Demet Altinyeleklioglu - Tajemnice dworu sułtana 05 - Nurbanu Synowa odaliski.pdf

(1287 KB) Pobierz

Saga,

która stała się inspiracją dla twórców serialu

JPANIAŁE STULECIE

EMET

LTINYELEKLIOGIU

AJEMNICE

DWORU SUŁTANA

SYNOWA ODALISKI

SIĘGA

Demet Altinyeleklioglu

NURBANU. SYNOWA ODALISKI. KSIĘGA V Tajemnice dworu

sułtana przełożyła Agnieszka Erdogan

Tytuł oryginału:

Cariyenin Gelini Nurbanu

MMXVII Wydanie I Warszawa MMXVII

Spis treści

Dedykacja

Wenecja. 13 września 1570 roku

I. Stambuł. 11 października 1570 roku

II. Trzydzieści cztery lata wcześniej. Wenecja. Początek lata 1536 roku

III. Fondi. Sierpień 1536 roku

IV Gdzieś na Morzu Tyrreńskim. Środek lata

V Pałac Fondi. Tej samej nocy

VI. Galeon korsarzy. Tej samej nocy

VII. Pierwszy poranek w niewoli

VIII. Wenecja. Pałac Dożów

IX. Czerwona Galera Hajraddina Paszy Gdzieś pośrodku Morza

Śródziemnego

XI. Morze Egejskie. Czerwona Galera

XII. Pałac Alkazar. Hiszpania

XIII. Czerwona Galera Hajraddina Paszy

XIV Stambuł. Nowy Pałac, harem

XV Cieśnina Dardanele. Czerwona Galera

XVI. Stambuł. Przylądek Pałacowy

XVII. Nowy Pałac. Harem

XVIII. Hiszpania. Pałac w Toledo. Koniec jesieni

XIX. Nowy Pałac. Harem

XX. Nowy Pałac. Harem

XXI. Hiszpania. Pałac w Toledo

XXII. Nowy Pałac. Łaźnia odalisek

XXIII. Manisa. Pałac księcia sukcesora Mustafy

XXIV Stambuł. Nowy Pałac. Harem

XXV Pewien dom w Stambule. Północ

XXVI. Nowy Pałac. Harem. Ogród różany

XXVII. Nowy Pałac. Komnaty sułtańskie

XXVIII. Nowy Pałac. Harem

XXIX. Konya. Pałac sandżakbeja w Karaman

XXX. Stambuł. Nowy Pałac. Harem

XXXI. Manisa - Seruhan. Pałac sandżakbeja

XXXII. Stambuł. Nowy Pałac. Harem Przypisy

Na zawsze - Dżejhanowi

Nie interesuje mnie, co napiszą o mnie w kronikach. Historia opowiada o

tym, kto trzyma w ręku pióro. Tych, którzy dziś są bohaterami, jutro

nazwą przeniewiercami. Ci, którzy dziś noszą piętno zdrajców, jutro będą

zbierać oklaski. Nie obchodzi mnie też, jak osądzi mnie Imperium

Osmańskie. Ani to, co mówi czy powie Wenecja. Szłam drogą, którą

wytyczyło mi moje przeznaczenie. Czy miałam jakiś wybór? Czy mogłam

postąpić inaczej? Los jest jak wiatr, a człowiek jak targany nim suchy

liść. W którą stronę zawieje, w tę niesie człowieka. Razem z

jego podmuchem przybyłam tutaj. Czy to moja wina? Niech historia pisze,

co chce. Niech Imperium Osmańskie powie, co wie. Niech potępi mnie

Wenecja, która sama nigdy nie zdejmuje maski. Wszystko to jest lepsze od

powrozu, ostrza i topora kata. Prawdę znają ci, którzy ją przeżyli. Ja ją

przeżyłam. Z Wenecjanki Cecilii Baffo stałam się Nurbanu. Z odaliski

stworzyłam władczynię. Z pijaka władcę...

Niech wszyscy tak o tym myślą. Jestem sułtanką Nurbanu, która dała

Imperium Osmańskiemu dwóch padyszachów.

Wenecja

13 września 1570 roku

Cztery postacie bezgłośnie ześlizgnęły się do morza. Gdyby nie białka ich

oczu, byliby całkiem niewidoczni w nocnych ciemnościach. Chociaż natarli

oliwą swoje nagie torsy, chłód wody przenikał ich do szpiku kości. W

tamtej chwili nie przyszło im nawet do głowy, że będą jeszcze wiosłować

w tym zimnie przynajmniej przez godzinę.

Ich towarzysze, którzy zostali na pokładzie, spuścili na morze długą łódź o

lekko zaokrąglonym kadłubie. Czterej mężczyźni znajdujący się w

wodzie podpłynęli w tamtą stronę. Liny zostały rozwiązane. Nie wydając

żadnego dźwięku poza ledwie słyszalnym szelestem, z wprawą wsiedli na

łódź. Teraz ich wilgotne ciała ziębił nocny wiatr. Wszyscy chwycili za

krótkie wiosła i przeszli na swoje miejsca. Trzech z nich usiadło. Czwarty

stanął na rufie.

Wszyscy wiedzieli, że z drogi, w którą wyruszyli, nie było odwrotu.

Mężczyźni w łodzi usłyszeli ciche głosy dochodzące z okrętu. Towarzysze

broni, z którymi ramię w ramię walczyli w tak wielu bitwach, szeptali za

nich Fatihę.

Głosy umilkły. Mężczyzna na rufie także usiadł. Cztery krótkie wiosła

zanurzyły się w wodzie. Powoli odpłynęli w nocne ciemności.

Po pewnym czasie wiatr przywiał z oddali odgłos kościelnych dzwonów.

Północ - wyszeptał jeden. - W takim razie już czas.

Jednocześnie wszyscy czterej ułożyli się w łodzi twarzą do dołu. Na

zewnątrz wystawały tylko cztery wiosłujące ramiona.

Śmiertelna pułapka pośród ciemności i zimnych fal bezgłośnie zbliżała się

do Wenecji.

Zimno i ból przeszywające do szpiku kości... Tylko to czuli czterej

mężczyźni w łodzi. Niemożliwy do wytrzymania ból, który rozchodził się

od nadgarstków do ramion, zaczęli już odczuwać w kręgosłupie. W

palcach oplatających wiosła stracili czucie. Utrzymywali tempo dzięki

głosowi, który rozbrzmiewał w ich głowach: „Ciągnij, jeszcze mocniej,

ciągnij. Ciągnij, jeszcze mocniej, ciągnij”.

Ten, który był na dziobie, jako pierwszy zauważył, że na wzburzoną wodę

Plik z chomika:

Zabr7

Demet Altinyeleklioglu - Tajemnice dworu sułtana 05 - Nurbanu Synowa odaliski.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: