Rejon Morskiego Oka
Spór toczył się o granicę pomiędzy Galicją, a Królestwem Węgier. Austriacy chcieli aby granica szła od Rysów do Białki. Węgrzy zaś uważali, że ma iść wzdłuż Rybiego Potoku.
Trybunał orzekł, że rozważania będą dotyczyć jedynie terenów spornych i przyznał sobie władzę ustalenia granicy. Trybunał analizował dokumenty urzędowe dotyczące terenów, mapy i ustalenia prywatne właścicieli obszarów.
Oba kraje przedstawiały dokumenty z wcześniejszych lat dające im władze nad terenem jednakże Trybunał uznał, że dokumenty prywatne nie stanowią podstaw prawnych. Kolejne dokumenty również były uznawane za nieważne, m.in. Traktat Warszawskii z 18.9.1773r ( Polska wówczas była suwerenna). Prawa własności do rejonów Morskiego Oka posiadała Polska zgodnie z decyzją Króla z 1642r zaś Węgry nie posiadały dokumenty twierdzącego inaczej.
Trybunał udowodnił, że Węgry nie udowodniły swojej własności do terytorium, a co znaczy, że jest ono własnością Galicji. Uznano, że z uwagi na liczne spory zbrojne na tym terenie nie można postąpić inaczej jak zarządzić granicę w oparciu o naturalne cechy rejonu.
Granice wyznaczono tak: w górę rzeki Białki, aż do jej źródeł i dalej aż do Rysów wzdłuż Żabiej Grani. Zakwestionowano przydatność kapryśnych rzek, a za pierwszeństwo uznano pasma górskie. Przebieg granicy został uznany z korzyścią dla Galicji.
Satarin