Socjalistyczne damy.pdf

(102 KB) Pobierz

Socjalistyczne damy

Socjalizm szumnie nazywano "systemem równości"

Skoro wszyscy mieli być równi – dlaczego pewne panie wydźwignięte na piedestał narzucały masom szyk, styl i

rodzaj moralności?

A moralność ta oraz zalecane – bardziej, lub mniej oficjalnie – tradycje i maniery sięgały, niestety, pułapu pruskiego

drobnomieszczaństwa. I tak to się działo w rzekomo wolnym, demokratycznym kraju. Zaściankowość kwitła, niczym bluszcz,

zapuszczała swoje korzenie, a nawet więcej – był to ciemnogród! Do dziś zresztą skutki tych przedsięwzięć są opłakane.

Szczególnie cierpi na tym prowincjonalna Polska, która nie miała jeszcze szans odbić się od dna. A więc wszystko "piknie",

wdzięcznie i "elegancko", czyli "cacy". A zatem drobnomieszczański wymiot! A na dowyrkę barchanowe berety! O rety! Niestety,

nie sposób wykorzenić z ludzkiej mentalności wzorów, które narzucane były odgórnie przez czterdzieści pięć lat.

Irena Dziedzic (w środku) podczas realizacji programu TV Tele Echo,

fot. PAP/CAF

Pierwszą leading lady PRL-u była Gomułkowa – żona Wiesława Gomułki (jej prawdziwe nazwisko: Liwa Szoken!).

Niewykształcona, ot, typowa housewifa, kura domestica, bez manier i obycia. Uzurpowała sobie jednak wiele. Oczywiście, z

wiadomych – hipokrytycznych względów nie była tak eksponowana jak żony prezydentów Ameryki. Zapewne też z tego powodu

bardzo cierpiała. .

I właśnie w tak "moralnym" kraju skrobanki robiono oficjalnie i to na okrągło. Ginekolodzy na tamtejsze stosunki ekonomiczne

byli milionerami. Gomułkowa była tamą minimalnego nawet postępu. A jej największym, osobistym wrogiem były dekolty Kaliny

Jędrusik – już nawet nie Kalina (Gomułkowa była zbyt niska i gruba, aby się obnażać – ot, babska zazdrość). Ale nie tylko.

Ciągle wydzwaniała do mas-mediów z awanturami o jakiekolwiek "imperialistyczne nowinki". Bo przecież SOCJALIZM powinien

być autentyczny, czysty, niczym nie skażony! Jak spirytus!… Jej moralność i lojalność, polegała na tym, że w chwili, gdy

Gomułka odcięty został od stołka i koryta – zostawiła go. Wyjechała za granicę. Zmarł na raka, samotny, w Konstancinie.

Innego kalibru socjalistyczną damą była Nina Andrycz, druga żona Józefa Cyrankiewicza i to – oficjalnie – aż przez 21 lat (od

1947-68). Urodziwa dziewoja, inteligentna, wykształcona, dobrze ubrana, ze wspaniałymi manierami. Jaka aktorka…? I właśnie

– dzięki jej ekstatycznym uniesieniom – moralność narodu nie obchodziła jej. Obchodziła ją tylko własna kariera – własna

wielkość i blask. Ot, typowa mentalność aktorki. Przez lata trzęsła teatrem. Grała wszystko, co zapragnęła. Każdy reżyser, z

którym chciała współpracować – musiał być do jej usług. Zniszczyła kariery wielu aktorkom, m. in. Irenie Eichlerównie, która

była o całe antypody lepsza od Andryczówny. Z drugiej zaś strony pani premierowa pomagała wielu aktorom – tym, których

lubiła i nie byli dla niej zagrożeniem. Dzięki swoim wpływom załatwiała im role w teatrze, mieszkania, etc. Andrycz –

przynajmniej we własnym wyobrażeniu – jest artystką. Nigdy więc nie lansowała ciemnogrodu. Do dziś nosi wspaniałą

biżuterię, m.in. autentyczne perły… i marchewkową perukę. Zapewne wielokrotnie na oficjalnych przyjęciach spotykała się z

Gomułkową. Nie sądzę, aby obydwie damy pałały do siebie sympatią.

