Andrzej Szymański
Lekarz domowy naturalny Zasady leczenia
PWZN
"Print 6"
Lublin 1995
Adaptacja na podstawie
książki pod tym samym
tytułem.
Do Czytelnika
Oddajemy do rąk Państwa książkę
związaną z ideami samoleczenia i
samopomocy medycznej. Wszystkie opisane
w niej metody leczenia były
przedmiotem szczególnej troski autora i
zostały przez niego zweryfikowane.
Mimo tego książka ta nie jest
podręcznikiem, jest poradnikiem i
przewodnikiem po medycynie naturalnej.
W przypadku jakichkolwiek
wątpliwości Czytelnik proszony jest o
zasięgnięcie porady doświadczonego
specjalisty. Zwłaszcza w stanach
mogących stanowić zagrożenie dla życia
nie
należy się nigdy wahać z wezwaniem
lekarza. Autor i wydawca nie mogą brać i nie biorą na siebie odpowiedzialności
za skutki wynikające ze stosowania
przez Czytelnika leków i metod
przedstawionych w poniższej książce.
+
Leczenie wodą
(hydroterapia)
W medycynie naturalnej leczenie wodą
praktykuje się od pradawnych czasów.
Dzisiaj uznaje się powszechnie, że woda
nie tylko wzmacnia i hartuje
organizm, ale również pomaga w leczeniu
pewnych chorób. Oczywiście pod
warunkiem, że zabiegi hydropatyczne
będą przeprowadzone prawidłowo, z
uwzględnieniem stanu zdrowia (a także
wieku i płci) chorego oraz
właściwości wody, związanych przede
wszystkim z jej temperaturą.
Praktykuje się następujące zabiegi
hydropatyczne:
- kąpiele,
- kąpiele parowe,
- zabiegi napotne (zawijania i
wygrzewania),
- kompresy,
- zabiegi oczyszczające (lewatywy i
naturalne środki oczyszczające).
Ich skuteczność jest duża.
Najogólniej mówiąc, wzmacniają one
funkcjonowanie wszystkich narządów.
Głównie jednak powodują przepływ krwi
do naczyń krwionośnych skóry i dobrze
działają na układ nerwowy; na
przykład w czasie zabiegów
krótkotrwałych gorąca i zimna woda
działa
pobudzająco, dłuższe zaś -w ciepłej i
chłodnej wodzie - przynoszą
uspokojenie. Mają też niebagatelny
wpływ na pracę serca; na przykład
kąpiele zimne przyczyniają się do
spowolnienia tętna i obniżenia
ciśnienia
krwi, a gorące przyśpieszają tętno i
podwyższają ciśnienie. Ponadto zabiegi
te poprawiają przemianę materii; między
innymi zwiększają wydzielanie
moczu. Dodajmy, że lecznicze
właściwości ma także regularne picie
przegotowanej wody (efekty tego są
widoczne w chorobach nerwów, serca,
nerek, wątroby, żołądka, a także w
zaparciach) oraz lewatywy
przeczyszczające.
Przy różnego rodzaju niedomaganiach
wskazane jest przeprowadzanie
zabiegów hydropatycznych w cyklach od
6_7 dni do 2_3 tygodni. Podobnie w
przypadku osób zdrowych, które poddają
się im, by wzmocnić swój organizm.
Kąpiele
Kąpiel całego ciała nazywamy
całkowitą, jego części natomiast -
kąpielą
częściową. Do przeprowadzenia obu
najbardziej nadaje się wanna, lecz z
braku jej możemy użyć każdego, byle
odpowiedniego rozmiarami naczynia.
W zależności od ciepłoty wody
rozróżnia się kąpiele: gorące - 38_42
stopni C, nawet do 45 stopni ciepłe -
30_38 stopni C; chłodne - 20_30
stopni C; zimne - do 20 stopni C.
Temperaturę wody mierzy się zawsze
termometrem wodnym, nie ręką.
Kąpiele gorące trzeba odbywać w
pomieszczeniu o temperaturze 25 stopni
C.
Kąpieli chłodnych i zimnych nie wolno
przyjmować, kiedy jest nam zimno, a
więc przy niedostatecznej ciepłocie
ciała - musimy się najpierw rozgrzać.
Jeżeli zamierzamy wziąć kąpiel
całkowitą powinniśmy doprowadzić całe
ciało
do wyrównanej temperatury; osiągniemy
to przez nacieranie czoła, piersi i
karku ręcznikiem zamoczonym w zimnej
wodzie. Osobom ciężko chorym zaleca
się zamiast nacierań wykonanie kilku
nie męczących ćwiczeń gimnastycznych.
Jest bardzo pożądane, aby lżej chorzy
poruszali podczas kąpieli kończynami
lub masowali je, co wzmacnia działanie
wody. Osobom chorym i niesprawnym
należy w kąpieli pomagać.
Każda kąpiel gorąca lub ciepła
powinna się kończyć polewaniem,
natryskiem
lub nacieraniem zimną wodą o
temperaturze 5_1O stopni C (w przypadku
dorosłych osłabionych chorobą i dzieci
- nie mniej niż 1O stopni C). Kąpiel
chłodną, całkowitą lub częściową,
należy zakończyć polaniem nóg i bioder
zimną wodą.
Po każdej kąpieli trzeba się dobrze
wysuszyć. Najlepiej energicznie
wytrzeć ciało suchym ręcznikiem. Jeżeli
chory ma podwyższoną temperaturę,
wówczas kładziemy go do łóżka i tam
osuszamy ręcznikiem, aż się rozgrzeje.
Podczas każdej kąpieli powstaje
parowanie i dlatego po jej zakończeniu
musimy dobrze przewietrzyć łazienkę czy
inne pomieszczenie przeznaczone na
zabiegi hydropatyczne. Musimy również
pamiętać o wcześniejszym
przewietrzeniu pokoju osoby chorej.
Zapewnimy jej przez to lepsze
dotlenienie, bo po kąpieli oddech
chorego jest głębszy.
Kąpiele całkowite
Każdą kąpiel całkowitą przyjmujemy na
pusty żołądek. Od razu, ale powoli
zanurzamy się w wodzie aż po szyję.
Początkowo może to wywołać niemiłe
odczucie, ale mija ono szybko i zabieg
sprawia nam przyjemność.
Ciepła kąpiel całkowita (30_38 stopni
C) jest pomocna w przypadku
bezsenności, nerwicy serca, pobudzenia
nerwowego; powinna trwać wtedy 10_25
minut, a w razie potrzeby można ją
powtórzyć po ośmiu godzinach. Długie
ciepłe kąpiele są przydatne również w
leczeniu kamicy nerkowej,
przyśpieszają bowiem wydalanie
zatrzymanego moczu. Trzecia właściwość
tych
kąpieli to łagodzenie skutków
nadmiernego opalania się na słońcu.
Z gorących kąpieli całkowitych (38_42
stopni C) mogą korzystać wyłącznie
dorośli, i to tylko ci, którzy mają
zdrowe nerwy i serce. Zabieg może trwać
najwyżej 10 minut. Przed wejściem do
wanny nacieramy twarz i głowę ciepłą
wodą, a podczas kąpieli trzymamy na
głowie ciepły kompres. Na zakończenie
polewamy się chłodną wodą - chorzy i
osłabieni o 5 stopni C zimniejszą od
tej, w której się kąpali, zdrowi zaś
zimniejszą o 1O stopni C. Po wyjściu z
wanny należy dobrze się osuszyć, ubrać
i iść na spacer, by odetchnąć
świeżym powietrzem, albo też nie
wycierać się, włożyć płaszcz kąpielowy,
położyć się do łóżka, ciepło okryć i
wypocić.
Gorące kąpiele dobrze rozgrzewają
organizm, wywołują poty i dlatego
szczególnie skutkują w przypadku tak
zwanych zimnych stóp, przeziębieniu i
innych podobnych dolegliwościach.
Wskazane są też w leczeniu wszystkich
rodzajów skurczów i kolek, piasku i
kamieni w nerkach oraz kamieni
pęcherzyka żółciowego; pomagają w
leczeniu chronicznego zatrucia ołowiem,
chorób skóry, newralgii i rwy
kulszowej. Nie należy ich natomiast
stosować
w chorobach serca oraz w przypadku
miażdżycy tętnic, uderzeń krwi do głowy
i w nadciśnieniu. Trzeba uważać, by po
gorącej kąpieli nie zaziębić się.
Praktyka uczy, że po takim zabiegu
człowiek robi się senny i natychmiast
kładzie się do łóżka.
Kąpiele częściowe
Napełniamy wannę do połowy
(temperatura w zależności od rodzaju
kąpieli),
chory siada w niej z podciągniętymi
nogami; woda sięga mu mniej więcej do
pępka. Piersi i plecy chorego polewamy
wodą i nacieramy go energicznie
szorstkim ręcznikiem lub takąż myjką.
Jednocześnie on sam rozciera sobie
nogi, brzuch i biodra. Gorąca lub
ciepła kąpiel działa przeciwbólowo w
przypadku kamieni nerkowych i kamieni w
woreczku żółciowym, w skurczach
macicy i bolesnych menstruacjach.
Pod koniec kąpieli należy dolać
zimnej wody, by obniżyć temperaturę do
około 1O stopni C, i natychmiast polać
chorego. Taka kąpiel trwa od 3 do 5
minut.
Kąpiel ze szczotkowaniem ciała
(temperatura wody 32_36 stopni C),
siadamy w
wannie z wyprostowanymi nogami.
Wydezynfekowaną wcześniej miękką
szczotką
szorujemy najpierw nogi, następnie
biodra, brzuch, tułów, ręce, aż do
głowy
jeżeli nie możemy skorzystać z wanny,
zabieg wykonujemy mokrą szczotką). Po
zakończeniu kąpieli - zwykle trwa 10
minut - wkładamy na mokre ciało
płaszcz kąpielowy i kładziemy się do
łóżka ciepło się okrywając. Podczas
pierwszego zabiegu skóra może być
nieodporna, należy więc delikatnie
operować szczotką; podczas następnych
kąpieli nacisk szczotki można
zwiększyć.
Kąpiel z użyciem szczotki hartuje
organizm, pod jej wpływem ciało
rozgrzewa się i jędrnieje. Wszystko to
sprawia, że takie kąpiele zaleca się
w przypadku fizycznego przemęczenia i
wyczerpania, złego krążenia ("zimne
stopy"), niektórych chorób czy
zwiotczałości skóry, a także jako pomoc
w
leczeniu nerwic, złej przemiany
materii, kamicy nerkowej i żółciowej
oraz
chronicznych nieżytów dróg oddechowych.
Kąpiel brzucha
Do kąpieli tej najlepiej służy
specjalna wanna do nasiadówek, ale może
być też zwyczajna wanna lub duże, dość
szerokie naczynie, w którym zmieści
się 20_30 litrów wody.
Siadamy w wannie w rozkroku, tak by
uda opierały się o jej brzegi, a
zanurzona była tylko dolna część ciała
do pępka. Następnie prawą dłonią
wykonujemy okrężne ruchy (zawsze z lewa
na prawo) po brzuchu, leciutko
uciskając palcami okolicę splotu
słonecznego. Masaż doskonale wpływa na
unerwienie brzucha, obieg krwi oraz
pracę narządów jamy brzusznej, w tym
układu trawiennego. Czas trwania
kąpieli: latem 10_20 minut, zimą 10_15
minut; dla osób osłabionych długą
chorobą 3_5 minut. Pomieszczenie, w
którym przeprowadzamy zabieg, musi być
dobrze ogrzane, szczególnie zimą.
Kąpiele brzucha, zwłaszcza
chłodniejsze, są bardzo pomocne w
takich
przypadkach chorobowych, jak zastój
krwi w narządach jamy brzusznej,
zaparcia, guzy krwawnicze, dolegliwości
jelita grubego, opuszczenie
narządów jamy brzusznej (na przykład u
kobiet wieloródek). Pamiętać należy,
że kąpiel odbywamy na pół godziny przed
jedzeniem lub 2_3 godziny po
jedzeniu. Przed zabiegiem osoby zdrowe
powinny rozgrzać się gimnastyką na
świeżym powietrzu lub w ostateczności
przy otwartym oknie, niesprawne zaś,
wycieńczone i chore mogą gimnastykować
się w łóżku. Jest również wskazane,
by kąpiel poprzedziło suche nacieranie
miękką szczotką całego ciała, a
jeśli to możliwe - należy zastosować
delikatny masaż albo rozgrzać chorego
termoforem lub butelką z gorącą wodą.
Po kąpieli można odpocząć w łóżku,
jeśli ma się na to ochotę. Szczególnie
trzeba zwrócić uwagę na samopoczucie
chorego. Jeśli jest mu zimno,
powinniśmy położyć go do łóżka, okryć
ciepło, a nawet włożyć pod okrycie
termofor lub butelki z gorącą wodą.
Zabiegi rozgrzewające są niezbędne
przed kąpielą wieczorną i po niej, gdyż
przyczyniają się do spokojnego snu
chorego.
Jeśli idzie o temperaturę kąpieli
brzucha, stosujemy następujące zasady:
w przypadku osób chorych, wycieńczonych
lub anemicznych kąpiel zaczynamy od
temperatury 36 stopni C, a po upływie
dwóch, trzech dni obniżamy ją
codziennie o 0,5 stopni C, aż do 25
stopni C. To samo dotyczy chorych
dzieci od lat dwóch do dziesięciu.
Pierwsza kąpiel osób zahartowanych
powinna mieć temperaturę 27 stopni C, a
następne coraz niższą - codziennie
obniżamy ją o 1 stopień C, aż do 20
stopni dla mężczyzn i do 26 stopni C
dla kobiet (zimą jednak najwyżej do 25
stopni C dla mężczyzn, a do 27
stopni C dla kobiet).
Jeśli poddajemy się tym zabiegom
przez dłuższy czas, musimy zrobić
przerwę raz w tygodniu. Zdarza się dość
często, że po kilku dniach kuracji
osoby palące zaczynają odczuwać wstręt
do tytoniu. Jej kontynuowanie może
więc doprowadzić do całkowitego
zaprzestania palenia.
Kąpieli brzucha powinny się
wystrzegać kobiety w czasie
menstruacji.
Zamiast kąpieli można używać ciepłej
wody (35 stopni C) do obmywania kilka
razy dziennie organów płciowych.
W przypadku osób ciężko chorych lub
osłabionych chorobą, które nie mogą
przeprowadzać kąpieli brzucha, stosuje
się wilgotne nacierania. Każdego
ranka przez jedną, najwyżej dwie minuty
naciera się plecy chorego, leżącego
w łóżku, chłodną wodą (20_25 stopni C).
Po zabiegu okrywa się go ciepło;
kiedy się rozgrzeje, można zdjąć
dodatkowy koc.
Kąpiel nóg do kolan
Stosujemy trzy rodzaje takich
kąpieli: gorącą, ciepłą i zimną.
Kąpiel gorąca (38_45 stopni C)
powinna trwać 10_20 minut. Zabieg
...
iwus1986