) ---> póżniej doskonalą się , dziecko rzuca do celu i przyswajają pierwsze kombinacje ruchów.-szybkość jest mało rozwinięta, w 9-10 lata )--> wiecej-siła mm i zwinność niski poziom- b.dobra rozwinieta gibkość- stosunkowo duza wytrzymałosc- stosowac różnorodne cw. wzmacniajaceII.WIEK SZKOLNY ( 8 do 11-13 lat)- szybko przyrasta sprawnosc- naturalne formy sie doskonala, nowych szybko ucza- "złoty wiek motorycznosci"- najwiekszy wskażnik tempa przyrostu- przejsciowo moze obnizyc sie gibkosc- duza zdolnosc przyswajania nowych form ruchowych
-szybka realizacja zadań
- ostrożnie kształtowanie wytrzymałości szybkościowej
III. OKRES DOJRZEWANIA (11-13 do 17-19 lat)-ropoczyna sie pełne dojrzewanie- nie traktować dzieci ostroznie, nie oszczedzac-sprawnosc wzrasta- analizator ruchowy osiaga pelna sprawnosc- dobre wyniki w różnych działaniach- brak zakłóceń w rozwoju ruchowym
- ewentualne wahania w koordynacji, harmonii ruchów,adaptacji,zwinnosci-charakterystyczna jest zmienna osiągnięć ---> zaleca sie czasowe ograniczenie nauki nowych ruchów, utrwalac opanowane
- we wszystkich dyscyplinach -trening specjalistyczny oraz ukierunkowany. Rosnąca potrzeba indywidualizacji
IV. WIEK MŁODZIEŃCZY
- kończy sie naturalny rozwój wszystkich cech
-osiąganie dojrzałosci
- stan dorosły staje sie stabilny,różnicuje kobiety i mężczyzny
- org. u szczytu naturalnego rozwoju, podatny na rozwój siły i wytrzymalosci
- trening szybkości jest trudny,
-dobrze trenuje sie koordynacje
-coraz trudniejsze technicznie zadania
- trzeba podnosić wymagania
maja-mleczko2