Osiemnaście lat temu przeprowadzałem z nią wywiad. Zachowała się elegancko i z klasą. Była niezmiernie dowcipna i w jakiś

sposób ciągle jeszcze pociągająca… swoim urokiem.

Inną ogólnopolską, bo telewizyjną, damą – ba, wręcz gwiazdą była w tamtych czasach Irena Dziedzic. Nie wiadomo jak i skąd w

1956 roku pojawiła się w polskiej telewizji, gdzie przez następnych 25 lat (do kwietnia 1981) prowadziła pierwszy w Polsce

chat-talk, program na pograniczu publicystyki i rozrywki, czyli "Tele-Echo". To echo odbijało się czkawką. Trwało co najmniej o

dwadzieścia lat za długo. W tamtych czasach była to rewelacja! Nowość i rzecz jedyna w swoim rodzaju! Na dodatek w latach

1956-68 była jedną z trojga speakerów w "Dzienniku Telewizyjnym". Prowadziła konferansjerkę na kilku festiwalach w Opolu i

Sopocie, m.in. z Lucjanem Kydryńskim, który jej organicznie nie znosił. Wielka, niczym kariatyda, dobrze ubrana, usiłowała

narzucić ton pospólstwu – jak się zachowywać, jak gestykulować i pokazać, co to znaczy klasa. Było to żałosne. Szczególnie jej

szeroki, pretensjonalny śmiech sięgający od ucha, do biodra. W "Tele –Echu" stworzyła koszmarny, pruski salon (czy raczej

"sralun"), z którego zewsząd wyłaziła dulszczyzna. Była pracusiem. Z każdą osobą, z którą miała przeprowadzić wywiad,

spotykała się i uzgadniała pytania oraz odpowiedzi. Potem tłukła to wszystko na maszynie. Uczyła się na pamięć pytań, a osoba

na nie odpowiadająca też musiała wszystko wykuć na blachę – jak wiersz. Skutek był czystym plastikiem – żadnej

spontaniczności, czy jakiejkolwiek dyskusji. I znowu "cacy-cacy"…

A skąd się wzięła Irena Dziedzic? Przez jakiś czas lansował ją Jan Suzin – speaker i dziennikarz telewizyjny, z którym była

osobiście związana – ale też nie długo.. Bardziej i mniej potwierdzone plotki głoszą jednak, że przede wszystkim przyczynił się

do tego wspomniany powyżej premier, który uwielbiał "czystą, kobiety i śpiew" – szczególnie śpiew anielic! I tu żal mi jest

Andryczówny. Musi być bardzo osamotniona. Nie lubiły się z Gomułkową. Wątpię, aby spotyka się na drinka z Ireną Dziedzic.

Później były jeszcze dwie damy: słynna Stasia Gierkowa (zmarła w ub. roku w wieku 89 lat) – żona I sekretarza PZPR oraz

Alicja Jaroszewiczowa – premierowa (jak wiadomo obydwoje Jaroszewiczowie zostali zamordowani – domysłów na ten temat

jest wiele). Obydwie damy lubiły jasne kolory. Gierkowa była korpulentna, miała krótkie nogI i – sporych rozmiarów – podwozie.

Nosiła torby-kufry i niegustowne tzw. kapelusiki, mimo że na zakupy jeździła do Paryża i Wiednia. Jaroszewiczowa, z kolei, była

wychudzona, jak przysłowiowa śmierć na wczasach. Nosiła podobne torby i kapelusze. Gierkowa mizdrzyła się do kamer

telewizyjnych do tego stopnia, że pękał ekran. Jaroszewiczowa była spięta, wręcz neurotyczna. Jako studenci mieliśmy nie lada

zabawę oglądając obydwie panie. Robiliśmy licytacje: która z nich była ładniejsza… elegantsza. Na szczęście – żadna z nich nie

otwierała publicznie ust.

I tu przypomniała mi się piosenka Maryli Rodowicz (byłej flamy tzw. czerwonego księcia – Andrzeja Jaroszewicza, syna

premiera):

Tak bym chciała damą być, damą być

I na wyspach bananowych dyrdymały śnić…

Czy te damy wiedziały co to są "dyrdymały"? Z grona wielkich socjalistycznych dam najbardziej obronną ręką zdaje się

Socjalistyczne damy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: